tag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post1474686086315856916..comments2024-03-27T01:34:35.262+02:00Comments on Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : Να είσαι σαν τον(φτερωτό) ιπποπόταμοUnknownnoreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-51045111258764082292017-04-02T04:43:26.697+03:002017-04-02T04:43:26.697+03:00ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΝΑΥΤΟΥ!
Καποτε ενα ποιημα θυμαμαι οτ...ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΝΑΥΤΟΥ!<br /><br /><br />Καποτε ενα ποιημα θυμαμαι οτι ειχα γραψει <br />που υμνουσε την θητεια μου στων ναυτικων την ταξη,<br />τοτε, που ημουν ναυτικος στο στολο του Δεκίου,<br />"τα περι κωλου" εγραψα και δη του γυναικείου<br />και για ενα κωλο ανεφερα, στο ποιμα αυτο, που ειδα:<br />"...ενω η αραχνοϋφαντη που φοραγε χλαμυδα<br />ετσι καθως τη φυσαγε αναλαφρα ο μπατης<br />χωνωτανε αναμεσα στα κωλομάγουλά της..."<br /><br />Πλην ομως δεν παρελειψα στην ποιητικη την υλη<br />αυτου του αριστουργηματος, να υμνησω και τα χειλη,<br />τα χειλη αυτα που μας μιλουν, αυτα που μας φιλανε, <br />αυτα που μας βυζαινουνε, αυτα που μας ρουφανε, <br />διοτι, οπως εξηγω, τοτε το "παρα φυση"<br />απαγορευετο αυστηρα σε ολοκληρη τη δυση.<br />Ητανε βλεπεις η εποχη που πανω κι απ' το αψέντι<br />στης μαυρης λιστας την κορφη ειχαν το …πισοκέντι<br />κι ετσι για να μην παραβω της δυσεως το νομο<br />αλλαξα τις συνηθειες μου και πηρα αλλο δρομο.<br /><br />Σας παραθεσω αυτουσιο το αποσπασμα εκεινο<br />που οι στιχοι του ησανο καυτοι σαν "παιδες εν καμινω":<br /><br />"Ομως αυτο που μου’φερε τον ουρανο σφονδυλι<br />ησαν τα δυο σαρκωδη της, τα ηδονικα της χειλη<br />που μοιαζανε με ολοφρεσκες συκωταριες αρνίσιες<br />και φαντασιωσεις γένναγαν στο νου μου παραδείσιες!<br />....................................................................................<br />Διεστειλα τα χειλη μου και σαν παντιερα ροσα,<br />πριν απο την επιθεση, ανεμισα τη γλωσσα<br />και την οδηγησα ευθυς -σαν ιλαρχος την ιλη-<br />αναμεσα στις σκοταριες που ειχε αντι για χειλη.<br /><br />Η επιθεση ηταν τελεια και ηταν νικηφορα<br />και οι σκλαβοι ζητωκραυγαζαν απο τα ιστιοφορα<br />ετσι καθως επελεξα φιλι για να της δωσω<br />ενώ ολοι περιμενανε πως θα την τσιμπουκωσω.<br /><br />Κι απεδειξα πως το φιλι είναι το εργαλειο<br />που δειχνει του ρομαντισμου ολο το μεγαλειο!"<br /><br />Προκειται για ενα ποιημα που εγραψε ιστορια<br />(μετα απο αυτο η ποιησις περιηλθε σε χηρεια)<br /><br />Περασεν ομως ο καιρος, τα χρονια και οι αιωνες<br />και οι ανθρωποτης εμπλεξε σε νεους κυκεωνες,<br />φασεις ακμης και παρακμης, πολεμους και προοδους<br />και ολα στον κοσμο αλλαζανε αυτες τις περιοδους <br />κι ως κανανε αλλαξοκωλιά η ταξις κι η αταξια<br />μοναχα ο ναυτης εμενε μια σταθερη αξια <br />γιατι οπως λεει κι ο λαος (κι ο εχων ωτα ακουει ...)<br />"πρωτα σου βγαινει η ψυχη και υστερα το χούι"<br />κι ας εχει αλλαξει γυρω σου ολοκληρος ο κοσμος.