ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΟΣ Καμεραφοβία

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ιαυτό ας αφήσουμε τις ντροπές κι ας τολμήσουμε επιτέλους να εκτεθούμε.

Αν δεν το χεις να τα πεις μπροστά στην κάμερα, ίσως να μην το χεις γενικότερα να τα λες μπροστά σε κόσμο. Κι αυτό δε σημαίνει ότι δεν σε πνίγει κι εσένα το δίκιο σου, ούτε ότι είσαι βλάκας. Απλά δεν διαθέτεις την ικανότητα να συνεπαίρνεις τα πλήθη, that’s all. Οπότε άσε καλύτερα τους λόγους και ψάξε άλλο τρόπο για να εκφραστείς ή να συμμετάσχεις.

Αν πάλι το χεις, μπράβο σου και καλή σταδιοδρομία. Να θυμάσαι όμως ότι κανείς δεν σε έχρισε εκπρόσωπο του κινήματος, πόσο μάλλον ηγετική φυσιογνωμία. Και για να μη λες ό,τι μπαρούφες σου κατέβουν στο μυαλό, καλύτερα να σε έχουμε για να ανακοινώνεις τα ψηφίσματα.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τη φωτογένεια. Κάποια πρόσωπα γράφουν καλά στο φακό και τραβάνε το βλέμμα, ενώ κάποια άλλα όχι. Και δεν έχει τόσο πολύ να κάνει με ομορφιά, όσο με άλλες κυρίως παραμέτρους. Στην ουσία, η φωτογένεια δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Αλλά στην πράξη μετράει του κερατά.

Το όλο styling μετράει επίσης, επειδή πάντα μας δίνει ένα στίγμα για το ποιος είναι τι. Ξυρισμένο κεφάλι, τατουάζ και στρατιωτικό παντελόνι δεν είναι συνδυασμός που παραπέμπει σε οικονομολόγο διεθνούς κύρους ας πούμε. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να φορέσει κανείς γραβάτα για να έχει δικαίωμα να μιλήσει δημόσια, απλά ότι η εμφάνιση των ατόμων προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και την ταυτότητα της συλλογικότητας στην οποία μετέχουν. Κι όταν απουσιάζει από την εικόνα η ποικιλία, συνεπάγεται ότι το πράγμα έχει ήδη καπελωθεί από μια και μόνο κατηγορία ανθρώπων. Και άρα παύει να εκφράζει οποιοδήποτε σύνολο – πόσο μάλλον να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση να αποφασίσει για το παραμικρό.

Τελευταίο και ίσως σημαντικότερο, η δράση. Οι πράξεις των ανθρώπων αφηγούνται πάντοτε μια ιστορία. Άλλη ιστορία λένε οι εκατοντάδες μούντζες προς τη Βουλή, άλλη οι ντουντούκες και τα πανό με τα κομματικά λογότυπα, άλλη τα παιδάκια που κάθονται στους ώμους των γονιών τους κι άλλη οι φλεγόμενοι κάδοι και οι σπασμένες βιτρίνες. Αν και όλα έχουν να κάνουν με τη θέση του παρατηρητή. Όταν η κάμερα είναι απ’ έξω, ο εξεγερμένος φαίνεται απειλητικός στα μάτια του θεατή. Όταν όμως η κάμερα είναι ενσωματωμένη στο πλήθος και καταγράφει λεπτομερώς τον παλμό και την αγωνία του, αυτοί που φαίνονται απειλητικοί είναι οι απέναντι. Οι επώνυμοι άνθρωποι της εξουσίας. Οι οποίοι πασχίζουν να προβάλουν μία ελκυστική δημόσια εικόνα τους, συνήθως μέσα από το ελεγχόμενο και προστατευμένο περιβάλλον μιας κλειστής εκδήλωσης ή ενός τηλεοπτικού στούντιο. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν.