η ποιηση....

η ποίηση -ψυχούλες μου-είναι κερί που λιώνει
είναι χριστουλης μέσα μας που ο καθείς σταυρώνει
είναι ψυχής μας θραύσματα ,σταλαγματιές αγάπης
ακάνθινο στεφάνι μας ,οσμή μιας αυταπάτης

είναι ψωμί που τρίβεται σε χίλια δυο κομμάτια
είναι που ερωτεύεσαι μεγάλα μαύρα μάτια
είναι η μέσα έκρηξη ,η μέσα Σουπερ Νόβα
είναι κρασί που πίνουμε σε ερωμένης Γόβα

είναι σαν του Βεζούβιου η λάβα , που πετρώνει
το πιο παλιό κρεβάτι μας,που η μαμά μας στρώνει

η ποίηση ,τομάρι μας που κάποιοι έχουν γδάρει
και που ποδοπάτησανε ,λογής λογής Γάιδαροι

η σάρκα της ποιήσεως είναι παχιά κι αφράτη
Γόνιμη λάσπη π’ άφησε πλημμύρα  του Ευφράτη
Μια μαύρη τρύπα μέσα μας, στην άυλη μας Υλη
στη θάλασσα κατάμαυρη με βάθος ένα μίλι

· 

.. μεδούλι ειν’η ποίηση, σπονδυλικής μας στήλης
είναι το καλωσόρισμα μιας Γυναίκειας Πύλης
των λέξεων η άσκηση, στα βάθη του πεδίου
είναι φιλιά που δίνουνε τα χείλη ενός αιδοίου ….

..Της κοσμικής χελώνας μας το σμαραγδένιο δάκρυ
το ψυχανέμισμα του νου που ψάχνει να βρει άκρη

είναι σαν την αναπνοή ,σαν ρόγχος του θανάτου
το βλέμμα μέσα απ το γυαλί , του κόσμου τ΄αοράτου

η ποίηση : ελέφαντας με ξύλινο ποδαρά
σπλάχνα μιας ανοιχτής κοιλιάς ,σαν πληγωμένο Ψάρι

σαν τάφος που ανοίξαμε ,κρανίο με σκουλήκια
ή σαν νεκρός σκαντζόχοιρος στους θάμνους και στα ρείκια
……….
σαν ένας τυφλοπόντικας που σκάβει ένα λαγούμι
 σαν ένας πειρατής νεκρός που αποζητά το Ρούμι

η ποίηση μονόφθαλμη με ένα αυγό για μάτι ‘
είναι το πιο πολύτιμο ενδότερο μας Κάτι