ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ... ΣΥΝΤΑΓΜΑ( Του Βασιλειου του Α')

η φωτο απο το in.gr

ΕΝΑ  ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ  ΣΤΟ  ... ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Καραμούζες, σφυρίχτρες, τουμπελέκια, πανώ, τεράστιες Τσικίτες ορθούμενες με...μπρίο μπροστά στο Κοινοβούλιο, αερόστατα, ριπές απο λειζερ που σκίζουν το σκοτάδι και τον  αμφιβληστροειδή των ενοίκων του Κινγκ Τζώρτζ, αυτοσχέδια κόμικς με επώνυμες φάτσες, αυτοσχέδια καπέλλα με μάλλον αχρησιμοποίητα (έ, έλεος) φουσκωμένα προφυλακτικά, αυτοσχέδια συνθήματα, αυτοσχέδια λαικά συμβούλια για περαιτέρω δράσεις, χαωτικοί ρυθμοί κρουστών, χαωτικές κινήσεις μαζών, χαωτικά και τα κίνητρα του κάθε μικρού μεροκαματιάρη ,κάθε νοικοκυράς, κάθε ραμολί παππού, κάθε νεαρού ράστα, κάθε ψαγμένου κουλτουριάρη, κάθε ανέργου που φωνάζει να φύγουν οι μονιμάδες για νάβρει κι’ αυτός μια θεσούλα στον θαμπό ήλιο της μικροαστικής θαλπωρής.

Κι’ όλα αυτά τυλίγονται στην πνιγηρή τσίκνα που αναδύει ο πάγκος του λουκουματζή, η φουφού του καστανά, η λίγδα των αμφιβόλου προελεύσεως πλανόδιων λουκάνικων (περιέργως πάντως δεν αναφέρθηκε γαστρεντερικό πρόβλημα απο καταναλωτή), τυλίγονται στη σκόνη της χλαπαταγής χιλιάδων ποδιών, δικύκλων, τετραπόδων, καροτσιών με μωρά, οικοσκευής αστέγου που σέρνεται μέσα στα ερείπια των πρώιμων χάρτινων εποικισμών της πλατείας που τους σάρωσε η ανοιξιάτικη μπόρα και πριν έρθουν τα εκδρομικά αντίσκηνα με κοινόκτητη αυλή απο φρεσκοκομμένο γκαζόν και για πισίνα το μαρμαρένιο μνημειακό συντριβάνι που δεσπόζει στο κέντρο, στο πάλαι ποτέ συναπάντημα των εθνών, των τουριστικών καραβανιών με τις κάμερες, σηματοδοτημένο πια σταυροδρόμι των κάθε λογής λαικων διεκδικήσεων και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Ξέρεις μωρέ, λίγο πιο κεί απο την φρέσκια ανάμνηση ενός φρουρούμενου λαμπιοναρισμένου δημοτικού καρνάβαλου που φιγουράριζε για χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά προς δόξαν ενός άλλου πιο μικρού αφανούς εσταυρωμένου, μετατράπηκε σε φλεγόμενη βάτο για να αγλαίζει τους εκάστοτε ινδιάνους πυροβάτες του μπάχαλου.

Εν μέσω λοιπόν αυτού του μάγματος με τον πολυφασικό του ηλεκτρισμό και την κρουστική του δυναμική που συνθέτει το αλλόκοτα σουρεαλιστικό για έναν αμύητο Λάπωνα, αλλά τόσο οικείο για το μέσο Αθηναίο σκηνικό στο οποίο διάφοροι δραματουργοί χορογραφούν με την ιδιαίτερη έκαστος χρωματική του μανιέρα την πολιτική μας ιλαροτραγωδία, ανεβάζεται πρόσφατα ένα καινούριο έργο.  Μια ποητική περισσότερο παρά πολιτική παραδοξότητα σε πολλές πράξεις και μια σεναριακή θεματική με πολιτικοκοινωνικά εναύσματα βεβαίως βεβαίως, αλλά χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κορύφωση και λύση, χωρίς έστω χωροχρονικές αναφορές που να πιστοπιούν την σφραγίδα μιας ιδεολογικής αφετηρίας και δεν νομιμοποιούνται φυσικά να φέρουν τον τίτλο του «μαζικού λαικού κινήματος» σύμφωνα με τα καθιερωμένα ιδεολογικά ομόλογα που εκδίδει η επίσημη μαρξιστική οικονομική επιστήμη και τα οποία θα ρευστοποιούνταν άμεσα στα γκισσέ των απανταχού της γής αριστερών παραμάγαζων τύπου ΜΛ ή ΛΜ, ή στην καλύτερη με εγγυητή και σπόνσορα ένα ΚΚΕ ή ένα ΣΥΡΙΖΑ πούχουν και φεστιβάλ και κουπόνια και όσο νάναι μια κοινοβουλευτική μούρη για τα δύσκολα και τζάμπα αφισοκόλληση .

Ετσι λοιπόν, το πεντάρφανο νόθο αλητάκι μας, πούχει όμως καρδιά απο μάλαμα σαν ήρωας του Ντίκενς , ζαβλακωμένο απ’ τα CDS και τα χαστούκια των οίκων αξιολόγησης, μέσα στη λάσπη και τη διαπόμπευση μιας Ευρώπης που του ‘δειχνε το δάχτυλο, έγειρε να κοιμηθεί στην αγκαλιά στυγνών τεχνοκρατών διαχείρισης της κρίσης, που με φρούδα προοπτική την επιστροφή στις αγορές και σε νέα θαλασσοδάνεια εξασφάλιζαν την υποθήκευση του μέλλοντός του, σαν σενεγαλέζα καμαριέρα στο αμερικανο-γερμανο-γαλλικών συμφερόντων «ξενοδοχείον η Ελλάς».

Από κάποιο δωμάτιο όμως ακούστηκε ένα μαδριλιέρικο μπολερό και τότε ξύπνησε. Στους ρυθμούς του χόρευαν τα δισέγγονα  του Ντουρούτι, διαποτισμένα με την κουλτούρα και το πνεύμα της αυτοοργάνωσης, δείχνοντας το δρόμο ίσως για μια πιο ελευθεριακή κατάδυση στο πολιτικό ασυνείδητο της νέας γενιάς. Ροβολώντας λοιπόν στο ακανθώδες μονοπάτι του ξεσηκωμού μπάρκαρε σε παρθενικό ταξείδι να διασχίσει  την θάλασσα των Σαργασσών, μια θάλασσα γεμάτη με πολιτικά ναυάγια, θρύλους, μυθωδίες, εσχατολογικές θεωρίες  χωρίς κι η ίδια η μαία του η Ιστορία να ξέρει πούθε ξεφύτρωσε, πού πάει, ή τί του γίνεται κάν. Κράκεν, τέρατα και μεγαλοσχήμονες καρεκλοκένταυροι δεινόσαυροι θα του δείξουν τα δόντια, στην αρχή σαρδώνεια και χλευαστικά - λές και η δικιά τους καταμέτρηση των κουκιών στις εκλογές, ή  όταν κάθιδροι παρακολουθούν τα exit polls για να δούν πόσους αναποφάσιστους ψηφοφόρους πιάσανε στο κομματικό τους δόκανο, είναι μία διαδικασία πολύ ανώτερη απο τα likes του Facebook, άσε δε που γίναμε ρόμπαι ξεκούμπωται με τη σοβαρότατη και υπευθυνότατη χάραξη της πολιτικής τους - μέχρι να το κατασπαράξουν στον ύπνο άν μπορέσουν.

 Ανερμάτιστο λοιπόν το πιτσιρίκι, ψαχνώμενο, αλλά με ανενδοίαστο θάρρος ή θράσσος και τσαγανό πάει άραγε να καραβοτσακιστεί σαν όλα τα άλλα η βρήκε μια πλατεία σαν εφαλτήριο για ένα καινούριο Paradigm, ένα όραμα Οικουμενικής εμβέλειας και τον συνεκτικό κρίκο της χαμένης απο καιρό κοινωνικής συνοχής. Μιάς συνοχής που άρχισε να  ψυχορραγεί απο μεταπολιτευτικές φατρίες συντεχνιακού τύπου, απο ολυμπιακών διαστάσεων πεοπαιξία όταν αρμέγαμε τις χρηματιστηριακές φούσκες και παραγγέλναμε τα Cayenne με τα δερμάτινα σαλόνια για να μπούμε στο μάτι του γείτονα με τη σπορ BMW.

