Ήρθε η ώρα να πω κιεγω
Ένα Γκουντ μπάι στον δικό μου Λένιν
Της εφηβείας μου της κατασπαραγμένης
Σε’κείνα τα άσπλαχνα τα χρόνια τ’ εβδομήντα
Ατέλειωτης πίκρας , ατενίζοντας τον κόσμο μέσα από την στενόκαρδη Ελλάδα
Των παπάδων , της λέσχης αξιωματικών , της χούντας
Των Εσατζήδων και του , με την ψιλή κουρέματος
Ελλάδα του μπουλιγκ και των Ηλίθιων αστείων
Ύστερα Μεταπολίτευση και αλλαγή γραμμής, αμπέχονα και τζάκετ
Και δώσου Λένιν , Μάο και το γράμμα του Ζαχαριάδη
Από το Σοργκουτ της Σιβηρίας
- (Τον είδα στο θέατρο προχθές τον Ζαχαριάδη - αχ! Αυτός παρέμεινε ίδιος
- Με την βραδιά του θανάτου του , εμείς πόσο αλλάξαμε . αχ! Ποσο
- Σα Μαδημένοι από τον χρόνο.)
- Θυμάμαι τον Γιάννη και κεινη την πορεία του Πολυτεχνείου =
- Όταν σκοτώθηκε ο Κουμης και η Κανελλοπούλου-,
- Ύστερα ,
- Βρέθηκα αίφνης στην ονειρεμένη Φλωρεντία
- Γαλάζια μου φαντάσματα στις καμινάδες
- Είμαστε εκείνες οι μακρόσυρτες φωνές που διασχίζουν τις δεκαετίες
- Μια κραυγή που έρχεται από τα Ογδόντα
- Μια άλλη όταν έπεσε το Τείχος /
- Είμαστε κάτι εύθραυστα ποτήρια που τρέμουν με κάθε σεισμό της ιστορίας
- Τα χρόνια που πέρασαν είναι σαν στοίβες βιβλία: μια για κάθε δεκαετία
- Καμιά φορά νιώθω να με καταπίνει ο δικός μου κόμπος
- Το ξέρω ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω: ποτέ δεν μπορούσαμε
- Είμαστε εκείνα τα αποκαμωμένα στάχυα που λυγίζουν ενώ δεν τα φυσαει κανένας άνεμος
- Είμαστε
- Εκείνα τα τοπία του Βαν Γκογκ που λάμπουν κατακίτρινα
- Σαν κάτι έντομα αιχμάλωτα στο κεχριμπάρι
- Εκατομμύρια ασάλευτα χρόνια είμαστε
- Κάτι ρομπότ που ταξιδεύουν στους πάγους
- Μέσα σε ξεχασμένα για αιώνες διαστημόπλοια
- . Κι εγώ
- σα μπάλα κανονιού εκσφενδονίστηκα
- σε μια στιγμή αιωνιότητας
- Μες το δικό σου Άπειρο:
- Αντίο πάλι Λένιν
- κι εσείς Μικροί μου άνθρωποι
- Της εφηβείας μου που δεν λέει να τελειώσει’ μισόν αιώνα τώρα
-
- Είμαστε Σίσυφοι που λέμε διαρκώς Αντίο
- Αντίο Λένιν.
Π. Θ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου