ΠΑΡΤΕ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ καρακάξα

2. Nοσφερατος says:

   01/13/2011 στις 1:42 πμ

   αυτό που λεγεται ζωή, είναι καμένο ξύλο
   που κάποτε στην άκρη του υπήρχε ενα μήλο
   και ηταν στον Παράδεισο και ητανε της Γνώσης
   κι ο Οφις μας προέτρεπε : Ελα να το Δαγκώσεις…
   κι ηταν πικρή η γεύση του και ηταν σαν φαρμάκι
   και ολο το ξυλο τόφαγε της Μοίρας το σαράκι
   και ο Θεός -Δημιουργός που εφτιασε το Ξύλο
   -εχει στη θεση της καρδιας φαρμακωμένο μηλο..
3. Nοσφερατος says:

   01/13/2011 στις 1:44 πμ

   Καθε λεξη που γράφουμε ειναι βουτιά στη μνήμη
   -και μοιάζει ναναι βατραχος που κατοικεί σε λίμνη-
   ή σαν Αστρι του Δειλινού και σαν Αποσπερίτης
   και σαν σκυλί που αλυχτά -εντόσθιος Κοπρίτης -
   Κθε λέξη που γράφουμε ειναι προγόνων αίμα
   -ειν’ η αλήθεια μέσα μας πλεγμένη με το ψέμα -
   ειν΄ολα τα μελουμενα που λάμπουνε σα Θάμα
   Ειν’ η Γιαγια μας πούκανε -από το Μνήμα -τάμα
   -
   Ειναι οι λέξεις της Ψυχής ,αναλαμπές της νιότης
   ειν’οι ψυχάλες της δροσιας , ειν΄ολη η ανθρωπότης
   Το Λαμπερό το υφασμα της Χαμερπους ζωής μας
   η πιο βαθιά μας ‘πεθυμιά,μια στάλα της Ψυχής μας.
4. Nοσφερατος says:

   01/13/2011 στις 1:54 πμ

   Ακόμα και στη Ποίηση η ομορφια τελειώνει
   σαν Ζωγραφιά που σβηνεται , Ως Παγετών που λυώνει
   σαν το νερό που Χύνεται απο ‘ναν Καταρράχτη
   Η σαν σφαχτάρι που θρηνεί στα Χερια ενός Σφάχτη
   Ακομα και στην Ποίηση οπως και στην Αγάπη
   ολα πέρνουν το τελος τους , στην Ωρα του Χασάπη
   και τοτε αποκαλύπτεται ξανά, ωμή Αλήθεια
   να σπαρταρά στα στήθεια μας ,σαν ψάρι μες τα διχτυα…