Η Αφήγηση.

 Πολλές φορές ,όταν ένας γέρος αφηγείται την ζωή του ,παρατηρούμε ότι η αφήγηση του αρχικά είναι γαργαρο νερό , κυλάει .. Όμως , κάποια στιγμή αρχίζουν οι διακλαδώσεις και τα ρυάκια , ποτε από δω ποτέ από κει ..Και κάποιες στιγμές ο γέρος μας όταν διηγείται την ζωή του ,,κομπιαζει , .Η και σιωπά.Κι εκείνη την στιγμή του κομπιασματος και της σιωπής ,ακούγεται ένας  σιωπηλός ήχος ,σαν η γλώσσα του να περιστρέφεται προς τα μέσα .Σαν ένας εσωτερικός λυγμος.Εκεινη τη στιγμή ο γέρος συνάντησε μια εσωτερική  δίνη , μια ρουφήχτρα στο ποτάμι του και Αχ ! αυτό δεν διηγείται ..Διότι αυτή η ρουφήχτρα είναι το Πραγματικό που υποβασταζει όλα τα υπόλοιπα , το Πραγματικό της Ζωής του.Και μείς που τον ακούμε αφουγκραζομαστε τον παφλασμο των κυμάτων της θάλασσας μέσα του  .

Η Εφηβεία

 Όταν ήμουν   μικρός    και   μπερδεμένος   δεν τολμούσα να ανοίξω   το στόμα  μου  ιδιως    μπροστά σε  κοινό.  Ήμουν απίστευτα  ντροπαλός.       Όχι απλά ντροπαλός  . Νόμιζα  ότι  αυτά    που σκεφτόμουνα  ήταν τρελά   οτι  θα με  κορόιδευαν   μολις    άνοιγα το στόμα  μου. Έτσι  δεν  μιλούσα    και     η  οποια   επιθυμία  να  ξεστομισω   πράγματα  εμενε   σαν κόμπος    μεσα στο λαιμό                                 Εδώ και  χρόνια  ,  δεκαδες    χρονια  δεν    εχω   σταματήσει    να   μιλάω    και να γραφω     δημοσια.   Ναι , εχω  αλλάξει  σχεδον ριζικά   αλλα ξέρετε   κάτι ,;   Ο Κόμπος   παραμένει    εκει  , πάντα    , στη μέση του λαιμού ,  δεν  φεύγει...  Η  Εφηβεία   ειναι μια  ηλικιακή   κατάσταση στην οποία  μπαίνεις  αλλα δεν   βγαίνεις   ποτε  ...

Για τη Στιγμή και τη Διάρκεια

 ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩς ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕς ΜΑς                                                               Για τη Στιγμή και τη Διάρκεια :.                            Άλλοι λενε( Μπασελαρ) ότι ο χρόνος δεν είναι παρά η  στιγμή   άλλοι ( Μπερξόν ) η Διάρκεια . Η Διάρκεια  είναι ο χρόνος του παρελθόντος ο Μοναδικός μας χρόνος ( μιας και το μέλλον ακόμα δεν υπάρχει και το παρόν γίνεται παρελθόν αδιάκοπα ) όπου η στιγμή καταπίπτει. Μια προσωπική συνταγή λοιπόν που βρήκα τελευταία για εκείνες τις στιγμές που συναντώ και με πληγώνουν ,: Σκέφτομαι ότι τις καταβροχθίζει η μεγάλη εικόνα .Θα ξέρετε ίσως ( κάπου το διάβασα κι εγώ ) ότι η εικόνα της τηλεόρασης αποτελείται από εκατομμύρια μικρά Πιξελς.Αυτα συνθέτουν την μεγάλη εικόνα κι εμείς βλέπουμε αυτήν κι όχι αυτά που την συνθέτουν.Οταν λοιπόν μουρχεται μια άσχημη ΣΤΙΓΜΗ προσπαθώ να την αντιμετωπίσω σαν πιξελ που , όπου ναναι ,να χαθεί μέσα στη ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ...Αυτό με προφυλάσσει από το να δίνω υπερβολική σημασία στις άσχημες στιγμές .Δεν πιάνει πάντα αλλά όταν πιάνει είναι θεραπευτικό . ( Από την άλλη έχω την τάση να μεγενθυνω υπερβολικά τις όμορφες στιγμές στο μυαλό μου ,που πάλι δεν είναι τόσο καλό.Διοτι η υπερβολική Ομορφιά της στιγμής  κάνει την πραγματικότητα που ακολουθεί την όμορφη στιγμή να φαίνεται κακάσχημη )

Για μια Ερμηνεία του Παροντισμου μας

 Για μια ερμηνεία του  Παροντισμου  μας              Μας έχει μείνει η εικόνα του Υπερεγώ από την εποχή του Φρόυντ : Το Υπερεγώ ως η εσωτερικευμενη γονεϊκή- κοινωνική  επιταγη που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας .Έτσι οικοδομείται ο πολιτισμός -συμφωνα με τον Φρόυντ - με την μετάθεση  της ικανοποίησης .Γι'αυτό και η " δυσφορία στον Πολιτισμό " καθως η Αρχή της πραγματικότητας αναστέλλει την αρχή της Ευχαρίστησης .  Διότι η αρχή της Ευχαρίστησης προϋποθέτει την άμεση , εδώ και τώρα  ικανοποίηση , ενώ ο Πολιτισμός , - κατά Φρόυντ - την μετάθεση της ικανοποίησης στο Μέλλον......                                                               Όμως ,στην εποχή μας έχει επισυμβεί μια  ανθρωπολογική -και εσωτερική -μεταλλαξη : Το Υπερεγώ ,ακόμα και ως απλή γονεϊκή επιταγή δεν εγκαλει πλέον σε αναβολη της απόλαυσης αλλά αντίθετα : Στην άμεση ικανοποίηση της ..           Στην εποχή μας όλο και περισσότερο το άγχος του μικρού παιδιού μπροστά στην αρχή της πραγματικότητας _- το άγχος αποχωρισμού συμμαχεί με το άγχος των Γονέων : Μήπως δεν απολαμβάνει αρκετα το Παιδί μου : Έτσι, η επιταγή του Υπερεγώ : μην απολαμβάνεις  , μετατρέπεται σε ΑΠΟΛΑΥΣΕ( βλ σχετικά Γιάννη Σταυρακάκη ,διαφορα κείμενα )  . ..... Και μάλιστα ,απόλαυσε τώρα.. .....                                 Εδώ και τώρα .                                                               Φυσικά ,η απόλαυση εδώ και τώρα , που συναντιέται με την εμπορευματοποίηση των πάντων και την καταναλωτική κοινωνία , πέρα από το ότι ακυρώνει κάθε σχεδόν σχέδιο για το μέλλον , άρα και το ίδιο το Μέλλον , συναντά - συνδεδεμένη καθώς είναι με έναν όλο και πιο ακραίο ατομικισμό - την απόλαυση του άλλου , του κάθε Άλλου ..Έτσι ο άλλος ,ο κάθε άλλος γίνεται δυνάμει  εχθρός .Η δική μου απόλαυση προϋποθέτει είτε την εργαλειοποιηση του  ως πηγής Υπεραξίας και Υπεραπολαυσης  είτε τον παραμερισμό η και εξόντωση του.Ετσι οδηγούμαστε σε έναν  Bellum omnium contra omnes όπου  Homo  homini lupus ...                Φυσικά ο Λεβιάθαν του Χομπς είναι το επόμενο στάδιο , αυτό που έρχεται .                                 Πέτρος Θεοδωρίδης. 

..