Και η γραφή γίνεται πάλι το μοναδικό μας Ξόρκι.

Ξύπνησα με μια διάθεση μελαγχολική , μια αίσθηση ματαίωσης , την αίσθηση ότι ως άτομα και κοινωνίες κάναμε μία τρύπα στο νερό , ότι δεν τελειώνει όλο αυτό , ότι ο Κόσμος είναι βαθιά άρρωστος , ότι δεν υπάρχει Τέλος.

Ξαναδιαβάζω την Πανούκλα του Καμύ είμαι στο σημείο που έχουν τελειώσει να πεθαίνουν τα ποντίκια κι αρχίζουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι . Ο Καμύ είχε γράψει την Πανούκλα ως μεταφορά του Πολέμου ενώ αυτό που ζούμε τώρα το παρομοιάζουμε με Πόλεμο. Όμως δεν είναι πόλεμος : Στον Πόλεμο ο εχθρός είναι συγκεκριμένος έχει σώμα είναι Άλλος : σε ετούτο είναι κάτι αόρατο, απροσδιόριστο , αέρινο. Στον Πόλεμο υπάρχει εχθρός .Εδώ ο καθένας μας γίνεται εχθρός. Η ανθρωπότητα αποδείχθηκε πολύ ευάλωτη .Αλλά και κενή , διάτρητη. Και να που τώρα την κατατρώει το σαράκι...

Ναι , είναι κάτι πρωινά που ξυπνάς με μια αίσθηση ανημποριάς όπως στη Μεταμόρφωση του Κάφκα .Νιώθεις Μαμούνι , . Δεν υφίσταται τίποτε το ευγενικό , το μεταφυσικό , , το υπέροχο στην συνειδητοποίηση της τρωτότητας της ανθρώπινης φύσης .Η εποχή μας ξέμεινε από είδωλα και από Άλλους

Δεν υπάρχει Άλλος , εμείς είμαστε ο άλλος καθώς κουρνιάζουμε σα τυφλοπόντικες στην υπόγεια στοά μας.. Ο Θάνατος στην εποχή μας έχασε την αύρα του. Δεν είναι πια ιερός , δεν τιμάται με πένθος ' γίνεται ρηχός, κοινότοπος , ένα νούμερο , δεδομένο , data . Αυτές οι ψυχρές στατιστικές , σήμερα τόσα κρούσματα τόσοι διασωληνομενοι τόσοι νεκροί: η Ζωή ως στατιστική. Να σε ακουμπήσω , αγκαλιάσω φιλήσω.; αμέσως σκέφτομαι τις πιθανότητες θανάτου. .

Αγάπα το Πλησίον σου αλλά μείνε μακριά ...

 

Πότε άλλοτε το πλησίον μας είχε γίνει τόσο πολύ πηγή φόβου; Η Πανδημία δεν πρόκειται να μας κάνει καλύτερους , όπως προηγουμένως και η κρίση. Απλώς μας κάνει πιο διάφανους .. Γινόμαστε σαν τον νερό και μπορούμε πια να διακρίνουμε το μέσα του Άλλου. Δηλαδή τον φόβο του . Η μάλλον - μιας και ο Φόβος αφορά μια συγκεκριμένη απειλή - την Αγωνία του το διάχυτο Αγχός του : " τι θα κάνω , μα τι θα κάνω;"... Το τωρινοί άγχος μας ξαναφέρνεις στη κατάστασή Μωρού στην πρωταρχική ανημποριά: τη μνήμη της Ανημποριάς. Είμαστε εύθραυστα όντα που σπατάλησαν αλόγιστα το Δώρο της Ζωής και τώρα - έντρομα - βυθίζονται στη κινούμενη άμμο της Αγωνίας .

Και η γραφή γίνεται πάλι το μοναδικό μας Ξόρκι.

   Πέτρος   Θεοδωρίδης

Γυναικες