Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο) αναδημοσιευση απο το Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 6o και τελευταίο)

Από philalethe00
Αν και ο θεσμός της οικογένειας ανάγκασε τους άνδρες, για να γίνουν μονογαμικοί, ένα διπλό μέτρο σεξουαλικής συμπεριφοράς πάντοτε έκλεινε το μάτι στις συχνές τους διαλλείψεις από αυτό το ιδανικό, ενώ τιμωρούσε τις γυναίκες για τις ίδιες διακοπές, συνήθως με αγριωπή σοβαρότητα. Το διπλό μέτρο ήταν ίσως η πιο σημαντική μόνη επιρροή που εν τέλει έφερε την οικογένεια σε δυσφημία.  Ο εικοστός αιώνας, δυστυχώς, έχει προσπαθήσει να επανορθώσει αυτή την οφθαλμοφανή αδικία θεσμίζοντας ένα μονό μέτρο σεξουαλικής  αδειοδότησης, ενόσω το σωστό γιατρικό είναι ένα πιο απαιτητικό μέτρο σεξουαλικής πιστότητας και ένας πιο απαιτητικός ορισμός της υπευθυνότητας των γονιών στα παιδιά τους. Μία “οικογενειακή πολιτική” σχεδιασμένη να στρέψει αυτή την υπευθυνότητα στο κράτος δεν είναι καθόλου μια λύση. Ούτε είναι μία “ριζοσπαστική” λύση. Απλώς θα ενέκρινε το σχήμα του γραφειοκρατικού ατομικισμού που ήδη υφίσταται, στο οποίο το κράτος αναλαμβάνει τις λειτουργίες ανατροφής που πρότερα ήταν συσχετισμένες με την γονικότητα και αφήνει τους ανθρώπους ελεύθερους να απολαύσουν τους εαυτούς τους ως καταναλωτές. Μία τέτοια λύση μας καθιστά όλους παιδιά. Ο κόσμος μπορεί να κάνει χωρίς ένα “ριζοσπαστισμό” που προτείνει μόνο να φέρει τους υπάρχοντες διακανονισμούς στη λογική τους συνέπεια: η απορρόφηση της δημόσιας ζωής από το κράτος και η καταστροφή των ενδιάμεσων θεσμών με τον επανορισμό τους ως ομάδων πίεσης ή “[εδαφικά] παραρτήματα τρόπων ζωής” (κατά την έκφραση του Ρόμπερτ Μπέλα) στα οποία τα άτομα αφήνονται ελεύθερα να κυνηγήσουν αμιγώς ατομικά συμφέροντα και απολαύσεις.
Εφ’όσον η Ρούμπιν αναμιμνήσκεται την δεκαετία των 60, ώστε να υποστηρίξει τον αμφίβολό της ισχυρισμό ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα αυτής της δεκαετίας βρήκαν την έσχατή τους τελειότητα στον φεμινισμό, θα ήταν μια καλή ιδέα να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η δεκαετία του 60 είδε μια αναβίωση της κοινοτιστικής παράδοσης που έχει ανέκαθεν συνυπάρξει με την κυρίαρχη φιλελεύθερη παράδοση. Η διαφωνία μεταξύ των κοινοτιστών και των φιλελεύθερων αγγιστρώνεται σε αντιφατικές συλλήψεις του εαυτού. Εκεί που οι φιλελεύθεροι συλλαμβάνουν τον εαυτό ως ουσιαστικά κατάφορτο και ελεύθερο να επιλέξει μέσα από ενα ευρύ φάσμα εναλλακτικών, οι κοινοτιστές επιμένουν ότι ο εαυτός είναι συντεταγμένος μέσα και αποτελούμενος από την παράδοση, την πολιτογράφηση σε μια ιστορικά ριζωμένη κοινότητα. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν την παράδοση ως μία συλλογή προκαταλήψεων που προσκόπτει το άτομο, προκειμένου να καταλάβει τις δικές του ανάγκες.  