GREEK RIDER: Ο ρόλος της θρησκευτικού τύπου εμπειρίας

GREEK RIDER: Ο ρόλος της θρησκευτικού τύπου εμπειρίας\


Υπάρχουν κάποιοι ανώτατοι βαθμοί απελπισίας που κάνουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο να λειτουργεί σε κατάσταση εκτάκτου τρόμου από μόνος του, ασχέτως έλλογων σκέψεων. Για παράδειγμα, υποθέστε ότι μαζί με το παιδί σας ή το σύντροφό σας είσαστε στη μέση του Νότιου Ειρηνικού για χιλιάδες μίλια μακριά από στεριά μέσα στην ανοιχτή θάλασσα. Απελπισμένοι μέσα στη νύχτα ξαφνικά έρχονται καρχαρίες που αρχίζουν να σας τεμαχίζουν στο απόλυτο σκοτάδι (το παράδειγμα είναι αναγκαστικό αλλιώς δεν έχει νόημα η κουβέντα)....







Είναι πολύ σημαντικό αν δεν μπορεί κάποιος αμυνθεί στις επιθέσεις των καρχαριών να μπορεί τουλάχιστον να αμυνθεί στις επιθέσεις ενός εγκεφάλου που τον οδηγεί σε φρικιαστικά συναισθήματα σε κάποιες ακραίες στιγμές σαν αυτές που περιέγραψα. Εκεί το νόημα δεν είναι η σωτηρία της ζωής αλλά η μετρίαση του εν ζωή τρόμου ο οποίος λαμβάνει ασκόπως πυρηνικές τιμές, σαν ένας μετασχηματιστής που βραχυκύκλωσε και πήρε φωτιά. Εκεί ο ψυχολογικός χρόνος μπορεί να διασταλεί κάνοντας το υποκείμενο να βιώσει τα πέντε λεπτά ζωής με ακατάσχετη αιμορραγία μέσα στη θάλασσα, που του απομένουν, ως μισή ζωή άπειρης κόλασης. Και μόνο οι άνθρωποι που μπορούν να ελέγξουν-με θρησκευτικού τύπου συγκέντρωση- μέχρι και τις βιολογικές τους λειτουργίες θα μπορούσαν να απαλύνουν έναν τέτοιο εγκεφαλικό πανικό.





Δεν μιλάω για τον φόβο του θανάτου που μπορεί κάποιοι βιαστικοί να σκέφτηκαν, ούτε για άλλες εξίσου δύσκολες καταστάσεις. Μιλάω για την κυριολεκτικά εν ζωή κόλαση που μπορεί να πάρει πολλές διαφορετικές μορφές για κάθε διαφορετικό άνθρωπο και πολλές φορές μπορεί να τον διαλύσει με μια "δαιμονική" επίθεση τρόμου σαν αυτή που περιέγραψα με το παράδειγμα του ωκεανού πολύ πριν έρθει ο βιολογικός του θάνατος, αφήνοντας στη συνέχεια ερείπια ή ένα άθαφτο ζωντανό κουφάρι.



Εμείς, σαν ώριμοι άνθρωποι με καλή παιδεία, ίσως δεν βρεθούμε ποτέ στη ζωή μας μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις (εκτός παθολογικών περιπτώσεων). Άλλοι όμως, λιγότερο ώριμοι από εμάς, που δεν προλαβαίνουν πια ούτε να ωριμάσουν, μπορεί να βρεθούν σε τέτοιες καταστάσεις απελπισίας και τρόμου, σαν αυτή που περιέγραψα προηγουμένως, ακόμη και για ασήμαντες για εμάς αφορμές. Αυτοί οι άνθρωποι ίσως δεν έχουν άλλο τρόπο άμυνας από την θρησκεία, και γι' αυτό δεν μπορούν ποτέ να απομακρυνθούν από αυτήν και ίσως ούτε πρέπει να αποκοπούν οριστικά από αυτήν, και ούτε βέβαια πρέπει να τους κοροϊδεύουμε γι' αυτό αν δεν μπορούμε ταυτόχρονα να τους βοηθήσουμε.







Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, τους πιο ώριμους και θρασείς.........αρκεί να θυμόμαστε μέσα στις ασφαλείς μας ψευδαισθήσεις, μακριά πλέον από την απόλυτη απελπισία της οριστικής μας αδυναμίας, ότι υπάρχουν πολύ, πολύ χειρότερα πράγματα από τον θάνατο τον οποίο στωικά ή με θάρρος έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε, πράγματα που ακόμη και ο θάνατος θα ήταν λύτρωση από αυτά....Που χρόνος όμως πλέον γι' αυτά....