Η ρητορική που ψελλίζει είναι γκροτέσκα και αστεία (άν μάλιστα ρίξουμε μια ματιά στα πρακτικά των υποτυπωδών διαρκών συνελεύσεων που εκτυλίσσονται κάθε βράδυ στο πολύβουο κέντρο) αλλά τα ζητήματα θεματολογικά είναι άμεσα και ζέοντα και αναδύουν ανθρώπινη φρεσκάδα και ανοικτότητα, μια ανάγκη για την πραγματική ένταξη στο ευρύτερο συλλογικό γίγνεσθαι, που έχει υποφέρει τα πάνδεινα απο τις περιπέτειες των –ισμών, τα οποία ο μέσος κομματικός αγκιτάτορας που ομιλεί απταίστως την όποια νεοφιλελεύθερη ή αριστερή ή σοσσιαλιστική ξυλαγγουρικήν θα σνόμπαρε να θίξει, καθ’ ότι ... «δεν ήρθαμε εδώ για να λύσουμε τα σέχτα υπαρξιακά σου, κοπελιά, -που ζητάς να συνειδητοποιηθούμε πρώτα μέσα μας για να βρούμε την αγάπη στον εαυτό (φτού κακά) και μετά να την εκφράσουμε προς τα έξω σαν αλληλέγγια δύναμη – την στιγμή που δεν είναι πάγια θέση του κόμματος και δεν εμπίπτει και στη λογική κανενός Συνεδρίου του μόνου συλλογικού οργάνου που μπορεί να γνωμοδοτήσει γι’ αυτό”.   

Αλλα βλέποντας το απίστευτο συνονθύλευμα που σημαιοστόλιστου υπερπατριωτικού γκρούπ (το υπέρ εδώ, παρ’ όλη την αμφισημία που κουβαλάει το χρησιμοποιώ σαν πάνω απ’όλα για «να σώσουμε την πατρίδα ρε γαμώτο», ένα πράμα και όχι με το ζόρι κακό, τουλάχιστον θέλω να ελπίζω) απ’ τη μιά, ένα σαφέστατα μεσαίο στρώμα ανθρώπων της βιοπάλης και του μόχθου που δεν κατέθεσαν ακόμη τα εκπροσωπευτικά διαπιστευτήρια τους στα συνδικάτα, μια εμφανέστατα διακριτή φράξια διανοούμενων και φοιτητών με έμφαση στην διαλεκτική γυμναστική που διατρανώνει του μύς της μεσω της  μελετημένης ρητορικής, διάφορα tribal στοιχεία που αγκαλιάζουν τα δέντρα της πλατείας στρίβοντας και κάνα τρίφυλλο, αντιεξουσιαστικές ομάδες (περιέργως ήσυχες) που ναι μέν τους εκφράζει απόλυτα το αυθόρμητο του όλου εγχειρήματος αλλά που μοιραία θα αναρωτιούνται πώς διάολο θα ρίξουν το σύστημα όλοι αυτοί οι άσχετοι μόνο με τις καλές τους τις προθέσεις και χωρίς να ανοίξει μύτη, μοιραία κάποια ερωτήματα ξεπροβάλλουν αμείλικτα.

1)      Θα μπορέσει άραγε να ξεγλιστρίσει απο τη Σκύλλα των πολιτικών μαντριών με τα τοτέμ των ξύλινων μαντρόσκυλων και απο τη Χάρυβδη του νεοσυντηρητικού νεοφιλελεύθερου τσουνάμι της Παγκοσμιωποιημένης Αλλοτροίωσης , των δύο αυτών ολετήρων της ζωής και κάθε ελεύθερης έκφρασής της ? ¨Η μοιραία θα λουφάξει πίσω απο υποβολιμαίες δόκιμες συνταγές αναπαραγωγής της πολιτικής χαύνωσης απο την οποία έχουν κάποιοι τις καταβολές και τις παραφυάδες τους ?

Τα παιδιά με τις σημαίες άραγε θα κατανοήσουν πώς εδώ δεν είναι το διακύβευμα ποιός και γιατί επιβουλεύεται την Ελλάδα? Αν δηλ. είναι ο δήθεν διεθνής σιωνιστικός δάκτυλος, η CIA ή η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Οτι ίσως και να μήν μας φταίνε απαραίτητα το μουσουλμανικό τόξο, η λαθρομετανάστευση και η Τουρκία για τη δημογραφική μας συρρίκνωση, για την ανεργία και γενικώς για ...όλα.

Οι Ορθόδοξοι θα ξεχάσουν για λίγο το 666? Θα αφουγκραστούν? Θα  καταγράψουν τον οργαστικό ρυθμό της πλατείας νιώθοντας μέσα τους τα ερωτικά σκιρτήματα μιας παλλαικής συνεύρεσης έστω αμαρτωλών ανθρώπινων ψυχών που όμως εκφράζουν την αληθινότητά τους? Θα ενδώσουν οι  ευαγγελίζοντες την αγάπη στην ομοψυχία που εκπέμπεται?

Οι συντηρητικίζοντες μικρομεσοαστοί θα δούν επιτέλους ξεκάθαρα πώς με μια καλύτερη και ενδεχομένως αξιοκρατικώτερη κυβέρνηση τεχνοκρατών ευρείας αποδοχής που όμως δεν αμφισβητεί την  κεφαλαιοποίηση των ονείρων για μια ανθρώπινη ζωή, και που δεν σπάει τούς άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής χρήματος και εξουσίας και που ανατοκίζει την ανθρώπινη ανάγκη για συμμετοχή σ’ αυτό το όνειρο με βάση το Euribor, θα παιχτεί ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο θέατρο του παραλόγου με τίτλο «Κλέεεεφτες,  κλέεεεφτες !!!» ?

Ο χώρος των εκτός των τοιχών αριστεράς θα απεμπολήσει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του, για να δεί πώς η ζωή δεν είναι ένα γραμμικό προτσέσο και πώς η ταξική συνείδηση δεν διαμορφώνεται μέσα απο τα κιτάπια και την πεφωτισμένη καθοδήγηση των μαζών, αλλά μέσω της ευκαιρίας που δίνεται στο κάθε άτομο να εμπειραθεί την μέθεξη με τον συνάνθρωπο σε μία συλλογικώτερη βάση? Θα βρεί επιτέλους την δική της λαλιά τσακίζοντας τον διαχωριστικό και ξύλινο κώδικα ώστε να επανακαθορίσει τα κοινά σημεία που μας ενώνουν απο τα άλλα που μας χωρίζουν ?          

2)      Θα μπορέσει άραγε να εγκολπώσει μη ομογάλακτους χώρους με διαφορετικά οράματα και να τους δώσει ομόψυχους στόχους κοινωνικής αλληλεγγύης, συλλογικής συνείδησης, διερεύνησης κοινών πεδίων δράσης, ελευθεριακής ανθοκομίας φρέσκων ιδεών πάνω απο το σεσηπόν πτώμα της κοινωνίας του ανταγωνισμού και της συσσώρευσης ? ¨Η θα συνεχίσει την μαζική παραγωγή εθιστικά ψυχοτρόπων ληξιπρόθεσμων καταναλωτικών σκουπιδιών ενός κενόδοξου lifestyle που πνίγει σαν μέγγενη τον άνθρωπο και τον μεταλάσσει σε γλάστρα καναλιών, σέφ σε ριάλιτυ, φουσκωτό σεκιουριτά  και μοναχικό σκουπιδοτενεκέ των αξιών ? Μήν ξεχνάμε πώς στους πονηρούς καιρούς μας ακόμα και μία εξεγερτική εικόνα κάλιστα αφομοιώνεται και παράγει αντεστραμμένο lifestyle.

3)      Θα κρατήσει ζωντανό άραγε για πάντα (ναι ρέ για πάντα, γιατί άμα ξεθυμάνει μας πήρε ο καναπές και μας σήκωσε, και θα αναληφθούμε πάλι στους επτά ουρανούς της τηλεοπτικής μας ευωχίας-δυστυχίας, όπου θα ζούμε τα γκλαμουράτα σαπουνο-love story των άλλων αλλά όχι των μπανάλ δικών μας) τον απίστευτο παλμό αυτού του πανηγυριώτικου ξεσηκωμού και θα τρυγήσει το γλυκό κρασί της επανάστασης, έστω για την κ...βλα της όπως θα προέτρεπε κι ο παλιός Τζέρρυ Ρούμπιν ή ο κόκκινος  Ντάννυ στα οδοφράγματα ενός άλλου Μάη του ’68, έστω που λές για λίγο, για νάχει να λέει στα εγγόνια του πως για λίγες ώρες της ζωής του ένιωσε ελεύθερος. ¨Η θα κουραστεί απο τις ανοιχτές συνελεύσεις και θα ψάχνει πάλι εκπροσώπους και αντιπροσώπους «αντ’ αυτού» που θα τους ψηφίζει βεβαίως βεβαίως δημοκρατικά βρε παιδί μου, αλλά να, να φτιάξουμε και ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους να μην βρέχεται η χαρτούρα. Τί ωραίο που το κτίσαμε!. Ρε κύττα σύμπτωση ! Δε μοιάζει καταπληκτικά με εκείνο το μπ...δέλο που κάποτε βαλθήκαμε να κάψουμε ? Μυστήρια πράματα.

4)      Θα κερδίσει το στοίχημα να διώξει το μνημόνιο χωρίς να φέρει λίγα μόλις χρόνια αργότερα – βάσει της ανησυχητικής στατιστικής που θέλει μια πύκνωση των κρίσεων που εκπηγάζουν απο ένα παραπαίον σύστημα – ένα καινούριο, πετώντας τους παλιούς απ’ το παράθυρο και φέρνοντας καινούριους πιο καπάτσους τεχνοκράτες να διαφεντεύουν τις οικονομικές τύχες τις ανθρωπότητας, φτιάχνοντας τραπεζικά δίκτυα βασιζόμενα σε πομφόλυγες εύκολου κέρδους, σε πυραμίδες φαραωνικής ματαιοδοξίας, σε Ponzi λαμογιές που πίνουν το αίμα του κοσμάκη,  χτίζοντας  νέα «τραπεζικά προιόντα» και ομολογιακά δάνεια πάνω στην μαύρη τρύπα του οικονομικού Λεβιάθαν των εθνών ?

5)      Θα λάβει υπ’ όψι του τα ευρύτερα γεωστρατηγικά πλαίσια μιας εύθραυστης ισορροπίας τρόμου που τεμαχίζει τον πλανήτη σε πολιτικές ζώνες επιρροής και καταστρατηγεί πανανθρώπινες αξίες θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό του κέρδους?

Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα πως ίσως ο κύριος ένοχος της λογιστικής μας τρύπας είναι η κούρσα εξοπλισμών και η συντήρηση ενός ετοιμοπόλεμου στρατού. Και επίσης πως οι φιλεύσπλαχνοι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα μπορούσαν άν ήθελαν να εγγυηθούν την ασφάλειά μας υιοθετώντας μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, με την τεράστια συλλογική αποτρεπτική δύναμη που ήδη διαθέτουν. Γιατί δεν το κάνουν ? Αγνοούν άραγε την αλαζονική επεκτατική συμπεριφορά κάποιων στρατοκρατικών δυνάμεων ? ¨Η διότι δεν τους συμφέρει, τη στιγμή που κερδίζουν απο την δική μας κούρσα αντιπαλότητας ?

