Τα άγνωστα «Πολυτεχνεία»
''Η κατάληψη στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης άρχισε το πρωί της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου 1973 και έληξε, με δραματικό τρόπο, λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα, καθώς οι φοιτητές υποχρεώθηκαν σε αποχώρηση και αρκετοί από αυτούς συνελήφθηκαν και βασανίστηκαν...''
απόσπασμα:Κλέαρχος ΤσαουσίδηςΔημοσιογράφος, φοιτητής της Φιλοσοφικής και μέλος του «Ρήγα Φεραίου», τότε, ο Κλέαρχος Τσαουσίδης. Μαζί με το δημοσιογράφο Χρίστο Ζαφείρη είχαν απολυθεί από την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», έπειτα από ένα ρεπορτάζ για αντιχουντική συγκέντρωση στην πλατεία Χημείου, στα τέλη Απριλίου, που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.
Τίποτε δεν ήταν αυθόρμητο, όλα οργανώθηκαν, λέει.
Μου έμεινε αυτή η απίστευτη βαρβαρότητα αυτών των κτηνών. Η ασυδοσία τους, το δικαίωμά τους πάνω στη ζωή μας, που το βλέπω ακόμα και σήμερα. Αυτοί δεν άλλαξαν, ό,τι και να μου λένε».Θανάσης ΑκριβόπουλοςΟργανωμένος στον Ρ.Φ., φοιτητής της Νομικής και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης, μαζί με τον Χρυσάφη Ιορδάνογλου (αναπληρωματικός), περιγράφει:«Προετοιμαζόμασταν για κάτι μεγάλο, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς. Οι ηγεσίες ήταν, μάλλον, σε άλλη ρότα. Είχαν ψευδαισθήσεις για φιλελευθεροποίηση και ρωγμές στο σύστημα. Ο Θωμάς Βασιλειάδης ήταν η εμβληματική φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης.Το πρωί της Παρασκευής, μόνοι ή σε δυάδες, πήγαμε στο Πολυτεχνείο. Δεν συναντήσαμε εμπόδια και μας προβλημάτισε η στάση της Ασφάλειας που δεν είχε παρουσία και ήταν μόνο οι γνωστοί τραμπούκοι. Ηταν μια παρέλαση της παρανομίας. Περνούσε από μπροστά τους όλο το παράνομο φοιτητικό κίνημα. Ισως και να σκέφτονταν ότι είναι καλά να μας είχαν όλους μαζί στο Πολυτεχνείο.Στη Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης έφταναν εκατοντάδες χαρτάκια με συνθήματα και κείμενα που θα εκφωνούνταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό. Τα ενέκρινε και εγώ τα υπέγραφα πριν φύγουν για το σταθμό. Η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου ήταν η "Δαμανάκη" της Θεσσαλονίκης.Στην Επιτροπή υπήρξαν σκληρές συγκρούσεις και εγώ κόντεψα να φάω ξύλο στη φυλακή από συγκρατούμενο.Οταν το τανκ μπήκε στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, μας είπαν ότι μπορεί να είναι και χιλιάδες οι νεκροί. Νιώσαμε μεγάλο φόβο και ευθύνη. Δεν είπαμε τίποτε στους άλλους και αποφασίσαμε να διαπραγματευτούμε. Πολλά παιδιά έσπασαν καρέκλες και με τα καρεκλοπόδαρα στα χέρια ήταν έτοιμα να βγουν και να παλέψουν με τα τανκς.Βγήκαμε πρώτοι με τον Κώστα Αναγνωστόπουλο. Με άρπαξαν δύο ΛΟΚατζήδες και άρχισαν να με χτυπούν. Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτε και με το χέρι μου έψαχνα στην κωλότσεπη να βρω την κάρτα μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής. Τη βρήκα και την άφησα να πέσει την ώρα που με "απογείωναν", για να προσγειωθώ σε στρατιωτικό φορτηγό.Με πήγαν στην Ασφάλεια και μετά στις στρατιωτικές φυλακές του Γεντί Κουλέ. Εκεί οι στρατιώτες φρουροί μάς φέρθηκαν καλά. Μια μέρα μπαίνει στο κελί ένας λοχίας και φωνάζει: "Ο Καΐσης ποιος είναι;" Ερχεται ο Τάκης και τότε του λέει ότι είναι αδελφός του δημοσιογράφου Κώστα Ιορδανίδη. Αυτός ήταν ο σύνδεσμός μας με τον έξω κόσμο και αυτός μας ανακοίνωσε την απελευθέρωσή μας.Το δικό μας Πολυτεχνείο δεν ήταν σαν της Αθήνας, διότι δεν είχε τη λαϊκή συμμετοχή. Εκεί που ήταν το κτίριο, απομονωμένο, απέναντι από τον όρχο του Γ' Σώματος Στρατού, ήταν αδύνατο να έρθει ο κόσμος.Εκείνο που μου έμεινε εμένα είναι ότι όλη αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου καθοδηγήθηκε μεταπολιτευτικά από ανθρώπους που ήρθαν από το εξωτερικό, σε όλα τα κόμματα».