<br />Σαν τελειωσε ο πολεμος, ο δευτερος Παγκοσμιος,<br />κι ολα τριγυρω ας ησαντο κεραμοι-λιθοι-πλινθοι, <br />μες τη χαρα τη γενικη χαλαρωσαν τα ηθη<br />οι νομοι κατηργηθησαν και κατελυθη η ταξη<br />και ολοι επεδειροντο στην παρα φυσιν πραξη,<br />σε ολη τη υφηλιο, Εσπέρια και Εώα,<br />στην δε ανομια προσχωρισαν ακομα και τα ζωα!<br /><br />Μα μες το γενικο χαμο της υστεριας αύτης<br />το ηθος του δεν απωλεσε μοναχα ενας ναυτης,<br />ητο ο θειος Ισιδωρος που ητο ανθηρος ακομα<br />κι ενω ολοι γαμιώσαντo αρπαει μια νοσοκομα<br />απο τη μεση τη κρατα και τη φιλαει με λυσσα:<br />κι εγινε θρυλος το φιλι του ναυτη, και αφίσα!<br /><br />Οι γλωσσες τους μπερδευτηκαν σαν τρελαμενα φιδια<br />φλογωδη, που παλευανε μεσα στα αποκαϊδια<br />κι οσες φωτιες αναβανε τις σβηνανε με σαλιο<br />και το τοπιο στο στομα τους γινοτανε ενάλιο!<br /><br />Κι ετσι καθως τη χουφτωνε με το δεξι του χερι<br />τον άκουαν που της ελεγε "Ω, λατρευτή μου Μαιρη !!!"<br />κι οσο αυτη τη ζωσανε του ερωτα τα ριγη<br />εβασταε με το χερι της τον κωλο μην της φυγει.<br /><br />Mετά εξαφανιστηκαν και χαθηκαν για παντα<br />στα μονοπατια της ζωης και στην αουτοστράντα,<br />κανεις δεν τους τους συναντησε κι ουτε κανενας ξερει<br />τι απογίναν τελικα ο ναυτης και η Μαίρη! <br /><br />Ομως η γευση απ' το φιλι του ναυτη στους αιωνες <br />θα μενει σ΄ολες τις γριες, τις μανες, τις εγγόνες, <br />θα καιγονται τα χειλη τους σαν φλεγομένοι βάτοι<br />γιατι περιεχει μεσα του ιωδιο και αλατι<br /><br />και υστερα θα εξαπλωνεται η φλογα απ΄τα χειλη<br />και θα τους καιει τα σωθικά σα να 'ταν χιλιοι ηλιοι !Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-50708098528158982262017-04-02T04:42:44.336+03:002017-04-02T04:42:44.336+03:00ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΝΑΥΤΟΥ!
Καποτε ενα ποιημα θυμαμαι οτ...ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΝΑΥΤΟΥ!<br /><br /><br />Καποτε ενα ποιημα θυμαμαι οτι ειχα γραψει <br />που υμνουσε την θητεια μου στων ναυτικων την ταξη,<br />τοτε, που ημουν ναυτικος στο στολο του Δεκίου,<br />"τα περι κωλου" εγραψα και δη του γυναικείου<br />και για ενα κωλο ανεφερα, στο ποιμα αυτο, που ειδα:<br />"...ενω η αραχνοϋφαντη που φοραγε χλαμυδα<br />ετσι καθως τη φυσαγε αναλαφρα ο μπατης<br />χωνωτανε αναμεσα στα κωλομάγουλά της..."<br /><br />Πλην ομως δεν παρελειψα στην ποιητικη την υλη<br />αυτου του αριστουργηματος, να υμνησω και τα χειλη,<br />τα χειλη αυτα που μας μιλουν, αυτα που μας φιλανε, <br />αυτα που μας βυζαινουνε, αυτα που μας ρουφανε, <br />διοτι, οπως εξηγω, τοτε το "παρα φυση"<br />απαγορευετο αυστηρα σε ολοκληρη τη δυση.<br />Ητανε βλεπεις η εποχη που πανω κι απ' το αψέντι<br />στης μαυρης λιστας την κορφη ειχαν το …πισοκέντι<br />κι ετσι για να μην παραβω της δυσεως το νομο<br />αλλαξα τις συνηθειες μου και πηρα αλλο δρομο.<br /><br />Σας παραθεσω αυτουσιο το αποσπασμα εκεινο<br />που οι στιχοι του ησανο καυτοι σαν "παιδες εν καμινω":<br /><br />"Ομως αυτο που μου’φερε τον ουρανο σφονδυλι<br />ησαν τα δυο σαρκωδη της, τα ηδονικα της χειλη<br />που μοιαζανε με ολοφρεσκες συκωταριες αρνίσιες<br />και φαντασιωσεις γένναγαν στο νου μου παραδείσιες!<br />....................................................................................