Λίγο μετά το Τσερνομπιλ ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Ουρλιχ Μπεκ έγραψε το περίφημο βιβλίο του Η Κοινωνία του Ρίσκου
Πολύ σχηματικά η υπόθεση εργασίας είναι ότι περνάμε σε μια ύστερη φάση της Νεωτερικότητας(ή του καπιταλισμού)
Πολύ σχηματικά η υπόθεση εργασίας είναι ότι περνάμε σε μια ύστερη φάση της Νεωτερικότητας(ή του καπιταλισμού)
στην πρώτη μεγάλη περίοδο κεντρικό ζήτημα ήταν η Μοιρασιά του πλούτου ( ισότητα ή ανισότητα) μιας και κεντρικό μότο της Πρώτης νεωτερικότητας ήταν η Πρόοδος και η Ιδεολογίας της (η η εξιδανίκευση της )
Στην δεύτερη ύστερη φάση αρχίζει να γίνεται κεντρικό πολιτικό ζήτημα και η μοιρασιά των Ρίσκων , των κινδύνων αυτών που επιστρέφουν από την πίσω πόρτα ως δευτερογενή αποτελέσματα της Βιομηχανικής δραστηριότητας…(πχ απόβλητα )Από τότε η κοινωνία του Ρίσκου (ή η κοινωνία της Διακινδύνευσης έγινε κοινός τόπος ως ορός για κοινωνιολόγους , πολιτικούς επιστήμονες ή και νομικούς ….
Όμως η αξία του βιβλίου έγκειται στο ότι έδειξε πώς πλάι στο Κεντρικό πολιτικό άξονα Δεξιάς Αριστερας που υφαίνεται γύρω από την μοιρασιά του πλούτου και την (Άνιση) Ανάπτυξη και κατανομή της ιδιοποιουμένης από τους καπιταλιστές υπεραξίας , αρχίζει να διαμορφώνεται και ένας άλλος άξονας , που θα μπορούσε να ονομαστεί οικολογικός γύρω από την Κατανομή των Οικολογικών κινδύνων που μπορεί να πλήττουν πλουσίους και φτωχούς ..δεν τους πλήττουν όμως Εξίσου…
Ζούμε σήμερα σε μια διπλή νεωτερικότητα , σε ένα διπλό καπιταλισμό , όχι(μόνον) εκείνον τον χαζοχαρούμενα αισιόδοξο των αμέσων του 20 ου αιώνα με την πίστη στην πάροδο , αλλά σε ένα αγχώδες παγκόσμιο περιβάλλον οπου το οικολογικό πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο έντονο ως πρόβλημα επιβίωσης πια (και όχι θα έλεγα –δυστυχώς –ως προοπτική μιας οικολογικής ευτυχισμένης ουτοπίας…).
Καθώς λοιπόν το μέλλον του πλανήτη αλλά και του τόπου θα γίνεται όλο και πιο ζοφερό , θα προβάλλει και όλο και πιο έντονα το ερώτημα του ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο , ποιοι θα υποστούν το κόστος της καταστροφής. Και σ αυτό το ζήτημα η διάκριση Δεξιάς και Αριστερές παραμένει όπως και η διάκριση Πλούσιοι και φτωχοί ( π.χΣε μερικές πριν Ανατολικές χώρες το πρόβλημα της Λειψυδρίας ‘’λύθηκε ‘’ εξαπλασιάζοντας τις τιμές του Νερού … Ποιοι πλήρωσαν την Νύφη ;…
Και κάτι ακόμη … Ο μηχανισμός της Απώθησης ( το να ξεχνάμε τους φόβους και τα άγχη απωθώντας τους στο Ασυνείδητο ) είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Νομίζω ότι οι κυρίαρχες ελίτ διαχειρίζονται έντεχνα τους (και) οικολογικούς φόβους των μαζών ….διαστρέφοντας τους (μέσω του εθνολαικισμού χ ή μέσω των φτηνών κουτσομπολιών κ.λ.π …Ας μην ξεχνάμε ότι ενώ περυσι κυριολεκτικά η Ελλάδα καιγόταν , οι συζητήσεις που κυριάρχησαν μέχρι πρόσφατα στα ΜΜΕ ηταν οι …περί κρυφού σχολείου και της Ιστορίας της στ Δημοτικού .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου