φατε ματια ψαρια και το Παντα-Φρουτο(του Πετρου Θεοδωριδη)
Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
Που πηδάει χαρούμενα την ιπποποταμινα του μέσα στη λάσπη μουγκρίζοντας
Χωρίς να τον Νοιάζει
Αν –πάνω στα δέντρα- οι γατζωμένοι Πίθηκοι τον κοροϊδεύουν και του πετάνε
Διάφορα πράγματα
Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
Που όταν βγαίνει από το έλος περπατά καμαρωτός και γυαλίζοντας και με μουσούδα όλο χάρη και μ’ένα πονηρά γελάκι
Ενώ κολλάνε πάνω του διάφορα έντομα και βδέλλες και παράσιτα
Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
Που όταν ανοίγει την στοματάρα του, ρουφάει τον ουρανό ολόκληρο , σφυρίζοντας
(κι αστράφτουν διαμαντένια τα δυο μπροστινά μοναχικά του δόντια)
Και όταν
Πλατσουρίζει ευτυχισμένος στον βάλτο του ευγνωμονεί τη θεά Ιπποποταμίνα για τα καλούδια του,
Γιατί δεν είναι αχάριστος
Και είναι και φτερωτός …
Κι όταν δίνει ένα σάλτο και πηδά από τον Βάλτο ,
απογειώνεται
Μαζί με τα ιπτάμενα γαϊδούρια που τα λένε Πηγάσσους , και τους ρινόκερους, τις νεράιδες, τις μπεκάλτσες ,τους καναρινογατους και τους Μηρμυγκολέοντες
-Και τα καρχαρίνια με τα φτερά νυχτερίδας και τα χελιδονόψαρα
Και στήνουμε ουράνια πάρτι για πάρτη τους και γελάνε μέχρι δακρύων , -και μετά κλαίνε-κι ύστερα ξαναγυρνούν όλοι στο βάλτο και κάνουν λασπόλουτρο και κοιμούνται –άπαντες- μακάριοι
ευτυχισμένοι
Π. Θ
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Απρίλιος 22, 2008
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/#comment-14267
σχ363
3 σχόλια:
Ιπτάμενος ιπποπόταμος:
http://www.youtube.com/watch?v=svRy0woLxNA&eur
Αλλά και με πρωτοφανή συναισθήματα:
http://www.youtube.com/watch?v=E51DyWl_q0c
ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΝΑΥΤΟΥ!
Καποτε ενα ποιημα θυμαμαι οτι ειχα γραψει
που υμνουσε την θητεια μου στων ναυτικων την ταξη,
τοτε, που ημουν ναυτικος στο στολο του Δεκίου,
"τα περι κωλου" εγραψα και δη του γυναικείου
και για ενα κωλο ανεφερα, στο ποιμα αυτο, που ειδα:
"...ενω η αραχνοϋφαντη που φοραγε χλαμυδα
ετσι καθως τη φυσαγε αναλαφρα ο μπατης
χωνωτανε αναμεσα στα κωλομάγουλά της..."
Πλην ομως δεν παρελειψα στην ποιητικη την υλη
αυτου του αριστουργηματος, να υμνησω και τα χειλη,
τα χειλη αυτα που μας μιλουν, αυτα που μας φιλανε,
αυτα που μας βυζαινουνε, αυτα που μας ρουφανε,
διοτι, οπως εξηγω, τοτε το "παρα φυση"
απαγορευετο αυστηρα σε ολοκληρη τη δυση.
Ητανε βλεπεις η εποχη που πανω κι απ' το αψέντι
στης μαυρης λιστας την κορφη ειχαν το …πισοκέντι
κι ετσι για να μην παραβω της δυσεως το νομο
αλλαξα τις συνηθειες μου και πηρα αλλο δρομο.
Σας παραθεσω αυτουσιο το αποσπασμα εκεινο
που οι στιχοι του ησανο καυτοι σαν "παιδες εν καμινω":
"Ομως αυτο που μου’φερε τον ουρανο σφονδυλι
ησαν τα δυο σαρκωδη της, τα ηδονικα της χειλη
που μοιαζανε με ολοφρεσκες συκωταριες αρνίσιες
και φαντασιωσεις γένναγαν στο νου μου παραδείσιες!
....................................................................................
Διεστειλα τα χειλη μου και σαν παντιερα ροσα,
πριν απο την επιθεση, ανεμισα τη γλωσσα
και την οδηγησα ευθυς -σαν ιλαρχος την ιλη-
αναμεσα στις σκοταριες που ειχε αντι για χειλη.
Η επιθεση ηταν τελεια και ηταν νικηφορα
και οι σκλαβοι ζητωκραυγαζαν απο τα ιστιοφορα
ετσι καθως επελεξα φιλι για να της δωσω
ενώ ολοι περιμενανε πως θα την τσιμπουκωσω.