<br />Διεστειλα τα χειλη μου και σαν παντιερα ροσα,<br />πριν απο την επιθεση, ανεμισα τη γλωσσα<br />και την οδηγησα ευθυς -σαν ιλαρχος την ιλη-<br />αναμεσα στις σκοταριες που ειχε αντι για χειλη.<br /><br />Η επιθεση ηταν τελεια και ηταν νικηφορα<br />και οι σκλαβοι ζητωκραυγαζαν απο τα ιστιοφορα<br />ετσι καθως επελεξα φιλι για να της δωσω<br />ενώ ολοι περιμενανε πως θα την τσιμπουκωσω.<br /><br />Κι απεδειξα πως το φιλι είναι το εργαλειο<br />που δειχνει του ρομαντισμου ολο το μεγαλειο!"<br /><br />Προκειται για ενα ποιημα που εγραψε ιστορια<br />(μετα απο αυτο η ποιησις περιηλθε σε χηρεια)<br /><br />Περασεν ομως ο καιρος, τα χρονια και οι αιωνες<br />και οι ανθρωποτης εμπλεξε σε νεους κυκεωνες,<br />φασεις ακμης και παρακμης, πολεμους και προοδους<br />και ολα στον κοσμο αλλαζανε αυτες τις περιοδους <br />κι ως κανανε αλλαξοκωλιά η ταξις κι η αταξια<br />μοναχα ο ναυτης εμενε μια σταθερη αξια <br />γιατι οπως λεει κι ο λαος (κι ο εχων ωτα ακουει ...)<br />"πρωτα σου βγαινει η ψυχη και υστερα το χούι"<br />κι ας εχει αλλαξει γυρω σου ολοκληρος ο κοσμος.<br />Σαν τελειωσε ο πολεμος, ο δευτερος Παγκοσμιος,<br />κι ολα τριγυρω ας ησαντο κεραμοι-λιθοι-πλινθοι, <br />μες τη χαρα τη γενικη χαλαρωσαν τα ηθη<br />οι νομοι κατηργηθησαν και κατελυθη η ταξη<br />και ολοι επεδειροντο στην παρα φυσιν πραξη,<br />σε ολη τη υφηλιο, Εσπέρια και Εώα,<br />στην δε ανομια προσχωρισαν ακομα και τα ζωα!<br /><br />Μα μες το γενικο χαμο της υστεριας αύτης<br />το ηθος του δεν απωλεσε μοναχα ενας ναυτης,<br />ητο ο θειος Ισιδωρος που ητο ανθηρος ακομα<br />κι ενω ολοι γαμιώσαντo αρπαει μια νοσοκομα<br />απο τη μεση τη κρατα και τη φιλαει με λυσσα:<br />κι εγινε θρυλος το φιλι του ναυτη, και αφίσα!<br /><br />Οι γλωσσες τους μπερδευτηκαν σαν τρελαμενα φιδια<br />φλογωδη, που παλευανε μεσα στα αποκαϊδια<br />κι οσες φωτιες αναβανε τις σβηνανε με σαλιο<br />και το τοπιο στο στομα τους γινοτανε ενάλιο!<br /><br />Κι ετσι καθως τη χουφτωνε με το δεξι του χερι<br />τον άκουαν που της ελεγε "Ω, λατρευτή μου Μαιρη !!!"<br />κι οσο αυτη τη ζωσανε του ερωτα τα ριγη<br />εβασταε με το χερι της τον κωλο μην της φυγει.<br /><br />Mετά εξαφανιστηκαν και χαθηκαν για παντα<br />στα μονοπατια της ζωης και στην αουτοστράντα,<br />κανεις δεν τους τους συναντησε κι ουτε κανενας ξερει<br />τι απογίναν τελικα ο ναυτης και η Μαίρη! <br /><br />Ομως η γευση απ' το φιλι του ναυτη στους αιωνες <br />θα μενει σ΄ολες τις γριες, τις μανες, τις εγγόνες, <br />θα καιγονται τα χειλη τους σαν φλεγομένοι βάτοι<br />γιατι περιεχει μεσα του ιωδιο και αλατι<br /><br />και υστερα θα εξαπλωνεται η φλογα απ΄τα χειλη<br />και θα τους καιει τα σωθικά σα να 'ταν χιλιοι ηλιοι !<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9212338506418516525.post-30960799306871334782008-11-14T12:41:00.000+02:002008-11-14T12:41:00.000+02:00Ιπτάμενος ιπποπόταμος:http://www.youtube.com/watch...Ιπτάμενος ιπποπόταμος:<BR/>http://www.youtube.com/watch?v=svRy0woLxNA&eur<BR/><BR/>Αλλά και με πρωτοφανή συναισθήματα:<BR/>http://www.youtube.com/watch?v=E51DyWl_q0cTyler Durdenhttps://www.blogger.com/profile/14580330686951155941noreply@blogger.com