Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Στις Παρτιζανες

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Στις Παρτιζανες
Την πίστη μας κι αν χάσαμε σε όλα τα θεϊκά,
σ’ αερικά πετούμενα σε ξόρκια μαγικά,

Μην τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά
Σκοντάφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;

Μην τάχα παύουν να πετούν νεράιδες στον αέρα
Που μας δαγκώνουν την καρδιά, σα φτάνουμε εκεί πέρα

Στων οριζόντων τη γραμμή , στην άκρη της γαλήνης
Τυφλούς μας παγιδεύουνε με πέπλα της σαγήνης

οι παρτιζάνες … κι οι στιγμές της λάγνας αμαρτίας
Δεν είναι οι αναλαμπές της πιο τυφλής μωριας;

Να τώρα εγώ που σας ποθώ κι είμαι συγκινημένος
Ανήμπορος να κινηθώ, εδώ καθηλωμένος,

ενώ εσείς αγγίζετε την κάθε πολλαπλότητα
και τη συμπαντική, την πάλλουσα ενότητα,

Παρτιζανοροδόπλεχτες ψηλά σαν χελιδόνια
που τώρα διασχίζετε τα πιο ουράνια χιόνια,

Το Σύμπαν είναι τ΄όνειρο του Μύχιου εαυτού μας
κι οι Παρτιζάνες μας ψυχές του εσωτερικού μας

Μην τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά …
Σκοντάφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;



Και σας ρωτώ: τι έγινε το άλλο μας μισό
του εαυτού πολύτιμο, σαν κύπελλο χρυσό …

Σε ποιό πηγάδι χάθηκε, ή και ουράνια δίνη
Αυτό που μέσα κρύβαμε, Ψυχένιο κομποσχοίνι

Και στα στενά περάσματα των κόσμων μας των νόθων
Μπλέκονται οι αναστεναγμοί των πιο Κρυμμένων πόθων …