Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ερωτας θνητος -απωθημένος θάνατος

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: ερωτας θνητος -απωθημένος θάνατος

Καθώς ξετυλίγεται ο χρόνος, το αναπόφευκτο των αλλαγών ,η πίεση των πάμπολλων ερεθισμάτων μας οδηγούν σε μια τάση σταματήματος του. Επιθυμούμε να σταματήσουμε τον χρόνο να τον ακινητοποιήσουμε, να τον εντάξουμε σε προκαθορισμένα σχήματα. Αναπολούμε, νοσταλγούμε και εκλαμβάνουμε το παρελθόν και το μέλλον ως πάγιες οντότητες, ακλόνητες, αδιαπέραστες από τον ρυθμό των μεταβολών. Αυτή η τάση οντοποίησης του χρόνου, ως νοσταλγία του παρελθόντος ή ως θεοποίηση του μέλλοντος, ξεκινά από το φόβο της εξαφάνισης, του θανάτου.
Όμως όπως μας προειδοποιεί ο Richard Rorty η έκφραση «φόβος της εξαφάνισης» δεν μας βοηθάει. Δεν υπάρχει φόβος της ανυπαρξίας σαν τέτοιος ,παρά μόνο φόβος μιας συγκεκριμένης απώλειας. «Θάνατος » και «ανυπαρξία» είναι όροι εξίσου ηχηροί και εξίσου κενοί. Το να λέμε πως μας φοβίζουν είναι το ίδιο αδέξιο όσο και η προσπάθεια του Επίκουρου να πει γιατί δεν θα έπρεπε να μας φοβίζουν
Το ένστικτο του θανάτου γράφει ο H Marcuse λειτουργεί κάτω από την αρχή της Νιρβάνα :Τείνει προς την κατάσταση της «διαρκούς ικανοποίησης » όπου καμία ένταση δεν γίνεται αισθητή – μια κατάσταση χωρίς έλλειψη. Ο Marcuse υποστηρίζει ότι η ερωτική ευτυχία συνδέεται με την ανακατάκτησης του χρόνου, του Temps retrouve, του χρόνου της ικανοποίησης και της πλήρωσης.
Ο έρωτας συγκινείται από την ενθύμηση χρησιμοποιεί τη μνήμη στην προσπάθεια του να νικήσει τον χρόνο μέσα σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από τον χρόνο, αλλά εφόσον ο χρόνος διατηρεί την ισχύ του επάνω στον έρωτα η ευτυχία είναι ουσιαστικά ένα πράγμα του παρελθόντος «Η τρομερή καταδίκη που λέει ότι μόνο οι χαμένοι παράδεισοι είναι οι πραγματικοί κρίνει και ταυτόχρονα διασώζει το Temps Perdue. Οι χαμένοι παράδεισοι είναι οι μόνοι αληθινοί όχι επειδή μέσα στην ανασκόπηση , η παρωχημένη χαρά φαίνεται πιο όμορφη από όσο ήταν πραγματικά αλλά επειδή μόνο η ενθύμηση παρέχει τη χαρά χωρίς το άγχος για το πέρασμα της και ετσι της δίνει μια αλλιώτικα αδύνατη διάρκεια . Ο χρόνος χάνει την ισχύ του όταν η ενθύμηση ανακτά το παρελθόν .''
------------------------------------------------------------------------------------------------Octaviο Paz ,Η διπλή φλογα , Έρωτας και Ερωτισμός,Μτφ Σρα Μπενβενιστε , Μαρία Παπαδήμα Εξάντας – Νήματα (1993 ,1996Watzlawick, P (1986[1978]).Η γλώσσα της Αλλαγής,μεταφραση Α.Νίκας,Αθήνα :Κεδρος σ46Σ Φρόιντ, Όνειρο και Τηλεπάθεια. εκδ Επίκουρος, Αθήνα 1983.σ 29Αλντο Καροτενουτο. Αγάπη και προδοσία
Richard Rorty ,Τυχαιότητα , Ειρωνεία, Αλληλεγγύη, μτφ Κώστας Κουρεμένος εκδ Αλεξάνδρεια(1989)2002H Marcuse Ερως και πολιτισμός ,Μτφ Ιωάννης Αρζόγλου