Περι διαπραγματευσης του Τραυματος..(παλιο μου σχόλιο που ειχα ξεχασει σε μια Τραυματική αναρτηση του Radical DESIRE

(To  αντιγραφω κιεδώ πριν σβηστει  ..κατα λάθος)

Αναδιαπραγματευση του τραυματος ; Το τραυμα δεν το διαπραγματευεσαι κοιτωντας το ..
το τραυμα ειναι σαν το προσωπο της Μεδουσας ..Οποιος το κοιταζει καταματα πετρωνει...
Μπορει να κοιταξει μόνο την αντανακλαση του στην ασπιδα της Αθηνας.

Γιατί;
Μα το ραυμα ειναιτο θεμελιο. Για την ακριβεια η πρταρχική ελλειψη που περικλείει το τραυμα ως σχημα ... Ως παρασταση .
Και αυτή η ελλειψη ειναι που κανει το τραυμα σαν μια Δινη ,..
Πως μπορεις να ξεφυγεις απο μια δινη; Σιγουρα οχι χτυπώντας χερια ποδια ακαταπαυστα ..Ουτε βεβαια υποκύπτοντας στην σαγήνη του τραυματος ..και της Δίνης

Σιγουρα οχι βουτώντας μεσα στη Δινη βαθυτερα ..στον εσχατο Ναρκισσιμό - που δεν ειναι ο εγωισμός , η αλαζονεια αλλά αντιθετα η επιθυμια Ταυτισης με το Πραγματικό, η επιθυμια συγχωνευσης , η επιστροφή στη Μητρα ..

Ειναι -κατα την αποψη μου -εντελώς διαφορετική η αναδιαπραγματευση του Τραυματος απο αυτό που νιωθω οτι εχεις κατα νου...γραφοντας π.χ ''Χρειάζεται μια σκέψη που δεν δίνει παρηγοριά ούτε καν στον φορέα της, που γνωρίζει πώς να είναι ρηξικέλευθη χωρίς να είναι απλώς σκανδαλιάρα, που κατανοεί τη διαφορά ανάμεσα στον ακατάσχετο σχετικισμό και την διαρκή επερώτηση των βεβαιοτήτων για το εφικτό. ''