Κι απεδειξα πως το φιλι είναι το εργαλειο
που δειχνει του ρομαντισμου ολο το μεγαλειο!"
Προκειται για ενα ποιημα που εγραψε ιστορια
(μετα απο αυτο η ποιησις περιηλθε σε χηρεια)
Περασεν ομως ο καιρος, τα χρονια και οι αιωνες
και οι ανθρωποτης εμπλεξε σε νεους κυκεωνες,
φασεις ακμης και παρακμης, πολεμους και προοδους
και ολα στον κοσμο αλλαζανε αυτες τις περιοδους
κι ως κανανε αλλαξοκωλιά η ταξις κι η αταξια
μοναχα ο ναυτης εμενε μια σταθερη αξια
γιατι οπως λεει κι ο λαος (κι ο εχων ωτα ακουει ...)
"πρωτα σου βγαινει η ψυχη και υστερα το χούι"
κι ας εχει αλλαξει γυρω σου ολοκληρος ο κοσμος.
Σαν τελειωσε ο πολεμος, ο δευτερος Παγκοσμιος,
κι ολα τριγυρω ας ησαντο κεραμοι-λιθοι-πλινθοι,
μες τη χαρα τη γενικη χαλαρωσαν τα ηθη
οι νομοι κατηργηθησαν και κατελυθη η ταξη
και ολοι επεδειροντο στην παρα φυσιν πραξη,
σε ολη τη υφηλιο, Εσπέρια και Εώα,
στην δε ανομια προσχωρισαν ακομα και τα ζωα!
Μα μες το γενικο χαμο της υστεριας αύτης
το ηθος του δεν απωλεσε μοναχα ενας ναυτης,
ητο ο θειος Ισιδωρος που ητο ανθηρος ακομα
κι ενω ολοι γαμιώσαντo αρπαει μια νοσοκομα
απο τη μεση τη κρατα και τη φιλαει με λυσσα:
κι εγινε θρυλος το φιλι του ναυτη, και αφίσα!
Οι γλωσσες τους μπερδευτηκαν σαν τρελαμενα φιδια
φλογωδη, που παλευανε μεσα στα αποκαϊδια
κι οσες φωτιες αναβανε τις σβηνανε με σαλιο
και το τοπιο στο στομα τους γινοτανε ενάλιο!
Κι ετσι καθως τη χουφτωνε με το δεξι του χερι
τον άκουαν που της ελεγε "Ω, λατρευτή μου Μαιρη !!!"
κι οσο αυτη τη ζωσανε του ερωτα τα ριγη
εβασταε με το χερι της τον κωλο μην της φυγει.
Mετά εξαφανιστηκαν και χαθηκαν για παντα
στα μονοπατια της ζωης και στην αουτοστράντα,
κανεις δεν τους τους συναντησε κι ουτε κανενας ξερει
τι απογίναν τελικα ο ναυτης και η Μαίρη!
Ομως η γευση απ' το φιλι του ναυτη στους αιωνες
θα μενει σ΄ολες τις γριες, τις μανες, τις εγγόνες,
θα καιγονται τα χειλη τους σαν φλεγομένοι βάτοι
γιατι περιεχει μεσα του ιωδιο και αλατι
και υστερα θα εξαπλωνεται η φλογα απ΄τα χειλη
και θα τους καιει τα σωθικά σα να 'ταν χιλιοι ηλιοι !
ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΝΑΥΤΟΥ!
Καποτε ενα ποιημα θυμαμαι οτι ειχα γραψει
που υμνουσε την θητεια μου στων ναυτικων την ταξη,
τοτε, που ημουν ναυτικος στο στολο του Δεκίου,
"τα περι κωλου" εγραψα και δη του γυναικείου
και για ενα κωλο ανεφερα, στο ποιμα αυτο, που ειδα:
"...ενω η αραχνοϋφαντη που φοραγε χλαμυδα
ετσι καθως τη φυσαγε αναλαφρα ο μπατης
χωνωτανε αναμεσα στα κωλομάγουλά της..."
Πλην ομως δεν παρελειψα στην ποιητικη την υλη
αυτου του αριστουργηματος, να υμνησω και τα χειλη,
τα χειλη αυτα που μας μιλουν, αυτα που μας φιλανε,
αυτα που μας βυζαινουνε, αυτα που μας ρουφανε,
διοτι, οπως εξηγω, τοτε το "παρα φυση"
απαγορευετο αυστηρα σε ολοκληρη τη δυση.
