Ονειρο στην Παραλια

Και τωρα θα σας διηγηθω το Ονειρο που είδα
Στην Παραλια ήμουνα με καποιον Πελοπίδα


και περπατάγαμε μαζί και ηταν Αυγούλα
( κι απο την Μπόχα ειχαμε κι οι Δυο μας Αναγούλα


-δεν καθαριζουνε ποτές κι η θαλασσα Βρωμάει-
και να ! που ξάφνου είδαμε μια Παπια να πετάει-



Θαυμάσια!- ανεφωνησε ο Φίλος Πελοπίδας
-πρεπει να πω στα νιάτα του πως ήτανε ατσίδας


μα τωρα στα γεράματα αρχισε να τά χάνει….
ολοι το ξερουνε αυτο ως και οι επτά Νανοι-


στο Ονειρον μου ερχονται κι αυτοι και η Χιονάτη
και μια Μικρουλα ζουμπουρλή, χαιδαρα και αφράτη



κι ολοι μαζί χορευούνε το Γύρω Γύρω Ολοι
και Ελληνες και Σκοπιανοι ακομα και Διαβόλοι



ετσι λοιπόν Ξαναγυρνω : Ημασταν Παραλία
και κριτικαραμε σφοδρά Κεινον τον Μητραλοία


τον Μητσοτακη εννοώ που εμφιλοχωρούσε
μέσ’ εις το Ονειρον κι αυτός και αερολογούσε..



Τι έλεγα; το ξεχασα ..Α ναι για τ’ονειρο μου
ε ! πανω που περπαταγα κι εκανα το σταυρό μου


κι ελεγα Δόξα τω Θεώ που εχω την Υγειά μου
Βλεπω κατι το Τρομερόν και λεω : Παναγιά μου !!!!



Να μη σας τα πολυλογώ Βλεπω τον Ψωμιάδη
Αργά να αναδύεται σαν μέσα απο τον Αδη


Απο την μαυρη θάλασσα ,ναναι σαν Ποσειδώνας
- του επεφτε μαλλον Κοντός ο Αρχαιος του Χιτώνας


και φαινονταν τα μπουτια του και φαινονταν κι οι Γάμπες
και καπου κάπου εσκουζε λές και τον πιάναν Κράμπες



Κρατουσε μια Τριαινα στο ενα του το Χέρι
Ενω με τάλλο Χέρι του , κρατουσε Χερι Χερι
το Αλλο του το Ταιρι του , τονε Καρατζαφερη….

και εταραχτηκα πολύ , μ’επιασε Πανικός
Φουρτουνιασμένος ητανε και ο Θερμαικός

Ψυχρός Βαρδαρης Φύσαγε και ητανε Αυγούλα
και μενανε μου ρχοτανε κατι σαν Αναγούλα



Και ειδα να αναδύεται Σώος κι Αρτιμελής
Ως Γιγας απ’ την Θάλασσα ..Ο Παπαθεμελής!!

Φοραγε αρχαιο Θωρακα και περικεφαλαία
και κραταγε κιενα σπαθί , στρατιωτική σκελέα

και μας αγριοκοίταζε και ηταν σα Θηρίο
και ο Βραδαρης Φύσαγε! και εκανε και Κρύο



-και με την ακρη του Ματιου , ειδα τον Πελοπίδα
που φόραγε στο πόδι του μια Περισκελίδα



”Τί πας να κανεις , -τον ρωτώ - Ω Φιλε Πελοπίδα;
Το Νόημα του Βίου μου - μου απαντάει - είδα …”



δεν προφτασα να του το πώ ”Μη Πελοπίδα , Μή ”
και βουτηξε στη θαλασσα εκεινη τη στιγμή!



ολογυρα τριγύρω μου δεν ακουγες Ψυχή
Στη Παραλία το πρωί υπάρχει σιωπή ….



και ανοιξαν οι Ουρανοί και άρχισε να βρέχει
και η καρδια μου αρχισε-στο Ονειρο- να τρέχει



και φθανει μεχρι τ’ αγαλμα του Μέγα Βουκεφάλα
πισω απ’ τα καπούλια του που ειναι και Μεγάλα



(που ολοι τα θαυμάζουνε τ’ αλογου τα Καπούλια
κουρνιαζουνε και στη κογχη τους και τα θαλασσοπούλια)



και οταν έφτασα εκει , κατω απ’ τον Βουκεφάλα
βλεπω εναν φιλο μου παλιο(τον λέγαμε ”κεφάλα ”



γιατί τανε λαμπρο μυαλό και ηταν διαβασμένος
και πηγε στην Αμερική γυρισε σπουδαγμένος

και τωρα ασχολιότανε με την Φιλοσοφία
Ομως βαθιά πληγώθηκε απο καποια Σοφία



την ειχε -λένε- Γκόμενα - μ’αυτή τουκανε Νάζια
και κάπου μπλοκαραν πολύ του Φιλου τα Γρανάζια



-κι αρχισε να παραμιλά να λεει αρες μάρες
και η Μαρίδα γελαγε ,πετωντας κουκουνάρες -



ταβαλε με τον Εγελο ο Φίλος μου ο Κεφάλας
- τι τραγωδία ομως κιαυτή ..μες τη ζωή μας ..΄Αλας!


ποτε κανεις δεν προβλεψε πως θα τα φερει η Μοιρα!
η μόνη η προβλέψιμη ειναι η Καλομοίρα!

ειδα λοιπόν περιδεή τον φίλο τον Κεφάλα
να καθεται ανακουρκουδα κατω α΄τον Βουκεφάλα



και να διαβάζει τ’ Εγελου Φαινομενολογία ”
-πρεπει να πω πως σπουδασε και Κοινωνιολογια

και ηταν και καθηγητης εις την Σχολήν Παντείου
κι οι Φοιτηται τον Φωναζαν ”Κεφάλα αααίοοουυυ”



”εκει πουναι τα δόρατα πλαι στον Βουκεφάλα
με τις αιχμές τις μυτερές τα ακοντια τα μεγάλα


που υψωνονονται στον ουρανό,θαρρεις θε να τον σκίσουν
και πάνω στο Γαλάζιο του, σημαδι να αφήσουν


στα Υψωμένα ακοντια απάνω εις τις λόγχες
-το ειδα και μου βγήκανε τα μάτια απο τις κογχες-


καθοντουσαν μακάριοι καπου επτά Στυλίτες
φοραγαν ρασα κοκκινα και μοιάζουν Αγιορίτες


- Κρυφά αναρωτηθηκα : αραγε δεν τσιμπιούνται
στων σαρισσων τις μυτερές τις ακρες , Πως κοιμουνται;


Ειν’ αραγε φακιρηδες; ή ειναι Ρασόφοροι;
Βρε μπάς και εινα αναρχικοι ; Πρωην Κουκουλοφόροι;


που τωρα μετανοιωνουνε για τα αμαρτηματα τους
και καθονται στις σάρισσες να πουν τ’αιτηματα τους;


μη κανανε καταληψη ;Βρε μπάς και απεργουνε ;
αραγε τι τα μάτια μας ακομα θε να δουνε;


Αυτα αναρωτιομουνα μα εκεινοι σιωπηλοι
στις λογχες πάνω καθονταν και ησαν σφριγηλοι


Κιεγώ βουβος παραμεινα και μαλλον απορουσα
”ητο πραγματικότητα ή σ’ονειρο πια ζουσα


πως γινεται κι ανεγγιχτοι μενουν απ τα παλούκια
μου φαινονταν μυστηρια ολα αυτά τα λούκια”




(συνεχιζεται)
Σχόλιο από Νύκτωρ Νοσφεράτος Φεβρουαρίου 20, 2009


επανω κει που θαυμαζα τους επτά ερημιτες
που καθονταν στα Δόρατα και ηταν στηλίτες
”Αξάφνου εμφανίσθηκε και η Θεά Αθηνά

ρίχνει μια με το Δορυ της , Γυρνά και λέει ; Να!


γυρνώ εκει και τι να Δω! παει ο Βουκεφάλας
κι’ εξαφανισθηκε μαζι κι ο φίλος μου ο κεφάλας
στη θέση του αγαλματος είχε κορμό ελιάς
κι ανεβασμένος στα Κλαδιά και ο ..Καραμπελιάς

Με κοταξε παραξενα , και καπνιζε μια Γόπα
τον είδα και αναφώνησα -στην εκπληξη μου: ΟΠΑ!*
……συνεχιζεται

Με κοιταξε παραξενα οταν του είπα :
ΟΠΑ”μου θυμισες τα νειατα μου,γιαυτό”- μου λεει- :”ΣΩΠΑ!!””

και ξεχνα πιά το Παρελθόν και τις μεγάλες ΡΗΞΕΙΣ

Απομεινάρια μεινανε μόνο κι Αφίξεις - ήξεις”
(κι αστραπιαια έστρεψα τα μάτια στο Ρεμέτζο

και έκπληκτος αντίκρυσα να στεκει εκει τον….Μέρτζο
με Μύστακα πελώριο να κανει Πιρουέτες
ντυμένος Μακεδονικα , κι ακουγονταν Τρομπέτες ”