Για την απώθηση του θανάτου στην εποχή μας[1]
του
Πέτρου Θεοδωρίδη
Σήμερα
ζούμε τη απαξίωση του θανάτου. Η μεγαλοπρεπής τελετουργική δημόσια αναπαράσταση
του θανάτου (μέσα από την Δημόσια εκτέλεση της θανατικής ποινής)-έγραφε ο Michel Foucault- σταδιακά απαλείφθηκε από τα τέλη του 18ου αιώνα
και ως τις μέρες μας.Σήμερα ο θάνατος έχει πάψει να αποτελεί μια περίλαμπρη
ιεροτελεστία στην οποία συμμετείχαν οι άνθρωποι, η οικογένεια, η κοινωνία
ολόκληρη σχεδόν. Έχει γίνει αντιθέτως κάτι το απόκρυφο το πιο ιδιωτικό και το
επαίσχυντο (θα λέγαμε μάλιστα ότι το ταμπού σήμερα είναι ο θάνατος και όχι η
γενετήσια πράξη).Το γεγονός αυτό οφείλεται -κατά Foucault- σε μια μεταβολή των
τεχνολογιών εξουσίας. Παλιά (και ως τα τέλη του 18ου αιώνα) ο θάνατος αποτελούσε
την μετάβαση από την μια εξουσία στην άλλη, όπου η μία ήταν η εξουσία του
ηγεμόνα επί της γης και η άλλη του ηγεμόνα εν τοις ουρανοίς , εξ ου και η αίγλη
του και η επιβεβλημένη και μεγαλοπρεπής τελετουργική αναπαράστασή του.Οι
άνθρωποι περνούσαν από την δικαιοδοσία του ενός κριτή στη δικαιοδοσία του
άλλου, από το αστικό ή δημόσιο δίκαιο, της ζωής και του θανάτου, στο δίκαιο της
αιώνιας ζωής ή της αιώνιας καταδίκης στην κόλαση. Ο θάνατος αποτελούσε επίσης
τη μεταβίβαση της εξουσίας του θνήσκοντας, η οποία μεταβιβαζόταν στους
επιζώντες:τα τελευταία λόγια, οι τελευταίες συστάσεις, οι τελευταίες επιθυμίες,
οι διαθήκες.
Τώρα όμως, ο θάνατος, ως πέρας του βίου
γίνεται ξαφνικά το πέρας, το όριο, το τέλος της εξουσίας. Σε σχέση με την
εξουσία είναι ένα στοιχείο εξωτερικό: βρίσκεται εκτός του πεδίου της και η
εξουσία μπορεί να τον ελέγξει μόνο γενικά, σφαιρικά, στατιστικά. Η εξουσία δεν
έχει επιρροή στο θάνατο αλλά στη θνησιμότητα. Επομένως, ο θάνατος εμπίπτει
πλέον, στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής, της απολύτως προσωπικής ιδιωτικής ζωής.
Σήμερα «ο θάνατος είναι η στιγμή όπου το άτομο ξεφεύγει από κάθε εξουσία,
στρέφεται προς τον εαυτό του και αναδιπλώνεται, κατά κάποιο τρόπο στην πιο
ιδιωτική πτυχή»[2].
Ο Enzo
Traverso θυμίζει πως η εν ψυχρώ βιομηχανική εξόντωση των Εβραίων στους θαλάμους
αερίων στηριζόταν περισσότερο στην έννοια του καθήκοντος που έχει ο εκτελεστής,
ο οποίος κάνει τη δουλειά του αποτελεσματικά και απρόσωπα. Τις ρίζες αυτής της
αποπροσωποποίησης του τρόμου ο Traverso
τις ανακαλύπτει στην γκιλοτίνα, τη συσκευή που -σύμφωνα με τον Λαμαρτίνο- “Καταργούσε
τον πόνο και τον χρόνο στην αίσθηση του θανάτου". Η γκιλοτίνα εγκαινιάζει
-σύμφωνα με τον Traverso - μια ιστορική καμπή: η βιομηχανική επανάσταση μπαίνει
στον χώρο της θανατικής ποινής. Η μηχανοποιημένη, σειριοποιημένη εκτέλεση θα
πάψει σύντομα να αποτελεί μια τελετουργία της οδύνης, για να γίνει τεχνολογική
μέθοδος θανάτωσης σε αλυσίδα, απρόσωπη, αποτελεσματική, σιωπηλή και γρήγορη: το
τελικό αποτέλεσμα θα είναι η απανθρωποποίηση του θανάτου. Η έναρξη της
λειτουργίας της γκιλοτίνας σημάδεψε επίσης την ''χειραφέτηση'' του δημίου που
πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε απλό
υπάλληλο που «δεν θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι διαφορετικό από έναν κλητήρα που
εκτελεί μια δικαστική απόφαση».
Τέσσερις
μορφές συντροφεύουν την ανάπτυξη αυτού του νέου μηχανισμού θανάτωσης που
εγκαινιάζει η γκιλοτίνα: ο γιατρός που φροντίζει να εξαλείψει τον πόνο, ο
μηχανικός που αγρυπνά για την τεχνική αποτελεσματικότητα, ο δικαστής που
αποφαίνεται για το δικαίωμα στη ζωή των καταδικασμένων και τέλος ο δήμιος που
στέργει να εγκαταλείψει τα βασιλικά του γνωρίσματα για να φορέσει τη στολή ενός
κοινού ''επαγγελματία''. Οι τέσσερις αυτές μορφές πρόκειται να διανύσουν μαζί
ένα μακρύ δρόμο και θα παίξουν αναντικατάστατο ρόλο, επί Γ' Ράιχ: «ευθανασία
των διανοητικά ασθενών» και των «ζωών ανάξιων να βιωθούν» προετοιμάζοντας τις
δομές της, αποφασίζοντάς την, εφαρμόζοντάς την. Πραγματική ανθρωπολογική καμπή,
η γκιλοτίνα αποκαλύπτει θα μπορούσε να πει κανείς μαζί με τον Βάλτερ
Μπένγιαμιν, την άβυσσο μιας ψυχής χωρίς αύρα. Τέλος του θανάτου-θεάματος, της
παράστασης που πραγματοποιείται από τον καλλιτέχνη-δήμιο. Οι θάλαμοι αερίων θα
είναι η εφαρμογή αυτής της αρχής στην εποχή του βιομηχανικού καπιταλισμού. Η
μεταμόρφωση του δήμιου σε επιτηρητή μιας φονικής μηχανής συνεπάγεται μια
ανατροπή των ρόλων, την προτεραιότητα των μηχανών απέναντι στους ανθρώπους. Σύντομα
πιο άγρια και ξέφρενη ανθρώπινη βία δεν θα είναι σε θέση να ανταγωνιστεί την
τεχνολογία. Με την τεχνολογική απανθρωποποίηση του θανάτου τα πιο απάνθρωπα
εγκλήματα θα γίνουν εγκλήματα ''χωρίς ανθρώπους''[3].
Σήμερα
ο θάνατος έγινε αόρατος και διαλύθηκε από τον φόβο. «Μέσα σε ένα απωθητικό
πολιτισμό, ο ίδιος ο θάνατος γίνεται ένα όργανο απώθησης»[4]. Η
παλιά στάση, σύμφωνα με την οποία ο θάνατος είναι ταυτόχρονα οικείος, κοντινός
κι όχι τόσο σημαντικός, έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τη δική μας. «Η
ανθρωπότητα» -έλεγε ο Φερνάντο Πεσόα- «φοβάται το θάνατο μα χωρίς να τον
γνωρίζει: ο μέσος άνθρωπος μάχεται γενναία για να εξασκηθεί και σπανιότατα
αντικρίζει με φρίκη, είτε νέος είναι είτε γέρος, την άβυσσο του μη είναι, όπως
ο ίδιος χαρακτηρίζει την άβυσσο αυτή»[5].
Στις σύγχρονες κοινωνίες, ο ετοιμοθάνατος δεν νιώθει
πια το θάνατο, δεν αποκρυπτογραφεί πλέον αυτός πρώτος τα σημάδια τα οποία του
κρύβουν. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες, οι μόνοι που ξέρουν, δεν τον ειδοποιούν,
εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις. «Ο ετοιμοθάνατος είναι πια αυτός που δεν
πρέπει να γνωρίζει»[6].