''Η κατάληψη στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης άρχισε το πρωί της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου 1973 και έληξε, με δραματικό τρόπο, λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα, καθώς οι φοιτητές υποχρεώθηκαν σε αποχώρηση και αρκετοί από αυτούς συνελήφθηκαν και βασανίστηκαν...''
απόσπασμα:Κλέαρχος ΤσαουσίδηςΔημοσιογράφος, φοιτητής της Φιλοσοφικής και μέλος του «Ρήγα Φεραίου», τότε, ο Κλέαρχος Τσαουσίδης. Μαζί με το δημοσιογράφο Χρίστο Ζαφείρη είχαν απολυθεί από την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», έπειτα από ένα ρεπορτάζ για αντιχουντική συγκέντρωση στην πλατεία Χημείου, στα τέλη Απριλίου, που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.
Τίποτε δεν ήταν αυθόρμητο, όλα οργανώθηκαν, λέει.
Αναφέρεται στη δράση των εθνικοτοπικών συλλόγων (Κρητών, Θρακομακεδόνων, Πελοποννησίων) από το 1972 και θυμάται:«Το φθινόπωρο του 1973 άρχισαν να γίνονται κοινές συσκέψεις στελεχών του "Ρήγα Φεραίου" της Αντι-ΕΦΕΕ, που εξέφραζε την ΚΝΕ (Πέτρος Οικονόμου, Στέλλα Κορομπίλη), του ΕΚΚΕ και της ΠΠΣΠ (Γιώργος Μπάρμπας). Από τον Ρ.Φ. κυρίαρχο ρόλο έπαιζαν ο Θωμάς Βασιλειάδης και ο Λάκης Προγκίδης.Το πρωί της Παρασκευής (16/11) γίνεται συγκέντρωση στην Πολυτεχνική Σχολή, που εξελίσσεται σε κατάληψη. Εκλέγεται Συντονιστική Επιτροπή και Επιτροπή Τύπου, στην οποία ήρθαν και βοήθησαν δημοσιογράφοι, όπως ο Τάκης Καΐσης, που συνελήφθη, και ο Φώτης Σιούμπουρας. Ενας σπουδαστής του «Ευκλείδη» (ονόματι Λαζαρίδης), που είχα μαθητή στο φροντιστήριο, έφερε υλικά και έστησε ραδιοφωνικό πομπό από τον οποίο μιλούσαν εναλλάξ οι Θωμάς Βασιλειάδης, Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου, Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, Φώτης Σιούμπουρας. Δυο - τρεις φορές μίλησα και εγώ.Ο Γιώργος Καστούρας, φοιτητής της Αρχιτεκτονικής, ήταν στο υπόγειο, στο «στρατηγείο» της Συντονιστικής Επιτροπής, και μου έφερνε τα κείμενα για εκφώνηση. Ταυτόχρονα φρόντιζα για τη φρούρηση της αίθουσας που ήταν ο πομπός, σε ένα εργαστήριο των Αρχιτεκτόνων.
