Nτίπ κατά ντίπ
Αλησμονούν και χαίρονται,
Πίστη και Μελπομένη
κι η Θάλεια που καραδοκεί,
μερίδιο περιμένει
τ' Αντιγονάκι λιάζεται,
πιό κάτω η Ζηνοβία
ντίπ κατά ντίπ δε σκιάζονται την Ανωτέρα Βία
Βουτούν, γελούν, χωρίς σκοπό,
χαϊδολογούν το κύμα
κι ένας ψαράς λεβάροντας
αρμολογάει μιά ρίμα
Πάνε τα νιάτα κρίμα!
Άιντε στο κύμα ν' ανεβώ,
το μπές και βγές να νοιώσω
σ' όσα μου πούν τα ξωτικά,
στα πάντα να ενδώσω
Κι όταν γλαρώνoντας χυθώ στη 'χταποδοπαρέα
θ'αλησμονώντας χαίρουμαι πως η ζωή είν' ωραία
Βάστα καρδιά μου, Νέα!
Αναγνώστες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
1 σχόλιο:
Πολύ κοινωνικός για ερημίτης, ωστόσο!
Δημοσίευση σχολίου