Η μελέτη των δομών των δυο πολυεθνικών Α υτοκρατοριων ειναι απαραιτητη για την εξεταση των βαλκανικών εθνικισμων
Η αυτοκρατορια των Αψβουργων υπηρξε μια σταθερή μοναδα για την διεθνη κοινοτητα μεχρι τον 19ο αιώνα। Αντιθετα,μονιμος πειρασμός για την Δυση ηταν η διαλυση του μεγαλου Ασθενους ,της Οθωμανικής Αυτοκρατοριας
Το Βασικό χαρακτηριστικό της Αυτοκρατοριας των Αψβουργων του 18ου αιώνα ηταν ο ελεγχος ενός αδιαφοροποιητου εθνικά[ή εθνοτικά] πληθυσμου από μια προνομιουχο ταξη ευγενών ιδιοκτητων-πού κατειχαν αποκλειστικά πολιτικά προνομια। Στα τελη του 18ου αιώνα η δυναστεια επιδιωκει με μια σειρα μεταρρυθμίσεις την βελτιωση -ή ανατροπή του καθεστωτος αυτου। Αυτή η προσπάθεια μεταρρυθμισης προκαλεσε μια σειρά αντιδρασεων μια εθνική αντιθεση πού πρωτοαναπτυχθηκε μεσω προνομιουχων ομαδων και εκφρασθηκε με Ιστορικο-εδαφικους ορους[ Παραδειγμα ,η αντισταση των Μαγυαρων ευγενών πού μορφοποιηθηκε με εθνικους προσδιορισμους-δηλαδή με ορους ιστορικών δικαιωματων μιας εθνικής αριστοκρατιας πού κατειχε καποια ιστορικά προνομια στο προηγουμενο βασιλειο της Ουγγαριας।
Οι αντιχτυποι αυτου του κινηματος οδηγουν στην αναδειξη ιδιαιτερων Γλωσσικά ομαδων-πού δινουν εμφαση στην σπουδαιότητα της γλώσσας και της εθνικής τααυτότητας-Προκαλουντα ετσι αντι-εθνικισμοι[αντιθετοι στον εθνικισμό των Μαγυαρων] για υποδεεστερες γλωσσικές ομαδες, πού, στερημε νες από θεσμοθετημενα προνομια ,προσπαθησαν να βασισουν ταδικαιώματα τους στην γλώσσα ,θρησκεια και αλλες μορφες εθνικής ταυτότητας
Η Οθωμανική αυτοκρατορια ήταν οργανωμενη με ενελώς διαφορετικό τρόπο. Ενα συστημα γραφειοκρατικου και στρατιωτικου ελεγχου συνδυαζόταν με μια σειρά από ατυπες συφωνιες-συνθηκκες με τοπικά συμφεροντα. Καθως η γραφειοκρατική-στρατιωτική εξουσια παρήκμαζε,οι τοπικές συναινεσεις διασπώνται-τα τοπικά συμφεροντα αναζητουν αλλη προστασια. Ετσι ηταν μάλλον η χρεωκοπια της εξουσιας η ή χρεωκοπια των προσπαθειών μεταρρυθμισης πού προκαλεσαν μια σειρά από νέες [ εθνικές - ή τοπικές αντιδρασεις ]παρά η υπηστηριξη ή η αντιδραση σε αυτες τις μεταρυθμίσεις.....
Φιλόσοφος και πρωτοπόρος στοχαστής της πολιτικής οικολογίας, ο 83χρονος σήμερα Αντρέ Γκορζ έδωσε στο περιοδικό «Le Nouvel Observateur» τη συνέντευξη που ακολουθεί
.- Εσείς, που ήσασταν «οικολόγος» πριν επινοηθεί ο όρος, πώς θα ορίζατε την οικολογία;
«Από όλους τους πιθανούς ορισμούς θα προτιμούσα τον λιγότερο επιστημονικό, εκείνον που βρίσκεται στις απαρχές του οικολογικού κινήματος και που λέει ότι οικολογία είναι η φροντίδα για το περιβάλλον ζωής ως καθοριστικό παράγοντα της ποιότητας ζωής και της ποιότητας ενός πολιτισμού. Οι πρώτες μεγάλες εκδηλώσεις αυτής της φροντίδας αναπτύχθηκαν στη Βόρεια Αμερική, έπειτα στην Ιαπωνία, μετά στη Γερμανία, από όπου κέρδισαν και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτές οι εκδηλώσεις πήραν τη μορφή κινημάτων διαμαρτυρίας -που συχνά κατεστάλησαν βίαια- ενάντια στον σφετερισμό του δημόσιου χώρου από τις μεγάλες βιομηχανίες, τα αεροδρόμια, τους αυτοκινητόδρομους, που έρχονταν να ανατρέψουν, να μπετονοποιήσουν, να ρυπάνουν και να καταστήσουν τεχνητό το λιγοστό "φυσικό" περιβάλλον που απέμενε. Η αντίσταση των κατοίκων σε αυτή την εισβολή στο περιβάλλον ζωής τους δεν ήταν μια απλή "υπεράσπιση της φύσης".
Ηταν πάλη ενάντια στην κυριαρχία, ενάντια στην καταστροφή ενός κοινού αγαθού από ιδιωτικές δυνάμεις υποστηριζόμενες από το κράτος, οι οποίες αρνούνταν το δικαίωμα των τοπικών πληθυσμών να επιλέγουν τον δικό τους τρόπο για να συμβιώνουν, να παράγουν και να καταναλώνουν».
- Το 1972 γράφατε: «Η οικολογία είναι μια επιστήμη βαθιά αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική». Το ίδιο πιστεύετε και σήμερα;
«Η πολιτική οικολογία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Γεννήθηκε το 1972 ακριβώς, μετά από μιαν έκθεση βρετανών επιστημόνων ("Blueprint for Survival") και μιαν έκθεση που συντάχθηκε από τη Λέσχη της Ρώμης. Αυτή υπογράμμιζε την επείγουσα αναγκαιότητα μιας ρήξης με τον βιομηχανισμό και με αυτή τη θρησκεία της ανάπτυξης που είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Στο εξαιρετικό βιβλίο "Η βιώσιμη ανάπτυξη", που δημοσίευσαν οι Ντομινίκ Μπουρζ και Ζιλ-Λοράν Ραϊσάκ, διαβάζουμε φράσεις όπως αυτή: "Το εύρος της περιβαλλοντικής μεταβολής καθώς και η εξάντληση των πόρων επιβάλλουν έναν γρήγορο και ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης αλλά και της κοινωνικής μας οργάνωσης".
Επιβάλλουν μια δραστική μείωση της υλικής παραγωγής και κατανάλωσης. Οπως σημειώνουν όμως οι συγγραφείς του βιβλίου, "η δημιουργία αξίας, όρος του δυναμισμού των κοινωνιών μας, συνδέεται υποχρεωτικά με την αύξηση των ροών ενέργειας και πρώτων υλών".
Δεν μπορούμε να έχουμε έναν καπιταλισμό χωρίς ανάπτυξη ούτε βέβαια έναν καπιταλισμό χωρίς ανάπτυξη.
Δεν μπορούμε να θέλουμε τη μείωση των ροών υλικών εμπορευμάτων χωρίς να θέλουμε μιαν οικονομία ριζικά διαφορετική από την παρούσα, μιαν οικονομία στην οποία ο πρωταρχικός σκοπός δεν θα είναι το κέρδος και στην οποία ο πλούτος δεν θα εκφράζεται ούτε θα μετριέται με χρηματικούς όρους.
Εκείνοι, όπως ο Σερζ Λατούς, που ζητούν τη μείωση της ανάπτυξης δεν θέλουν ούτε τη λιτότητα ούτε τη φτώχεια.
Θέλουν πάνω απ' όλα να έρθουν σε ρήξη με τον οικονομισμό, να τραβήξουν την προσοχή μας στο γεγονός ότι στη βάση κάθε κοινωνίας, κάθε οικονομίας, υπάρχει μια μη οικονομία, που αποτελείται από πλούτη τα οποία δεν είναι ανταλλάξιμα, από δώρα χωρίς ανταπόδοση, από ανιδιοτελείς προσφορές, από κοινά αγαθά».
- Η οικολογία είναι κατά τη γνώμη σας φορέας μιας ηθικής;
«Αυτό υποστήριζε ο Χανς Γιόνας όταν έγραφε -υπεραπλουστεύω τις θέσεις του- ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να υποθηκεύσουμε τη ζωή των μελλοντικών γενεών υπηρετώντας το δικό μας βραχυπρόθεσμο συμφέρον. Δεν μου αρέσει η καντιανή προσέγγιση του Γιόνας. Αυτός επικαλείται το αίσθημα ευθύνης του καθένα μας, ατομικά. Εγώ δεν βλέπω όμως το πώς οι ατομικές επιλογές θα αλλάξουν "γρήγορα και ριζικά" το μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης.
Αυτό το μοντέλο άλλωστε έχει σχεδιαστεί και επιβληθεί ακριβώς για να επεκτείνει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τις προτιμήσεις του καθένα και για να μας κάνει να αγοράζουμε, να καταναλώνουμε, να επιδιώκουμε αυτό που συμφέρει στον καπιταλισμό να παράγει. Πάει πολύς καιρός από τότε που η παραγωγή του αναγκαίου και του ωφέλιμου έπαψε να είναι η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Οι ανάγκες είναι περιορισμένες, οι επιθυμίες και οι φαντασιώσεις δεν είναι.
Πρώτα στη δεκαετία του 1920 και έπειτα στη δεκαετία του 1950, η ανάγκη που είχε η βιομηχανία να παράγει περισσότερο ξεπέρασε την ανάγκη των ανθρώπων να καταναλώνουν περισσότερο και υποκίνησε την ανάπτυξη μιας παιδαγωγικής -το μάρκετινγκ, η διαφήμιση- που δημιουργεί νέες ανάγκες στο πνεύμα των ανθρώπων και τους κάνει να αυξάνουν την κατανάλωσή τους.
Οι καταναλωτές και η παραγωγή πρέπει να τεθούν στην υπηρεσία του κεφαλαίου και όχι το αντίστροφο. Ο δεσμός ανάμεσα στη δημιουργία αξίας και στη δημιουργία πλούτου διερράγη. Δεν αναγνωρίζεται ως πλούτος παρά μόνον αυτό που μπορεί να εκφραστεί και να μετρηθεί σε χρήμα.
Τα κοινά αγαθά προφανώς δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι συλλογικές υπηρεσίες πρέπει να καταργηθούν στον βαθμό που φρενάρουν ή εμποδίζουν την αύξηση της ατομικής κατανάλωσης.
Βλέπετε λοιπόν ότι μια ηθική της ευθύνης προϋποθέτει πολλά πράγματα. Προϋποθέτει μια ριζική κριτική των ύπουλων μορφών κυριαρχίας που ασκούνται πάνω μας και μας εμποδίζουν να συγκροτηθούμε σε συλλογικό υποκείμενο που ενώνεται από μια κοινή άρνηση και μια κοινή δράση (...)».
(Ελευθεροτυπια )7 - 21/01/2007 http://archive.enet.gr/online/online_print?id=67369844
Δείτε κι αυτό: http://www.cc.uoa.gr/~ppospos/nationalism.htm
Γιαννη απο το τελος λίγο: ”έχω αναφέρει το παράδειγμα του ανταγωνισμού Βουλγάρων-Ρωμαίων για την ηγεμονία σε ένα πολυεθνικό κράτος. δεν ξέρω αν πείθει αυτό το αντιπαράδειγμα.”
Διαβασε λίγο προσεκτικά τα του Δεμερτζή …Η θυμίσου ”- η ΕΠοχή Ρωμαίων βουλγαρων αφορά σε προ-εθνικό κρατος ” και οχι Πολυ εθνικό… Προ εθνικό (ακομα και η ορολογια εθνοτητες συνυφαινεται με την Ορολογια του Νεωτερικου εθνους)
‘Και φυσικά υπάρχαν οι Πρωτοβουλγαροι που ενωθηκαν με τους Σλαβους ως κατακτητες …οπως οι Φραγκοι με τους Γαλατες ( αλλά για χιλιους λόγους εκ των οποιο ο ενας ηταν Πολιτικο- Κοινωνικός) δεν θεωρουσαν το Εθνος τους (Ή αυτό που σημερα θα το λεγαμε εθνος ) ως πηγή και Φορεα Νομιμοποιησης … (αλλα τον Τιτλο του Αυτοκρατορα Ρωμαιων το ποιος θα τους Βαφτισει ο Παπας η ο Πατριαρχης κ.λ.π….
Νομίζω οτι καταλαβαίνεις ————————————–
Λες επισης: ”Ή, αν όπως ο πνιγμένος αναζητάς μια ταυτότητα, δηλ. σταθερότητα (όπως ο καθένας), προκειμένου να σωθεί στο πέλαγος των εθνών και των ατόμων, όταν εγώ σου λέω ότι παίρνεις κάτι κοινό (το οποίο μάλιστα έχει περισσότερη σχέση, ιστορικά, με μένα) και το οικειοποιείσαι, τότε εσύ χέστηκες για την ιστορία και την ησυχία μου και είσαι ικανός να πεις ότι ο Αλέξανδρος ήταν Σκύθης ή και να αλλάξεις το πυθαγόρειο θεώρημα.” —
εδώ συμφωνώ ….εν μερει Γιαννη … Οχι απολυτα … Συμφωνώ οτι κατι τετοιο μπορει να συμβει ..και συνεβη σε πολύ Σκληρες περιοδους της Ιστοριας ( Π. Χ Μεσοπόλεμος Ναζισμός κ.λ.π)
Και υπαρχουν και Τωρα πολλές πιθανότητες να συμβει …Καθώς μπαινουμε σε εποχή ”Νεοφυλετισμου” και οι μαχες για τις Ταυτοτητες να ειναι πολύ σκληρές …
Ομως δεν πιστευω οτι ειναι Ανοπτρεπτο …Και συνεχίζω να εχω εμπιστοσυνη στις Ιδιοτητες του Λόγου και στην Πιθανότητα Διαλόγου,,, Δηλαδή σε οτι Θετικό και αξιολογο (οχι σε ολα ) Γεννησε η εποχή του Διαφωτισμου ……..
και αυτή ειναι η ουσία της ενστασης μου σε οτι διακρινω ως σχετικισμό σε οσα λες… Ναι οι οψεις της αληθειας ειναι πολλές….
Αλλά η Αληθεια -η ανθρωπινη αλήθεια - ειναι Ενιαια…
Καθηκον μας ειναι οχι να μένουμε στην επιφανεια-τις οψεις και το πολλαπλό και το γουστο” αλλά να προχωραμε στο Βαθος και στο ενιαιο δηλαδή την Αληθεια
(την οποια δεν θα φτασουμε ποτε ως τετοια -αλλά η διαδικασια -το ταξιδι- μας ημερευει Και εξανθρωπίζει απο μόνη της…
Η Κρίστεβα το 1993 προσπαθησε να περιγράψει ένα έθνος κράτος που βρίσκεται σε μια πορεία προς κατάσταση διαρκούς ανεκτικότητας απέναντι στο ξένο, ένα «έθνος χωρίς εθνικισμό»
Χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Γαλλίας στο βαθμό που ανταποκρίνεται στην κληρονομιά του Διαφωτισμού Για την Κριστεβα υπάρχει μια μεταβατική έννοια του έθνους(με την έννοια που ο Winnicot δίνει στον όρο Μεταβατικό αντικείμενο: το μαξιλάρι, το κουρελάκι ή το αρκουδάκι που είναι το πρώτο «μη εγώ»στοιχείο και συνθέτει τη γέφυρας που δημιουργεί το παιδί μεταξύ του εσωτερικού κόσμου και της εξωτερικής αντικειμενικής πραγματικότητας) .
.«Η Γαλλική εθνική ιδέα λέει η Κριστεβα-μου φαίνεται να έχει προικιστεί με δυο άλλες ιδιότητες :είναι μεταβατική και πολιτιστική […]Το έθνος ως μια σειρά διαφορών ,συνεπώς απαιτεί ότι τα ιδιαίτερα δικαιώματα πρέπει να τονίζονται –όπως εκείνα των ατόμων ,με τις συμπεριφορικές και σεξουαλικές ιδιαιτερότητες΅ των εθνοτικών ομάδων, με τα έθιμα, τα πιστεύω και τις θρησκείες τους. Ταυτόχρονα, αυτές οι διαφορές, απορροφούνται μέσα στο σύνολο του έθνους όπου, αναγνωρισμένες υποχωρούν μπροστά στο «γενικό συμφέρον»…το μεταβατικό έθνος παραμένει επίσης ανοικτό προς άλλα σύνολα που το αναγνωρίζουν αλλά και το περιορίζουν στο όνομα ενός άλλου γενικού συμφέροντος –το γενικό συμφέρον της Ευρώπης και του κόσμου»
o Δεκατεσσερα χρόνια μετά από το μεταβατικό έθνος έχει απομείνει μόνο το μεταβατικά αντικείμενα (ισλαμική μαντίλα , σημαία κ.α)
Οι ταυτότητες αντί να παραμείνουν ανοιχτές στο γενικό συμφέρον κλείνονται, η αναδιπλώνονται στον εαυτό τους:,σε φοβικούς εθνικισμούς, φονταμενταλισμούς ,κλειστές κοινότητες .
Ταυτοτητες στη παραδοσιακή κοινωνια Ας φαντασθούμε την παραδοσιακή κοινωνίακαι τη νεωτερική ως γεωγραφικούς τόπους. Στην παραδοσιακή κοινωνία, ήταν αποδεκτή η συνύπαρξη με τον άλλο, (με άλλες εθνότητες, με άλλους πολιτισμούς, αν εξαιρέσουμε τους θρησκευτικούς φανατισμούς και τα κατ διαστήματα πογκρόμ εναντίον των εβραίων κ.α.) Αυτό οφειλόταν στην κοινωνική τοπολογία της προνεωτερικής εποχής ,(του μεσαίωνα για παράδειγμα στη Δυτική Ευρώπη).
Σ αυτήν οι τόποι ήταν ακίνητοι ,αμετάθετοι ,με όρια και αποκλεισμούς ,καθαγιασμένοι μέσα από μια θρησκευτική νομιμοποίηση. Ο παραδοσιακός πολιτικός και κοινωνικός κόσμος, ήταν κόσμος ανυπέρβλητων διακρίσεων, περιχαρακώσεων, συμβόλων ενδυματολογικών, θρησκευτικών ,γεωγραφικών, κοινωνικής θέσης. Η υπέρβαση τους αποτελούσε ”υβριν”, προσβολή της τάξης του κόσμου. Οι παραδοσιακές κοινωνίες χαρακτηριζόταν από μια πολύ περίπλοκη κατανομή εργασίας πού συνοδευόταν και κατά κάποιο τρόπο επικυρωνόταν από μια μεγάλη πολιτισμική διασπορά. Οι διαφοροποιήσεις λόγου, ενδύματος, τρόπων εμφάνισης, αποτελούσαν δείκτες των προνομίων και δικαιωμάτων των φορέων τους Ο κανόνας στις παραδοσιακές κοινωνίες ήταν η εμφανής, ιεραρχημένη, συστηματική, νομικά επιβεβλημένη ανισότητα, όπως ποιητικά την περιγράφει ο μεγάλος Άραβας φιλόσοφος του Μεσαίωνα , Ιμν Καλντούν: «Ο κόσμος είναι ένας κήπος του οποίου ο φράκτης είναι η δυναστεία. Η δυναστεία είναι μια εξουσία διαμέσου της οποίας η ζωή αποκτά το κατάλληλο περιεχόμενο. Το κατάλληλο περιεχόμενο καθορίζεται από τον ηγεμόνα. Ο ηγεμόνας είναι ένας θεσμός που στηρίζεται στους στρατιώτες[..]Οι υπήκοοι είναι υπηρέτες που προστατεύονται από τη δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι το καλό μέσα από το οποίο ο κόσμος συνεχίζει την ύπαρξη του. Ο κόσμος είναι ένας κήπος …»
Ο τύπος ανθρώπου πού κυριαρχεί είναι ο ‘’παραδοσιακά κατευθυνόμενος’’ αυτός δηλαδή πού θεωρεί σωστό να εξακολουθεί να πράττει ότι έπραττε ο πατέρας του και ο παππούς του. Ο παραδοσιακός άνθρωπος δεν αναπολούσε την παράδοση, γιατί ήδη βρισκόταν μέσα σε αυτήν. Ετσι ,στην παραδοσιακή κοινωνία οι ταυτότητες έμοιαζαν με κείνες τις Ρωσικές κούκλες που η μία περικλείει την άλλη. Άλλοι παρομοιάζουν την παραδοσιακή ταυτότητα με κρεμμύδι που οι εξωτερικές φλούδες περικλείουν με ασφάλεια τις εσωτερικές. Το ερώτημα «ποιος είμαι», ετίθετο σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι σήμερα ,αφορούσε μόνο σε ορισμένους διανοούμενους και όχι την μεγάλη μάζα των ανθρώπων.
Στην παραδοσιακή κοινωνία οι θρησκευτικές διαφοροποιήσεις ήταν σημαντικότερες και επικάλυπταν όλες τις άλλες. Η θρησκεία ήταν η πιο μεγάλη από τις ρώσικες κούκλες που περιέκλειε όλες τις άλλες o Για παράδειγμα, η θρησκεία συγχώνευε το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό στοιχείο στη φεουδαρχική Ευρώπη που αντιλαμβανόταν τον εαυτό της σαν την Χριστιανοσύνη σε αντιπαράθεση με τους οπαδούς της αντίπαλης πίστης του Ισλάμ .Ο Μεσογειακός κόσμος πολώθηκε ανάμεσα σε δύο αντίπαλους πολιτισμούς το Ισλάμ και τη Χριστιανοσύνη, των οποίων η σύγκρουση καθόρισε δέκα αιώνες. Όμως, παρά τη βιαιότητα αυτής της πάλης, δεν επρόκειτο για μια ρατσιστική σύγκρουση. Οι προσηλυτισμοί από την μια πίστη στην άλλη ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. «Στη διάρκεια των Σταυροφοριών, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ηγέτες συχνά συνάπτουν συμμαχίες, και τον 16ο αιώνα, στην κορύφωση της Οθωμανικής απειλής για τον Χριστιανισμό, ο Βασιλιάς της Γαλλίας υποστήριξε τον Τούρκο Σουλτάνο για να αποδυναμώσει τους Αψβούργους ηγεμόνες της Αυστρίας»
Ετσι για τον προνεωτερικό άνθρωπο, η αλήθεια και η πραγματικότητα, που ήταν ταυτισμένες, αποτελούσαν το προϊόν της πρόθεσης του Θεού , όντας ενσωματωμένες στο σχήμα της Θεϊκής Δημιουργίας. Η δοθείσα, προφανής ,αναλλοίωτη φύση της θέσης του ανθρώπου στην αλυσίδα της ύπαρξης , υπέβαλλε ακριβώς μια κατανόηση του κόσμου- ως πλήρωσης μιας ς θεϊκής πρόθεσης
ο” άλλος” στην παραδοσιακή κοινωνία —————————————
Στη παραδοσιακή κοινωνία οι άνθρωποι δεν έκαναν λόγο για «ταυτότητα» και «αναγνώριση» όχι γατί δεν διέθεταν αυτό που αποκαλούμε τώρα ταυτότητες, αλλά γιατί εδραζόταν σε κοινωνικές κατηγορίες που ο καθένας εκλάμβανε ως δεδομένες Η παράδοση ενυπάρχει και με σαφής διάκριση του ‘’έσω ‘’ από το ‘’έξω’’. Ο άλλος είναι το καθετί πού είναι απ’ έξω. Ετσι η παράδοση γίνεται αυτονόητα και ένα μέσο παραγωγής ταυτότητας καθώς η ταυτότητα αφορά αυτονόητα και σε μια ‘’συνέχεια μέσα στο χρόνο’’ Στον μηχανισμό της παραδοσιακής κοινωνίας η ανισότητα υποτίθεται ότι εξέφραζε «φυσικές» διάφορες: Ο άλλος γινόταν αντιληπτός ως «εντελώς διαφορετικός» Με αυτήν την έννοια η παραδοσιακή ταυτότητα βρισκόταν σε ασφαλή απόσταση από τον «άλλο» η ιεραρχημένη, συστηματική, νομικά επιβεβλημένη ανισότητα έκανε τον άλλο να εμφανίζεται ως εντελώς διαφορετικός και γι αυτό ανεκτός. Η ίδια η λειτουργικότητα του δικαιώματος στη φιλοξενία στηριζόταν σε αυτή την θεμελιακή ανισότητα . Αν ο άλλος, ο ξένος, είναι από τη φύση του διαφορετικός από μας, δεν διεκδικεί την ισότητα και δεν αποτελεί απειλή.
η Διαφορά ——————-
Οι προνεωτερικοι άνθρωποι είχαν εκπαιδευθεί ετσι ώστε να αντικρίζουν τη διαφορά με αταραξία και να αποδέχονται την προκαθορισμένη πολλαπλότητα των όντων ως αναπόσπαστο μέρος της θεϊκής δημιουργίας. Κοιτάζοντας τους από την τωρινή προοπτική , φαίνεται ότι ήσαν ανεκτικοί απέναντι στη διαφορά αλλά επρόκειτο για το είδος της ανεκτικότητας που εκφραζόταν κυρίως με την επιθυμία και την παρακίνηση«να παραμείνει ο καθένας στους δικούς του», να διατηρεί την απόσταση του, να περιορίζει τις συναντήσεις ανάμεσα στα άλλα είδη με βάση πρότυπα και μοτίβα χαρακτηριζόμενα από αυστηρή θεσμιση και τελετουργία, και καταστέλλοντας κάθε νοσηρή περιέργεια για τις άλλες μορφές ανθρώπινης ζωής, όσο διαφορετικές κι αν ήσαν. Μια τέτοια στάση μπορούσε να διατηρηθεί μονάχα ενόσω παρέμεναν προσδιορισμένα, είδη στα οποία μπορούσε κανείς« να μείνει προσκολλημένος στη θεση του »
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Νοέμβριος 15, 2007
Τελικά ποιοι ΔΕΝ είναι ύποπτοι κύριε Χρυσοχοΐδη;
Για μια ακόμα φορά η αστυνομία απέδειξε την αδυναμία και την αδιαφορία της να προσφέρει ασφάλεια στους πολίτες χωρίς να τρομοκρατήσει και να περιορίσει τις προσωπικές ελευθερίες.
Προσέβαλε όχι μόνο την αισθητική μας αλλά και τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας συλλαμβάνοντας ακόμα και επώνυμους πολίτες και εισβάλλοντας σε βιβλιοπωλείο όπου γινόταν παρουσίαση βιβλίου. Συνέχισαν έτσι την τακτική που υιοθέτησαν στην περίπτωση του Δ. Παρσανόγλου, που επίσης διώκεται για ανάλογη υπόθεση (και μια και δεν είναι γνωστός πέρασε και 2 μέρες στα κρατητήρια) και δίνουν ένα δείγμα γραφής για το πως αντιλαμβάνεται η Ελληνική Αστυνομία την "Προστασία του Πολίτη".
Οι Οικολόγοι Πράσινοι, καταδικάζουμε την έξαρση βίας από τα όργανα της τάξης και θεωρούμε ότι τέτοιες πράξεις καταλύουν το Κράτος Δικαίου. Η συγγνώμη που ψέλλισε ο υπουργός "Προστασίας του Πολίτη" Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, είναι αποτέλεσμα της δημοσιότητας που αυτό το γεγονός έλαβε λόγω της φήμης των συλληφθέντων και δεν έχει καμία σημασία.
Διεκδικούμε μία ευνομούμενη πολιτεία, χωρίς εξαγριωμένους ανθρωποφύλακες που αγνοούν ή προσπερνούν στοιχειώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η κοινωνία που ονειρευόμαστε είναι μία κοινωνία δημοκρατίας και ανοχής στην διαφορετική άποψη και όχι καταστολής και βίας.
Απαιτούμε τον έλεγχο και την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων και την άμεση λήψη ουσιαστικών μέτρων για την αποφυγή επανάληψης τέτοιων φαινομένων. Οι σημερινές εξαγγελίες περί ίδρυσης γραφείου που θα εξετάζει τις καταγγελίες των πολιτών για την δράση των αστυνομικών και που θα υπάγεται στην διοίκηση της ΕΛ.ΑΣ. και όχι σε ανεξάρτητη αρχή, επιβεβαιώνει την ανησυχία μας για επιδερμική αντιμετώπιση ενός προβλήματος που απαιτεί ριζικές αλλαγές στη νοοτροπία και τον τρόπο διοίκησης των Σωμάτων Ασφαλείας.
.. Λέγεται ότι η”ηθική είναι η νέα ουτοπία”, ότι ”ο εικοστός πρώτος αιώνας θα είναι ή ηθικός ή τίποτα. Από την άλλη συνεχίζει και επιβιώνει μια επίμονη κινδυνολογία, με την οποία καταγγέλλεται η πτώχευση των άξιων,ο κυνικός ατομισμός ”το τέλος της κάθε ηθικής’ ‘Η νέα ιδεολογία και ηθική πού ξεπροβάλλει αποτελεί και αυτή σύμπτωμα ,ηχώ της παγκοσμιοποίησης: βιώνεται ως κερματισμός, αποδόμηση αλλά και ανασύνθεση του ίδιου μας του εαυτού. Η επιφάνεια μοιάζει να παραμένει η ίδια, όμως η κάθε ατομική ταυτότητα υφίσταται υπόκωφους, συχνά ημιτελείς ,μετασχηματισμούς
ει και επιβιώνει μια επίμονη κινδυνολογία, με την οποία καταγγέλλεται η πτώχευση των άξιων,ο κυνικός ατομισμός ”το τέλος της κάθε ηθικής’ ‘Η νέα ιδεολογία και ηθική πού ξεπροβάλλει αποτελεί και αυτή σύμπτωμα ,ηχώ της παγκοσμιοποίησης: βιώνεται ως κερματισμός, αποδόμηση αλλά και ανασύνθεση του ίδιου μας του εαυτού. Η επιφάνεια μοιάζει να παραμένει η ίδια, όμως η κάθε ατομική ταυτότητα υφίσταται υπόκωφους, συχνά ημιτελείς ,μετασχηματισμούς
...............................................................
οι πραγματιστικές αλλαγές στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων που τώρα κυριαρχείται πέρα ως πέρα από το πνεύμα του καταναλωτισμού ,
ορίζουν
τον άλλο ως εν δυνάμει πηγή ευχάριστων εμπειριών Οι δεσμοί που παράγονται τώρα εν αφθονία έχουν ενσωματωμένη «την μέχρι νεωτέρας ειδοποίησης διάταξη καθώς και την διάταξη της μονομερούς απόσυρσης κατά βούληση»
ΕΛΛΑΔΑ: ΕΝΑΣ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΠΝΙΖΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
ΑΣ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ
Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα των
κατοίκων από διάφορες περιοχές της χώρας που επιδιώκουν να σταματήσει η
ανεξέλεγκτη απόρριψη και καύση των απορριμμάτων και να προωθηθεί η μείωση,
επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση και κομποστοποίηση των απορριμμάτων
συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει «αλλού» για τα σκουπίδια αλλά μόνο το
«αναλαμβάνουμε ΟΛΟΙ τις ευθύνες μας για να μηδενίσουμε τα απόβλητα μας»/ Και
στη σημερινή συνέντευξη τύπου των Οικολόγων Πράσινων για τις προγραμματικές
δηλώσεις της κυβέρνησης καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις για τη διαχείριση
των απορριμμάτων. (δείτε παρακαλούμε συνημμένο με τις προτάσεις μας) Οι
Οικολόγοι Πράσινοι κατανοούμε τις
αντιδράσεις των κατοίκων του Γραμματικού στη δημιουργία ενός ΧΥΤΑ που θα
δέχεται τεράστιες ποσότητες απορριμμάτων μια και οι εικόνες που έχουμε όλοι από
την ταφή των απορριμμάτων στην Ελλάδα είναι τραγικές και κανείς δεν δέχεται
πλέον τα σκουπίδια στην περιοχή του. Η λύση,
όμως, δεν είναι ούτε να συνεχίζουμε να κρύβουμε το πρόβλημα των σκουπιδιών κάτω
από το χαλί ούτε να επιδιώκουμε να μεταφέρονται και να θάβονται ή καίγονται τα
σκουπίδια κάπου αλλού. Η ΜΟΝΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΛΥΣΗ –την
οποία προτείνουμε σταθερά - είναι να αναλάβουν όλοι (κυβέρνηση, αυτοδιοίκηση,
παραγωγοί, πολίτες, φορείς) την ευθύνη που τους αναλογεί για να προωθήσουμε μια πολιτική «μηδενικών αποβλήτων» με τη
μείωση, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση (με διαλογή στην πηγή) και
κομποστοποίηση του συνόλου σχεδόν των απορριμμάτων. Αυτή η
στρατηγική αν είχε δρομολογηθεί και ακολουθηθεί συστηματικά τόσο σε κεντρικό όσο και τοπικό επίπεδο εδώ και 20
χρόνια που ξέρουμε ότι το πρόβλημα των απορριμμάτων είναι εκρηκτικό, σήμερα θα
είχαμε σε σημαντικό βαθμό αντιμετωπίσει ένα σοβαρό περιβαλλοντικό θέμα,
αναπτύξει βιώσιμες οικονομικές δραστηριότητες επαναχρησιμοποίησης και
ανακύκλωσης-κομποστοποίησης, δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αντίθετα,
όλοι οι θεσμικοί φορείς (κυβερνήσεις, ΕΣΔΚΝΑ, περιφέρεια, νομαρχίες, ΟΤΑ)
έμειναν προσκολλημένοι σε ξεπερασμένες λύσεις
που οδηγούν είτε στην ταφή τεράστιων
ποσοτήτων απορριμμάτων είτε/και στη
καύση τους. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν θεωρούν λύση τη δημιουργία νέων
χώρων ταφής ανεπεξέργαστων απορριμμάτων ούτε και την προωθούμενη κατασκευή
βιομηχανικής εγκατάστασης καύσης αποβλήτων στη Θήβα από έναν από τους ισχυρούς
οικονομικούς παράγοντες της χώρας με αμφίβολες από άποψη διαφάνειας διαδικασίες
(ΣΔΙΤ με τον ΕΣΔΚΝΑ χωρίς κάποιο διαγωνισμό) που θα καίει 800.000 περίπου
τόνους αποβλήτων το χρόνο. Πολλές από τις επιλογές στο θέμα των σκουπιδιών δεν
γίνονται με διαφάνεια, διάλογο και με βάση την
υποχρεωτική ιεραρχία στις μεθόδους διαχείρισης τους αλλά υπό την πίεση ισχυρών
οικονομικών λόμπυ. Όλες οι
προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν μεγάλο ποσοστό ευθύνης για τα σημερινά αδιέξοδα
στη διαχείριση των απορριμμάτων. «Ακατανόητη» ήταν και η επί 5 χρόνια αδιαφορία
του τέως Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ Σουφλιά να προωθήσει τη νομοθεσία για την
εναλλακτική διαχείριση των αποβλήτων κατεδαφίσεων, οικοδομών και εκσκαφών που
θα συνέβαλε στην άμεση αντιμετώπιση μέσω της ανακύκλωσης μιας ποσότητας
αποβλήτων που εκτιμάται σε 6.000.000 έως και 30.000.000 τόνους ετησίως και που
σήμερα καταλήγει ανεξέλεγκτα στο περιβάλλον. Καλούμε τη νέα Υπουργό Περιβάλλοντος και τους υπόλοιπους
υπουργούς να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να προωθήσουν την εναλλακτική
διαχείριση των υλικών εκσκαφών, οικοδομών και κατεδαφίσεων
(μπάζα) αλλά και να θέσουν υψηλότερους ποσοτικούς στόχους μείωσης των
απορριμμάτων (αποφυγή παραγωγής), να στηρίξουν με ολοκληρωμένο τρόπο τα
προγράμματα ανακύκλωσης των απορριμμάτων, μείωσης των οργανικών υλικών που
οδηγούνται για ταφή και να εφαρμόσουν τη νέα ευρωπαϊκή στρατηγική για τα
απόβλητα. Καλούμε τους πολίτες να πιέσουν τις Δημοτικές αρχές να
αναλάβουν τις σοβαρές ευθύνες τους(και να ψηφίσουν στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του Οκτωβρίου 2010 με
βάση αυτό το κριτήριο) ώστε να συμμορφωθούν με τη νομοθεσία
προχωρώντας άμεσα στην εναλλακτική διαχείριση των απορριμμάτων με χωριστή
συλλογή ανακυκλώσιμων υλικών με διαλογή στην πηγή: συσκευασιών,
χρησιμοποιημένων ελαστικών, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, οχημάτων
τέλους κύκλου ζωής, ηλεκτρικών συσσωρευτών, καθώς και προώθηση προγραμμάτων κομποστοποίησης
των βιοαποικοδομήσιμων οργανικών υλικών σε επίπεδο κατοικίας (οικιακή
κομποστοποίηση, γειτονιάς (κοινοτική κομποστοποίηση) και δήμου (δημοτική
κομποστοποίηση). Μόνο τα αδρανή υπολείμματα που προκύπτουν μετά την ανάκτηση
των ανακυκλώσιμων υλικών θα πρέπει να διατίθενται με ασφαλή τρόπο σε χώρο
Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤ). Η ίδια η κοινωνία χρειάζεται να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο σε
ένα θέμα που είναι κατ΄ εξοχήν πολιτικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό. Οι
Οικολόγοι Πράσινοι καλούμε σε μια εκστρατεία
ενημέρωσης-ευαισθητοποίησης των πολιτών, ώστε να πετύχουμε δραστική μείωση του όγκου των απορριμμάτων προς τελική
διάθεση. Ενθαρρύνουμε τη δουλειά που κάνουν σε αυτή την κατεύθυνση
περιβαλλοντικοί και κοινωνικοί φορείς και ζητάμε να ενισχυθούν με κίνητρα και
αντικίνητρα οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Σημαντικό ρόλο μπορεί και
πρέπει να παίξει η εκπαιδευτική κοινότητα στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης της
κοινωνίας. Σε όλες
τις περιοχές της χώρας παραμένουν σε λειτουργία εκατοντάδες χώροι ανεξέλεγκτης
διάθεσης των απορριμμάτων (ΧΑΔΑ). Οι Οικολόγοι Πράσινοι γινόμαστε αποδέκτες
πολλών καταγγελιών από ενεργούς πολίτες για περιπτώσεις ανεξέλεγκτης καύσης απορριμμάτωνκαι συνεχιζόμενης λειτουργίας ΧΑΔΑ σε
ευαίσθητα οικοσυστήματα (ποτάμια, λίμνες, δάση, φυσικές περιοχές) και
αρχαιολογικούς χώρους. Φωτογραφίες από τις περιοχές δείτε στο: http://www.ecogreens-gr.org/cpm/thumbnails.php?album=34
ολις ειδα την ψΥΧΉ βαθια”
σε μια καταμεστη και συγκλονισμένη αιθουσα με κομένη την ανασα ..
Δεν θα πώ ακομη τιποτε
Μόνο να θυμισω πως Νικησαν τον ΔΣ.
τον Νικησαν με τις Βομβες Ναπάλμ των Αμερικανων
Που Πρωτοδοκιμαστηκαν στον Γραμμο
καρβουνιαζοντας δαση και ανθρωπους
Δουλοπρεπεις Στρατηγοι και αξιωματικοι που με ελαφρά καρδια και στο
ονομα της Αμαρικανοστηρικτης δηθεν Εθνικοφροσυνης καταδικαζαν τρις εις
Θανατον 14χρονα παιδια ..
Δεν θα πώ οτι ειπε ο Asarcikli παραπάνω
Θα πω μοναχα οτι στην ταινια – που ηταν Γεματη αληθεια – Φανηκε ποιά μερια ειχε
Ψυχή Βαθιά και θα το ξαναπώ : ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ . http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11/10/2009&id=90577
(η ταινια του Βούλγαρη για τον Εμφυλιο)..Απο την Ε ''
Καμιά παράταξη δεν ζήτησε συγνώμη»
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ (venardu@enet.gr) Σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος αναζητά νέα ταυτότητα, ο Παντελής Βούλγαρης τολμά να επιστρέψει με μια βαθιά ανθρώπινη ταινία που ρίχνει φως σε μια επώδυνη περίοδο του παρελθόντος μας: τον εμφύλιο. Δίνοντας μάλιστα για τίτλο της το σύνθημα των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού: «Ψυχή βαθιά».
Ηταν όνειρο ετών να κάνει μια ταινία για τον αδελφοκτόνο πόλεμο. Και το πραγματοποίησε έπειτα από δεκαετή έρευνα, πολλά ταξίδια στην Καστοριά, το Γράμμο και το Βίτσι,
αποσπασμα συνεντευξης:
Την εποχή εκείνη ήταν σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης το πού θα βρεθείς» λέει ο Π. Βούλγαρης. «Εβλεπαν τα τσοπανόπουλα και τα παίρνανε. Και ο Εθνικός Στρατός και ο Δημοκρατικός. Στην ταινία, βέβαια, ο Βλάσης εντάσσεται τελικά ενεργά στην ομάδα».
- Υπήρχαν και περιπτώσεις που ο ένας αδερφός σκότωσε τον άλλο;
«Ασφαλώς. Σε μια μάχη στο Βίτσι ένας από τους αντάρτες έτρεξε στο πτώμα ενός φαντάρου για να του πάρει τις μπότες. Οταν γύρισε όμως το νεκρό, είδε πως ήταν ο αδερφός του. Και αυτοκτόνησε».
- Στην ταινία δείχνετε ένα φαντάρο που, αναγνωρίζοντας σε ένα πτώμα νεαρής αντάρτισσας μια παλιά του συμμαθήτρια, αναρωτιέται σοκαρισμένος αν τη σκότωσε αυτός...
«Ξέρετε πόσες τέτοιες ιστορίες έμαθα; Κάθε πρόσωπο της ταινίας αντιπροσωπεύει πλήθος στοιχείων. Το βασικό πάντως για μένα ήταν να έχω στην ιστορία τα δύο αδέρφια και να γυρίσω την ιστορία τους σε αυτά τα δύο βουνά: συχνά συμβαίνει ο χώρος να μου δημιουργεί μια πρόκληση. Στον Γράμμο ακόμα και σήμερα η υλοτομία είναι επισφαλής. Εχουν ακόμα απομείνει πυρομαχικά μέσα στα δένδρα...».
- Εχετε ενσωματώσει πάντως αυτούσιο ένα συγκλονιστικό πραγματικό περιστατικό που διαδραματίστηκε στα χιόνια.
«Ναι. Εγινε στα Αγραφα, στη Γιάλα, αλλά το μετέφερα εδώ: ένα βράδυ με χιονοθύελλα οι αντάρτες βρήκαν καταφύγιο στις σκηνές των αντιπάλων τους. Αντάρτες και στρατιώτες μόνιασαν για ένα βράδυ απέναντι στην εκδίκηση της φύσης. Το επόμενο πρωί ο πόλεμος ξανάρχισε... Το έχει κάνει διήγημα ο Δημήτρης Χατζής στους "Ανυπεράσπιστους"».
- Αυτό που μένει στον θεατή είναι η εγγύτητα των αντίπαλων ομάδων. Μέχρι που ανταλλάσσουν λόγια ή συναντιούνται στο ποτάμι...
«Μα τόσο κοντά πολεμούσαν. Μου είπαν πως ένας αντάρτης πληροφόρησε από το χωνί έναν στρατιώτη ότι γένησε η γυναίκα του και έκανε αγοράκι. Οταν άρχισα να σχεδιάζω τις αποστάσεις για την ταινία, έπεσαν στα χέρια μου αυθεντικές σκηνές γυρισμένες από το κινηματογραφικό συνεργείο του Δημοκρατικού Στρατού: και είδα πως δεν είχα κάνει λάθος. Ενα μέρος αυτού του υλικού το είχαν κινηματογραφήσει ο Μάνος Ζαχαρίας και ο Γιώργος Σεβαστίκογλου. Χρόνια μετά το ανακάλυψε ο Ροβήρος Μανθούλης στην κινηματογραφική λέσχη της Τασκένδης. Εκεί είδα φάτσες, ενδυμασίες, οπλισμό, τρόπο πολέμου».
- Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου, που ενσαρκώνει την αντάρτισσα Γιαννούλα, έχει μια ιδιαίτερη προφορά...
«Μα, από εκεί κατάγεται. Ο παππούς της πήρε μέρος στον εμφύλιο. Ετσι βρέθηκε στη Ρωσία. Η ντοπιολαλιά της είναι των Μακεδόνων της εποχής».
- Πάντως, κρατήσατε απόλυτα τις ισορροπίες. Εκεί που βλέπεις ένα κομμένο κεφάλι σ' ένα σακί -έργο των ανταρτών-, να' σου λίγο αργότερα και τα μαντάτα για ένα άγρια δολοφονημένο βρέφος αντάρτισσας... Σαν να είναι όλα υπολογισμένα με το υποδεκάμετρο.
«Μετά από 60 χρόνια, προσπάθησα να είμαι δίκαιος -κυρίως ως προς τα νέα παιδιά: τους αντάρτες και τους φαντάρους που πρωταγωνίστησαν σε αυτόν τον κυκλώνα του αίματος, ξεκομμένοι πάνω στα βουνά, χωρίς να ξέρουν γιατί είναι εκεί. Με ρωτάνε γιατί περίμενα τόσα χρόνια για να γυρίσω την ταινία. Οι Ισπανοί γυρίζουν ακόμα δύο και τρεις ταινίες το χρόνο για τον ισπανικό εμφύλιο.
«Στην Ελλάδα περάσαμε ένα μεγάλο διάστημα λογοκρισίας μέχρι το '74. Για τον κινηματογραφιστή ή τον λογοτέχνη, βέβαια, η μεγάλη πρόκληση είναι να προσπαθήσει να καταλάβει πώς συμπεριφέρεται ο άνθρωπος. Οπως στο "Ολα είναι δρόμος" με ενδιέφερε πώς συμπεριφέρεται ένας φύλακας στον Εβρο ή ένας τύπος που τα σπάει όλα σε ένα σκυλάδικο».
«Ο κόσμος έχει μνήμη»
- Δεν σας προβληματίζει που τελευταία ο κόσμος πριμοδοτεί ένα άλλο είδος σινεμά;
«Ο κόσμος έχει μνήμη. Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν χρόνια να δουν μια τέτοια ταινία. Μπορεί να πηγαίνουν στην κωμωδία, να τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, αλλά περιμένουν να δουν και πώς τους έχει σημαδέψει η χώρα τους. Σας θυμίζω τις "Ζωές των άλλων": βγήκε σε δύο σινεμά και από στόμα σε στόμα έγινε επιτυχία. Και ο κόσμος δεν πήγε να δει πώς λειτουργούσε τότε η Στάζι -για την ανθρώπινη δοκιμασία ενδιαφέρθηκε».
- Πιστεύετε πως τα ελληνικά κόμματα ακόμα ποντάρουν στην μετεμφυλιακή πόλωση;
«Σαν αίσθηση σίγουρα υπάρχει, αν και 60 χρονια μετά έχει μεταλλαχθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι καμία από τις δύο παρατάξεις δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη. Μόνο μια συμφιλιωτική συνάντηση μεταξύ Βαφειάδη και Τσακαλώτου είχαμε. Ενώ όμως η ιστορική έρευνα έχει προχωρήσει πολύ, λείπουν οι καλλιτεχνικές προσεγγίσεις: μόνο αυτές μπορούν να δουλέψουν προς μια ουσιαστική συμφιλίωση. Το ΛΑΟΣ μέχρι που έφερε το θέμα στη Βουλή: γιατί κάνω μια τέτοια ταινία ειδικά τώρα...».
- Τις πρόσφατες εκλογές πώς τις είδατε;
«Ευχή μου για τη νέα κυβέρνηση είναι να αγαπά πραγματικά και τον πολιτισμό. Και να σταθεί δίπλα σ' αυτή τη νέα γενιά των ταλαντούχων κινηματογραφιστών. Στους νέους της "Ομίχλης"».
- Υπάρχουν και οι νέοι του περασμένου Δεκεμβρίου. Τα παιδιά σας κατέβηκαν στον δρόμο;
«Ναι. Τα παιδιά μου έχουν σπουδάσει, έχουν δώσει καλά δείγματα δουλειάς, αλλά παραμένουν άνεργα όπως οι περισσότεροι νέοι με σπουδές και διπλώματα. Η γενιά των 500 ευρώ βιώνει μια τεράστια απογοήτευση και μοναξιά. Αυτή ήταν η αφορμή μαζί με το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, για να πουν "Είμαστε εδώ"».
- Εσείς τραβήξατε τίποτε απ' όλα αυτά;
«Παλιότερα η κάμερα ήταν πάντα κοντά μου. Επί χούντας έτσι με πιάσανε. Αλλα τώρα μεγάλωσα...»
- Στην ταινία οι βολές σας στρέφονται ξεκάθαρα προς τους Αμερικάνους. Λίγοι γνώριζαν πως πρωτοδοκίμασαν σε μας τις βόμβες ναπάλμ.
«Ναι, δεν είναι πολύ γνωστό. Κάποιες δοκιμαστικές βολές είχαν γίνει και στον Δεύτερο Παγκόσμιο, αλλά οι βόμβες αυτές με την οριστική τους σύσταση χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά στον Γράμμο και το Βίτσι».
- Εμφανίζετε, πάντως, την ηγεσία της χώρας και του Εθνικού Στρατού να αντιτίθεται στη ρίψη ναπάλμ.
«Μα υπάρχουν ντοκουμέντα σύμφωνα με τα οποία ο Εθνικός Στρατός αντιδρούσε σε αυτού του είδους την εκκαθάριση».
- Πολλοί, ωστόσο, υποστηρίζουν πως όλα έγιναν με την ανοχή και την υπόδειξή του...
«Πόλεμος ήταν. Ηθελαν να τελειώσει αυτή η ιστορία. Ηταν δύσπιστοι, αλλά έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Γνώριζα εξαρχής πως κάποιοι με παρωπίδες ίσως ενοχληθούν. Και από τις δύο πλευρές. Και με τα "Πέτρινα χρόνια" και το "Happy Day" είχα αντιδράσεις. Και αργότερα θεωρήθηκαν ταινίες αντιπροσωπευτικές της εποχής. Είναι πολλά τα περιστατικά όπου δεξιοί στρατιώτες προστάτευσαν αντάρτες. Και το αντίστροφο. Μακάρι λοιπόν η ταινία να ανοίξει μια ουσιαστική κουβέντα. Κι εγώ να μάθω ήθελα».
επισης δειτε και την Κριτική του Γιώργου Ευθυμίου:
Ο Βούλγαρης με την κάμερα ανά χείρας αποπειράται να ρίξει φως στα γεγονότα του εμφύλιου. Στις οροσειρές του Γράμμου, Εθνικοί και Δημοκρατικοί μ`ένα ντουφέκι στο χέρι μακελεύονται για να λύσουν τις διαφορές τους. Η ταινία είναι επικεντρωμένη οπτικά σε δύο αδέρφια, τον Ανέστη και τον Βλάση. Και οι δύο χωριοπούλια, "δουλεύουν" καταναγκαστικά ως ιχνηλάτες, ο Ανέστης για τους Εθνικούς και ο Βλάσης για τους αντάρτες. Δύο στρατόπεδα αντίμαχα. Τα αδέρφια όμως δεν είναι πολέμια μεταξύ τους. Πέραν του αίματος, τους ενώνει αγάπη, έγνοια, αδελφοσύνη. Δε τους χωρίζει τίποτα. Εκλιπαρούν για το πέρας αυτού του τέρατος που αποκαλείται πόλεμος και που το θρόισμα του αφήνει τα κουφάρια τους μισά, και τις ελπίδες των αμάχων, όπως της μάνας, να αιμορραγούν.
Ο Βούλγαρης μας παραθέτει τα γεγονότα του εμφυλίου με μια ποιητική λυρικότητα που τα υπερβαίνει. Κατηγορεί το ανορθόδοξο, δηλαδή ο άνθρωπος να στρέφεται ενάντια στον ομοούσιο του, και εστιάζει στην ανθρώπινη τραγωδία. Η ποιητικότητα υποθάλπεται τόσο στις εικόνες, όσο και στο λόγο που τις διατρέχει και όλα αυτά με την εξαιρετική μουσική επιμέλεια του Γιάννη Αγγελάκα.
Όμως το "Ψυχή Βαθιά" κουβαλάει τα κουσούρια της ατολμίας. Ο σκηνοθέτης θα προσπαθήσει επίμονα να λειάνει τα γεγονότα του εμφύλιου, σε μια πιεστική απόπειρα συμφιλίωσης των δύο πλευρών. Θα εμμείνει στην ουμανιστική φρίκη που προκαλεί ο πόλεμος, παρατηρώντας το συναισθηματικό βύθισμα της απώλειας και του αναπόφευκτου σε ατομικό επίπεδο. Όμως το γεγονοτολογικό πλαίσιο του εμφύλιου ασθμαίνει σε μια χλιαρή εποπτεία, τόσο κινηματογραφικά όσο και ιστορικά, αδυνατώντας έτσι να αποτελέσει το ουσιαστικό θεμέλιο-περιβάλλον όπου θα χτιστεί η ιστορία. Και για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι, δεν κατηγορούμε την ταινία για έλλειψη ιστορικότητας. Είναι στη δικαιοδοσία του σκηνοθέτη το αν, και κατά πόσο θα συμπεριλάβει την ιστορία στο σενάριο του. Όμως ο Βούλγαρης επιλέγει να αναπτύξει την δραματουργία εντός του ιστορικού πλαισίου της, το οποίο όμως στη συνέχεια αναπτύσσεται με ελαφρότητα. Έτσι η "Ψυχή Βαθιά" εμφανίζεται δίχως κυρίως κορμό, παραδομένη αποκλειστικά στις συναισθηματικές εξάρσεις του πρωταγωνιστικού διδύμου. Το οποίο είναι αλήθεια πως παραθέτει ένα σεμινάριο ουμανισμού. Όμως ακόμα και αυτή η ποιητική καλλιέπεια, σε σύγκριση με το σινεμά του Αγγελόπουλου για παράδειγμα, υπολείπεται οικτρά.
Η κύρια θέση της ταινίας, δια στόματος Βέγγου είναι η ακόλουθη: "Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες; Είναι ντροπή!" Εστιάζοντας έτσι στην παραδοξότητα του πολέμου όταν σ`αυτόν διαπλέκονται ομοεθνείς. Όμως η φρίκη του πολέμου είναι παντού και πάντα ίδια, ανεξαρτήτως εμπλεκομένων. Άλλωστε οι εθνικότητες δεν προέκυψαν παρά ως ένα μοντέλο κατάτμησης του ενιαίου και μοναδικού τόπου. Τίποτα παραπάνω! Η παγίωση τους στο χρόνο επέβαλλε την αυτονομία και την αυτοτέλεια των κατατμημένων τόπων. Όμως ο τόπος είναι κοινός και προϋπάρχει ημών. Στρέφοντας το όπλο σου σε οποιονδήποτε, στρέφεις το όπλο σ` έναν ομοούσιο σου. Η ομοιοσύσταση σας δεν προκύπτει απ`τα δεσμά μιας εθνικότροπης ομοιότητας, αλλά απ`τα δεσμά της παγκόσμιας αδελφοσύνης της ύπαρξης.
Για να κλείσουμε, με δυο λόγια θα μπορούσαμε να πούμε πως η "Ψυχή Βαθιά" υπηρετεί τον ουμανιστικό σκοπό της Τέχνης, αν η Τέχνη μπορεί να έχει έναν αυτόδηλο σκοπό. Ωστόσο, παρά την επιγραφή του τίτλου, υπολείπεται σε βάθος. Διότι ο Παντελής Βούλγαρης αδυνατεί να αναπτύξει το συλλογικό ιστορικοχρονικό πλαίσιο, της εν τέλει εξατομικευμένης ιστορίας που διηγείται.
Οι δηλώσεις για το μεταναστευτικό και το άσυλο είναι γενικόλογες»,
δήλωσε η Μαρία Καλλή. «Περιμέναμε να ακούσουμε από τον πρωθυπουργό για αλλαγή
του απαράδεκτου ΠΔ για τα θέματα ασύλου, τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων ασύλου
από την αστυνομία σε ειδικές υπηρεσίες με κατάλληλη εκπαίδευση και υποστήριξη,
την ανάληψη πρωτοβουλιών για τους ανήλικους πρόσφυγες, τη δημιουργία
πραγματικών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας.
Ακόμη και στο θέμα των μεταναστών
2ης γενιάς, γίνεται μισό βήμα».
Στην ομιλία του για τις προγραμματικές δηλώσεις, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου από την αστυνομία, ενός Πακιστανού μετανάστη στη Νίκαια, ως απαξίωση της ανθρωπιάς.
Ο Πακιστανός μετανάστης είχε όνομα, λεγόταν Μοχάμεντ Καρμάν και ήταν 25 ετών. Την επόμενη μέρα, σε πορεία διαμαρτυρίας για το ίδιο περιστατικό από την πλατεία της Νίκαιας προς το τοπικό αστυνομικό τμήμα, σημειώθηκε επίθεση της αστυνομίας με χημικά και συλλήψεις με στόχο να εμποδίσουν τους διαδηλωτές να ολοκληρώσουν την πορεία τους. Συλλήψεις έγιναν μέχρι και σε απόσταση 2-3 χιλιομέτρων μακριά από το σημείο της επίθεσης. Συνολικά συνεχίζουν να κρατούνται 8 άτομα, εναντίον των οποίων έχουν ασκηθεί διώξεις. 5 από αυτούς διώκονται για κακούργημα, με βάση το γνωστό νόμο για τις «κουκούλες». Για κάποιους από αυτούς, κουκούλα θεωρήθηκε το κράνος μοτοσυκλέτας και αποδεικτικό στοιχείο, οι καταθέσεις των αστυνομικών.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε τα περιστατικά αυτά πολύ ανησυχητικά. Ουσιαστικά ακυρώνουν τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες που συζητούσε η Βουλή εκείνη την ίδια ώρα, ότι «Λαμβάνουμε αποφασιστικά μέτρα κατά της αστυνομικής βίας. Καμία ανοχή σε περιστατικά κατάχρησης εξουσίας».
Ακυρώνουν επίσης τη δέσμευση του ΠΑΣΟΚ, όταν ψηφιζόταν από τη Ν.Δ. η τροποποίηση του άρθρου 189 παρ. 3 του Ποινικού Κώδικα που έμεινε γνωστή ως «κουκουλονόμος», ότι θα αποσύρει τη σχετική διάταξη και δε θα την εφαρμόσει.
Ζητάμε λοιπόν:
Την απαγόρευση χρήσης χημικών αερίων από την αστυνομία, ώστε να προστατευθεί η υγεία των πολιτών.
Την κατάργηση κάθε νομοθετικού μέτρου «εκτάκτου ανάγκης», που θυσιάζει το Κράτος Δικαίου για επίδειξη πυγμής και αυστηρότητας.
Την απελευθέρωση των συλληφθέντων και μια δίκαιη δίκη.
Αντικειμενική έρευνα για το θάνατο του νεαρού μετανάστη και αυστηρές κυρώσεις στους υπεύθυνους.
Ελπίζουμε να μη μας περιμένει ένα μέλλον όπου για την αστυνομική βία θα επιτρέπεται να διαμαρτύρεται μόνο ο πρωθυπουργός…
Η έννοια του έθνους εμπεριέχει και την έννοια της αμοιβαίας ανα-γνώρισης. Δυο άνθρωποι άλληλο αναγνωρίζονται ως μέλη του ίδιου έθνους, αναγνωρίζουν δηλαδή ότι έχουν κοινή ταυτότητα όταν ξανά-βλέπουν ο ένας στον άλλο τον εαυτό του, τον καθρέπτη του, ξαναβλέπουν κάποια κοινά σημεία, σύμβολα ,χειρονομίες ,συναισθήματα, κάποια κοινή γλώσσα με την ευρεία έννοια του όρου Όταν κάποια άτομα αλληλοαναγνωριζονται ως όμοια, αυτό σημαίνει ότι υπερτονίζουν μια ιδιότητα ως κυρίαρχη ,πού το καθιστά συμμέτοχο ευρύτερων ομαδώσεων, αλλά και ότι αποκλείουν ή υποτονίζουν άλλες ιδιότητες Ανά-γνωρίζονται, σημαίνει ότι ξαναβλέπουν ο ένας τον άλλο με μια δεύτερη πρόσθετη ματιά. Ταυτόχρονα παρά-γνωρίζουν,δηλαδή παραβλέπουν ,εκείνο, ή εκείνα τα χαρακτηριστικά, πού τους καθιστούν διαφορετικούς.
Έτσι, η αναγνώριση μπορεί να γίνει σε συνθήκες ηρεμίας, ηπιότητας ,αναγνώριση λεία, σχεδόν τρυφερή, ομαλή ,πού αναδεικνύει τις ομοιότητες, παραμένει όμως ανεκτική στις διαφορές.
Μπορεί όμως, σε συνθήκες απειλής, κρίσης, η αλληλοαναγνώριση αυτή να αναδείξει τις οξείες γωνίες της, να απωλέσει την ανεκτικότητα, να γίνει μια βίαιη ματιά, πού αποκλείει κάθε τι το διαφορετικό και εκβιάζει την ομοιότητα.
Το Όνειρο του έθνους μπορεί εύκολα να μετατραπεί και σε εφιάλτη
Η Χελιδονα της Καλυβας και τα Χελιδονακια της ηταν ενα εξαιρετικό πειραμα στην ελληνική μπλογκοσφαιρα ,οπου αυτοσχεδιαζαν πολύ πολλοι ποιηται εκ του Προχοίρου
εχοντες βεβαια εις την θεσιν του μυαλου τους εναν Χοίρον.(και χηρες ή και Ζωντοχηρες μερικοι δε χρησιμοποιουσαν μονον Χειρες..). Χειροποιητη ποιηση απο πρωτο χερι. Κι εγώ περασα εκει εξαιρετικά -ασχετως αν μετά το πραμα ...γουρουνιασε . Τελος παντων .
Οπως λεω πάντα το μη Χοιρον βελτιστον ..εστω.
κι αν ειναι να διαλεξωμεν μεταξύ Χοίρων
(η φωτο ειναι ασχετη βεβαια αλλά την βαζω για την μπλογκοαματικοτητα...)
Ανακάλυψα δε και το Τελευταιον ποιημα
στην Τελευταια Χελιδονα
ειναι κατι σαν επικηδειος ..Αλλά αφηνει και μια χαραμάδα ελπίδας!
Μερικοι βέβαια το καταφέρνουν με το πρώτο ..Ειδικά στη χωρα μας ...Ταλέντα
Αναρτήθηκε από Νοσφεράτος στις 7:30 μμ
Τα Ονειροκριτικά του Αρτεμίδωρου(2ος αιώνας μ.χ) θεωρούνται από τον Μισέλ Φουκώ ως το μόνο κείμενο που σώζεται, ακέραιο από μια φιλολογία, η οποία υπήρξε πληθωρική στην Αρχαιότητα _(την Ονειροκριτική. Για τον Αρτεμίδωρο το Όνειρο ,ή μάλλον ο Ονειρος* που αναφέρεται στην ερωτική σχέση με τον εαυτό - που δεν πρέπει να εννοηθεί ως αυνανισμός –αναφέρεται σε ένα μέλλον «παρά φύσει »,προάγγελος δεινών για τον άνδρα που το βλέπει .Η παρά φύση επαφή του ατόμου με τον εαυτό του (εισχώρηση του γεννητικού οργάνου στο ίδιο του το κορμί, για το φιλί που δίνει στο ίδιο του το πέος , για πιπίλισμα του οργάνου με το στόμα.) προαγγέλλει ότι ο ονειρευόμενος θα στερηθεί από γυναίκα ή ερωμένη (γιατί δεν έχει κανείς ανάγκη από γυναίκα όταν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί) θα γνωρίσει φτώχεια , ανέχεια οδύνη , ότι τα παιδία του θα πεθάνουν
---------------------------------------------------------------------------------------------
* Ο «Όνειρος» είναι εκείνο που το ον είρει»(λέει) ¨λέει αυτό που υφίσταται ήδη μέσα στη ροή του χρόνου και θα εμφανισθεί ως γεγονός σ ¨ένα λίγο πολύ κοντινό μέλλον.)
Επι του παναρχαιου ερωτηματος περι της Διαφοράς και της Φυσικής ανισοτητας των Δυο Φύλων
Η επιστημη μας προσφερει τωρα αδιαμφισβητα τεκμηρια περι της Φυσικής Υπεροχής των Ανδρών Ναι : Οι πρωτοι ανθρωποι - που σταθηκαν στα δυο τoυς πόδια και κοιταξαν ψηλά Ναι ! Ησαν ανδρες (Men)
Ως τέχνη του ζην και του θνήσκειν ο Έρωτας τι άλλο είναι ,παρά η επιθυμία για τον το πρωταρχικό παράδεισο, η νοσταλγία για το χαμένο αντικείμενο απόλαυσης;
Και τι άλλο μπορεί να είναι πιο απελπισμένα γόνιμο από την συνειδητοποίηση του ανέφικτου αυτής της επιστροφής.;
«Στον έρωτα –γράφει ο Walter Benjamin- οι πιο πολλοί ψάχνουν να βρούνε μιαν αιώνια πατρίδα. Άλλοι ελάχιστοι όμως, το αιώνιο ταξίδι. Τούτοι οι τελευταίοι είναι οι μελαγχολικοί, που πρέπει ν αποφεύγουν την επαφή με τη μάνα γη. Αυτόν που θα τους απομακρύνει απ¨ τον καημό της μάνας πατρίδας, αυτόν γυρεύουν.»
“Προς τον πρωτοπόρον Αρχηγόν των απανταχού της γης Εθνοκοσοσιαλιστών Αδόλφον Χίτλερ” έγραφαν σε επιστολές τους κάποιοι από την Ελλάδα το 1934, επιχειρώντας να αποκαταστήσουν δίαυλο επικοινωνίας με το Γ΄ Ράιχ. Λίγα χρόνια αργότερα έσπευσαν να συνεργαστούν με τον κατακτητή, όταν η χώρα καταλήφθηκε από τον γερμανικό στρατό. Η παρούσα μελέτη φωτίζει ακριβώς αυτόν τον άγνωστο μέχρι σήμερα κόσμο, τον κόσμο των ιδιότυπων ταγμάτων ασφαλείας, που συγκροτήθηκαν και έδρασαν στη γερμανοκρατούμενη Μακεδονία.
Επιχειρεί να αναδείξει τα ποικίλα κίνητρα και τους στόχους των ανθρώπων που συνεργάστηκαν με του Γερμανούς και ανέλαβαν επικεφαλής ενόπλων ομάδων ή πολιτικών σχηματισμών εθνικοσοσιαλιστικής κατεύθυνσης. Διερευνά την αφετηρία, τα κίνητρα και τις πολιτικές απόψεις των ενόπλων και των ιδεολόγων, τη γερμανική πολιτική, καθώς και τη στάση των αντιστασιακών οργανώσεων, των κατοχικών κυβερνήσεων, της εξόριστης κυβέρνησης και των συμμαχικών δυνάμεων απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας. Η ανάδειξη των Ταγμάτων Ασφαλείας σε παράγοντα του κατοχικού δράματος εξετάζεται σε σχέση με τις γενικότερες πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο τέλος του κόσμου των “Ταγματασφαλιτών”, σε μια προσπάθεια να αναλυθούν σε βάθος οι πολιτικές ζυμώσεις που προηγήθηκαν και τελικά προδιέγραψαν τη μορφή του τέλους αυτού.
Το «καυτό» ζήτημα του Δοσιλογισμού που για χρόνια παρέμενε στο περιθώριο της ιστορικής γραφίδας και υπήρξε ταυτόχρονα αντικείμενο άγριας πολιτικής εκμετάλλευσης, είναι το αντικείμενο αυτού του βιβλίου.
Ο συγγραφέας στέκεται με ψύχραιμη και μετριοπαθή ματιά (όχι όμως ψυχρά και «υπεράνω» της πολιτικής) αντιμέτωπος με μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε μεγάλο μέρος των πολιτικών σχέσεων και των στερεοτύπων των τεσσάρων τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας. Ακολουθώντας πιστά τις βασικές αρχές της ιστοριογραφίας, με ιδιαίτερη ευαισθησία και με χειμαρρώδη και συναρπαστική αφήγηση κρίνει, αποκαλύπτει και σχολιάζει τους ανθρώπους (και τις επιλογές τους) που επέλεξαν να συνεργαστούν με τους κατακτητές.
Πρόκειται για μια πρωτοπόρα μελέτη, που είναι καρπός πολύχρονης και εξονυχιστικής έρευνας σε ελληνικά και ξένα αρχεία, η οποία εστιάζει το ενδιαφέρον της στο φαινόμενο των ιδιότυπων Ταγμάτων Ασφαλείας που συγκροτήθηκαν και έδρασαν στη γερμανοκρατούμενη Μακεδονία στη διάρκεια της κατοχής και μέσα στο 1944 κατέστησαν την πόλη της Θεσσαλονίκης προνομιακό χώρο δράσης τους..
Η μελέτη επιχειρεί να αναδείξει τα ποικίλα κίνητρα και τους στόχους των ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και ανέλαβαν επικεφαλείς ενόπλων ομάδων ή πολιτικών σχηματισμών εθνικοσοσιαλιστικής κατεύθυνσης.
Διερευνά την αφετηρία, τα κίνητρα και τις πολιτικές απόψεις των ενόπλων και των ιδεολόγων, τη γερμανική πολιτική, καθώς και τη στάση των αντιστασιακών οργανώσεων, των κατοχικών κυβερνήσεων, της εξόριστης κυβέρνησης και των συμμαχικών δυνάμεων απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας.
Η ανάδειξη των Ταγμάτων Ασφαλείας σε παράγοντα του κατοχικού δράματος εξετάζεται σε σχέση με τις γενικότερες πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο τέλος του κόσμου των «Ταγματασφαλιτών», σε μια προσπάθεια να αναλυθούν σε βάθος οι πολιτικές ζυμώσεις που προηγήθηκαν.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το τμήμα του βιβλίου που αναφέρεται στο πως ενσωματώθηκαν οι πρωτεργάτες των Ταγμάτων Ασφαλείας στη μετεμφυλιακή κοινωνία.
Ο Στράτος Δορδανάς είναι διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Α.Π.Θ. Διδάσκει στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
''Αφησε πίσω του ένα πολύ σημαντικό φιλοσοφικό και οικονομικό έργο. Το σπουδαιότερο όμως που μας άφησε ήταν η πίστη του στην ανθρώπινη αυταξία, στην κοινωνική πρόοδο, στις απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης του ατόμου και της ηθικής του τελείωσης, αλλά και στην αναγκαιότητα συνδυασμού της ανθρώπινης ελευθερίας με την κοινωνική ισότητα. Οχι τυχαία, στο κύκνειο άσμα του, την «Αυτοβιογραφία» του, υποστηρίζει πως «το κοινωνικό πρόβλημα του μέλλοντος θα είναι πώς να συνδυάσουμε τη μέγιστη ατομική ελευθερία δράσης με μια κοινή ιδιοκτησία των φυσικών πόρων της γης και μια ίση συμμετοχή σε όλα τα οφέλη της κοινής εργασίας» (σελ. 223). Πίστευε πως αν και οι νόμοι παραγωγής του φυσικού πλούτου είναι αντικειμενικοί, οι νόμοι διανομής του εξαρτώνται από την ανθρώπινη βούληση. Βεβαίως ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί πως οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές δεν μπορούν να προέρχονται από πολιτικές επαναστάσεις, αλλά από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ή, αλλιώς, «δεν είναι εφικτές μεγάλες αλλαγές στο ανθρώπινο γένος μέχρι να λάβει χώρα μια μεγάλη αλλαγή στη θεμελιώδη δομή του τρόπου σκέψης του» (σελ. 229). ''
Η Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων καλεί τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γ. Καρατζαφέρη να πάρει αμέσως θέση σχετικά με την ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας του κόμματος του με την οποία όχι μόνο υποστηρίζονται ακραίες θέσεις που δεν ταιριάζουν σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα αλλά και εκτοξεύονται απειλές εναντίον των δημοκρατικών πολιτών και των στελεχών των Οικολόγων Πράσινων στην περιοχή.
Η αρχή έγινε με μια ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ. και της νεολαίας του κόμματος με την οποία επιτέθηκαν στο Δήμαρχο κ. Κ. Τζανακούλη, που παραχώρησε την πλατεία της πόλης για την οργάνωση του 6ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε πολλές συζητήσεις στη Λάρισα. Στη δεύτερη ανακοίνωσή της η Ν.Ε. Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ. πάει ένα βήμα παραπέρα, αναφέροντας ότι το “αντιρατσιστικό φεστιβάλ είναι εκδήλωση μίσους” και είναι “κάθετα αντίθετη με την οργάνωσή του” και “οτι δεν έχει κανένας δήμαρχος δικαίωμα να παραχωρεί ελληνικό έδαφος για τέτοιες εκδηλώσεις” (!!!)
Όπως ήταν αυτονόητο, οι Οικολόγοι Πράσινοι της Λάρισας με ανακοίνωσή τους υπερασπίστηκαν τη διοργάνωση του αντιρατσιστικού φεστιβάλ, μια εκδήλωση-θεσμό πλέον που πραγματοποιείται με μεγάλη συμμετοχή πολιτών σε πολλές πόλεις της χώρας, επισημαίνοντας ιδιαίτερα ότι οι μετανάστες στη Θεσσαλία έχουν ενσωματωθεί στην τοπική κοινωνία και είναι μοχλός ανάπτυξης και επιβίωσης των αγροτικών περιοχών.
Στην ανταπάντησή της, όμως, η Νομαρχιακή Επιτροπή Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ. ξεσπάει σε υβρεολόγιο, θεωρεί ότι “στην εποχή μας δεν υπάρχει μετανάστευση με την ευρεία έννοιά της” και μιλάει για “εποικισμό της χώρας από αλλόφυλους, αλλόθρησκους και τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες οι οποίοι δεν έχουν τίποτα κοινό πολιτιστικά και πολιτισμικά με τον έλληνα ευρωπαίο πολίτη”. Στην ίδια ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ. ελλοχεύει η προτροπή σε ορισμένες ομάδες να αναλάβουν δράση απειλώντας με “φωτιά και τσεκούρι τους προσκυνημένους” (ΣΣ εννοώντας τους Οικολόγους Πράσινους και όσους δημοκρατικούς πολίτες υποστηρίζουν μια αντιρατσιστική μεταναστευτική πολιτική).
Η Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων καλεί τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γ. Καρατζαφέρη να διαβάσει τις δύο ανακοίνωσεις της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας του κόμματός του και να λάβει αμέσως θέση μια και δεν πρόκειται για μια απλή πολιτική διαφωνία αλλά για θέσεις που δεν ταιριάζουν σε κοινοβουλευτικό κόμμα, πολύ περισσότερο όταν εκτοξεύονται απειλές για “φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”.
Καλούμε, επίσης, και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα να τοποθετηθούν για το θέμα μια και αφορά στην ίδια τη δημοκρατία και την ταυτότητα της κοινωνίας μας.
Η άκρα δεξιά
και οι συνέπειες της συναίνεσης
της Βασιλικής Γεωργιάδου ''Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες παρατηρείται μια διαρκώς αυξανόμενη μεταβλητότητα της πολιτικής συμπεριφοράς. Η «δυσθυμία με τη δημοκρατία» και ο «κομματικός κορεσμός» αποτελούν τασυνοδευτικά φαινόμενα αυτής της πραγματικότητας. Όσο πιο ασταθείς στις κομματικές και εκλογικέςεπιλογές τους γίνονται οι ψηφοφόροι και όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί τηςαντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τόσο ενισχύονται τα κόμματα της άκρας δεξιάς. Η εμφάνιση της άκραςδεξιάς στο κομματικό σύστημα δεν στηρίζεται μόνο σε θυμικές παραμέτρους.
Στις περιπτώσεις των
χωρών που εξετάζονται στο βιβλίο (Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία), η ενδυνάμωση του ακροδεξιού χώρου συμπίπτει χρονικά με τις εκδηλώσεις οικονομικής κρίσης τηςδεκαετίας του 1970 και τις μεταβολές στην παραγωγική και την κοινωνική δομή των βιομηχανικώνκοινωνιών.
Οι κομματικές συγκλίσεις και οι εναρμονισμένες πρακτικές, που στο όνομα του συμβιωτισμού και της συναίνεσης εφάρμοσαν τα κυβερνητικά κόμματα, τα έφεραν αντιμέτωπα με τηνπαραδοσιακή εκλογική βάση τους.
Η εκλογική απογείωση της άκρας δεξιάς έχει ως αφετηρία τηνανταπόκρισή της στις διαθέσεις δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας των ψηφοφόρων και την αδυναμία τωνσυστημάτων διακυβέρνησης να προσφέρουν επαρκείς δυνατότητες εκτόνωσης της δυσφορίας των πολιτών.
''...Από το 2004 εκκρεμούσαν σε βάρος της δικαστικές αποφάσεις για
επαιτεία στα φανάρια της περιοχής Λιοσίων στην Αθήνα. Χθες συνελήφθη
από αστυνομικούς του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και οδηγήθηκε στο
δικαστήριο του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων όπου και κινήθηκε η διαδικασία για τη μεταγωγή της στη
φυλακή προκειμένου να εκτίσει τις ποινές της.
Ο λόγος, για 1.600 ευρώ που απαιτούνταν για την
εξαγορά των δύο ποινών, χρήματα που φυσικά δεν υπήρχαν. Τελικά, όπως
διαπιστώθηκε, η μια απόφαση είχε παραγραφεί και το ποσό μειώθηκε στα
500 ευρώ. Μια δικηγόρος ανέλαβε εθελοντικά την εκπροσώπησή της για όλα
τα διαδικαστικά, ενώ με πρωτοβουλία πολιτών, κάποιων υπαλλήλων του
δικαστηρίου αλλά και δικηγόρων συγκεντρώθηκε χθες το μεσημέρι το ποσό
των 500 ευρώ ώστε η γυναίκα να αφεθεί ελεύθερη.
Εβρεχε δυνατά χθες το απομεσήμερο στη Μυτιλήνη. Η
μάνα επέστρεψε στη σκηνή με τα πέντε της παιδιά. Στο κεντρικό πάρκινγκ
της Μυτιλήνης. Προς δόξαν του κράτους με υπουργείο (και...) Κοινωνικής
Αλληλεγγύης που οι υπηρεσίες του λέει έχουν ασχοληθεί με την υπόθεση...
-------------------------------------------------------- Tα πρωτα βήματα του Ολοκληρωτικου εθνικισμου : Oι νίκες τουΒismarkto 1866 και 1870 οδήγησε πολλούς διανοούμενους να δεχθούν την συντηρητική αυταρχική όψη του κρατικού συγκεντρωτισμού . Σε αυτή την περίοδο εμφανίζονται οι διανοούμενοι να εξυμνούν την ωμή μιλιταριστική δύναμη. Ενώ το κάλεσμα στα όπλα των Arndt και Jahn είχε ακόμα το νόημα μιας ηρωικής αυτοθυσίας για το καλό της κοινότητας, ο Treitschke άρχισε να εξυμνεί τον μιλιταρισμό ως αυτοσκοπό και κήρυξε την υποταγή του ατόμου στο κράτος, ανεξάρτητα από το πόσο επιθετική και ανήθικη θα ήταν η πολιτική του τελευταίου. Την ίδια εποχή, ο αντισημιτισμός του Wagner συνέβαλε στο κρίσιμο πέρασμα από έναν παλαιότερο ρομαντικό, πολιτισμικό εθνικισμό προς ένα ολοκληρωτικό εθνικισμό ‘’της γης και του αίματος‘’ και λατρείας των ένστικτων’’ .
Το πρώτο από τα βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση ήταν αυτό του ‘’γενετικού προσδιορισμού’ του έθνους’ ή πίστη δηλαδή, ότι κάθε Γερμανός είναι γενετικά δεμένος με το έθνος του και δεν μπορεί ποτέ να αρνηθεί την ταυτότητα του επειδή αυτή αποτελεί ένα αναπόδραστο πεπρωμένο.
Το δεύτερο βήμα προς την κατεύθυνση του ολοκληρωτικού εθνικισμού στην Γερμανία το αποτέλεσε ο αντισημιτισμός. Αν για τους πρώιμους ρομαντικούς εθνικιστές μοναδικός εχθρός ήταν η Γαλλία (για πολιτισμικούς και όχι φυλετικούς και βιολογικούς λόγους), στην τελευταία εικοσαετία του 19ου αιώνα εχθρός γίνεται ο εβραίος. Δημιουργείται ένα μυθικό στερεότυπο, αυτό του εβραίου, πού θεωρήθηκε κοσμοπολίτης, υλιστής και διεφθαρμένος.
Το τελικό βήμα ήταν η αποθέωση του Ήρωα, ενός άνδρα πού υπακούει στα ένστικτα του, ενός πολεμιστή προετοιμασμένου να πεθάνει, καταστρέφοντας κάθε σαθρή άξια προκειμένου να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη. Ο νέος ήρωας όμως δεν διαθέτει πια μια ανθρωπιστική ηθική όπως τον φανταζόταν η ‘’ηρωολατρεία’ του Carlyle ,αλλά μια ‘’μηδενιστική-βιταλιστική ματιά του κόσμου’’ περιφρόνηση προς την φτώχεια και τους αδύνατους, λατρεία της ωμής δύναμης.Δύναμης πού όμως χαρακτηρίζεται από μια σχεδόν μυστικιστική προέλευση: κατάγεται από την γη, από το γενέθλιο έδαφος όπου έχουν τις ρίζες της. Οι καλύτερες ιδιότητες των μεγάλων ανδρών είναι οι ιδιότητες της φυλής τους. Οι μεγάλοι άνδρες από μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα δεν αποτελούν παρά ενσαρκώσεις των βαθύτερων δυνάμεων της φυλής στην οποία ανήκουν
Το ξαναλέω .. Η Οικολογια Αλληλεγγυη ΔΕΝ ειναι παραρτημα των Ο-Π...Δεν ειναι ΚΚΕ εδώ ουτε ..ΠΑΜΕ
Προυπάρχει των Ο-Π..
Και εχει κανει εδώ και χρόνια Πρωτη αυτή στον νομό αγώνα εναντιον του Εθνολαικισμου ..
Αλλά που να το καταλάβουν οσοι Δεν νιαστηκαν ποτε(και δεν συμμετειχαν ποτε πραγματικά,και δεν αγωνιστηκαν ποτες τουλαχιστον εδώ περα απο τις φαναφαρες τους εξυπνακισμους και τις προβοκατσιες την αυτοπροβολή και τον Καρριερισμό)
''Δεν θέλω
να το σχολιάσω, συγχωρέστε με. Τι να σχολιάσω; Οι Έλληνες είναι
διασκορπισμένοι παντού. Πήγα στο βορειότερο άκρο της Φινλανδίας και
βρήκα έναν Έλληνα από τη Ρόδο. Θέλω να πω ότι είμαστε παντού, μας
ανέχονται οι πάντες και μας υποδέχονται οι πάντες και όταν έρχονται σε
εμάς κάποιοι δείχνουμε ένα τέτοιο πρόσωπο προς αυτούς. Θεωρώ ότι είναι
άδικο. Να περιφρουρήσουμε την πλατεία από τι; Δεν αφήνουν τα παιδάκια
να μπουν στην παιδική χαρά και να παίξουν γιατί είναι ξένα. Δηλαδή
τιμωρούμε τα παιδιά;
Εμείς
τα Χριστούγεννα που μοιράζουμε τα δέματα στους φτωχούς, αποφασίσαμε με
την ευλογία του Μακαριοτάτου να ενισχύσουμε και κάποιες οικογένειες
ξένων. Μέσα στα κουτιά που τους στείλαμε βάλαμε και κάποια παιχνιδάκια.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά αισθάνθηκαν αυτοί οι άνθρωποι που
θα μπορούσαν να έδιναν στα παιδιά τους αυτά τα παιχνιδάκια και τι
ικανοποίηση εμείς που μπορέσαμε και βοηθήσαμε, αυτές τις άγιες μέρες,
ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Χριστό, που ενδεχομένως οι
περισσότεροι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι, μέσα στη δυστυχία τους να
νιώσουν λίγη χαρά».
''Για ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ (του Αγίου Παντελεήμονα)
«Η αδιαφορία της Πολιτείας έβγαλε τους ανθρώπους στον δρόμο»
Με επίκεντρο την πλατεία, με τους μετανάστες να είναι το μήλον της Έριδος και τους κατοίκους χωρισμένους σε «στρατόπεδα», η περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα μοιάζει το τελευταίο διάστημα με καζάνι που βράζει. Ένα σημείο στον χάρτη της Αθήνας που πάνω του ζυγίζονται αντοχές και δυνατότητες επιβίωσης και συνύπαρξης, δοκιμάζονται δικαιώματα και ανθρωπιστικές αξίες, αναμετρώνται αντιλήψεις.
* Ελευθεροτυπία, Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
«Αγανακτισμένοι πολίτες» που τα βάζουν με όσους μετέχουν σε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις στην περιοχή. Προπηλακισμοί και επεισόδια σαν κι αυτά που έγιναν την Τρίτη μεταξύ ακροδεξιών και αντιεξουσιαστών. Κάτοικοι της περιοχής που φτιάχνουν ομάδες περιφρούρησης για να μην πατήσει το πόδι του μετανάστης στην πλατεία και κλείνουν με λουκέτο την παιδική χαρά για να μην έχουν πρόσβαση τα παιδιά των ξένων, κι άλλοι, κάτοικοι κι αυτοί, που αντιδρούν σε τέτοιου είδους ακρότητες και εκφράζουν, όπως μπορούν, την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες.
Στιγμές έντασης και σκηνές βίας που εκτυλίσσονται μόλις ένα βήμα από την εκκλησία του Αγ. Παντελεήμονα. Εκεί όπου συναντήσαμε τον πατέρα Προκόπιο. Ενα πρόσωπο που βρέθηκε, τον τελευταίο καιρό, στη δίνη του κυκλώνα γιατί... τόλμησε και βοήθησε κάποιους αλλοδαπούς που σύχναζαν στην πλατεία. Εναν κληρικό, που δέχτηκε απειλές γιατί προσέφερε φαγητό και ρούχα σε οικογένειες Αφγανών.
Ηρεμος, ευγενικός, αξιοπρεπής, αλλά και πικραμένος. Δεκαεφτά χρόνια λειτουργεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην Αχαρνών και πρώτη φορά ήρθε αντιμέτωπος με τέτοιο πρόβλημα.
Δεκάδες Αφγανοί, ανάμεσά τους οικογένειες με μικρά παιδιά, «κατασκήνωσαν» κάποια στιγμή στα σκαλιά της εκκλησίας του γιατί δεν είχαν πού να κοιμηθούν, τι να φάνε, ήταν εγκαταλελειμμένοι και εξαθλιωμένοι. Και ο πατέρας Προκόπιος δεν τους έδιωξε. Έδωσε βοήθεια σε όσους προσέτρεξαν σ' αυτόν.
Η κίνησή του αυτή τον έβαλε σε μεγάλες περιπέτειες, αφού μπήκε στο στόχαστρο κάποιων κατοίκων που πίστεψαν ότι η ανοχή και η βοήθεια που έδειξε ο ιερέας στους αλλοδαπούς έκανε τους Αφγανούς να παρατείνουν την παραμονή τους στην πλατεία.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο πατήρ Προκόπιος να διακόψει τη βοήθεια προς τους μετανάστες «για να καταλαγιάσουν τα πράγματα», όπως λέει, αν και πιστεύει ότι «ο Θεός θα τους δείξει πού να πάνε, ας τους διώξαμε εμείς, όλοι παιδιά τού Θεού είναι».
Ο ίδιος νιώθει ότι έκανε το καθήκον του δίνοντας βοήθεια σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Δεν φοβάται, γιατί έκανε πράξη τη φράση του Χριστού «αγαπάτε αλλήλους», δεν αδικεί τους κατοίκους γιατί, όπως τονίζει, «η αδιαφορία της Πολιτείας τούς έκανε να βγουν στον δρόμο», δεν αγανακτεί και δεν οργίζεται με κανέναν, το μόνο που τον στενοχωρεί είναι ότι εκτός από την αστυνομία, οι υπόλοιπες αρχές απουσιάζουν από την περιοχή. Για όλα αυτά συζητήσαμε μαζί του.
Διαβαστε την συνεχεια στο ΜΑΝΙΤΑΡΙ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ:
