Βίοι και Πολιτείες Ο παππούς μου ο ναζί

Βίοι και Πολιτείες Ο παππούς μου ο ναζί Πώς έμοιαζε η καριέρα ενός επαγγελματία ναζί; Πώς έκανε τα πρώτα βήματα και ποια στάδια ακολουθούσε ένας φιλόδοξος οπαδός του Χίτλερ; Την πολύχρονη καριέρα ενός τέτοιου άνδρα αφηγείται ο παραγωγός του BBC Μάρτιν Ντέιβιντσον στο βιβλίο του «Ο τέλειος ναζί». Εκείνος ο τέλειος ναζί ήταν ο παππούς του.

απόσπασμα  :
''

- Υπάρχουν στην πορεία του, κατά τη διάρκεια ή έστω μετά το τέλος του πολέμου, ενδείξεις είτε ότι αμφέβαλλε για την ορθότητα των θέσεων του ναζιστικού κόμματος είτε ότι μετάνιωσε που είχε στηρίξει το Γ' Ράιχ;

«Κάθε άλλο -ήταν απόλυτα πεπεισμένος για την ορθότητα της ναζιστικής ιδεολογίας. Ανάμεσα στο 1945 και το 1949 ολόκληρη η οικογένεια ζούσε με ψεύτικο όνομα σε μια πόλη κοντά στο Αμβούργο. Και ξαφνικά, το 1950, ο παππούς πηγαίνει στο δημαρχείο και δηλώνει το αληθινό του όνομα. Ο λόγος ήταν ότι δεν είχε πια να φοβάται τίποτε, καθώς σε εκείνο το στάδιο οι Σύμμαχοι αναζητούσαν πια μόνο τους γνωστότερους από τους εγκληματίες πολέμου. Το πρώτο που κάνει είναι να επιστρέψει στην παλιά του γειτονιά, στο Βερολίνο. Είναι μια κίνηση που μαρτυρά την πεποίθησή του ότι δεν όφειλε να απολογηθεί για οτιδήποτε».

- Πώς επηρέασε η ιστορία του Μπρούνο την οπτική σας για τον πόλεμο;

«Εγινε η αφορμή για να κατανοήσω μια μάλλον άβολη αλήθεια: ότι τελικά ήταν πολύ περισσότεροι από ό,τι φανταζόμασταν οι άνθρωποι που πίστευαν βαθιά στην ιδέα της φυλετικής ανωτερότητας και του φυσικού δικαιώματος της χώρας τους να ηγείται μιας αυτοκρατορίας. Η γενοκτονία και τα μαζικά εγκλήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν τις ρίζες τους στη δεκαετία του 1920, όταν άνθρωποι όπως ο παππούς μου άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τις ιδέες του ναζισμού. Αν δεν ήταν κάποιοι άνθρωποι σαν τον παππού μου, ποτέ δεν θα είχε συμβεί ό,τι συνέβη. Το ναζιστικό καθεστώς στηρίχτηκε αρχικά σε έναν πυρήνα, τον οποίο αποτελούσαν λίγες χιλιάδες ενθουσιώδεις οπαδοί του φασισμού. Στη συνέχεια η επιρροή του επεκτάθηκε και εφόσον οι συνθήκες τούς ευνοούσαν άρχισαν να επιβάλλουν τον τρόμο, ο οποίος με τη σειρά του άρχισε να αναπαράγεται. Το ερώτημα είναι πώς μεταβαίνει κανείς από το στάδιο του παθητικού υποστηρικτή σε εκείνο του δραστήριου συμμέτοχου. Και η φρικτή αλήθεια είναι ότι η Γκεστάπο δεν είχε ούτε κατά προσέγγιση την τρομακτική διείσδυση και την ικανότητα να ελέγχει τους πάντες, την οποία για παράδειγμα είχε η KGB. Θέλω να πω ότι σε κάθε γερμανική πόλη δεν υπήρχαν πάνω από δύο γραφεία της Γκεστάπο. Επίσης, η αντίσταση στο ναζιστικό καθεστώς ήταν πολύ περιορισμένη - προερχόταν από μερικούς αριστοκράτες στο στρατό και από μερικούς φοιτητές. Ξέρετε, έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις με ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα στη Γερμανία και οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά το 1941, όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στη Σοβιετική Ενωση. Πολλοί Γερμανοί πίστευαν ότι αν όλα είχαν μείνει όπως ήταν το 1941, θα ήταν πολύ ευχαριστημένοι. Ενας από αυτούς ήταν η γιαγιά μου, μια γλυκιά, ευγενική και τρυφερή γυναίκα, η οποία πάντως συμμεριζόταν τις ναζιστικές ιδέες του άνδρα της. Το έλεγαν ανοιχτά ότι αν δεν είχαν συμβεί η συντριβή στο Ανατολικό Μέτωπο και το Ολοκαύτωμα, θα ήταν όλα καλά. Οπως και να το κάνεις, είναι σοκαριστικό». *