αποσπασμα
''
. Στην Νεοπλατωνική φιλοσοφία, το Κακό είναι ταυτισμένο με την
ύλη(Πλωτίνος) αλλά και με την αναγκαία γενεσιουργό διαδικασία των όντων
που δεν είναι το Ένα, το Θείο Ον(Πρόκλος). Η ύλη είναι το Κακό , γιατί
ακριβώς επειδή είναι γίγνεσθαι επιφέρει διαρκώς μετασχηματισμούς μέσω
του Θανάτου. Ο Καθολικισμός μέ το Μπαρόκ προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτή
του την Νεοπλατωνική αποδοχή και να χτίσει επίγεια έργα με την
αισθητική μίας εξαπάτησης του Θανάτου. Το Μπαρόκ σε κάθε του έκφανση
θρηνεί για το μάταιο της ύπαρξης και προσπαθεί να θεμελιώσει ιδέες,
θείες απεικονίσεις, εξορκισμούς της ύλης με ύλη, ενσαρκώνει το Καλό που
θέλει να αποκηρύξει το Κακό αλλά επιστρέφει σε αυτό. Μια τερατώδης
αντίφαση που δημιουργεί αριστουργήματα, που δημιουργεί λαβύρινθους και
δαιδαλώδεις διαδρομές απο-κοσμοποίησης. Το Ιησουίτικο "να είσαι στον
κόσμο χωρίς να ανήκεις σε αυτόν" είναι χαραγμένο παντού. Η αποθέωση
τελικά δεν είναι η αποθέωση του Θεού, έστω εκ των υστέρων, καταλαβαίνεις
πως αυτή η τραγικότητα του Μπαρόκ είναι σαν να υπήρξε ως πρόλογος στην
θυελλώδη είσοδο της νέας εποχής των αστών στο προσκήνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου