ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΕΙ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΕΥΣΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΖΥΓΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ )

Και, σύμφωνα μ την περιεκτική σύνοψη του Μιλαν Κούντερα, μια τέτοια «ενότητα της ανθρωπότητας», όπως την επέφερε η παγκοσμιοποίηση, σημαίνει κατά πρώτο λόγο ότι «δεν υπάρχει μέρος στο οποίο να μπορεί κανείς να διαφύγει». 

Δεν απο μένει κανένα ασφαλές καταφύγιο όπου μπορεί κανείς να κρυφτεί,

 Στο ρευστό μοντέρνο κόσμο, οι κίνδυνοι και οι φόβοι είναι κι αυτοί ρευστοποιημένοι – ή μήπως αεριώδεις

 Ρέουν, στάζουν διαρρέουν, ξεχειλίζουν... Δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα τείχη για να τους σταματήσουν, αν και πολλοί προσπαθούν να τα κτίσουν

 Το φάντασμα της τρωτότητας πλανιέται πάνω από τον «αρνητικά παγκοσμιοποιημένο» πλανήτη. 

Όλοι βρισκόμαστε σε κίνδυνο, και καθένας μας είναι επικίνδυνος για τον άλλο. 

Υπάρχουν τρεις μόνο διαθέσιμοι ρόλοι – δράστες, θύματα και παράπλευρες απώλειες : για τον πρώτο δεν υπάρχει έλλειψη πλειοδοτών, ενώ οι τάξεις εκεί νων που αναλαμβάνουν το δεύτερο και τον τρίτο ρόλο στη διανομή αυξάνονται ασταμάτητα. . Όσοι από εμάς υφιστάμεθα ήδη την αρνήτική παγκοσμιοποίηση αναζητούμε αλλόφρονες διαφυγή και πνέουμε μένεα. Όσοι έχουν γλιτώσει προς ώρας φρίττουν στην ιδέα ότι η σειρά τους να κάνουν το ίδιο μπορεί να -και θα έρθει. 

Σε έναν πλανήτη πέρα ως πέρα παγιδευμένο στον ιστό της ανθρώπινης αλληλεξάρτησης, για τίποτα από όσα κάνουν ή μπορούν να κάνουν οι άλλοι δεν είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα επηρεάσει το μέλλον, τις ευκαιρίες και τα όνειρά μας. Για τίποτα από όσα κάνουμε ή παυουμε να κάνουμε εμείς δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν θα επηρεάσει το μέλλον, τις ευκαιρίες και τα όνειρα κάποιων άλλων, τους οποίους δεν γνωρίζουμε προσωπικά, ούτε καν εξ ακοής. Αποτελεί κοινό τόπο στις μέρες μας να συζητούμε τη νέα μας κατάσταση οικουμενικής και ολοσχερούς διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης με όρους διακινδυνεύσεων και απρόβλεπτων συνεπειών – αναρωτιέται όμως κανείς αν η έννοια της διακινδύνευσης» συλλαμβάνει και με Σελ 131