tag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post5845022577915739699..comments2024-03-27T01:34:35.262+02:00Comments on Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : η ποιηση....Unknownnoreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-1316630678303156582017-03-22T18:58:43.496+02:002017-03-22T18:58:43.496+02:00"Ποιητικη Παλιγγενεσια"
----------------..."Ποιητικη Παλιγγενεσια"<br />----------------------<br />Ακουω να ξαναηχάει στριγκά της ποιησης το μαγκάνι<br />κι ως αποχαιρετα ο κουβας του πηγαδιου τον πατο<br />κι ολο πλησιαζει πιο κοντα στο ουρανιο ταβανι,<br />συρρεουμε ολοι οι ποιητες εδω, στο Νοσφερατο!<br /><br />Οι στιχοι μας αναλαμπες μιας σκουριασμενης λάμας<br />που αντικατοπτριζονται τα bytes και τα pixels,<br />πανω στα πληκτρολογια λιωσαν τα δαχτυλα μας<br />και μεινανε οι παλαμες μας αδακτυλες, σαν σνιτσελς!<br /><br />Μα νατοι, ολοι εδώ ξανα και παλι στους αγωνες<br />της ποιησης Κυναιγειροι με τα κομμενα χερια<br />ομως τα πληκτρα δυνατα χτυπουν με τους αγκωνες<br />-κι αν καταστει απαραιτητο- και με τα κωλομέρια!<br /><br />Μεχρι να 'ρθούν οι βαρβαροι, κι ο πιο σαλός απ' ολους<br />και απ' ολους πιο δισμορφικός -με μιαν απαισιαν οψη-<br />οπου μισει βαθυτατα τους ποιητικους μας ρολους<br />με την λεπιδα του σπαθιου τον κωλο θα μας κοψει.<br /><br />Ετσι θα παψει η γλυκεια των πληκτρων συμφωνία<br />και μια σιωπη αποτροπαια ολα θα τα σκεπασει,<br />θα'ναι δεμενα τα σκυλια και ο μπακλαβας γωνια<br />και θα'ναι αυτη η νεα πια των δεδομενων βαση.<br /><br />Ως που να ρθουνε απ' την αρχη της ποιησης οι μύστες<br />αδακτυλοι και ακωλοι μα με φωνη στεντόρια<br />και στιχους θ' απαγγελουνε σε ανιδεους τουριστες<br />εκτεινοντας στο απειρο της ποιησης τα ορια!<br />ΥΓ<br />Μα ο σαλός ειναι σαλός γιατι ειναι σαλεμενος<br />απο αγαπη δεν νογάει και ποιηση δεν γνωριζει<br />γιαυτές μονο αχαλινωτο και μοχθηρο εχει μενος<br />και αναφωνει ο ποιητης: "οπότε … βρασε ρυζι"! <br /><br />Μα πριν προλαβει να το πει, πριν να το απαγγειλει<br />με τη λεπιδα του σπαθιου του εκοψεν τη γλωσσα <br />κι ετσι εμεινε αναπαγγελτη η ποιητικη μας υλη<br />κι οι στιχοι σαν κλωσοπουλα που ψοφησεν η κλωσσα!<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-2109454099590727262017-03-22T00:55:34.778+02:002017-03-22T00:55:34.778+02:00Ειναι κερι ο ερωτας που λιωνει και μας καιει
οπως ...Ειναι κερι ο ερωτας που λιωνει και μας καιει<br />οπως τις βατους καιγανε παλια οι Σαδουκαίοι<br />και ο Ναβιχουδονοσορας τους εν καμινω παιδες<br />γιαυτο και ο ερωτικος δεσμος μοιαζει με χειροπεδες.<br /><br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-30783481672537517972016-03-27T00:19:50.935+02:002016-03-27T00:19:50.935+02:00Όλα αυτά που ανεφερες -κι ακομα αλλα τοσα-
αυγά πο...Όλα αυτά που ανεφερες -κι ακομα αλλα τοσα-<br />αυγά που δεν επωασε του ερωτα η κλωσσα<br />και δε πετάξαν σαν πουλια στο ουρανιο ταβανι<br />μα ομελέτες γινανε στου νου μας το τηγανι <br />Μα ετσι που αρχισαμε τα σου'πα και τα μου'πες<br />ευθυς (ξανα)θυμήθηκες κορίτσια με τις σκουπες<br />Γιαυτο παρε το αποφαση, καημενε Νοσφερατο,<br />κι αν η ομελετα είναι βαρια ρουφα το αυγο μελάτο.