ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ MAOYTXAOYZEN : ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ...

 Ήταν Απρίλης

.

Κι ήταν χίλια εννιακόσα σαράντα πέντε

.

Είχαμε αρχίσει να το ξέρουμε πως ο πόλεμοςπάει να τελειώσει

...

Τα σημάδια ήταν πολλά

.

Τα μεγάφωνα που ήταν μέσα στις παράγκες για ν' ακούμε τ'ανακοινωθέντα της Βέρμαχτ και τους λόγους του Χίτλερ είχαν από καιρό βουβαθεί

.

 Κάθε μέρα ο ουρανός έτριζε από εκατοσταριές αμερικάνικα βομβαρδιστικά που έρχονταν απ'τη μεριά της Γαλλίας

.

Ένα απόγεμα μετρήσαμε πάνω από χίλια

.

Οι Ες‐Ες έβγαιναν απ'τις παράγκεςτους και τα κυνηγούσαν με βλαστήμιες

.

Ύστερα ανάβανε τσιγάρα ,αρχίζανε τα καλαμπούρια ,ώσπουνα τους πιάσει υστερία από τα γέλια

.

 Ο ούντερσαφ φύρερ Λέεμπ,γραμματέας στην Πολιτική Διεύθυνση ,έκλεβε φαΐ απτην κουζίνα των αξιωματικών και μας το μοίραζε για να μας αποδείξει πόσο πονόψυχος είναι

.

 Οι Ες‐Ες έδεσαν έναν Πολωνό αγκαλιά με τέσσερις πεθαμένους και τον άφησαν έτσι τέσσερις μέρες στην απομόνωση

.

Όταν την πέμπτη μέρα βγήκε ,

γύριζε από παράγκα σε παράγκα κι έλεγε πως οι πεθαμένοι του είπαν ότι «ο Στάλιν θα 'ρθει το Μάη»

ελευθερία ήρθε το Μάη

Στις 5 του Μάη  ,λίγο πριν απ'το μεσημέρι ,ένα θεόρατο αμερικάνικο τανκ ,καπνισμένο και σημαδεμένο απ'τον πόλεμο

,

γκρέμισε την πύλη του Μαουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο

.

Οι πολεμιστές μάς κοίταζαν σαστισμένοι ,περήφανοι ,περίλυποι ...

Καλά που κάνανε και μείνανε έκει ψηλά ,στη ράχη του τανκ

.

Γλιτώσανε από τόσες μάχες .

Απ τη χαρά μας δε θα γλιτώνανε

.

 Ουρλιάζαμε

,

ξεσκίζαμε τα ρούχα μας

,

ταρακουνιόμαστε σα δαιμονισμένοι

.

Στριμωχνόμαστε

,

 ποδοπατιόμαστε για να φτάσουμε κοντά στο τανκ

.

Πολλοί πέφτανε πάνω και φιλούσανε τακαπνισμένα σιδερικά κι άλλοι χτυπούσανε πάνω τα κεφάλια τους και κλαίγανε

.

 Ξαφνικά άρχισαν ανάμεσά μας να φυτρώνουν σημαίες

.

Αμερικάνικες

,

ρώσικες

,

εγγλέζικες

,

 ισπανικές της Δημοκρατίας

,

τσέχικες

,

πολωνέζικες

,

ελληνικές

,

γιουγκοσλάβικες

,

ιταλικές

...

Όλεςκαμωμένες από ματισμένα κουρέλια και χοντροβελονιά

.

Οι πιο πολλές μυρίζανε λαδομπογιά

.

Οι σημαίες μάς ανάψανε ακόμα πιο πολύ

.

Πηδούσαμε

,

αλαλάζαμε

.

Ταυτόχρονα στα χαμηλά γίνονταν άλλες δουλειές

.

Ένιωσα δυο χέρια να γατζώνονται στο πόδι μου

.

Έσκυψα να δω

.

Δυο Ισπανοί

,

τον έναν τον ήξερα

,

είχαν ρίξει μπρούμυτα έναν επιστάτη και τον πετσοκόβανε με σουγιάδες

.

Είδα κιέπαθα να λευτερώσω το πόδι μου απ'τα χέρια του

.

Άμα το κατάφερα να τραβηχτώ ,πάτησα πάνω στην κοιλιά ενός άλλου επιστάτη που τον είχαν πνίξει μ'ένα λουρί

.

Άλλοι είχαν αποκάμει απ'το συνωστισμό

,

πέσανε ,ποδοπατηθήκανε και ξεψυχούσανε στα πόδια μας

εφιαλτες

Απ'τις 5 του Μάη , απ'τη μέρα που η ζωή στο Μαουτχάουζεν έπαψε να'ναι εφιάλτης

,

ο εφιάλτης κρύφτηκε στον ύπνο μας και γίνηκε όνειρο .

Ήταν αλλιώτικα όνειρα

,

αλλιώτικοι εφιάλτες

.

Ο Πέτρος απ'τη Θήβα σπάραξε απ'το φόβο που τον έσφιγγε ,μούγκριζε χωρίς να μπορείνα ξυπνήσει και να γλιτώσει

.

«Η φωνή μου πνίγεται»έλεγε, «σα να μου βουλώνουνε το στόμα!Τα μάτια κολλάνε ,δεν ανοίγουνε ».

 Ξέραμε καλά τι εννοούσε

.

Όλοι το ίδιο παθαίναμε

,

γι 'αυτό κι είχαμε μαζευτεί σε κοντινά κρεβάτια

.

 Μόλις κάποιος άρχιζε να μουγκρίζει

,

οι διπλανοί τινάζονταν αμέσως να τον ξυπνήσουν και να τονγλιτώσουν

.

 Τι είδες Πέτρο;

Η μάνα μου καθότανε στο τραπέζι μας ,είχε τη λάμπα του πετρελαίου και μου 'γραφε ένα γράμμα.Εγώ το'χα σκάσει από δω κι ήμουν κάτω απ'το τραπέζι .Της μιλούσα και δε μ'άκουγε. Ο Πέτρος έμεινε μαζί του.

Ήθελε σώνει και καλά να μάθει τα λόγια.

 Κάθε πρωί οι πιο πολλοί ξυπνούσαμε με την ίδια αγωνία

:

«Σε ποιόν θα τα πούμε όλαυτά ;Πού θατα πούμε;Ποιος θα τα’ακούσει

;

Πού θα παραδοθούν όσα είδαμε. Κάθε πρωί οι πιο πολλοί ξυπνούσαμε με την ίδια αγωνία

:

«Σε ποιόν θα τα πούμε όλαυτά;Πού θατα πούμε;Ποιος θα τακούσει;

Πού θα παραδοθούν όσα είδαμε;»

ΠΗΓΗ : https://www.scribd.com/doc/73400067/%CE%9C%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%87%E1%BD%B1%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B5%CE%BD-%CE%99%E1%BD%B1%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%E1%BD%B3%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82