Βασιλείου Χαρίκλεια Πηλιορείτικη κουζίνα

Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο της Χαρίκλειας Βασιλείου Εκδόσεις ΄΄ΚΕΔΡΟΣ’’
-------------------------------------------------------------------------------------------
Σελ 19-20
Ένα πρώτο κίνητρο για την συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου αποτέλεσε η αγάπη μου για όλη τη βιωματική γνώση που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και κατ επέκταση η επιθυμία να περισώσουμε ο΄τι δύναται να μετατραπεί σε βίωμα , να αναθαρρέψει ,να ξαναγίνει κατά το δυνατόν ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας , άρωμα ζωής που διευρύνει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Όλη την περίοδο του παρελθόντος που ανήκει στη λαϊκή μυθολογία αξίζει να την υποστηρίξουμε ,είναι η μνήμη πάνω στην οποία στηριζόμαστε για να προχωρήσουμε .

Μαρτυρά όλα τα φορτία και την εμπειρική γνώση που έχουμε στη σχέση μας με ό,τι πιο φυσικό ,αυθόρμητο, ανεπιτήδευτο ,οργανικό.

Μόνο η παραδοσιακή κοινωνία σεβάστηκε και αφουγκράστηκε τη ροή των νερών ,τους νόμους των δέντρων, τους θρύλους της θάλασσας και τους παλμούς της γης και των ανέμων.

Πίσω από κάθε μικρή δραστηριότητα της ανθρώπινης ομάδας ,πίσω από κάθε κατόρθωμα του ατόμου κρυβόταν κάτι αρχετυπικό. Αυτό που υπήρχε τη μαγική του αυτοτέλεια. Αν όσοι έχουμε κάποια ηλικία ανασύρουμε από τη μνήμη μας όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας του φαγητού όπως έχει ξεδιπλωθεί καρέ καρέ στα παιδικά μας μάτια –θυμηθείτε ,για παράδειγμα το τσάκισμα του προσανάμματος που χρησίμευε για το άναμμα της φωτιάς και γύρω ή στο πλάι απ’ το οποίο θηκιάνιζε κλαρούδια και πιο χοντρά ξύλα για να κρατήσει η φωτιά όσο χρειαζόταν προκειμένου να ψηθεί το φαγητό-,θα ανακαλύψουμε πράγματι μια γλώσσα του σώματος.
Το σώμα έκανε κυκλικές κινήσεις ,επρόκειτο για ένα σώμα σε αδημονία μέσα στην αυτοτέλειά του, αρχετυπικό και αιώνιο. Η μικρή αυτή δραστηριότητα έδινε χώρο στη γλωσσική έκφραση του σώματος ,κατά κάποιο τρόπο σε μια τελετή δημιουργική, που ο αυτοματισμός της ανάλογης δραστηριότητας σήμερα την αφανίζει και τη συρρικνώνει σε μια σειρά μηχανικών κινήσεων.
Σελ. 21.
Από τότε λοιπόν η διαδικασία της προετοιμασίας του φαγητού επενδύθηκε με το στοιχείο της μαγείας ,της έκφρασης της ελευθερίας ,της εξερεύνησης ,της έντονης επαφής με τη δύναμη της φύσης ,το μυστήριο ,κάθε αξία έξω από τη μηχανικότητα του σκηνοθετημένου μοντέλου ζωής. Τι άλλο μπορεί να ξεδιπλώσει ο άνθρωπος στην πρωτογενή του επαφή με τη φύση παρά μια παρατεταμένη σιωπή, ευλαβική για ό,τι του χαρίζεται σε τέτοιες στιγμές;
Σελ. 23
…. Η κυκλική επανάληψη των εθίμων ξεθυμαίνει ολοένα και μεταλλάσσεται σε έναν φορμαλισμό χωρίς περιεχόμενο. Η σχέση του ντόπιου με το έθιμο καταντάει αποσπασματική, σχέση μίμησης ,αδειάζει από ουσία, κερδίζει σε εφέ. Το έθιμο σήμερα αποτελεί μηχανική μίμηση δράσης ,που δεν αφήνει χώρο για τη συμμετοχή της ψυχής ,για μέθεξη, για μεταίσθημα.
Σελ.25
Το καινούργιο μοντέλο ζωής εξασφαλίζει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, καθώς και την ευκολία που συνοδεύεται από την αδράνεια του σώματος και την αδράνεια του νου. Ο αγρότης ,όπως και ο άνθρωπος της πόλης,έχει πρόσβαση στην πληροφορία αλλά όχι και στη γνώση. Σε κάθε σπίτι και καφενείο η τηλεόραση γεμίζει το κενό της ζωής και της πλήξης, υποκαθιστά την επικοινωνία ,παράγει πλασματικές εικόνες δύναμης και εξουσίας και επιτείνει τις ψευδαισθήσεις της συμμετοχής σε ένα μοντέλο ζωής απ΄το οποίο απουσιάζει η ελεύθερη βούληση και η σοφία που προέρχονται από το προσωπικό βίωμα και την εμπειρία....

Βασιλείου Χαρίκλεια
Πηλιορείτικη κουζίνα

''Η συγγραφέας, επιθυμώντας διακαώς να περισωθεί ό,τι πιο ζωντανό, άμεσο και απλό από τον λαϊκό πηλιορείτικο πολιτισμό, το έθιμο και τον συλλογικό μύθο, περιγράφει μαγειρέματα.

Τα είδη των εδεσμάτων που παρασκευάζονται στο Πήλιο ποικίλλουν ανάλογα, με την εκάστοτε θρησκευτική ή κοινωνική γιορτή, το γάμο, τα γεννητούρια, το είδος του πανηγυριού, το χτίσιμο του σπιτιού, το θάνατο, τις χαρές και τις λύπες της κοινότητας.

Η Χαρίκλεια Βασιλείου στρώνει λοιπόν το μεγάλο τραπέζι κάτω από τον πλάτανο, την ψυχή της μεγάλης πλατείας, πλάι στο χοροστάσι, απέναντι από την παλιά πέτρινη εκκλησία και το καφενείο όπου ακόμα σερβίρουν με τέμπο αργό το τσίπουρο με το λουκούμι, το παγωμένο νερό από την πηγή.

Σε αυτή την πλατεία, μέσα στο θρόισμα της ψυχής του πηλιορείτικου τοπίου, σας καλεί να γευτείτε όπως τον παλιό καλό καιρό τα ορεκτικά τσιτσίραβα και κρίταμα, τα άγρια σπαράγγια, το πικάντικο γαλοτύρι, την τηγανόκλουρα, τα κάθε λογής στριφτάρια, τον καπαμά, το χοιρινό με τα κυδώνια, το μπουμπάρι, και να ακούσετε ιστορίες για τα μαγειρέματα και τις τελετουργίες γύρω από τη γέννηση, το γάμο και το πανηγύρι.

Ντόπιοι οργανοπαίχτες με τα πνευστά τους θα παίξουν κάποιες νότες για το καλό και μη διστάσετε να δοκιμάσετε το πλήθος των ετερόκλητων γεύσεων και εδεσμάτων, αφού ο έρωτας που εγείρει η θεϊκή ατμόσφαιρα, τα αρώματα από τις γαρδένιες και το γιασεμί αυξάνουν τις καύσεις και σας υπόσχονται νηφάλια μέθη.''