Το να ζεις σε μια μετανεωτερική κοινωνία σημαίνει να ζεις στο κέντρο ενός καλειδοσκοπίου εναλλασσόμενων ρόλων κατι που οδηγεί τις ταυτότητες σε ένα μόνιμο ταξίδι . Στις μέρες μας όλοι είμαστε επί ποδός, αλλάζουμε θέση μετακινούμενοι προς και από τόπους πού δεν αποτελούν κατοικία μας ,με ταξίδια, διαδίκτυο, δορυφορική τηλεόραση .
Σημερα ζουμε στον κοσμο του τουριστα
O Πωλ Ρισαρντ
(αμερικανός ζωγράφος λέει «ο αλήτης όταν είναι πλουσιος ονομάζεται τουρίστας, '
Ο Ντανιελ Μπουρτιν (αμερικανός ιστορικός ) γράφει «ο ταξιδιώτης ηταν ενεργητικός . Αναζητούσε περιπέτεια , εμπειρίες…. Ο τουρίστας είναι παθητικός. Περιμένει να του έρθουν τα ενδιαφέροντα. Πάει για να δει τα αξιοθέατα»
Ο Γκ. Τσεστερτσον ,,«Ο ταξιδιώτης βλέπει ο,τι βλέπει, ο τουρίστας βλέπει ο,τι έχει έρθει να δει»,
Ο Πολ Θερου αμερικανός συγγραφεας « Οι τουρίστες δεν ξέρουν που έχουν πάει , οι περιηγητές δεν ξέρουν που να πάνε ,
Ο Ρομπερ Ρανσι βρετανός κληρικός « Το Μεσαίωνα οι άνθρωποι ήταν τουρίστες λόγω της θρησκείας τους , ενώ σήμερα ειναι τουρίστες γιατί ο τουρισμός είναι η θρησκεία τους ,
Η Σουζαν Σονταγκ : « Η κάμερα σε κάνει τουρίστα στην πραγματικότητα των άλλων ανθρώπων και τελικά και στη δική σου»
Όμως ταυτόχρονα η παγκοσμιοποίηση μετατρέπει και χωρίζει τους κάτοικους του πλανήτη σε δυο παράλληλους κόσμους:Ο Ζ Μπαουμαν ονομάζει «τουρίστες» τους κάτοικους του πρώτου του ολοένα περισσότερο κοσμοπολίτικου «υπερεδαφικού» κόσμου της ελίτ ,των παγκόσμιων επιχειρηματιών, των σταρ του μάρκετινγκ.
Για τους «τουρίστες »τα εθνικά σύνορα ισοπεδώνονται. Ο χώρος δεν έχει σημασία γι αυτούς εφόσον η κάλυψη οποιασδήποτε απόστασης είναι στιγμιαία.
Για τους κατοίκους του δεύτερου κόσμου, «περιπλανώμενους αλήτες» τους πρόσφυγες ,τους μετανάστες, τα τείχη πού είναι χτισμένα από τους μεταναστευτικούς έλεγχους γίνονται ψηλότερα.
Για τους «τουρίστες» οι βίζες εισόδου καταργούνται.
Για τους «περιπλανώμενους αλήτες» - ανοίγονται οι τάφροι των ελέγχων.
Οι «τουρίστες» φεύγουν από ένα μέρος όταν νέες άγνωστες εμπειρίες τους καλούν σε άλλα μέρη.
Οι ''περιπλανώμενοι'' μετανάστες όπου κι αν σταματήσουν είναι απίθανο να γίνουν δεκτοί με χαρά .
2 σχόλια:
Η ιστορία των δρόμων είναι παμπάλαια και μεγάλη. Στη σύγχρονη ιστορία ανατρέχω στους "περιηγητές", περίεργους τύπους που ταξιδεύουν για ποικίλους σκοπούς, πράκτορες, γεωγράφοι, πλούσιοι πρώιμοι τυχοδιώκτες. Θυμάμαι την πορεία του Κνουτ Χάμσουν, στον Καύκασο των παραμυθιών, αρχές του 1900. Η μπητ γενιά άνοιξε δρόμους στη σύγχρονη νεολαία, για να ταξιδέψει χωρίς την ασφάλεια της γεμάτης τσέπης.
Τον ξεπεσμό των ταξιδευτών σε τουρίστες, πρέπει να τον αναζητήσουμε στην υποχρεωτική και συνεχή εργασία, πάν' απ' όλα και ύστερα στα άλλα, την "εξαγορά συνείδησης", μέσω των "παροχών" του συστήματος. Εντάξει ρε παιδί μου, δεν μας δώσαν και το Βατοπαίδι, αλλά για το Ζορπίδη κάτι φτάνει...
Όσο για το βλέμμα της κοπέλας, θεωρώ ότι είναι μια φωτογραφία - ισάξια με πίνακα των μεγάλων κλασσικών. Μάτια σκιαγμένα, μα περίεργα, αμυνόμενα αλλά με υποβλητική δύναμη. Σαν το βλέμμα τίγρης μέσα σε κλουβί, με μεταξωτά κάγκελα. Την περιέλαβα σε κάποιο πόνημα.
Δημοσίευση σχολίου