ΈΝΑ ΠΑΡΆΞΕΝΟ ΖΏΟ ΣΤΑ ΑΝΕΞΕΡΕΎΝΗΤΑ ΆΔΥΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ ( του Π. θ )

ΈΝΑ ΠΑΡΆΞΕΝΟ ΖΏΟ ΣΤΑ ΑΝΕΞΕΡΕΎΝΗΤΑ ΆΔΥΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ 

 

.......αυτό το παράξενο ζώο μασουλώντας αυτά τα πικρά φύλλα , ένα αλλόκοτο ζώο, αυτός ο Κ μεταμορφωμένος ,σαν μέσα σε όνειρο γράφοντας : εξάλλου η γραφή δεν είναι μια κατάσταση ονείρου ;

Θυμάται αμυδρά πως ήταν άνθρωπος όμως ,αχ! Αυτό δεν φτάνει , πρέπει να προσδιορίζεις και τι είδους , άνθρωπος , όχι μόνο ηλικία αλλά και φύλο:άρρεν , θήλυ , άνδρας γυναίκα , γέρος , παιδί , κανονικός , αριστερός η δεξιός και ακόμα τι εθνικότητας , όμως όλα αυτά αυτά του φαίνονταν αμυδρά και θολά , ακανόνιστα , άγνωστα , ξεθωριασμένα , σαν να ‘τανε σκιές και αυτός αποτύπωμα , ένα χνάρι σε ένα σπήλαιο , πανάρχαιος , εκατό χρόνων , η εκατό χιλιάδων σαν να υπήρξε από την αυγή του χρόνου ή ίσως , να ήτανε ζωντανός παλιά , και τώρα ίσως ,πεθαμένος να είχε μετ εμψυχωθεί σε κάτι άλλο , σε αυτό το ζώο με κέρατα , εύκαμπτα , και στριφογυριστά σαν κεραίες που επικοινωνούν με τα φυτά τα έντομα , τα νηπενθή αυτού του ανακατεμένου κόσμου που γύρω του πεταρίζουν πελώριες πεταλούδες και στριφογυρνούν πένθιμα φεγγάρια ,βαρύς , βραδυκίνητος και αργόστροφος ένα πελώριο ζώο, φολιδωτό που βγάζει ήχους γοερούς σαν κλάμα χαμένων μωρών καθώς πορεύεται προς τα κάτω , ακόμα πιο βαθιά στην ανεξερεύνητο άβυσσο της ολόδικής του ψυχής

.......Ενώ ένοιωθε ένα κομμάτι του εαυτού να ανήκει σε άλλον , να είναι μισός και μισός , ένας Μινώταυρος και , ενώ μασούλαγε τα φύλλα σε αυτό το μισοσκόταδο κόσμο αλλού , μισοκοιμόταν , συντετριμμένος , όχι ουδέτερος , όχι θηλυκός , αρσενικός. Ηλικία ; ; Παιδί; Όχι . Νεαρός ,; Όχι , Όχι τριάντα , όχι σαράντα , ίσως πενήντα ίσως εξήντα , όχι εβδομήντα , ακόμα , όχι . Όμως γιατί εξαντλημένος ; Όχι από δουλειά , μια άλλη κόπωση , όχι που νιώθουν τα παιδιά μετά από ολοήμερο παιχνίδι όταν ξαπλώνουνε στο γρασίδι αποκαμωμένα, όταν σκουντουφλάν και θέλουν κι άλλο , κι άλλο, όμως δεν αντέχουνε πια , όμως δεν θέλουν να πάνε στο κρεβάτι , όμως δεν ήτανε εκείνη η κούραση , ήταν κάποια άλλη μακρινή που έρχεται σε κάποιαν άλλη ηλικία , όταν κοιτάς τον εαυτό σε μια ατέλειωτη σειρά από καθρέφτες που σε δείχνουν σε διάφορες ηλικίες να μεγαλώνεις και να γερνάς το πρόσωπο σου να γεμίζει ζάρες και ρυτίδες και το κορμί σου να λιώνει σαν κερί , όχι η κούραση του παιδιού που έχει αποκάμει ,είναι μια κούραση που περιέχει τις άλλες ηλικίες , σαν ρωσικές κούκλες η μια να κρύβεται μέσα στην άλλη, κούραση που έχει ήδη αποκαλύψει αυτό που είναι κρυμμένο και δεν έχει πια τι να ανακαλύψει, κούραση που έχει δει και δεν θέλει να δει άλλο, κούραση από το ίδιο, τη επανάληψη , το εαυτό και όχι το αλλο...

.Κι όμως άλλη μια σκέψη του ρθε ξαφνικά ενώ η ουρά καρδιά του κουνιότανε αργά πέρα δώθε διώχνοντας τις πελώριες βοιδομυγες ΄΄ όχι είμαι ζώο ‘’ , αργόσυρτα , ηδονικά , μασουλώντας καθώς βυθίζονταν σε ένα όλο και πιο πυκνό μισοσκόταδο και οι Ήλιοι έσβηναν ενώ τα φεγγάρια αναδύονταν το ένα μετρά το άλλο σε αυτήν την μελαγχολική Εδέμ του μυαλού του .κι υστέρα , κάτι σαν ‘’ «Λαβωμένο ζώο» ενώ το αίμα έτρεχε από την καμπούρα της ράχης του , μαύρο και πηχτό ( εμείς τα ζώα τις αγαπάμε τις πληγές μας και την ηδονή οδύνη που μας φέρνουν αγαπάμε να ξεχνάμε και να γίνονται γύρω μας ομίχλη και σκοτάδι , η μνήμη , η αγάπη η επιθυμία , ο έρωτας και τότε που ήμασταν παιδιά και βλέπαμε το μέλλον το ίδιο σκοτεινό και ξένο όπως τώρα βλέπουμε το παρελθόν και πλέουμε σαν καραβιά στις μισο σκόταδες θάλασσες του χρόνου και φοβόμαστε τα τέρατα των δικών μας άβυσσων ενώ , εμείς ,το ξέρω κατά βάθος πως είμαστε τα τέρατα που φοβόμαστε και πως εμείς είμαστε η πληγή μας ….Να ! άλλο ένα ζώο , πελώριο , απ’ το δικό μου είδος κοιτά τον Κ απόμακρο και σιωπηλό , με μάτια που γυαλίζουνε ολόμαυρα μέσα στο σύθαμπο . Γιατί γυαλίζουνε ; Γιατί τον κοιτάς;, κάποτε πίστευε πως τα μάτια που τον κοιτούσανε ήτανε ο Άλλος , το άλλο φύλλο ίσως , η Γυναίκα, όλο εκείνο το Μυστήριο της εφηβείας , ακόμα θυμάμαι , καρδιά ξεγυμνωμένη να τρέμει από προσμονή , το σεξ , το άλλο φύλο , η αγάπη , μαραμένο φύλλο , φύλο .η πτώση από τον παράδεισο, η εκδίωξη

… Και τι άλλο είναι αυτό το Βλέμμα , αυτό που λαμπυρίζει στην άκρη του ματιού από εκεί που πηγάζει το δάκρυ πάρα η στερεμένη ελπίδα , το Ακόμη λίγο το Encore , αχ! Λίγο ακόμα από τον παράδεισο , πριν δοκιμάσουμε το Ξύλο της γνώσης , ακόμη λίγο από την αθωότητα εκείνη που μόνο αναδρομικά την γευόμαστε. Μέσα από τη νοσταλγία , και τώρα , σε βλέπω , Άλλο ζώο και ξέρω πως εγώ είμαι εσύ και εσύ εγώ μέσα από τον καθρέφτη ,ενώ τα φεγγάρια γύρω μας μας γυρίζουν και πολλαπλασιάζονται όλα και περισσότερα και ίσως είναι αυτά που υπάρχουνε και εμείς δεν είμαστε πάρα τα όνειρα που βλέπουν

.....… Γιατί αυτό που στα νιάτα μας αποκαλούμε χρόνο και ζωή και νομίζουμε κάποιες φορές πως είναι κάτι έξω από μας , και το ψάχνουμε στο απέραντο διάστημα και στις αβύσσους των ουρανών απάνωθε μας , δεν είναι πάρα η πελώρια καμπούρα μας : εκεί συσπειρώνεται ο χρόνος μας , εκεί και στα κέρατα μας ΒΟΥΣΤΡΟΦΗΔΟΝ , κοχλίες στιγμών, στάλες ,στάλες χρόνου, σταλαγμίτες και σταλακτίτες .Είμαστε πελώρια ζώα , αιχμάλωτα , αργά , που βαδιζονοντας ,μένουνε πάντα στο ίδιο σημείο ανήμπορα να κινηθούνε , σταματημένα όπως σε κάποια όνειρα που ενώ βλέπεις τον εαυτό να τρέχει σα μια σκιά στον τοίχο , εσύ παραμένεις ακίνητος, σ ένα λαβύρινθο στιγμών , μινώταυρος ή αρουραίος ή τυφλοπόντικας ή πράγμα στη Στοά του Κάφκα …

π.Θ

 

 

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....