Ητανε βλεπεις η εποχη που πανω κι απ' το αψέντι
στης μαυρης λιστας την κορφη ειχαν το …πισοκέντι
κι ετσι για να μην παραβω της δυσεως το νομο
αλλαξα τις συνηθειες μου και πηρα αλλο δρομο.
Σας παραθεσω αυτουσιο το αποσπασμα εκεινο
που οι στιχοι του ησανο καυτοι σαν "παιδες εν καμινω":
"Ομως αυτο που μου’φερε τον ουρανο σφονδυλι
ησαν τα δυο σαρκωδη της, τα ηδονικα της χειλη
που μοιαζανε με ολοφρεσκες συκωταριες αρνίσιες
και φαντασιωσεις γένναγαν στο νου μου παραδείσιες!
....................................................................................
Διεστειλα τα χειλη μου και σαν παντιερα ροσα,
πριν απο την επιθεση, ανεμισα τη γλωσσα
και την οδηγησα ευθυς -σαν ιλαρχος την ιλη-
αναμεσα στις σκοταριες που ειχε αντι για χειλη.
Η επιθεση ηταν τελεια και ηταν νικηφορα
και οι σκλαβοι ζητωκραυγαζαν απο τα ιστιοφορα
ετσι καθως επελεξα φιλι για να της δωσω
ενώ ολοι περιμενανε πως θα την τσιμπουκωσω.
Κι απεδειξα πως το φιλι είναι το εργαλειο
που δειχνει του ρομαντισμου ολο το μεγαλειο!"
Προκειται για ενα ποιημα που εγραψε ιστορια
(μετα απο αυτο η ποιησις περιηλθε σε χηρεια)
Περασεν ομως ο καιρος, τα χρονια και οι αιωνες
και οι ανθρωποτης εμπλεξε σε νεους κυκεωνες,
φασεις ακμης και παρακμης, πολεμους και προοδους
και ολα στον κοσμο αλλαζανε αυτες τις περιοδους
κι ως κανανε αλλαξοκωλιά η ταξις κι η αταξια
μοναχα ο ναυτης εμενε μια σταθερη αξια
γιατι οπως λεει κι ο λαος (κι ο εχων ωτα ακουει ...)
"πρωτα σου βγαινει η ψυχη και υστερα το χούι"
κι ας εχει αλλαξει γυρω σου ολοκληρος ο κοσμος.
Σαν τελειωσε ο πολεμος, ο δευτερος Παγκοσμιος,
κι ολα τριγυρω ας ησαντο κεραμοι-λιθοι-πλινθοι,
μες τη χαρα τη γενικη χαλαρωσαν τα ηθη
οι νομοι κατηργηθησαν και κατελυθη η ταξη
και ολοι επεδειροντο στην παρα φυσιν πραξη,
σε ολη τη υφηλιο, Εσπέρια και Εώα,
στην δε ανομια προσχωρισαν ακομα και τα ζωα!
Μα μες το γενικο χαμο της υστεριας αύτης
το ηθος του δεν απωλεσε μοναχα ενας ναυτης,
ητο ο θειος Ισιδωρος που ητο ανθηρος ακομα
κι ενω ολοι γαμιώσαντo αρπαει μια νοσοκομα
απο τη μεση τη κρατα και τη φιλαει με λυσσα:
κι εγινε θρυλος το φιλι του ναυτη, και αφίσα!
Οι γλωσσες τους μπερδευτηκαν σαν τρελαμενα φιδια
φλογωδη, που παλευανε μεσα στα αποκαϊδια
κι οσες φωτιες αναβανε τις σβηνανε με σαλιο
και το τοπιο στο στομα τους γινοτανε ενάλιο!
Κι ετσι καθως τη χουφτωνε με το δεξι του χερι
τον άκουαν που της ελεγε "Ω, λατρευτή μου Μαιρη !!!"
κι οσο αυτη τη ζωσανε του ερωτα τα ριγη
εβασταε με το χερι της τον κωλο μην της φυγει.
Mετά εξαφανιστηκαν και χαθηκαν για παντα
στα μονοπατια της ζωης και στην αουτοστράντα,
κανεις δεν τους τους συναντησε κι ουτε κανενας ξερει
τι απογίναν τελικα ο ναυτης και η Μαίρη!
Ομως η γευση απ' το φιλι του ναυτη στους αιωνες
θα μενει σ΄ολες τις γριες, τις μανες, τις εγγόνες,
θα καιγονται τα χειλη τους σαν φλεγομένοι βάτοι
γιατι περιεχει μεσα του ιωδιο και αλατι
και υστερα θα εξαπλωνεται η φλογα απ΄τα χειλη
και θα τους καιει τα σωθικά σα να 'ταν χιλιοι ηλιοι !
Δημοσίευση σχολίου