<br /><br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-5311981837717756442016-03-26T08:16:07.230+02:002016-03-26T08:16:07.230+02:00ειν' η αγαπη σαν κερί που την Σπηλια φωτιζει ... ειν' η αγαπη σαν κερί που την Σπηλια φωτιζει <br /> σα σπερματσετο φαλαινας, που μας εκσφενδονιζει <br /> στα Μυστικά μας ορια, στον Νυμφικό Υμένα <br />κοριτσια με τις Σκουπες σας , παρτε με και εμένα <br /> Στα Συννεφα σας τα ψηλά ,μ'ενα Ονειροπλανο <br /> Πως θα θελα να ανεβώ , και παλι εκει πανω ,<br />να φτασω ως την εκσταση,ν'αγγιξω την καρδια σας<br />Κοριτσια με τις σκουπες σας , στεφανια στα μαλλια σας <br /><br /> ο ερωτας, μια γωνια του Μεσα Παραδεισου<br />ειναι η μνημη μεσα μας που μας φωναζει ''Γδυσου''<br /> και σε μπανιαζει τρυφερα σε μια σκαφη εξω<br />'θέλω να μπω στο Συμπαν σου , θελω να μπω , να παιξω''<br /><br />ειναι η αγαπη σαν κερι , σταλαγματιες αφήνει <br />μια αυταπάτη μέσα μας , οσμή απο παραφίνη<br /><br />ειναι ο χτυπος της καρδιας το αιμα που κυλάει <br />ο μεσα μας Μινωταυρος , το κυμα που ξεσπαει<br /><br /> το τρυφερο το Νουφαρο στη Λιμνη οταν κλεινει<br />ειναι η λαμψη η πονηρη π'αφηνει η Σελήνη<br /><br />ειναι οι κορες των ματιων που εξαφνα ανάβουν <br />κομματια απο υφασμα που οι ψυχες μας ράβουν<br /><br /> ειναι που ξεκολλησαμε , του ουρανου τα αστρα<br />τα απλωμένα ρουχα μας , στου κοσμου μας την παστρα<br /><br />ειναι αυτο π'ανοιγεται μες το πεπερασμένο<br />οτι σηκώνεται ορθο στον κοσμο τον πεσμένο<br /> <br />ειναι σαν αιφνης συναντας Βροχή τα πεφταστέρια <br /> και νιωθεις μεσα , εκθαμβος , και τηνχαρα σου, Πλερια <br /><br />ειναι που επιστρεφουμε στα παιδικά μας χρόνια <br /> και νιωθουμε, για μια στιγμή, πως ζησαμε αιωνια ..<br /><br /> <br /><br /><br />Νοσφεράτοςhttps://www.blogger.com/profile/00682699755353292338noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-15338457512700856042016-03-25T13:37:18.221+02:002016-03-25T13:37:18.221+02:00
Βλεπω πως δεν απαντησε κανεις στο ποιημα μου
που ...<br />Βλεπω πως δεν απαντησε κανεις στο ποιημα μου<br />που εμ-περιεχει εννοιες λεπτες, σαν κοκκους αμμου,<br />και ιστοραει του ερωτα τα παθη τα μεγαλα,<br />πως επεσε και πνιγηκε η μυγα μες το γαλα<br />θυμα κι αυτη του ερωτα, σαν την κυρα Φροσυνη <br />κι εγινε ο ερωτας φονιας, μισος η καλοσυνη.<br /><br />Η αγαπη ειναι επικινδυνη σαν των γκρεμων το μελι<br />απο το οποιο φτιαχνεται το ερωτικο παστελι,<br />για αυτα κι αλλα παρομοια ο στιχος μου τυρβαζει<br />αλλα το κανει ευγενικα, με χαρη και με νάζι. <br /><br /> <br /><br /><br /><br /><br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-477296832519975692016-03-24T21:18:17.899+02:002016-03-24T21:18:17.899+02:00Κοντογιορτες!
Με την ευκαιρια της παγκοσμιας ημερ...<br /><br />Κοντογιορτες!<br /><br />Με την ευκαιρια της παγκοσμιας ημερας της ποιησεως και της παγκοσμιας ημερας της γυναικας (συνδιασμος!)<br /><br /><br />ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΕΣ<br /><br />Ωδη στο θήλεο!<br /><br />Οταν εσυ επηγαινες εγω γυριζα πισω<br />και πρεπει να' χες αγιο για να μη σε πετυχω<br />στη μεση της διαδρομης που γινεται διχάλα<br />να δεις τι θα σου εκανα μωρη παλιoχαρχάλα.<br /><br />Την ωρα που ετερματιζες εγω εκανα τσιγαρο<br />γιατι με τις τετραγωνες τις ροδες εισαι κάρο.<br /><br />Αναφ' του αγιου δυο κερια και του δαιμόνου δεκα<br />και παρ' τον πουλο απ' εδω να, αχαριστη γυναικα.<br /><br /><br />Anonymousnoreply@blogger.com