Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μη ταχα με τα ματια μας ερμητικά κλειστα

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Μη ταχα με τα ματια μας ερμητικά κλειστα

Μη τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά
Σκονταφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;
Τη πίστη μας κι αν χάσαμε σε όλα τα θεϊκά
σ’ αερικά πετούμενα, σε ξόρκια μαγικά,

Μη τάχα παύουν να πετούν νεράιδες στον αέρα
Που μας δαγκώνουν την καρδιά,σαν φτάνουμε εκεί πέρα;
Στων οριζόντων τη γραμμή , στην άκρη της γαλήνης
Τυφλούς μας παγιδευουνε με πέπλα της σαγήνης

Σερβίδες …μετενσάρκωση της λάγνας αμαρτίας
Δεν είναι η αναλαμπή της πιο τυφλής μωριας;

Να τώρα! εγώ που σας ποθώ ,κι είμαι συγκινημένος
Ανήμπορος να κινηθώ ,εδώ καθηλωμένος
ενώ εσείς αγγίζετε την κάθε πολλαπλότητα

και την συμπαντική ,την πάλλουσα ενότητα,

Σερβιδες νεραιδοπλεχτες ψηλά σαν χελιδόνια
που τώρα διασχίζετε τα πιο ουράνια χιόνια;


,Το Σύμπαν είναι τ΄όνειρο του Μύχιου εαυτού μας
κι εσείς Σερβιδες μου, ψυχές του εσωτερικού μας

Μη τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά …
Σκοντάφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;
Και σας ρωτώ τι έγινε το άλλο μας μισό

του εαυτού πολύτιμο ,σαν κύπελλο χρυσό …

Σε πιο πηγάδι χάθηκε η και ουράνια δίνη
Αυτό που’ μέσα κρυβαμε, Ψυχενιο κομποσκοίνι
Και στα στενά περάσματα των κόσμων μας των νόθων

Μπλέκονται οι αναστεναγμοί των πιο Κρυμμένων πόθων

..Σερβίδες ,τώρα εινα πρωί, σε λίγο θα ναι βράδυ
Αν ξέρατε τι θαδινα για ένα δικό σας Χάδι