Εμείς
φοβόμαστε τόσο τον θάνατο, που δεν τολμάμε να αναφέρουμε τα όνομα του. «Ο
θάνατος έχει -σήμερα- εγκαταλείψει το σπίτι για το νοσοκομείο: απουσιάζει από
τον γνώριμο κόσμο της καθημερινής ζωής. Ο σημερινός άνθρωπος, επειδή δεν τον
βλέπει αρκετά συχνά κι από αρκετά κοντά, τον έχει ξεχάσει. Ο θάνατος έχει γίνει
άγριος: ταιριάζει περισσότερο στο νοσοκομείο, που είναι τόπος λογικής και
τεχνικής, παρά το δωμάτιο του σπιτιού, που είναι ο τόπος των συνηθειών της
καθημερινής ζωής»[7].
«Για
μένα, -γράφει ο Φερναντο Πεσόα- όταν βλέπω ένα νεκρό, ο θάνατος είναι μια
αναχώρηση. Το πτώμα μου δίνει την εντύπωση ενός παλιού κοστουμιού που
πετάχτηκε. Κάποιος έφυγε χωρίς να χρειάζεται να πάρει μαζί του τη μοναδική του
φορεσιά»[8].
Όμως, σήμερα, πεθαίνουμε όπως ερωτευόμαστε:
βουτηγμένοι στον κομφορμισμό και το φόβο. Ο θάνατος γίνεται αντικείμενο φόβου,
ως διαρκής απειλή. Πώς αντιμετωπίζει το θάνατο ο σύγχρονος άνθρωπος; «Ζει,
κυριολεκτικά -λέει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Μαξ Σέλερ- «από μέρα σε μέρα»,
έως τη στιγμή που -παράδοξο- δεν του μένει πλέον άλλη μέρα να ζήσει
"λογαριάζει" τα σχετικά με το θάνατο όπως κάνει με τον κίνδυνο
πυρκαγιάς ή πλημμύρας, σάμπως ο θάνατος να μοιάζει με τον κίνδυνο της φωτιάς ή
του νερού τον λογαριάζει σαν άξια ή απαξία ενός κεφαλαίου»[9]. Αλλά
ακόμα και αν γνώριζε, ο σύγχρονος άνθρωπος, ότι θα πεθάνει, -προσθέτει ο Φιλίπ
Αριές- ούτε ο ίδιος και μερικές φορές, ούτε οι γιατροί δεν ξέρουν πότε, ούτε σε
πόσο καιρό. Η στιγμή μπορεί να έχει σχεδόν φτάσει -κώμα μετά από τροχαίο (mors
improvisa)- ή να προβλέπεται σε μερικές μέρες ή σε πολλές εβδομάδες. Η στάση
απέναντι στο θάνατο άλλαξε και από το γεγονός ότι η διάρκεια του θανάτου
ποικίλει. Δεν είναι πια τόσο συγκεκριμένη όσο άλλοτε. Τότε μερικές ώρες
μεσολαβούσαν από τις πρώτες προειδοποιήσεις μέχρι τους τελευταίους
αποχαιρετισμούς[10].
Σήμερα ο θάνατος όταν εμφανίζεται «παίρνει το νόημα καταστροφής». Δεν
"πεθαίνουμε" πια τον θάνατο τίμια και συνειδητά. Και «ουδείς πλέον
αισθάνεται και γνωρίζει ότι οφείλει να πεθάνει τον θάνατο του»[11].
Όταν
απωθούμε τον έρωτα, απωθούμε το θάνατο. Και μαζί του τη ζωή. Και τότε
οδηγούμαστε, όχι στο πένθος αλλά στη μελαγχολία (ο Φρόυντ ισχυρίζεται ότι «ενώ
στο πένθος ο κόσμος έχει γίνει φτωχός και άδειος, στην μελαγχολία αυτό
συμβαίνει με το ίδιο το εγώ»[12]) -την
ακηδία, τη πλήξη, δηλαδή μια ελαφριά πρόγευση του θανάτου, καθώς, με την πλήξη[13] «η βίωση του χρόνου αλλάζει, με το παρελθόν και το
μέλλον να εξαφανίζονται και όλα να γίνονται ένα ανελέητο τώρα». Σα «να
υποφέρεις χωρίς να υποφέρεις, να θέλεις χωρίς να επιθυμείς να σκέφτεσαι χωρίς
λόγο»[14] και
«μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο βίαιος πραγματικός θάνατος είναι προτιμότερος,
ότι κάποιος μπορεί να προτιμήσει να τελειώσει ο κόσμος με μια έκρηξη παρά με
ένα άθλιο μικρό λυγμό[15].
Στην
εποχή μας ο θάνατος εξακολουθεί να
θάβεται και να απωθείται , στους
πολέμους που -δήθεν- «δεν έγιναν ποτέ» (όπως
ο Πόλεμος στο Ιράκ -του Cnn-
στις αρχές της δεκαετίας του ’90),
και οι παίχτες των realities συνεχίζουν να υποκρίνονται μια κυνική
αμεριμνησία ενώ γύρω τους ο Θάνατος θερίζει (όπως οι παίχτες του ισραηλινού
reality εν μέσω της φρίκης του βομβαρδισμού της Γάζα).
Όμως οι δημόσιοι -στο YouTube- αποκεφαλισμοί, οι τελετουργικές σφαγές των
λεγόμενων "τζιχαντιστών" δεν
δείχνουν και μια επιστροφή του
απωθημένου, μια επιστροφή του Θανάτου
στην έρημο του Πραγματικού ;
Ο Πέτρος Θεοδωρίδης είναι
συγγραφέας-δοκιμιογράφος.
Κατεβάστε ελεύθερα την τελευταία του συλλογή «Ακόμα
και η Αριάδνη ήταν ψέμα» ή διαβάστε την online
[1] βλ. και το δοκίμιο Έρωτας θνητός
απωθημένος θάνατος στο Πέτρου Θεοδωρίδη, Η Απατηλή υπόσχεση της αγάπης,, εκδ.
Ένεκεν, 2012, σελ. 55 -71.
[2] Michel Foucault, Για την υπεράσπιση της κοινωνίας, μτφ Τιτίκα Δημητρούλια, πρόλ. Στέφανος
Ροζάνης, εκδ. Ψυχογιός (Παραδόσεις 1976) (1997), Αθήνα 2002, σελ. 303, 304, 305.
[3] Enzo Traverso, Οι ρίζες της Ναζιστικής βίας, Εκδόσεις του
Εικοστού Πρώτου, μτφ. Νίκος Κούρκουλος, Αθήνα 2013.
[4] H. Marcuse, μτφ Ιωάννης Αρζόγλου, εκδ. Κάλβος Αθήνα, (1955) 1977, σελ. 239.
[5] Φερνάντο Πεσόα, Το βιβλίο της
Ανησυχίας,, πρόλ-μτφ. Άννυ Σπυράκου, τέταρτη έκδοση, εκδ. Αλεξάνδρεια 1997,
σελ. 178.
[6] Φιλίπ Αριές, Δοκίμια για τον Θάνατο στη
Δύση, μτφ. Καρίνα Λάμψα, εκδ. Γλάρος, Αθήνα (1975) 1988, σελ. 186.
[7] Φιλίπ Αριες,
ό.π., σελ. 187.
[8] Φερνάντο Πεσόα, ό.π., σελ. 179.
[9] Μαξ Σέλερ, Θάνατος και μετά Θάνατον
Ζωή, μτφ. Κωστής Παπαγιώργης, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 2003, σελ. 63.
[10] Μαξ Σέλερ, ό.π.
σελ 62.
[11] Φιλίπ Αριες, ό.π. σελ. 186.
[12] lars Svendsen, Η φιλοσοφία της
βαρεμάρας, μτφ. Παναγιώτης Καλαμαράς, εκδ. Σαββάλας (1999) 2006, σελ. 62.
[13] lars Svendsen, ό.π., σελ. 56-57.
[14] Fernando Pessoa, Το βιβλίο της ανησυχίας, μτφ. Μαρία
Παπαδήμα, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2005, § 263.
[15] Τ. S. Eliot,”The Hollow Men“ (1925).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου