Είσαι το αίμα, οι φλέβες, το σάλιο τα γάγγλια
που ορεγέται ο κάβουρας
είσαι το χνούδι στο βλέμμα μου
που αναστατώνει τα πράγματα
είσαι η δομή της γραμαμτικής που τ 'αποστηθίζω
ουρλιάζοντας στο δάσος
σ’ αυτό που υπάρξα και θα υπάρξω
είσαι η επιθυμία
για το χώμα που θα με φάει
είσαι η βάρκα και ο βράχος
που πάνω της τσακίστηκε η αγάπη
είσαι το σκασμένο καρπούζι
που λυπήθηκε ο Χάκκας
είσαι οι οδομαχίες στην οδό Ανδρομάχης
είσαι τα ηλεκτροσόκ και τα φαντάσματα
των αλλοπαρμένων
είσαι τα αγχολητικά και τα δηλητήρια
του ολέθρου
είσαι το σάπιο μου δόντι
είσαι η ωή που ακούει τη φωνή σου
είσαι αυτό που είμουν
κι ό,τ απογίνω
είσαι η προσμονή για να σε συναντήσω
είσαι το ένστικτο που κοροϊδεύει
είσαι το κύκνειο άσμα της χαμένης μου γλώσσας
είσαι το κουβάρι και τα δάκτυλα που το λύνουν
είσαι οι ρίζες και το σπέρμα μου
που σε τρέφει
είσαι το τρέμολο του κορμιού μου
στο τραγούδι του θανάτου
είσαι η εύθραυστη υπόσχεση της ηδονής
που μας πιστώνει η αθανασία
είσαι το έρεβος της ποίησης
και του ματιού
είσαι ο κορμός του δέντρου που χαϊδεύω
είσαι η υπόσχεση και η προδιαγραφή του αφανισμού μου
γίνομαι ένα μαζί σου
είσαι η φρικτή μου παραφίνη
και μέσα στην ανάσα σου λυτρώνομαι
γίνομαι παντοτινό σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου