Θείε ΙΣΙΔΩΡΑ
Είμαι συντετριμμένος διότι μέσα στην αναμπουμπούλα έσβησα Κατά Λάθος το Ποστ όπου η σαν αναρτημένα 17 πολύτιμα ποιήματα ιδιοκτησίας του Ι. θ. Ι
... ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ζητώ συγνώμη
τελικά τα βρήκα και τα ξαναβαλα ολα αν και με αναποδη σειρα ,,,, Ας τα τακτοποιήσουν αργότερα οι μελλοντικές γενιες των ερευνητών του Ι. Θ .ι
22 σχόλια:
Ο θειος Αυτοι που μολις εγραψες οι στιχοι, οι απο πανω, ειναι απο τους καλυτερους που εχω ποτε διαβασει (απ΄τοτε που οι ανθρωποι ζουσανε μες τα δάση) θ'ανεβουν σε παρασταση στο τσίρκο το Μεντράνο παρεα με ελεφαντες, μερμηγκες και λιονταρια. Θα λεει ο Λέων του Μερμηγκα: "Πονάν τα παληκάρια;" κι εκεινος θα του απαντά "Πονάνε βασιλιά μου μα πρεπει να το υποστω γιατι ειναι η δουλεια μου". Συνεχάει......
Έτσι σκατά που γίνανε και οι παρενοχλήσεις και ετσαλακώθη βάναυσα του έρωτος η φύσις και ετελειωσε κι ο Οργασμός της κάθε αγελάδας αχ πως θρηνούν τα Θέατρα της μάνας μας Ελλάδας κλαίνε μανάδες και παιδια κλαίει κι Χαικάλης που επαιρνε τηλεφωνά στης μίας και της αλλης Αλίμονο !!! , λέει ο Χορός σ 'αυτήν την Τραγωδία που μοιάζει με Οιδίποδα , έργο με σεξ και Βία και όλο καταρρέουνε οι Μύθοι και οι Θρύλοι μια Μαύρη τρύπα άνοιξε με βάθος ένα Μίλι και από κάτω χάσκουνε Τερατσ και σημεία καραδοκεί και κάπου εκεί και η Αστυνομία Οϊμέ ! μας πνιξαν οι καημοί και οι αναθυμιάσεις του Μητσοτάκη στα Νησιά οι Μύριες αποδράσεις κι εμας μας κλείνουν στο κελί , μέσα στον Κλεινον Άστυ θε
ίε μου Πια την Ποίηση που βρήκες Ξανα χαστη Μπήκαν οι Λύκοι στο Μαντρί και τρων τις Προβατίνες Σηκώθηκαν Ολόισα και των Μαλλιών μου οι Ίνες ( και καπου ' εκγαμισανε και τον Μηρμηγκολέων Μπροστά που ήταν Μέρμηγκας κι οπίσω ήταν Λέων ...)
Ο θειος ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΙΑΔΑ ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ Που εισαι και χαθηκες και δεν σε βλεπω ...μαυρα μου ματια, σε ποια βαδιζεις -θα'θελα να'ξερα- νεα μονοπατια; Που σε οδηγουνε τωρα λοιπον τα βήματά σου, στο πουθενα ή στην αγκαλη καποιανού Τάσου; Τιποτε πλεον δεν θα τολμησω να σου ζητησω γιατι φοβαμαι -αν επιμεινω- μην σ' ...ενοχλησω. Κι η περενοχλησις ειναι στις μερες μας, -θεος φυλαξοι- φωτια που οποιος μαζι της παιζει θα τονε καψει. Και ετσι ακλαφτο θα τονε στειλει καρσί στον αδή με τον Κιμούλη, τον Φιλιππίδη και τον Λιγνάδη Μα εσυ αν θελεις να μ' ενοχλησεις δεν παιρνεις ρισκο, εδω που φτασαμε -κι εκει που παμε- σωστο το βρισκω. Κι οταν περασουν οσα συμβαινουν και θα'ρθουν αλλα, τοτε θα ψαχνουμε για τη -σκασμενη να βρουμε- μπαλα.
ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΗΝ Για οσα συμβαινουν προσφατα με ταις παρενοχλησεις πενθει και μελανειμονεί του ερωτος η φυσις Το μονον που χασκογελά το παρδαλο κατσικι και μειδιουν ως τα μπετα της ανοχης οι οικοι. Μα οταν περασουνε όλα αυτά και θα‘ρθουνε τα αλλα θα κλαιμε πανω –με λυγμους– απ’ το χυμενο γαλα. Και όπως ειπε η Ντενεβ η πανσοφη γαλιαντρα “-Όταν περασουν όλα αυτά θα ψαχνετε για αντρα”.
Ο θειος Ετσι λοιπον που τελικα την κατσαμε την λέμβο μου φαινεται πως εφτασε η ωρα να επεμβω την ολομελεια του ΙΘΙ να συγκαλεσω εκτακτως να συγκληθουνε η μικρη και η μεγαλη αρκτος.
κι έτσι κοπήκαν τα γλυκά κόπηκε και αλάτι κι αυτήν την Ηλικία μας , αφήσαμε αμανάτι τη κάναμε ενέχυρο σαν το παλιό ρολόι ΠΟΥ αντικαταστήσαμε με ένα Κομπολόι Το κομπολόι μας αυτό έχει πολλές τις χάντρες που τις χτυπούν αλύπητα οι μερακλήδες άντρες κι έτσι κυλούν αδιάκοπα , μήνες , αιώνες, χρόνια ώσπου απαγορεύτηκαν στα μαγαζιά τα Ψώνια και σαν τις Κότες έκλεισαν τις Πόλεις μας στις Έξι και μας απαγορεύτηκε να βγούμε πριν να φέξει Και κικι κι και κοκοκο κάνουμε στο κοτέτσι μας ψήνουνε σιγά σιγά ωσάν το κοκορέτσι κι έτσι στη σούβλα που γυρνάν την τρυφερή μας σάρκα Νομίζω Πρόεδρε του ΙΘΙ ΤΗΝ ΚΆΤΣΑΜΕ ΤΗΝ βάρκα
Ο θιος Ισιδωρος Με "Δε σε λεω-δε με λες" και δυο τυρομπουγατσες απ΄τις μπουγατσαδουπολης επανω τις ταρατσες σου στελνω χαιρετισματα και ο ανεμος τα παιρνει και ειναι η μαλακια μας που αλυπητα μας δερνει Γιατι τι αλλο συνιστα αν οχι μαλακια να τρωμε παστες και γλυκα σ΄αυτη την ηλικια, εις καθε μας κατουρημα αν συνοθουνται μυγες θα ειναι λιγα τα ψωμια κι οι μερες μας ολιγες. Γιαυτο κομενα τα γλυκα, κομενες και οι μπογατσες γιατι θα΄ρθει ο Χαρδαλιάς και θα σ΄αρχισει μπατσες. στεφανι θα σου στειλουνε ο Κουλης κι ο Κικιλ(ι)ας Ενω τον επικηδειο θα βγαλει ο Μπιμπίλας
μας κοπηκαν τα Ήπατα με τις Παρενοχλήσεις έτσι που μπερδευτήκαμε με τούτες τις ασκήσεις κι αρχίσανε τα όργανα τα Φερτα και τα Σουρτα αχ ! ναχαμε τουλάχιστον μία Μεγαλη Τούρτα με σοκολάτα , σαντιγί αμύγδαλο και κρέμα θεε μου πως αντέξαμε να ζούμε μες το Ψεμα ; κι απαγόρεψαν οι γιατροί κρέμες Γλυκά και Τούρτα και μόνοι απομείναμε στα Φερτα και τα Σουρτα
Πολλες φορες προσπαθησα για να σου απαντησω μα η εμπνευση μου φορεσε τη μαυρη της πλερεζα αδυνατουσα μιαν αρχη να βρω να ξεκινησω και οι στιχοι μου, θυμιζανε κομενη μαγιονεζα. Με ολα οσα συμβαινουνε με τις παρενοχλησεις δεν δεχεται τη μπουργκα της να βγαλει η εμπνευση μου γιατι εχει παθει ηπαρξισμο που προκαλει η ποιησις κι η εν γενει συμπεροφορα του ηπαρξιστη του Σιμου https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/2346452/i-peripetiodis-zoi-tou-simou-tou-iparxisti
παει καιρός που μουρχεται να γραψω ενα ποιημα να ανεβω ξανα- μανα στο χελιδωνας Βημα να θυμηθω μετεωρες τις ενδοξες μας πτησεις θυμασαι τον Ομαντεών με τις μεγαλες ΡΉΣΕΙς ; ΑΧ! τοτε με τις σκουπες τους πετουσαν οι σκουπιτσες χαμογελουσαν αμυδρα ως και οι Μονα Λίτσες κι ενα πουλί , μικρο πουλί , ενα μικρό σπουργιτι μου ήρθε και με ραμφισε στο κεντρο απο τη Μυτη σαν να με ειδοποiaγε για κάτι που θα γινει λές να ναι Θειε Οιωνός απ' τη Θεα Σαγήνη; σαν κατι να Νειρευομαι μες τα γεραματα μου σαν ενα θαυμα να συμβει , στα χρονια τα στερνά μου Σπουργιτι , σπουργιτακι μου , που λές μελλουμενα μου για δειξε με το ραμφος σου ,ποια θαναι τ' ονειορα μου που θα κυλήσει ο ποταμος - όπου δεν ξαναμπαινεις ; που λέει κιο Ηρακλειτος , ( στο τελος Φτου ! και βγαινεις ) τι θα απογινει ο χρόνος μου πουναι Φωτια με μέτρο που αναβοσβηνεια ατσαλα και λέει '΄΄ Με λένε Πέτρο;'' πες μου σπουργιτι που φαγες τον σπορο απο κατω και ηρθες μες τον Υπνο μου και κανεις ανω - κατω του χρονου μου τα σχεδια, του παρελθοντος Μνημες και με πονάν τα ποδια μου , οι γαμπες και οι Κνημες ) πές μου μωρε Παλιο πουλο ,σαν όρνιο, σπουργίτι που μολις οτι εφαγα μου βγαζεις απ ' τη Μυτη και λεγεις τα μελλουμένα , σαν νασουνα Κορακι στου Εντγκαρ Ποε το Τσαρδί , στου Αλλαν το κονάκι πές μου, να παρει η ευχή τα σκοτεινά φτερα σου που μοιαζεις νασαι ο διαολος , διχαλωτη η ουρα σου και μου τσιμπάς τα σωθικά σαν να μουν Προμηθεας παρεμπιπτοντως αποδω περασε κι ο Περσεας μενα κεφαλι Μεδουσσας απανω στην Ασπιδα και μια Βρυσουλα εσταζε , την λέγαν Βρησηιδα Αλιμονο ! στα Ονειρα δεν βγαζει κανεις ακρη τα Ονειρα ειναι καρδιας , αιματινο το δακρυ σαν να υφαινεις με χρησμους το διχτυ μιας αραχνης Η Σαλονική ειναι θολή στη μεση μιας Πάχνης κανεις δεν βλεπει καθαρα , πλην το μικρο σπουργιτι πουρθε κι εγκατασταθηκε μεσ το δικο μας σπιτι αχ! θαθελα να ξυπναγα απ' τον εφιαλτη τουτο μα ναπερνα ταυτοχρονα ολον αυτο τον Πλουτο που μου χαριζει τ' ονειρο τωρα καθως κοιμάμαι και με σπουργιτια υψωνομαι και με αυτά πεταμε στον Ουρανο σαν αλμπατρός και σαν τις αγριες Χήνες και ετσι περνουν οι ωρες μας , τα χρονια και οι Μηνες ...
Ο θειος Ισιδωρος ΑΝΔΡΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΠΟΛΕΜΟΣ Στου Νοσφερατου τη σπηλια κι εκεινη του Νταβελη οχυρωθήκανε οι εχθροι και ριχνανε τα βελη Κι απο του Νοσφυ εφυγε το σπηλαιο ενα βελος κι επηγε κι επληξε του εχθρου ενα σημαίνον μελος. Σημαινον ισον(=) σημαντικο κι οχι κωδονοκρουστης που εκρουε τον κωδωνα οταν περνουσε πουστης. ουτε και προσομοιαζε με τον Κουασιμοντο μα ητο γεναιος κι ευειδης, ωσαν τον Τζιμυ Λόντο. Κι αυτό το μελος το πληγεν, που επληγη από το βελος -ως απ’ του Ρέλου τον καφε επληγη ο Βενιζελος-, καταλαβε το τελος του πως εφτασε του τάλα και ειπε: «Τα’χουνε αυτά ο πολεμος κι η μπάλα». Και τοτε απο του τοξευτου των οματιων καθε άκρια αναβλυσαν σιγα σιγα και κυλισαν δυο δακρυα: ενα από κάθε οφθαλμο, κι όχι τα δυο από ένα, γιατι εχει ο κάθε οφθαλμος ξεχωριστο αδενα.
Ο/Η νοσφυ είπε... εδώ και χρόνια έπαψα να τρώω την μπουγάτσα θειε που αποσυρθηκες στην χιονισμένη Ντα τσα Μου χουνε κόψει τα τυριά μου κοψαν και τις πάστες κάθε που λιγουρεύομαι μου λεν '' τις πάστες αστες Μου κόψανε τη ζάχαρη μου κοψαν το αλάτι και κάθε τόσο Θείε μου με πιάνει το Γινάτι κλωθογυρνω μες τα παλιά σαν σβούρα που σβουρίζει είναι ο χρόνος μέσα μου , σα σφαίρα , που γυρίζει σα τρύπα μεσ το πουθενά , σαν καταβόθρα αιώνια που καταπινει τα στερνά ,γεροντικά μας χρόνια σαν αποθηκη μεσα μας η Μνημη , με σκουπιδια ετσι που μας τυλιγουνε οι μηνες σαν τα φιδια και την Μπουγατζαδουπολη ζωνει η Πανδημια και φευγουνε και οι ντροπές ,σαν πέπλα , Μια , μια φεύγουν και τα προσχήματα , ολοταχώς γερνάμε ανάθεμα κιαν ξέραμε το που στο διαλο πάμε ετσι λοιπόν Ολογυμνη πεθαινει η Σαλονικη και ολοι τριγυρω ασχημονουν κραυγαζοντας για Νικη και βγάζουνε και Ιαχές , ουρλιάζουν! Αλαλάζουν Ομως στο βαθος της καρδιας σωπαινουν και Λουφάζουν ο θειος ειπε ... Τη Σαλονικη μην την κλαις, της πρεπει το καραβι που, ιστος αραχνης γυρω του, το συγκρατουν οι καβοι και το κρατουν ακινητο σε νεκρικη μπουνατσα, σαν το μυαλο που καψατε απ΄την πολυ μπογατσα και το καραβι φαντασμα -σαν φασμα του αορατου- στοιχιωνει πια και τη σπηλια αυτη του Νοσφερατου ετσι λοιπον που ξεμεινε ανυμφευτος και ερμη η Νυμφη του Θερμαϊκου, την εχει πιασει η θερμη! Και οσο ο Θερμαϊκος τρυγυρω της χοχλαζει τον κολπο -και τον κορφο- της τον τρωει το μαραζι. Ο Νοσφυ ειπε .... η Σαλονικη θείε μου είναι μια Πριγκιπέσα που σα καραβι βούλιαξε μέσα στη Μπουγιαμπέσα και μούλιασε και έγινε βρεγμένο παξιμάδι και να που τωρα λύνονται του καραβιού οι κάβοι και πλέουμε μες τα νερά χωρίς ερμιά και Ρότα και να μας Πατησε ξανά του Αδωνη η Μπότα που και μας κατηγόρησε πως λείπει ο χαρακτήρας αχ ! ακονίζεται ξανά του Νοσφυ ο Κοπτήρας και από μέσα μου ξυπνά το αίμα Βρικολάκων έτσι που μας τριγύρισε εσμός αυλοκολάκων μου ρχεται μα τον Λουσιφερ , σαν και τη νυχτερίδα ναρχισω να χοροπηδώ σα να μου να ακρίδα και όταν ξανά το Αδωνι αρχίσει τις τσιριδες να τον αρχίσω στις Βρισιές μα και στις Βρυσυιδες
η Σαλονικη θείε μου είναι μια Πριγκιπέσα που σα καραβι βούλιαξε μέσα στη Μπουγιαμπέσα και μούλιασε και έγινε βρεγμένο παξιμάδι και να που τωρα λύνονται του καραβιού οι κάβοι και πλέουμε μες τα νερά χωρίς ερμιά και Ρότα και να μας Πατησε ξανά του Αδωνη η Μπότα που και μας κατηγόρησε πως λείπει ο χαρακτήρας αχ ! ακονίζεται ξανά του Νοσφυ ο Κοπτήρας και από μέσα μου ξυπνά το αίμα Βρικολάκων έτσι που μας τριγύρισε εσμός αυλοκολάκων μου ρχεται μα τον Λουσιφερ , σαν και τη νυχτερίδα ναρχισω να χοροπηδώ σα να μου να ακρίδα και όταν ξανά το Αδωνι αρχίσει τις τσιριδες να τον αρχίσω στις Βρισιές μα και στις Βρυσυιδες
θειος Τη Σαλονικη μην την κλαις, της πρεπει το καραβι που, ιστος αραχνης γυρω του, το συγκρατουν οι καβοι και το κρατουν ακινητο σε νεκρικη μπουνατσα, σαν το μυαλο που καψατε απ΄την πολυ μπογατσα και το καραβι φαντασμα -σαν φασμα του αορατου- στοιχιωνει πια και τη σπηλια αυτη του Νοσφερατου ετσι λοιπον που ξεμεινε ανυμφευτος και ερμη η Νυμφη του Θερμαϊκου, την εχει πιασει η θερμη! Και οσο ο Θερμαϊκος τρυγυρω της χοχλαζει τον κολπο -και τον κορφο- της τον τρωει το μαραζι.
εδώ και χρόνια έπαψα να τρώω την μπουγάτσα θειε που αποσυρθηκες στην χιονισμένη Ντα τσα Μου χουνε κόψει τα τυριά μου κοψαν και τις πάστες κάθε που λιγουρεύομαι μου λεν '' τις πάστες αστες Μου κόψανε τη ζάχαρη μου κοψαν το αλάτι και κάθε τόσο Θείε μου με πιάνει το Γινάτι κλωθογυρνω μες τα παλιά σαν σβούρα που σβουρίζει είναι ο χρόνος μέσα μου , σα σφαίρα , που γυρίζει σα τρύπα μεσ το πουθενά , σαν καταβόθρα αιώνια που καταπινει τα στερνά ,γεροντικά μας χρόνια σαν αποθηκη μεσα μας η Μνημη , με σκουπιδια ετσι που μας τυλιγουνε οι μηνες σαν τα φιδια και την Μπουγατζαδουπολη ζωνει η Πανδημια και φευγουνε και οι ντροπές ,σαν πέπλα , Μια , μια φεύγουν και τα προσχήματα , ολοταχώς γερνάμε ανάθεμα κιαν ξέραμε το που στο διαλο πάμε ετσι λοιπόν Ολογυμνη πεθαινει η Σαλονικη και ολοι τριγυρω ασχημονουν κραυγαζοντας για Νικη και βγάζουνε και Ιαχές , ουρλιάζουν! Αλαλάζουν Ομως στο βαθος της καρδιας σωπαινουν και Λουφάζουν
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε... Ο θειος Ισιδωρος Να συπληρωσω θα'θελα, γιαυτη τη δυσφορια πως ειναι ο κορονοϊος η βασικη αιτια κι ενώ γυριζαμε στα μπαρ κι ημαστααν ολο σούρα εσχατως ξενερωσαμε απ' την πολυ κλεισουρα έτι κλεισθεντων ολων μας εις τεσσαρα ντουβαρια εις τους εξωστες βγηκαμε και τραγουδαμε αρια. Μα ειναι κι αλλα προβληματα που'χει η Δημοκρατια που οψεται ο ιμπεριαλισμος και η ξενοκρατια: Η πεταλουδα που κουνά στην Κινα τα φτερα της κι είναι το δικιο που ζητα για να βρει ο εργατης ειναι η δισκοιλιοτητα και οι πολλες φαγουρες τα μετρα που θα παρουμε για τις σκορδοκαούρες που για την ευτυχια μας αποτελουν εμποδια και η γυναικα που ’κλασε στου αντρα της τα ποδια* (καθήμενη) είναι η επικαιροτητα και οι συχνες ζαλαδες το οζον που αφανιζεται σαν κλανουν οι αγελαδες Μα εκει, στης λιστας την κορφη, αγαπητη μου Γιόλα, βρισκεται ο Χατζηπετρης, που ευθυνεται για όλα! 27 Νοεμβρίου 2020 - 7:37 μ.μ. Blogger Ο/Η Νοσφεράτος είπε... θειε που απο το Ιδρυμα μου έστειλες σημάδι / θΑμμενοι οπως είμαστε στα έγκατα του Α δη /μέσα τα βαθιά του Σπήλαια και στου Ιου τη Μπόχα ] ax ποσο την πεθύμησα την Γλωσσά Βωμολόχα / θειε μου ποσο θαθελα ναμουν στη Χελιδώνα / και τα ποιηματακια μας τρέμουν χλωμά και μόνα ,/ και βγηκε ο χαρος Παγανια εδω στη Σαλονικη / και ολοι γυρω αδημονούν και επιζητουν τη Νικη / κι ανοιγοκλείνουν αι οπαί σαν να τανε Αιδοία / και σφάζει τα παιδάκια της κι η τρομερη Μηδεία / Θεια ελπιζω το Ιθι παρεμβαση να κανει / δεν το αντεχω πια αυτο και εχω αποκαμει / Φωναξε σε Συνεδριο τους πιο παλιους Ιθίτες / αχ ! θειε μου ... Που μπλεξαμε με τουτους τους Αλήτες ; 1 Δεκεμβρίου 2020 - 6:48 μ.μ. Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε... Ο θειος ΠΡΟΣ ΒΡΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΟΡΦΩΣΗ Νοσφυ, ενα μονο θα σου πω και θα σου επισημανω στο λεω εμπιστευτικα, σε σενα και στον Πανο απο την απομονωση που διαγω εδω, στη ντάτσα: Πως για τον κωρονοίο φταιει η πολλλη μπογατσα κι οχι η μπογατσα γενικως, αλλου ειναι το θεμα, πως στη μπογατσα βαζετε τυρι αντι για κρεμα. Κι ας ξερει καθε ΑρΜακεδων που το τυρι του αρεσει μεσ'τη μουγατσα το τυρι οτι δεν εχει θεση ειτε του ΜΠΑΟΚ ειναι οπαδος, ειτε ειναι του ΑΡΗ εαν τυρι ορεγεται, τυροπιττα να παρει Τα "δε σε λεω", "δε με λες" και η τυρομπογατσα ευθυνεται για οσα δεινα εχει η δικη σας ρατσα Προς βρωση και συμορφωση σου το επισημαινω πβς στη μπογατσα το τυρι ειναι απαγορευμενο!!!
Ο θειος Ισιδωρος Να συπληρωσω θα'θελα, γιαυτη τη δυσφορια πως ειναι ο κορονοϊος η βασικη αιτια κι ενώ γυριζαμε στα μπαρ κι ημαστααν ολο σούρα εσχατως ξενερωσαμε απ' την πολυ κλεισουρα έτι κλεισθεντων ολων μας εις τεσσαρα ντουβαρια εις τους εξωστες βγηκαμε και τραγουδαμε αρια. Μα ειναι κι αλλα προβληματα που'χει η Δημοκρατια που οψεται ο ιμπεριαλισμος και η ξενοκρατια: Η πεταλουδα που κουνά στην Κινα τα φτερα της κι είναι το δικιο που ζητα για να βρει ο εργατης ειναι η δισκοιλιοτητα και οι πολλες φαγουρες τα μετρα που θα παρουμε για τις σκορδοκαούρες που για την ευτυχια μας αποτελουν εμποδια και η γυναικα που ’κλασε στου αντρα της τα ποδια* (καθήμενη) είναι η επικαιροτητα και οι συχνες ζαλαδες το οζον που αφανιζεται σαν κλανουν οι αγελαδες Μα εκει, στης λιστας την κορφη, αγαπητη μου Γιόλα, βρισκεται ο Χατζηπετρης, που ευθυνεται για όλα!
Αφου τα περιελθαψα σαν τον Γερο Βιτάλη
τα 'πλυνα και τα χτενισα λες κι ητανε παιδιά μου
και τα βαλα σε μια σειρα, τα παραδινω παλι
να τα αναρτησεις οπως πριν, εχεις την αδεια μου
Μα σου εφιστω την προσοχη πως αν τα ξαναχασεις
τα ανηλικα σε κινδυνο και παλι αν εκθεσεις
σαν του Λιγναδη αν κι εσυ εχεις παρομοιες τασεις
αν δεις δικο μου ποιημα, στο λεω, να με χεσεις.
------------------------------------------------
Ο θειος Ισιδωρος
Να συπληρωσω θα'θελα, γιαυτη τη δυσφορια
πως ειναι ο κορονοϊος η βασικη αιτια
κι ενώ γυριζαμε στα μπαρ κι ημασταν ολο σούρα
εσχατως ξενερωσαμε απ' την πολυ κλεισουρα
έτι κλεισθεντων ολων μας εις τεσσαρα ντουβαρια
εις τους εξωστες βγηκαμε και τραγουδαμε αρια.
Μα ειναι κι αλλα προβληματα που'χει η Δημοκρατια
που οψεται ο ιμπεριαλισμος και η ξενοκρατια:
Η πεταλουδα που κουνά στην Κινα τα φτερα της
κι είναι το δικιο που ζητα για να βρει ο εργατης
ειναι η δισκοιλιοτητα και οι πολλες φαγουρες
τα μετρα που θα παρουμε για τις σκορδοκαούρες
είναι η ζαριες που ριξαμε και φεραμε ασσόδυα
και η γυναικα που ’κλασε στου αντρα της τα ποδια* (καθήμενη)
είναι η επικαιροτητα και οι συχνες ζαλαδες
το οζον που αφανιζεται σαν κλανουν οι αγελαδες
Μα εκει, στης λιστας την κορφη, αγαπητη μου Γιόλα,
βρισκεται ο Χατζηπετρης, που ευθυνεται για όλα!
Ο Νοσφερατος
θειε που απο το Ιδρυμα μου έστειλες σημάδι
θαμμενοι οπως είμαστε στα έγκατα του Α δη
μέσα τα βαθιά του Σπήλαια και στου Ιου τη Μπόχα
αχ ποσο την πεθύμησα την Γλωσσά Βωμολόχα
θειε μου ποσο θαθελα ναμουν στη Χελιδώνα
και τα ποιηματακια μας τρέμουν χλωμά και μόνα ,
και βγηκε ο χαρος Παγανια εδω στη Σαλονικη
και ολοι γυρω αδημονούν και επιζητουν τη Νικη
κι ανοιγοκλείνουν αι οπαί σαν να τανε Αιδοία
και σφάζει τα παιδάκια της κι η τρομερη Μηδεία
Θεια ελπιζω το Ιθι παρεμβαση να κανει
δεν το αντεχω πια αυτο και εχω αποκαμει
Φωναξε σε Συνεδριο τους πιο παλιους Ιθίτες
αχ ! θειε μου ... Που μπλεξαμε με τουτους τους Αλήτες ;
Ο θειος
ΠΡΟΣ ΒΡΩΣΙΝ ΚΑΙ ΣΥΜΟΡΦΩΣΙΝ
Νοσφυ, ενα μονο θα σου πω και θα σου επισημανω
στο λεω εμπιστευτικα (μα πες το και στον Πανο)
απο την απομονωση που διαγω εδω, στη ντάτσα:
Πως για τον κωρονοίο φταιει η πολλή μπουγατσα!
Και οχι η μπουγατσα γενικως, προκυπτει όμως θεμα,
σαν στη μπουγατσα βαζετε τυρι αντι για κρεμα.
Και ας μαθει ο καθε ΑρΜακεδών που το τυρι του αρεσει
μεσ'τη μουγατσα επ’ ουδενι αυτό δεν εχει θεση
κι ασχετως αν ειναι οπαδος του ΜΠΑΟΚ ή του ΑΡΗ
εαν τυρι ορεγεται τυροπιττα ας παρει.
ή αν εστω είναι ο οπαδος γραία του Ηρακλεους
ισχυει παντα ο χρυσους κανων του Περικλεους
που απαραιτητως και αυστηρως θα πρεπει να τηρει:
«Μες στη μπουγατσα ουδεποτε προσθετουμε τυρί»
.
Διοτι το τυρι αυτό μες την τυρομπουγατσα
πληθος δεινων επέφερε στων ποντικων η ρατσα.
Προς βρωσιν και συμορφωσιν σου το επισημαινω
πως στη μπογατσα το τυρι ειναι απαγορευμενο
Κι οποιος αυτό το παραβει, εστω για μια φορα,
θα του δαγκάνει ο κανων την ποντικοουρά.
Ο νοσφυ
εδώ και χρόνια έπαψα να τρώω την μπουγάτσα
θειε που αποσυρθηκες στην χιονισμένη Ντάτσα
Μου χουνε κόψει τα τυριά μου κοψαν και τις πάστες
κάθε που λιγουρεύομαι μου λεν '' τις πάστες αστες
Μου κόψανε τη ζάχαρη μου κοψαν το αλάτι
και κάθε τόσο Θείε μου με πιάνει το Γινάτι
κλωθογυρνω μες τα παλιά σαν σβούρα που σβουρίζει
είναι ο χρόνος μέσα μου , σα σφαίρα , που γυρίζει
σα τρύπα μεσ το πουθενά , σαν καταβόθρα αιώνια
που καταπινει τα στερνά ,γεροντικά μας χρόνια
σαν αποθηκη μεσα μας η Μνημη , με σκουπιδια
ετσι που μας τυλιγουνε οι μηνες σαν τα φιδια
και την Μπουγατζαδουπολη ζωνει η Πανδημια
και φευγουνε και οι ντροπές ,σαν πέπλα , Μια , μια
φεύγουν και τα προσχήματα , ολοταχώς γερνάμε
ανάθεμα κιαν ξέραμε το που στο διαλο πάμε
ετσι λοιπόν Ολογυμνη πεθαινει η Σαλονικη
και ολοι τριγυρω ασχημονουν κραυγαζοντας για Νικη
και βγάζουνε και Ιαχές , ουρλιάζουν! Αλαλάζουν
Ομως στο βαθος της καρδιας σωπαινουν και Λουφάζουν
Ο θειος
Τη Σαλονικη μην την κλαις, της πρεπει το καραβι
που, ιστος αραχνης γυρω του, το συγκρατουν οι καβοι
και το κρατουν ακινητο σε νεκρικη μπουνατσα,
σαν το μυαλο που καψατε απ΄την πολυ μπογατσα
και το καραβι φαντασμα -σαν φασμα του αορατου-
πια και τη σπηλια αυτη του Νοσφερατου
ετσι λοιπον που ξεμεινε ανυμφευτος και ερμη
η Νυμφη του Θερμαϊκου, την εχει πιασει η θερμη!
Και οσο ο Θερμαϊκος τρυγυρω της χοχλαζει
τον κολπο -και τον κορφο- της τον τρωει το μαραζι.
Ο Νοσφυ
η Σαλονικη θείε μου είναι μια Πριγκιπέσα
που σα καραβι βούλιαξε μέσα στη Μπουγιαμπέσα
και μούλιασε και έγινε βρεγμένο παξιμάδι
και να που τωρα λύνονται του καραβιού οι κάβοι
και πλέουμε μες τα νερά χωρίς ερμιά και Ρότα
και να μας Πατησε ξανά του Αδωνη η Μπότα
που και μας κατηγόρησε πως λείπει ο χαρακτήρας
αχ ! ακονίζεται ξανά του Νοσφυ ο Κοπτήρας
και από μέσα μου ξυπνά το αίμα Βρικολάκων
έτσι που μας τριγύρισε εσμός αυλοκολάκων
μου ρχεται μα τον Λουσιφερ , σαν και τη νυχτερίδα
ναρχισω να χοροπηδώ σα να μου να ακρίδα
και όταν ξανά το Αδωνι αρχίσει τις τσιριδες
να τον αρχίσω στις Βρισιές μα και στις Βρυσυιδες
Ο θειος Ισιδωρος
Με "Δε σε λεω-δε με λες" και δυο τυρομπουγατσες
απ΄τις μπουγατσαδουπολης επανω τις ταρατσες
σου στελνω χαιρετισματα και ο ανεμος τα παιρνει
και ειναι η μαλακια μας που αλυπητα μας δερνει
Γιατι τι αλλο συνιστα αν οχι μαλακια
να τρωμε παστες και γλυκα σ΄αυτη την ηλικια,
εις καθε μας κατουρημα αν συνοθουνται μυγες
θα ειναι λιγα τα ψωμια κι οι μερες μας ολιγες.
Γιαυτο κομενα τα γλυκα, κομενες και οι μπογατσες
γιατι θα΄ρθει ο Χαρδαλιάς και θα σ΄αρχισει μπατσες.
στεφανι θα σου στειλουνε ο Κουλης κι ο Κικιλ(ι)ας
Ενω τον επικηδειο θα βγαλει ο Μπιμπίλας
Ο νοσφυ
Κι έτσι κοπήκαν τα γλυκά κόπηκε και αλάτι
κι αυτήν την Ηλικία μας , αφήσαμε αμανάτι
τη κάναμε ενέχυρο σαν το παλιό ρολόι
ΠΟΥ αντικαταστήσαμε με ένα Κομπολόι
Το κομπολόι μας αυτό έχει πολλές τις χάντρες
που τις χτυπούν αλύπητα οι μερακλήδες άντρες
κι έτσι κυλούν αδιάκοπα , μήνες , αιώνες, χρόνια
ώσπου απαγορεύτηκαν στα μαγαζιά τα Ψώνια
και σαν τις Κότες έκλεισαν τις Πόλεις μας στις Έξι
και μας απαγορεύτηκε να βγούμε πριν να φέξει
Και κικι κι και κοκοκο κάνουμε στο κοτέτσι
μας ψήνουνε σιγά σιγά ωσάν το κοκορέτσι
κι έτσι στη σούβλα που γυρνάν την τρυφερή μας σάρκα
Νομίζω Πρόεδρε του ΙΘΙ την κατσαμε τη βάρκα
Ο θειος
Ετσι λοιπον που τελικα την κατσαμε την λέμβο
μου φαινεται πως εφτασε η ωρα να επεμβω
την ολομελεια του ΙΘΙ να συγκαλεσω εκτακτως
να συγκληθουνε η μικρη και η μεγαλη αρκτος.
Ο νοσφυ
Έτσι σκατά που γίνανε και οι παρενοχλήσεις
κι ετσαλακώθη βάναυσα του έρωτος η φύσις
και ετελειωσε κι ο Οργασμός της κάθε αγελάδας
αχ πως θρηνούν τα Θέατρα της μάνας μας Ελλάδας
κλαίνε μανάδες και παιδια κλαίει κι Χαικάλης
που επαιρνε τηλεφωνά στης μίας και της αλλης
Αλίμονο !!! , λέει ο Χορός σ 'αυτήν την Τραγωδία
που μοιάζει με Οιδίποδα , έργο με σεξ και Βία
και όλο καταρρέουνε οι Μύθοι και οι Θρύλοι
μια Μαύρη τρύπα άνοιξε με βάθος ένα Μίλι
και από κάτω χάσκουνε Τερατσ και σημεία
καραδοκεί και κάπου εκεί και η Αστυνομία
Οϊμέ ! μας πνιξαν οι καημοί και οι αναθυμιάσεις
του Μητσοτάκη στα Νησιά οι Μύριες αποδράσεις
κι εμας μας κλείνουν στο κελί , μέσα στον Κλεινον Άστυ
θείε μου Πια την Ποίηση που βρήκες Ξανα χαστη
Μπήκαν οι Λύκοι στο Μαντρί και τρων τις Προβατίνες
Σηκώθηκαν Ολόισα και των Μαλλιών μου οι Ίνες
( και καπου ' εκγαμισανε και τον Μηρμηγκολέων
Μπροστά που ήταν Μέρμηγκας κι οπίσω ήταν Λέων ...)
Ο θειος
ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΗΝ
Για οσα συμβαινουν προσφατα με ταις παρενοχλησεις
πενθει και μελανειμονεί του ερωτος η φυσις
Το μονον που χασκογελά το παρδαλο κατσικι
και μειδιουν ως τα μπετα της ανοχης οι οικοι.
Μα οταν περασουνε όλα αυτά και θα‘ρθουνε τα αλλα
θα κλαιμε πανω –με λυγμους– απ’ το χυμενο γαλα.
Και ως ειπε η Κατρίν Ντενεβ η ομορφη γαλιαντρα
“-Όταν περασουν όλα αυτά θα ψαχνετε για αντρα”.
Ο νοσφυ
μας κοπηκαν τα Ήπατα με τις Παρενοχλήσεις
έτσι που μπερδευτήκαμε με τούτες τις ασκήσεις
κι αρχίσανε τα όργανα τα Φερτα και τα Σουρτα
αχ ! ναχαμε τουλάχιστον μία Μεγαλη Τούρτα
με σοκολάτα , σαντιγί αμύγδαλο και κρέμα
θεε μου πως αντέξαμε να ζούμε μες το Ψεμα ;
κι απαγόρεψαν οι γιατροί κρέμες Γλυκά και Τούρτα
και μόνοι απομείναμε στα Φερτα και τα Σουρτα
Ο θειος
ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΙΑΔΑ
ή ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που εισαι και χαθηκες και δεν σε βλεπω
...μαυρα μου ματια,
σε ποια πορευεσαι -θα'θελα να'ξερα-
νεα μονοπατια;
Που σε οδηγουνε τωρα λοιπον
τα βήματά σου,
στο πουθενα ή στην αγκαλη
καποιανού Τάσου;
Τιποτε άλλο δεν θα τολμησω
να σε ρωτησω
γιατι φοβαμαι -αν επιμεινω-
μην σ' ...ενοχλησω.
Κι η περενοχλησις ειναι στις μερες μας,
-θεος φυλαξοι-
φωτια που οποιος μαζι της παιζει
θα τονε καψει.
Και ετσι ακλαφτο θα τονε στειλει
καρσί στον αδή
με τον Κιμούλη, τον Φιλιππίδη
και τον Λιγνάδη
Μα εσυ αν θελεις να μ' ενοχλησεις
δεν παιρνεις ρισκο,
εδω που φτασαμε -κι εκει που παμε-
σωστο το βρισκω.
Κι οταν περασουν οσα συμβαινουν
και θα'ρθουν αλλα,
τοτε θα ψαχνουμε για τη -σκασμενη
να βρουμε- μπαλα.
Ο νοσφυ
Παει καιρός που μουρχεται να γραψω ενα ποιημα
να ανεβω ξανα- μανα στο χελιδωνας Βημα
να θυμηθω μετεωρες τις ενδοξες μας πτησεις
θυμασαι τον Ομαντεών με τις μεγαλες ΡΉΣΕΙς ;
ΑΧ! τοτε με τις σκουπες τους πετουσαν οι σκουπιτσες
χαμογελουσαν αμυδρα ως και οι Μονα Λίτσες
κι ενα πουλί , μικρο πουλί , ενα μικρό σπουργιτι
μου ήρθε και με ραμφισε στο κεντρο απο τη Μυτη
σαν να με ειδοποiaγε για κάτι που θα γινει
λές να ναι Θειε Οιωνός απ' τη Θεα Σαγήνη;
σαν κατι να Νειρευομαι μες τα γεραματα μου
σαν ενα θαυμα να συμβει , στα χρονια τα στερνά μου
Σπουργιτι , σπουργιτακι μου , που λές μελλουμενα μου
για δειξε με το ραμφος σου ,ποια θαναι τ' ονειορα μου
που θα κυλήσει ο ποταμος - όπου δεν ξαναμπαινεις ;
που λέει κιο Ηρακλειτος , ( στο τελος Φτου ! και βγαινεις )
θα απογινει ο χρόνος μου πουναι Φωτια με μέτρο
που αναβοσβηνεια ατσαλα και λέει '΄΄ Με λένε Πέτρο;''
πες μου σπουργιτι που φαγες τον σπορο απο κατω
και ηρθες μες τον Υπνο μου και κανεις ανω - κατω
του χρονου μου τα σχεδια, του παρελθοντος Μνημες
και με πονάν τα ποδια μου , οι γαμπες και οι Κνημες )
πές μου μωρε Παλιο πουλο ,σαν όρνιο, σπουργίτι
που μολις οτι εφαγα μου βγαζεις απ ' τη Μυτη
και λεγεις τα μελλουμένα , σαν νασουνα Κορακι
στου Εντγκαρ Ποε το Τσαρδί , στου Αλλαν το κονάκι
πές μου, να παρει η ευχή τα σκοτεινά φτερα σου
που μοιαζεις νασαι ο διαολος , διχαλωτη η ουρα σου
και μου τσιμπάς τα σωθικά σαν να μουν Προμηθεας
παρεμπιπτοντως αποδω περασε κι ο Περσεας
μενα κεφαλι Μεδουσσας απανω στην Ασπιδα
και μια Βρυσουλα εσταζε , την λέγαν Βρησηιδα
Αλιμονο ! στα Ονειρα δεν βγαζει κανεις ακρη
τα Ονειρα ειναι καρδιας , αιματινο το δακρυ
σαν να υφαινεις με χρησμους το διχτυ μιας αραχνης
Η Σαλονική ειναι θολή στη μεση μιας Πάχνης
κανεις δεν βλεπει καθαρα , πλην το μικρο σπουργιτι
πουρθε κι εγκατασταθηκε μεσ το δικο μας σπιτι
αχ! θαθελα να ξυπναγα απ' τον εφιαλτη τουτο
μα ναπερνα ταυτοχρονα ολον αυτο τον Πλουτο
που μου χαριζει τ' ονειρο τωρα καθως κοιμάμαι
και με σπουργιτια υψωνομαι και με αυτά πεταμε
στον Ουρανο σαν αλμπατρός και σαν τις αγριες Χήνες
και ετσι περνουν οι ωρες μας , τα χρονια και οι Μηνες ...
Ο θειος
Αυτοι που μολις εγραψες οι στιχοι, οι απο πανω,
ειναι απο τους καλυτερους που εχω ποτε διαβασει
(απo τοτε που οι ανθρωποι ζουσανε μες τα δάση)
θ'ανεβουν σε παρασταση στο τσίρκο το Μεντράνο
παρεα με ελεφαντες, μερμηγκες και λιονταρια.
Θα λεει ο Λέων του Μερμηγκα: "Πονάν τα παληκάρια;"
κι εκεινος θα του απαντά "Πονάνε βασιλιά μου
μα πρεπει να το υποστω γιατι ειναι η δουλεια μου".
Ο θειος Ισιδωρος
ΑΝΔΡΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΠΟΛΕΜΟΣ
Στου Νοσφερατου τη σπηλια κι εκεινη του Νταβελη
οχυρωθήκανε οι εχθροι και ριχνανε τα βελη
Κι απο του Νοσφυ εφυγε το σπηλαιο ενα βελος
κι επηγε κι επληξε του εχθρου ενα σημαίνον μελος.
Σημαινον ισον(=) σημαντικο κι οχι κωδονοκρουστης
που εκρουε τον κωδωνα οταν περνουσε πουστης.
ουτε και προσομοιαζε με τον Κουασιμοντο
μα ητο γεναιος κι ευειδης, ωσαν τον Τζιμυ Λόντο.
Κι αυτό το μελος το πληγεν, που επληγη από το βελος
-ως απ’ του Ρέλου τον καφε επληγη ο Βενιζελος-,
καταλαβε το τελος του πως εφτασε του τάλα
και ειπε: «Τα’χουνε αυτά ο πολεμος κι η μπάλα».
Και τοτε απο του τοξευτου καθε ματιου την άκρη
αναβλυσε σιγα σιγα και κυλισε ενα δακρυ:
ενα από κάθε οφθαλμο, κι όχι δυο δακρυα απ’ ένα,
γιατι εχει ο κάθε οφθαλμος ξεχωριστο αδενα.
Δημοσίευση σχολίου