¨Αρα λοιπόν το πιτσιρίκι μας θα πρέπει να πλησιάσει έναν καλοκάγαθο και προς Θεού μή παιδόφιλο γίγαντα προστάτη, υπόθεση η οποία μόνον ευφάνταστους μυθιστοριογράφους παιδικών παραμυθιών ιντριγκάρει, καθ’ ότι γεωπολιτική και ανιδιοτέλεια  είναι οξύμωρα σχήματα. ¨Η κάτι συναρπαστικά πιο απλό που δειλά ανέλπιστα συμβαίνει, να μετουσιώσει όλη την κακεντρέχεια του ανταγωνισμού της κοινωνίας του κέρδους, σε μια ανοικτή διεθνιστική αγκαλιά, χωρίς σύνορα και φραγμούς παρά μόνο αγάπη. Δεν ξέρω άν ακούγεται πιό τρελλό κι απο μελό. Αυτό που ξέρω όμως είναι πώς δεν πάει άλλο. Κι’ η τωρινή μας δυσπραγία, ακαμψία, απομονωτισμός, γκεττοποίηση ακόμη και μέσα στην ίδια Ευρώπη των λαών, σε γαλλογερμανικούς άξονες και PIGS δεν έχει στο φινάλε καθ’ όλου μικρότερο κόστος. Τουναντίον θάλεγα. Εκτός απο ΔΝΤ στα καθ’ ημάς, έχει μπαμπούλες και Αλ Κάιντες, διδύμους πύργους, Ιράκ, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, Υποσαχάρια Αφρική, πείνα, εξαθλίωση, κλαυθμό και τριγμό των οδόντων και εκατόμβες αίματος και δακρύων.  Η Αφρική ξύπνησε.Τα piggies ξυπνάνε σιγά σιγά επίσης. Ο βραχνάς του ανομολόγητου τρισκατάρατου χρέους του Κακού αμφισβητείται. Κι’ είναι μόνο η αρχή. Αλλά ο σπόρος θέλει πολύ πότισμα κι αγώνα. Και ξεβόλεμα απ’ τον καναπέ.

6)      ¨Αν όλοι μας πιαστούμε στο μαγγανοπήγαδο του εφήμερου πολιτικού στόχου που είναι απλά να φύγει το ΔΝΤ, χωρίς  να μετασχηματίσουμε τον πυρήνα των μυρίων ματιριαλιστικών μας «Θέλω»  σε ένα βαθύτερο ψυχικό και πνευματικό υπόστρωμα αξιών που πραγματικά έχουμε ανάγκη, τότε, μόνο το κοινωνικό μας δέρμα θα αλλάζει σαν του φιδιού αλλά οι το καταναλωτικό μας ένστικτο θα αποτιμά τα δώρα της φύσης σε τραπεζογραμμάτια, το ταξείδι μέσα στον κόσμο σε ιπποδύναμη κινητήρα του νέου OPEL ASTRA, τις εικόνες της χαράς του έρωτα σε σήριαλ της  θλίψης, τη δίψα της ζωής σε Κόκα Κόλα, τους όρους της ζωής σε ώρες τηλεθέασης, την ανθρώπινη μοίρα σε Τζάκ Πότ στο Λόττο. Θα είμαστε τυφλοί σε ένα πλανήτη τυφλότητας, μουγγοί σε ένα ατέρμονο εσωτερικό παραληρηματικό μονόλογο που θα ψάχνει αλλά δεν θα βρίσκει, που θα έχει αλλά δεν θα εκτιμά.

Σε άμεσο πρακτικό επίπεδο το έλλειμα θα διευρύνεται κι η τρύπα θα μεγαλώνει. Σε πλανητικό επίπεδο το περιβάλον θα καταστρέφεται. Σε υπαρξιακό επίπεδο η απελπισία θα φουντώνει. Σε μεταφυσικό επίπεδο, ο Σκοπός θα έχει χαθεί.

Αχ ρε πλατεία , αλήθεια, πόσο άλλαξες. Σε θυμάμαι ως παιδάκι, που με πήγαινε η μαμά μου Κυριακές να μου πάρει λουκουμά, ποτέ παγωτό χωνάκι, που ναι μέν το λαχταρούσα, αλλά μου έκανε τα λαιμά μαντάρα, λόγω πυωδών αμυγδαλών και έκανα απουσίες (και γι’ αυτό το λαχταρούσα πιο πολύ) αλλά και τα οπίσθια σουρωτήρι απ’ τις ενέσεις στρεπτομυκήνης.  Αχ, ρε πλατεία με τα εκατομμύρια περιστέρια σου και τις αλαφροίσκιωτες αμερικάνες γραίες με γυαλιά πεταλούδες και τα ναυτάκια του έκτου στόλου που πάγωναν σε ασπρόμαυρες πλήν ρετρό σεκάνς των φωτογράφων με το τρίποδο, σε αλλοτινές δεκαετίες. Και τώρα με τον 9χρονο γιό μου απ’ το χεράκι, νέο αίμα στην πάλη των τάξεων, κάθομαι στην ανοικτή Συνέλευση. Αρκετά αναπολήσαμε. Και πάλι στο παρόν... «Και άαα και ούουου γ...ώ το ΔΝΤ !!! » 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....