Εκθειάζουν τον κοσμοπολιτισμό απέναντι στον επαρχιωτισμό [σ.ph.: είδος τοπικότητας/τοπικισμού] που στα μάτια τους ενθαρρύνει την συμμόρφωση και την δυσανεξία. Οι κοινοτιστές, από την άλλη, απαντούν ότι “η δυσανεξία φυτρώνει το πιο πολύ”, καταπώς το λέει ο Μάικλ Σάντελ, “εκεί που οι μορφές της ζωής είναι εξαρθρωμένες, οι ρίζες εκτοπισμένες, οι παραδόσεις αναιρεμένες.” Οι κοινοτιστές μοιράζονται με την Δεξιά μία αντίθεση στην γραφειοκρατία, αλλά δεν σταματούν με μία πίεση στην κυβερνητική γραφειοκρατία· είναι εξ ίσου ευαίσθητοι στην εξάπλωση της εταιρικής γραφειοκρατίας στον παρονομασμένο ιδιωτικό τομέα. Πράγματι τείνουν να απορρίπτουν την συμβατική διάκριση μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, που τόσο προβεβλημένα φιγουράρει σε αμφότερες την φιλελεύθερη παράδοση και στην παράδοση του οικονομικού ατομικισμού που αποκαλεί τώρα τον εαυτό της συντηρητισμό (με μικρή πιστοποίηση). Αμφότεροι φιλελεύθεροι και συντηρητικοί υπακούουν στο ίδιο κενό ιδανικό της ελευθερίας ως ιδιωτικότητας· διαφωνούν μόνο για το τι είναι αληθινά ιδιωτικό. Για τους φιλελεύθερους και τους “ριζοσπάστες”, είναι η ελευθερία της θρησκείας, η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της σεξουαλικής προτίμησης που πρέπει να προστατευθούν, ενόσω εκείνοι που αποκαλούν τους εαυτούς τους συντηρητικούς καταξιώνουν την οικονομική ελευθερία υψηλότερα. Η Αριστερά κατανοεί την ιδιωτική ζωή ως πρωταρχικά πολιτισμική, η Δεξιά ως πρωταρχικά οικονομική. Ο κοινοτισμός απορρίπτει αμφότερες την αριστερά και την δεξιά εκδοχή της λατρείας της ιδιωτικότητας· και η υπόσχεση της κοινοτιστικής σκέψης έχει ήδη υπονοηθεί από την δυσκολία της καταχώρησής της στο συμβατικό πολιτικό φάσμα. Διαρρηγνύει την διελκυστίνδα μεταξύ του προνοιακού φιλελευθερισμού και του οικονομικού ατομικισμού, η αντίθεση των οποίων έχει προσδιορίσει τόσο πολύ από τα πολιτικά μας πράγματα στο παρελθόν. Αντί να ανασυστήσει την προστασία της ιδιωτικής κρίσης ως την κορυφή της πολιτικής αρετής, η κοινοτιστική άποψη των πραγμάτων δείχνει ήδη πόσο το άτομο οφείλει, όχι μόνο η “κοινωνία” ως αφαίρεση που καθ’ έξιν επικαλείται η Αριστερά – παρά μόνο στους συμπαγείς οργανισμούς (με αμφότερες τις έννοιες της λέξης) χωρίς τους οποίους θα ήμασταν ανίκανοι να αναπτύξουμε κατά πάντα μία οποιαδήποτε έννοια προσωπικής ταυτότητας.
Ο Λίχτμαν και η Ρούμπιν έχουν δίκηο για ένα πράγμα: αυτή η τοποθέτηση είναι “επικίνδυνη”, μία λέξη που έρχεται εύκολα στις δυο αυτές δείλαιες [σ.ph.: δειλές] ψυχές. Είναι δύσκολο, φυσικά, όχι επειδή αυτό αναπαύει την Δεξιά προς ζημίαν της Αριστεράς, αλλά επειδή δεν δίνει άνεση σε κανένα από τους δύο. Ξεσκεπάζει τον πυρήνα των υποθέσεων που είναι κοινές στην Αριστερά και την Δεξιά και έτσι ρευστοποιεί την συμβατική και διαιωνιζόμενη διαπάλη ανάμεσά τους. Ρευστοποιεί τις αποθηκευμένες [σ.ph.: στοκαρισμένες, πρβλ. "τσιτάτα"] απαντήσεις, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, και αναγκάζει την πολιτική συζήτηση να διεξαχθεί στον ανοιχτό αέρα- πάντα ένας κίνδυνος για τρυφερά φυτά θρεμμένα στο θερμοκήπιο.

Το τρίτο μέρος είναι εδώ:
http://wp.me/ptYN5-pe
Το τέταρτο:
http://wp.me/ptYN5-pL
Το πέμπτο:
http://wp.me/ptYN5-pY