Οι προτάσεις να μεταφερθεί η κατάληψη στη Φιλοσοφική Σχολή ή στη Βιομηχανική, για να είναι πιο κοντά σε κατοικημένες περιοχές, απορρίφθηκαν.Γύρω στις 7 μ.μ. βγήκα από το κτίριο της Πολυτεχνικής, ειδοποίησα την Καίτη Σακκέτα, που είχε αυτοκίνητο, και πήγαμε να βρούμε φάρμακα, αλλά εγώ μάζεψα και τσιγάρα.Οταν γυρίσαμε, οι τραμπούκοι και οι ασφαλίτες είχαν αποκλείσει την περιοχή. Ομως η Καίτη ανέβηκε τα σκαλιά με το αυτοκίνητο, βγήκαν και 5-6 παιδιά από την κατάληψη, με άρπαξαν και γλίτωσα από τους τραμπούκους.
Κάναμε έκκληση για συμπαράσταση και ήρθαν κάποιοι γονείς απλώς για να πάρουν τα παιδιά τους.Ο καθηγητής Δημήτρης Φατούρος μάς είχε δώσει τα κλειδιά του εργαστηρίου του, στο υπόγειο, όπου εγκαταστάθηκε η Συντονιστική Επιτροπή. Εκεί υπήρχε μια τηλεφωνική γραμμή, που δεν τη γνώριζε η Ασφάλεια για να την κόψει, και είχαμε επικοινωνία με την Αθήνα. Εγώ τηλεφώνησα στο φίλο μου, ηθοποιό Θανάση Παπαδημητρίου, που έμενε σε διαμέρισμα απέναντι από το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, και μου είπε ότι γίνεται χαμός.
Εκείνη την ώρα (μεσάνυχτα) ακούσαμε τις ερπύστριες των δύο τανκς που έφτασαν έξω από την Πολυτεχνική Σχολή. Το ένα πάτησε στα σκαλιά και έστρεψε τον προβολέα του πάνω μας. Είχαν παραταχτεί δυνάμεις της Αστυνομίας με κλούβες και ΛΟΚατζήδες πάνοπλοι.
Οι προτάσεις να μεταφερθεί η κατάληψη στη Φιλοσοφική Σχολή ή στη Βιομηχανική, για να είναι πιο κοντά σε κατοικημένες περιοχές, απορρίφθηκαν.Γύρω στις 7 μ.μ. βγήκα από το κτίριο της Πολυτεχνικής, ειδοποίησα την Καίτη Σακκέτα, που είχε αυτοκίνητο, και πήγαμε να βρούμε φάρμακα, αλλά εγώ μάζεψα και τσιγάρα.Οταν γυρίσαμε, οι τραμπούκοι και οι ασφαλίτες είχαν αποκλείσει την περιοχή. Ομως η Καίτη ανέβηκε τα σκαλιά με το αυτοκίνητο, βγήκαν και 5-6 παιδιά από την κατάληψη, με άρπαξαν και γλίτωσα από τους τραμπούκους.
Κάναμε έκκληση για συμπαράσταση και ήρθαν κάποιοι γονείς απλώς για να πάρουν τα παιδιά τους.Ο καθηγητής Δημήτρης Φατούρος μάς είχε δώσει τα κλειδιά του εργαστηρίου του, στο υπόγειο, όπου εγκαταστάθηκε η Συντονιστική Επιτροπή. Εκεί υπήρχε μια τηλεφωνική γραμμή, που δεν τη γνώριζε η Ασφάλεια για να την κόψει, και είχαμε επικοινωνία με την Αθήνα. Εγώ τηλεφώνησα στο φίλο μου, ηθοποιό Θανάση Παπαδημητρίου, που έμενε σε διαμέρισμα απέναντι από το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, και μου είπε ότι γίνεται χαμός.
Εκείνη την ώρα (μεσάνυχτα) ακούσαμε τις ερπύστριες των δύο τανκς που έφτασαν έξω από την Πολυτεχνική Σχολή. Το ένα πάτησε στα σκαλιά και έστρεψε τον προβολέα του πάνω μας. Είχαν παραταχτεί δυνάμεις της Αστυνομίας με κλούβες και ΛΟΚατζήδες πάνοπλοι.
Ηταν εκεί ο εισαγγελέας Παραδέλλης, ο πρύτανης Σδράκας και ανώτατοι αξιωματικοί, οι οποίοι μας ζήτησαν να παραδοθούμε. Αρνηθήκαμε και είπαμε να βγούμε στις 6 το πρωί, με το φως της μέρας.Μας έθεσαν τελεσίγραφο: ή βγαίνουμε ή μπαίνουν μέσα.
Επειτα από πολλές κόντρες αποφασίσαμε να βγούμε. Με το που κατεβαίναμε τα σκαλιά, μας βούταγαν και μας χτυπούσαν. Είδα τον Χρυσάφη Ιορδάνογλου να τον χτυπάνε με απίστευτη μανία. Μας πήγαν στην Ασφάλεια, όπου συνεχίστηκε ο ξυλοδαρμός με τα ρόπαλα. Από τότε έχω ένα χτύπημα που με ταλαιπωρεί. Μας πήγαν στα κελιά και έναν φοιτητή, τον Αγγελόπουλο, τον κράτησαν έξω και τον έδερναν μέχρι τις 6 το πρωί, ένας Κωστόπουλος, ασφαλίτης.Εγιναν 210 συλλήψεις και κρατήθηκαν 35 άτομα. Υστερα από κάποιες μέρες, μας πήγαν στο Μεταγωγών. Μαθεύτηκε η μεταφορά και ήρθαν οι γονείς. Μπροστά στα μάτια μου ο Τετραδάκος χτύπησε τον πατέρα μου, που ήταν 70 χρόνων, τον πέταξε κάτω και τον κλότσησε. Μας άφησαν ελεύθερους λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.
Μου έμεινε αυτή η απίστευτη βαρβαρότητα αυτών των κτηνών. Η ασυδοσία τους, το δικαίωμά τους πάνω στη ζωή μας, που το βλέπω ακόμα και σήμερα. Αυτοί δεν άλλαξαν, ό,τι και να μου λένε».Θανάσης ΑκριβόπουλοςΟργανωμένος στον Ρ.Φ., φοιτητής της Νομικής και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης, μαζί με τον Χρυσάφη Ιορδάνογλου (αναπληρωματικός), περιγράφει:«Προετοιμαζόμασταν για κάτι μεγάλο, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς. Οι ηγεσίες ήταν, μάλλον, σε άλλη ρότα. Είχαν ψευδαισθήσεις για φιλελευθεροποίηση και ρωγμές στο σύστημα. Ο Θωμάς Βασιλειάδης ήταν η εμβληματική φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης.Το πρωί της Παρασκευής, μόνοι ή σε δυάδες, πήγαμε στο Πολυτεχνείο. Δεν συναντήσαμε εμπόδια και μας προβλημάτισε η στάση της Ασφάλειας που δεν είχε παρουσία και ήταν μόνο οι γνωστοί τραμπούκοι. Ηταν μια παρέλαση της παρανομίας. Περνούσε από μπροστά τους όλο το παράνομο φοιτητικό κίνημα. Ισως και να σκέφτονταν ότι είναι καλά να μας είχαν όλους μαζί στο Πολυτεχνείο.Στη Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης έφταναν εκατοντάδες χαρτάκια με συνθήματα και κείμενα που θα εκφωνούνταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό. Τα ενέκρινε και εγώ τα υπέγραφα πριν φύγουν για το σταθμό. Η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου ήταν η "Δαμανάκη" της Θεσσαλονίκης.Στην Επιτροπή υπήρξαν σκληρές συγκρούσεις και εγώ κόντεψα να φάω ξύλο στη φυλακή από συγκρατούμενο.Οταν το τανκ μπήκε στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, μας είπαν ότι μπορεί να είναι και χιλιάδες οι νεκροί. Νιώσαμε μεγάλο φόβο και ευθύνη. Δεν είπαμε τίποτε στους άλλους και αποφασίσαμε να διαπραγματευτούμε. Πολλά παιδιά έσπασαν καρέκλες και με τα καρεκλοπόδαρα στα χέρια ήταν έτοιμα να βγουν και να παλέψουν με τα τανκς.Βγήκαμε πρώτοι με τον Κώστα Αναγνωστόπουλο. Με άρπαξαν δύο ΛΟΚατζήδες και άρχισαν να με χτυπούν. Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτε και με το χέρι μου έψαχνα στην κωλότσεπη να βρω την κάρτα μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής. Τη βρήκα και την άφησα να πέσει την ώρα που με "απογείωναν", για να προσγειωθώ σε στρατιωτικό φορτηγό.Με πήγαν στην Ασφάλεια και μετά στις στρατιωτικές φυλακές του Γεντί Κουλέ. Εκεί οι στρατιώτες φρουροί μάς φέρθηκαν καλά. Μια μέρα μπαίνει στο κελί ένας λοχίας και φωνάζει: "Ο Καΐσης ποιος είναι;" Ερχεται ο Τάκης και τότε του λέει ότι είναι αδελφός του δημοσιογράφου Κώστα Ιορδανίδη. Αυτός ήταν ο σύνδεσμός μας με τον έξω κόσμο και αυτός μας ανακοίνωσε την απελευθέρωσή μας.Το δικό μας Πολυτεχνείο δεν ήταν σαν της Αθήνας, διότι δεν είχε τη λαϊκή συμμετοχή. Εκεί που ήταν το κτίριο, απομονωμένο, απέναντι από τον όρχο του Γ' Σώματος Στρατού, ήταν αδύνατο να έρθει ο κόσμος.Εκείνο που μου έμεινε εμένα είναι ότι όλη αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου καθοδηγήθηκε μεταπολιτευτικά από ανθρώπους που ήρθαν από το εξωτερικό, σε όλα τα κόμματα».
Κώστας ΑναγνωστόπουλοςΣυνδικαλιστής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, μέλος του παράνομου Ρ.Φ. και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης ο Κώστας Αναγνωστόπουλος επισημαίνει:«Η ιδιομορφία της Θεσσαλονίκης σε σχέση με την Αθήνα ήταν ότι είχε περισότερο παρακράτος και οργανωμένες ομάδες τραμπούκων. Το Πανεπιστήμιο ήταν απομονωμένο από την πόλη και η Πολυτεχνική Σχολή εντελώς στην άκρη. Σε έπιανε ο φόβος να κυκλοφορήσεις μετά το σούρουπο.Στο φοιτητικό κίνημα της πόλης δέσποζαν ο Ρ.Φ., το ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, διάφοροι αριστεριστές και η Αντι-ΕΦΕΕ άρχισε να αναπτύσσεται, αλλά υστερούσε σε δύναμη.Η δική μου συμμετοχή στην κατάληψη ήταν στην Επιτροπή Τύπου· τροφοδοτούσαμε με κείμενα τους εκφωνητές του ραδιοφωνικού σταθμού.Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει φόβος, όταν επιβεβαιώθηκε ότι υπήρχαν νεκροί στην Αθήνα και ακούσαμε τα τανκς να έρχονται εναντίον μας.Με το που βγήκα με συνέλαβαν και με πήγαν στην Ασφάλεια. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω. Με άρπαξε ένας μπάτσος και μου χτύπησε το κεφάλι στην κόχη της πόρτας. Μας κατέβασαν στο υπόγειο και μας έβαλαν 10-15 άτομα σε κάθε κελί. Με ανέβασαν πάνω και μου έκαναν "φάλαγγα". Ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πόσο πολύ πονάει η "φάλαγγα". Μου το έλεγαν, αλλά είναι ασύλληπτο.Μετά την Ασφάλεια, με πήγαν στο Γεντί Κουλέ απ' όπου και αποφυλακίστηκα.Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε και το κάναμε, πιστεύω, καλά. Δεν είμαι σίγουρος ότι αξιοποιήσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κύρος και την ισχύ που απέκτησε το φοιτητικό κίνημα μετά το Πολυτεχνείο».Κατερίνα ΜαρινάκηΦοιτήτρια στο δεύτερο έτος της Γερμανικής Φιλολογίας η Κατερίνα Μαρινάκη έκανε παρέα με τους Ρηγάδες που σύχναζαν στου Γκιγκιλίνη, χωρίς να είναι οργανωμένη.«Το πρωί της Παρασκευής έρχεται ο Θανάσης Ακριβόπουλος στη Σχολή και μας λέει "πάμε στην Πολυτεχνική". Πήγαμε όσοι ήμασταν εκεί και αυτό που μου έμεινε είναι μια τρελή χαρά, που έβλεπα να νιώθουν και οι άλλοι, ότι μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα.Στην κατάληψη ανέλαβα ρόλο περιφρούρησης, στην πλάγια είσοδο, μαζί με έναν συνάδελφο. Βλέπαμε ποιοι έμπαιναν. Απέναντι, σε ένα ανάχωμα, είχαν παραταχτεί οι διορισμένοι της ΦΕΑΠΘ, μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά τους, και διάφοροι γνωστοί τραμπούκοι της εποχής. Ούρλιαζαν και έκαναν χυδαίες χειρονομίες.
Εμείς τους βλέπαμε και γελούσαμε.Το απόγευμα ήρθε η μητέρα μου στο Πολυτεχνείο και μου είπε να φύγω γιατί κινδύνευα. Ο αστυνομικός της Ασφάλειας, που παρακολουθούσε τον πατέρα μου, τον είχε προειδοποιήσει: "Θα γίνει μακελειό, μικρή είναι η κόρη σου, είναι κρίμα". Ο πατέρας μου ανήκε στον συντηρητικό χώρο, αλλά ήταν "παιδί" του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και τον παρακολουθούσαν κανονικά. Ηταν ο τελευταίος πριν από τη χούντα και ο πρώτος μετά τη χούντα γενικός γραμματέας του υπουργείου Βορείου Ελλάδος.Εγώ είδα τη μητέρα μου, της είπα "σήκω φύγε κι άσε με", την έδιωξα και γύρισα στην κατάληψη.Λίγο μετά το σούρουπο βγήκα, πήγα στο σπίτι να πάρω χρήματα, αγόρασα τσιγάρα, αλλά όταν δοκίμασα να επιστρέψω, η Πολυτεχνική είχε αποκλειστεί από αστυνομικούς. Ενας της Ασφάλειας με πολιτικά (δίπλα του ήταν ένα FIAT 128, που χρησιμοποιούσε τότε η Ασφάλεια) με σταμάτησε και σκέφτηκα: "Τον άτιμο, δεν είναι που θα με πιάσουν, θα μου πάρουν και τα τσιγάρα".Δεν με έπιασε και πήγα σπίτι. Την άλλη μέρα έμαθα τι έγινε και προσπαθούσα τηλεφωνικά να διαπιστώσω ποιους συνέλαβαν και ποιους όχι.Υπήρξε μια άγρια προπαγάνδα εναντίον της κατάληψης από τους χουντικούς, που έλεγαν ότι έγιναν όργια, από ομαδικές ερωτικές συνευρέσεις μέχρι ναρκωτικά, για να συκοφαντήσουν τον αγώνα των φοιτητών».*
Τα ντοκουμέντα προέρχονται από CD-R, παραγωγή της Εταιρίας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων και της Γ' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Το υλικό συγκέντρωσε ο Γιώργος Καστούρας, που ήταν στην Επιτροπή Τύπου της κατάληψης.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/11/2007
Τα άγνωστα «Πολυτεχνεία» (17/11/2007)
«Η ασυδοσία τους, το δικαίωμά τους πάνω στη ζωή μας, που το βλέπω ακόμα και σήμερα» (17/11/2007)
«Δεν νιώθω καλά όταν μου λένε για δικαίωση» (17/11/2007)«Νιώσαμε ότι κάτι έπρεπε να
κάνουμε κι εμείς» (17/11/2007)«Ηταν μια νεανική τρέλα» (17/11/2007)
Στ΄αλήθεια πως το λέγανε τοτε τον Πρυτανη του Α Π Θ ;Δεν θυμαμαι ..
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/11/2007
Τα άγνωστα «Πολυτεχνεία» (17/11/2007)
«Η ασυδοσία τους, το δικαίωμά τους πάνω στη ζωή μας, που το βλέπω ακόμα και σήμερα» (17/11/2007)
«Δεν νιώθω καλά όταν μου λένε για δικαίωση» (17/11/2007)«Νιώσαμε ότι κάτι έπρεπε να
κάνουμε κι εμείς» (17/11/2007)«Ηταν μια νεανική τρέλα» (17/11/2007)
Στ΄αλήθεια πως το λέγανε τοτε τον Πρυτανη του Α Π Θ ;Δεν θυμαμαι ..
Επίσης : Ποιος ηταν εκεινος που ειπε ΄πως'' η ιστορια επαναλαμβάνεται ΩΣ ΦΑΡΣΑ ;''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου