Ωδή στην Ποδιά

Ωδή στην Ποδιά

Η εμορφια οταν κρυβεται κερδιζει γοητεια
φαινεται κατι απιαστον και μοιαζει μ’ ουτοπια

οταν προβαλλει ολογδυτη και ευκολη στο βλεμμα
η φαντασια χανεται και ολα μοιαζουν με γευμα

Με την ποδια φρενηρής καλπαζ' η φαντασια
γιατί να ψαξεις επρεπε, να ευρης την ουσια

κατω απ τον σεμνον γιακάν, το μπλε φορεματακι
τι ταχα σώμα κρύβεται και τι λογής κορμακι…

Με την ποδιάν το σώμα της,έπρεπε να μαντέψεις
Τωρα; μισόγυμνα κορμια! τι να πρωτοψαρεψεις;

εχει χορτασει η ματιά, δεν μένει επιθυμία
δια την εσωτερικήν ,μαθήτριας ,χημείαν.

Κάποτες, οι μαθήτριες άφηναν μουστακάκι
και ειχαν στα αποκρυφα ενα λεπτο χνουδακι

Τωρα το καθε θηλυκόν βαφεται με μανια…
δεν άφησεν στον ερωτα,κρυφήν καμμια γωνια …

σαν καταργηθηκε η Ποδιά, χαθηκε η σαγήνη!

Μα να θρηνώμεν μάταιον . Οτι εγίνη,εγίνη…