η ιδέα του ερωτισμού στον Πλάτωνα

στον Πλάτωνα οφείλεται η ιδέα του ερωτισμού ως ζωτικής παρόρμησης που ανέρχεται τις βαθμίδες με στόχο την ενατένιση του ανώτατου αγαθού . Η ιδέα αυτή ενέχει και την ιδέα του βαθμιαίοι εξαγνισμού της ψυχής, η οποία σιγά – σιγά απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη σεξουαλικότητα ώσπου στο απόγειο να την αποδυθεί πλήρως.

Πάντως παρόλο που φαινομενικά μοιάζει ο Πλατων με Παυλο διαφερουν ουσιαστικά: Στον Πλατωνα ο ερωτας (η επιθυμία) διασχίζει (ή μάλλον διεισδυει )στη σαρκικη ομορφια(κατωτερη βαθμίδα ) για να φθασει στο ανωτερο σταδιο (την ενατένιση της Ιδεας) Δηλάδή ο σαρκικος ερωτας ειναι μια οδος που οφειλκουμε να διασχισουμε αν θελουμε να την ξεπερασουμε και να πάμε Υψηλότερα.
Στον Παυλο και στον Χριστιανισμό το σεξ κρυβεται κατω απο την βαρεια κουρτινα της Απαγορευσης : Ετσι φορτωνεται με ενοχές και ντροπές, και παραμένει διπλα μας διαρκώς ως μονιμο φαντασμα , ως εμμονή…..

................

”Ο πλατωνικός έρως δεν είναι ο έρωτας για τη γκομεντίτσα που μπάνισα π.χ. χθες στο πάρτυ, είναι ο έρως προς την φιλοσοφίαν”

Συμφωνώ φυσικά ,αλιμονο,αυτονοητο. Ομως προσεξτε την μικρη μου ενστασιν . Ο Ερωτας προς την φιλοσοφιαν( δηλαδή το υψηλον την Αρχετυπη Ιδεα - στον Πλατωνα ειναι ο δρομος (ο αληθινός κατα καποιον τροπο ) του οποιου ο σαρκικός ερωτας δεν ειναι παρα ενα κακέκτυπο μια εκπτωση μια ανα-μνηση. Ομως αυτή η αναμνηση του αληθινου ιδεατου Ερωτα μας δινει μια μυρωδια ,μια ιδεα, ενα ιχνος δηλαδή , της αληθινής Ομορφιας.Που ειναι φυσικά το Αγαθο
Ο Πλατωνας δεν παρακαμπτει τον γηινο ερωτα.. Το θεωρει κατώτερο ,αλλά δεν τον τρεμει,δεν το φοβαται.
Αντιθετα ο Πάυλος….Τον καταδικαζει στο πυρ το εξωτερο . Και μαζι του ολους εμας βουρκολακες ,σαταναδες και ανθρωπους….

Υποθετω οτι στο απογειο του ρωμαικου κόσμου επηλθε ενας κορεσμός (μπουχτισμα) απο το ελευθεριαζων σεξ (Καπως οπως επερχεται ενας κορεσμός απο μια τσοντα χωρίς λόγια-οσο και να γουσταρεις , μπουχτιζεις) .
Αρχιζουν λοιπόν οι απαγορευσεις και τα ζορια ,και μη το ενα και προσεξε καλά μη πάς στην κολαση -οχι για να εξοβελιστεί το σεξ - πραγμα αδυνατον -αλλά για να γινει πιο ραφινατο ,πιο πικαντικο. Η φαντασιωση ειναι η σκηνοθεσια του πραγματικου και τι σεξ θα ηταν χωρίς ενοχές , φαντασιωσεις τιμωρίας και καζανια της κολασης ;….

Συμβολικό του αγωνα εναντια στην Πραγματικότητα

Θείε Γύρνα Πίσω

..Τα Ανήψια..

 Υ. Γ  εχεις πολλά  χαιρετίσματα απο την θεια

Το επος του Γκιλγκαμές
….

Σαν καποτε ο Γκιλγκαμές, ηρως των Σουμεριων

τον Αδην επισκέφτηκε (οπου είχε εναν θείον

που ήταν και αυτός γιγαντας, πελώριος στην οψιν

κι ειχε κόψει τα γένεια του με του σπαθιού την κόψιν

και που τον λέγαν Σουρουπάκ ,γιο τουΟυμπάρ-Τούτου

μα ολες του οι γκόμενες τον νε φωνάζαν Κού-κου)

όλος χαρά τον φώναξε (ο Γκιλγκαμές τον ) Θείο!

και χιαστί, τον φίλησε και τούπε: Αααίιιοοοοοο!

(τουθόπερ, στα σουμέρικα ,σήμαινε: πές μου Θειούλη

που γύρισα όλο τον ντουνιά, της γής την πλάση, ούλη

Εχεις καμία γκόμενα ,για με τον Καημενούλη;

Alcibiades (!??)Το θειό του εψαχνε ο Γκιλ, η τον αγαπημενο,Ενκιντου

μεγα κυνηγο, που χε φιλο για καιρο;

Νοσφεράτος…

Μα ο Θειος του εμεινε ψυχρός και σαν αγριεμένος

τονε κοιτάζει βλοσυρά και λεει ψυχραμένος:Γιε του Ουπάκ,του Μουρουπακ,

γιου του Κουλάκ-Μούπουπου και εκείνος ηταν γιός του Κουλουμουτουσούκου….

γιου του ξεχναω νατον πώ,δεν ντρεπεσαι λιγακι;

που μου ζητάς και γκόμενα ,

σε με το φουκαράκι;

Που από τονκατακλυσμό εχω να πιάσω θηλυ…

μονάχα ισλαμίστριες …Ναι! αυτες το μαντηλι…

έρχονται Κάτου ,κατα δώ ,μα ευτούνες δεν μετράνε

φοράνε μπούργκας και τσαντόρ,κι οι άντρες τους θα με φάνε…

Αν τις κοιτάξω μια στιγμή…

Πρίν κάνα δύο αιώνεςΝαι!το θυμαμαι!!!

μούρθανε και κανά δυό κοκώνες

απο ταις Βαβυλώνες …

μα και αυτές οι καψερές δεν έμειναν μαζί μου

τις βρώμαγαν τα χνώτα μου και το παχύ πουλί μου….

Ε! τώρα που το σκέφτομαι είναι και οι Σερβίδες

Μα όσοι τις πρωτοβλέπουνε ,βάζουνε τις τσιρίδες…

Γύρνα λοιπόν στα Ζιγκουρατ ,εγγονι του Ουνα- Βρις

Στον κατω κόσμο, προκοπής ,γκομενα δε θε να βρης….

Ο θειος Ισιδωρος

Αν τον Ενκιντου εψαχνε τοτε γιατι να παει στον Σουρουπακ

να καθεται και να χασομεραει

θα πηγαινε στο φιλο του χωρις πολλα πολλα

αυτο μας λεει η λογικη, σκεφθητε το καλα-

Νοσφεράτος* Σημειωση:Ετσι ειναι οπως τα λες σοφε Αλκιβιαδη

Τον Ενκιντού ο Γκιλγκαμες εψαχνε εις τον Αδη

Μα επειδή ‘ταν ζωηρό παιδί με κέφι και με Μπριο..

ειπε: Μιας κι ειμαι δώ ,δεν πάω να δω τον Θειο;

( Για το επεισοδιο αυτό βρεθηκε πινακιδα

θαμένη ,σε ανασκαφή ,στου Βασιλέως Μίδα

το παλατι-ξερεις στην Μικρα ασια…

εκει που φυεται φυτό, …..)

Alcibiades (!??)…Ξερω η μαλακια…

Μάιος 15, 2007 στο 7:40 μ.μ

Άγνωστες σκηνές του Εμφυλίου στην Ήπειρο από τα βρετανικά αρχεία.

ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΣΚΩΝ ΠΟΙΗΣΗ- ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ: ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 ΣΕΛΙΔΕΣ : 120

ΕΚΔΟΣΕΙΣ- ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ

 ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ 14, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 2310-22054

ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΣΚΩΝ

ΠΟΙΗΣΗ- ΜΟΥΣΙΚΗ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ: ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ΣΕΛΙΔΕΣ : 120

 ISBN: 978-960-9517-52-2

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΣΚΩΝ, κάπως αόριστα, και πιο συγκεκριμένα (ίσως και πιο πεζά), ποιήματα δημοσιευμένα στα εσώφυλλα των δίσκων βινυλίου παλαιότερα και τώρα στα ένθετα των CD. Ποιήματα τα οποία επέλεξαν οι συνθέτες ή οι αυτοσχεδιαστές, για δικούς τους λόγους, πολλές φορές εν αγνοία των ποιητών. Ποιήματα περασμένων εποχών τα οποία επανέρχονται μέσω των ήχων, απόντος όμως οριστικά του ποιητή. Επίσης, ποιήματα γραμμένα με αφορμή ένα μουσικό κομμάτι καθώς και η περίπτωση συνεργασίας ποιητή και μουσικού.
Συμβαίνει συχνά να μην καταλαβαίνουμε τα λόγια από τα τραγούδια. Είτε γιατί η γλώσσα μάς είναι άγνωστη είτε γιατί δε βγαίνει άκρη από την προφορά και την εκφραστικότητα του ερμηνευτή. Παράλληλα με τις όποιες τεχνολογικές καινοτομίες, λέμε ότι αξίζει ακόμη η κατ’ ιδίαν ανάγνωση και γι’ αυτό ξεκολλούμε τους στίχους από τα φυλλάδια και τα οπισθόφυλλα. 
Η ποίηση των δίσκων. Φυσικά υπάρχουν πολλά δείγματα σε όλα τα είδη μουσικής. Εδώ παρουσιάζεται μια πρώτη επιλογή και μια πρώτη μεταγραφή στην ελληνική γλώσσα.

[ ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ]

                            Joseph Brodsky – Μετάφραση: Σάκης Παπαδημητρίου

                                                            NATURE   MORTE

                                                                            I

                                            ΄Ανθρωποι κι αντικείμενα συνωστίζονται.

                                             Τα μάτια ενδέχεται να πληγωθούν

                                             είτε από τους ανθρώπους

                                             είτε από τα αντικείμενα.

                                             Καλύτερα να ζείς στο σκοτάδι.

                                             Κάθομαι σ’ ένα ξύλινο πάγκο

                                             παρακολουθώντας τους περαστικούς –

                                             πότε πότε οικογένειες ολόκληρες.

                                             Μπούχτισα από το φως.

                                             Χειμωνιάτικος ο μήνας.

                                             Πρώτος στο ημερολόγιο.

                                             Θ΄ αρχίσω να μιλώ

                                             Όταν μπουχτίσω από το σκοτάδι.

                                                                     ΙΙ

                                              

                                              Ήρθε η ώρα. Τώρα θ΄αρχίσω.

                                              Δεν έχει σημασία με τι.

                                              Ανοιχτό στόμα. Καλύτερα να μιλώ,

                                              αν και μπορώ να σιωπώ.

                                              Λοιπόν, για πιο πράγμα να μιλήσω;

                                              Να μιλήσω για το μηδέν;   

                                              Να μιλήσω για τις μέρες

                                              και τις νύχτες;

                                               Ή για τους ανθρώπους;

                                               Όχι, μόνο για τα αντικείμενα,

                                               διότι, βεβαίως οι άνθρωποι θα πεθάνουν.

                                               Όλοι. Όπως κι εγώ.

                                               Τα λόγια άγονη συναλλαγή.

                                               Γραφή στην επιφάνεια του ανέμου.

                                                                    ΙΙΙ

                                               

                                                Το αίμα μου πολύ ψυχρό –

                                                πιο ψυχρό κι από τα

                                                παγωμένα ρεύματα.

                                                Οι άνθρωποι δεν είναι του γούστου μου.

                                                Σιχαίνομαι την όψη τους.

                                                Τα πρόσωπά τους μπολιασμένα

                                                στο μεγάλο δέντρο της ζωής,

                                                δεν ξεκολλούν με τίποτα.

                                                Κάτι που ο νούς απεχθάνεται

                                                εκδηλώνεται σε κάθε πρόσωπο και μορφή.

                                                Κάτι όπως η κολακεία

                                                μεταξύ τελείως αγνώστων ανθρώπων

                                                                              ---------

[ ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΣΑΚΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ]

Ο Σάκης Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Πρώτες δημοσιεύεσεις με πεζογραφήματα και μελέτες για τη μουσική καθώς και πρώτες εμφανίσεις ως πιανίστας και συνθέτης με μικρά συγκροτήματα τζαζ, στη δεκαετία του '60. Μουσική σε θεατρικές παραστάσεις και πολυσύνθετες εκδηλώσεις, όπου οι συνθέσεις συνδυάζονται με λογοτεχνικά κείμενα, κινηματογράφο, ζωγραφική και χορό. Εμφανίσεις σόλο πιάνο ή με διάφορα σχήματα σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού. Ραδιοφωνικές εκπομπές από το 1975. Από το 1989 ασχολείται με τη σχέση βωβού κινηματογράφου και μουσικής επί σκηνής και έχει επενδύσει μουσικά πάνω από είκοσι ταινίες. Με τη Γεωργία Συλλαίου, από το 1996, έχουν παρουσιάσει προγράμματα με κύκλους τραγουδιών καθώς και παραστάσεις με άξονα το βωβό κινηματογράφο και τα πρωτοποριακά κινήματα της δεκαετίας του 20'. Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί δεκαοκτώ βιβλία και δεκαέξι προσωπικοί του δίσκοι.

Βιβλία         

         

          Εισαγωγή στην τζαζ, Εκδόσεις Διαγωνίου 1963

             Το δωμάτιο, Εκδόσεις Διαγωνίου 1965

             Σκέψεις για τη σύγχρονη μουσική, Εκδόσεις Διαγωνίου 1968

             Το ασανσέρ, Εκδόσεις Διαγωνίου 1969

             The Lift, Εκδόσεις Διαγωνίου 1972

             Θέματα και πρόσωπα της σύγχρονης τζαζ, Εκδόσεις Διαγωνίου 1974

             Η παρακαμπτήριος, Εκδόσεις Διαγωνίου 1975

             Κωδικοπληκτρονικά, Εκδόσεις Διαγωνίου 1978

             Ο πεζογράφος Γέρζυ Κοζίνσκι, Σειρά αυτοσχεδιασμός 1979

             Πεζά 1960-1973, Εκδόσεις Διαγωνίου 1980

             Το «άλλο» πιάνο, Σύν και πλήν 1983

             Χωρίς αναλόγιο, Σύν και πλήν 1984

             Περίοδος δειγματισμού, Απόπειρα 1989

             Εισαγωγή στην τζαζ / Σκέψεις για τη σύγχρονη μουσική, University

                       Studio Press 1994

             Λέοναρντ Μπερνστάϊν, University Studio Press 1994

             Επιδερμικά ερεθίσματα, Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 1995

             Μικροπαραβιάσεις, Απόπειρα 1998

             Τζαζ ιστορίες και ανησυχίες, Απόπειρα και 9,58 FM 2003

             Συνειρμοί άνευ διδασκάλου, Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 2006

             Η αναπνοή του αυτοσχεδιαστή, Απόπειρα 2006

             Τελευταία προβολή: πέντε πεζά παλαιάς κοπής, Εκδόσεις Μπιλιέτο 2007

            

        Δίσκοι

          Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου, διπλό άλμπουμ με τον Φλώρο

                       Φλωρίδη, Σειρά αυτοσχεδιασμός 1979

             Πιανοεπαφές, σόλο, Σειρά αυτοσχεδιασμός 1980

             Piano Plays, σόλο, Leo Records 1983

             First Move, σόλο, Leo Records 1986

             Orpheus ’85, με τον Günter Sommer, Praxis 1987

             Piano Oracles, σόλο, Leo Records 1989

             Piano Cellules, σόλο, In Situ 1990, CD

             Piano Oracles & Le Mans Piano Oracles, σόλο, Leo Records 1994, CD

             Periferia, με τους Daunik Lazro, Carlos Zingaro, Jean Bolcato, In Situ 1995,   CD

             Το τραγούδι της Lulu, με την Γεωργία Συλλαίου, Περιοδικό Jazz & Τζαζ και Ano Kato Records 1996, CD

             Plus and Minus, με τον Λευτέρη Αγγουριδάκη, Leo Records 1997, CD

             Ανοιχτές Διαδρομές, με την Γεωργία Συλλαίου, Ano Kato Records 1998, CD

             H Μπαλάντα των Πειρατών, με την Γεωργία Συλλαίου, Ankh Productions    2000, CD

             Nonsferatu, με την Γεωργία Συλλαίου και τον Γεώργιο Bandoek Αποστολάκη, Leo Records 2002, CD

             Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου,j.n.d. re-records 2002, CD

             Nonsferatu a Monopoli, με την Γεωργία Συλλαίου, τον Gianni Lenoci συν επτά  μουσικούς, Ανάκρουσις 2005, άλμπουμ 2 CD

             Orthopetalia, με τον Χρήστο Γερμένογλου, Defkaz Productions 2008, CD

             Musica Lontana, με την Γεωργία Συλλαίου, Vittorino Curcí, Vincenzo Mastropirro, Αγαμέμνονα Μάρδα, Χρήστο Γερμένογλου, Leo Records 2011, CD

Χωρίς Περιδέραιο+Regressverbot- Δεν είδα αίμα να κυλά

το ντοκυμανταίρ «Φασισμός ΑΕ» των Άρη Χατζηστεφάνου –ΆρηΤριανταφύλλου, και η κρτική σε αυτο:Οικονομισμός ΑΕ του Άκη Γαβριηλίδη/αναδημοσιευση απο το —Nomadic universality και ''Φασισμός ΑΕ'' και ''Οικονομισμός ΑΕ'', ή στοιχεία μακρο/οικονομίας και μικρο/οικονομίας του...

ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε from infowar on Vimeo.

Οικονομισμός ΑΕ

του Άκη Γαβριηλίδη

Πρόσφατα παρακολούθησα κάποια από τις προβολές του ντοκυμανταίρ «Φασισμός ΑΕ» των Άρη Χατζηστεφάνου –ΆρηΤριανταφύλλου.

Η ταινία με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα, και όσο απομακρύνομαι από την άμεση επαφή με αυτήν, στο μυαλό μου υπερτερούν τα προβληματικά της σημεία και τείνουν να καταπνίξουν τα όποια θετικά.

Καταρχάς, ο «Φασισμός ΑΕ» εντάσσεται ανυπόκριτα στην παράδοση του παιδαγωγικού-προπαγανδιστικού κινηματογράφου: θέλει να τεκμηριώσει και να εκλαϊκεύσει μία αναλυτική και ταυτόχρονα πολιτική θέση.

Ουδέν πρόβλημα μέχρι εδώ· οι δημιουργοί είναι έντιμοι στις προθέσεις τους. Μπορούμε όμως να συζητήσουμε ποια είναι αυτή η θέση και κατά πόσο μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

Η θέση αυτή θα μπορούσε χωρίς απώλειες να συνοψιστεί ως εξής: «Κράτος και κεφάλαιο γεννούν το φασισμό».

Ο «Φασισμός ΑΕ» συναρθρώνει μια σειρά από λόγους, εικόνες αρχείου και σύγχρονες λήψεις, καθώς και κάποια μουσικά και θεατρικά στοιχεία, τα οποία υπηρετούν όλα την ανάδειξη ενός κεντρικού μηνύματος: ο φασισμός είναι αποκλειστικά προϊόν του καπιταλισμού. Παντού και πάντοτε σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τη μεγάλη αστική τάξη και τους βιομηχάνους, οι οποίοι ήθελαν να έχουν μια εφεδρεία για περιόδους κρίσης, όταν είχαν να περάσουν αντεργατικά μέτρα, και για να σπάνε τις απεργίες. Και απολύτως τίποτε άλλο.

Αυτό ισχύει τόσο για την Ιταλία και τη Γερμανία του 30, όσο και για την Ελλάδα της ίδιας περιόδου –και μέχρι και σήμερα. Η ταινία αφιερώνει πολύ χρόνο και ενέργεια να δείξει με λεπτομέρειες πώς οι βιομήχανοι της Γερμανίας, αλλά και άλλων χωρών, στήριζαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, και πώς οι τελευταίοι πάντοτε δήλωναν πίστη στον καπιταλισμό. Ενώ στο δεύτερο μέρος της, επαναλαμβάνει την ίδια προσπάθεια προκειμένου για τη Χρυσή Αυγή, (και τους «προγόνους» της τους ταγματασφαλίτες και τους μαυραγορίτες), επιμένοντας στο πώς αυτή ψήφισε όλα τα νομοσχέδια που ήταν ευνοϊκά για το μεγάλο κεφάλαιο κ.ο.κ.

Ασφαλώς αυτό, από άποψη πληροφόρησης, είναι πολύ χρήσιμο. Καθόλου δεν βλάπτει κάποτε να μιλάμε με ονόματα, να αναφέρουμε συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν κάποια διαδρομή, που έχουν πρόσωπο και ονοματεπώνυμο αντί να μιλάμε αφηρημένα για «κύκλους». Ωστόσο, ίσως εδώ να εξαντλούνται και τα χρήσιμα στοιχεία της ταινίας. Διότι κατά τα λοιπά, όταν επιλέγουμε αυτή την ερμηνευτική γραμμή, ο κίνδυνος της απλούστευσης και του αναγωγισμού δεν είναι πολύ μακριά. Ωραία, οι μεγαλοβιομήχανοι κινούν τα νήματα. Αυτοί που είναι στην άλλη άκρη του νήματος, γιατί κινούνται; Σε κανένα απολύτως σημείο της η ταινία δεν ασχολείται με το ερώτημα γιατί οι μάζες γοητεύονται από το φασισμό (παρά μόνο για να απαντήσει: «επειδή παρασύρονται από την προπαγάνδα των ΜΜΕ -που ανήκουν όλα στους βιομήχανους»).

Αναφέρεται κατ’ επανάληψη ότι οι Χίτλερ και Μουσολίνι δεν κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία, αλλά υπερψηφίστηκαν και ακολουθήθηκαν από μαζικά κινήματα. Επίσης, αναφέρεται ότι η ΧΑ πήρε υψηλά ποσοστά το Μάιο του 12 και ακόμη ψηλότερα τον Ιούνιο. Κανείς όμως στην ταινία δεν φαίνεται να αναρωτιέται: για ποιο λόγο; Όσοι ψήφισαν αυτά τα κόμματα, πώς σκέφτονταν, τι επιθυμούσαν;

Το ερμηνευτικό σχήμα της ταινίας ώρες ώρες είναι σχεδόν πρωτόγονο: ακόμη και πριν τη δεκαετία του 60, και οι πιο παραδοσιακοί μαρξιστές, όταν κατηγορούνταν για οικονομικό ντετερμινισμό, προέβαλαν πάντοτε ως disclaimer τη γνωστή φράση του Ένγκελς ότι, γι’ αυτόν και για τον Μαρξ, η οικονομία είναι μεν καθοριστική, αλλά «μόνο σε τελευταία ανάλυση». Στον «Φασισμό ΑΕ», η οικονομία είναι καθοριστική όχι μόνο σε τελευταία, αλλά και σε πρώτη, και σε όλες τις ενδιάμεσες αναλύσεις. Είναι σχεδόν αμφίβολο αν μπορούμε να μιλάμε καν για καθορισμό. Διότι, προκειμένου να υπάρχει καθορισμός από την οικονομία, απαιτείται να υπάρχει και τουλάχιστον ένα στοιχείο εκτός της οικονομίας, το οποίο να υποστεί αυτόν τον καθορισμό. Στην ταινία όμως δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα τέτοιο στοιχείο.

Ο αναγωγισμός όμως αυτός είναι αναγωγισμός εις την δευτέραν. Διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι η ταινία ανάγει τα πάντα στην «οικονομία», αλλά και ότι, υπό τον όρο «οικονομία», ουσιαστικά δεν νοεί τίποτε άλλο παρά τη βιομηχανική παραγωγή και τις συγκρούσεις γύρω από τις συνθήκες εργασίας σε αυτήν.

Ό,τι ήταν η «οικονομία» στην Ιταλία και τη Γερμανία του 30, περίπου το ίδιο εμφανίζεται ότι ήταν και στην Ελλάδα της ίδιας περιόδου και, κυρίως, ότι είναι και σήμερα. Απλώς εκεί είχαμε τον Ανιέλι, τον Κρουπ, τον Ζήμενς, τον Βερνίκο, ενώ τώρα έχουμε τον Λάτση και τον Αλαφούζο. Πάντως ο «καπιταλισμός» εμφανίζεται ως μία ουσία που είναι πάντοτε ταυτόσημη με τον εαυτό της και πάντοτε κυοφορεί γραμμικά το φασισμό (ο οποίος επίσης είναι πάντοτε ταυτόσημος με τον εαυτό του).

Έτσι, όμως, παρακάμπτονται τελείως οι τεκτονικοί μετασχηματισμοί του καπιταλισμού που έχουν μεσολαβήσει στο μεταξύ, η χρηματιστικοποίηση, ο δανεισμός, τα παράγωγα κ.ο.κ.

Και, κατά μείζονα λόγο, προς μεγάλη έκπληξη του θεατή, παρακάμπτεται τελείως η διάσταση του ρατσισμού ως τεχνολογίας ιεράρχησης, επιλεκτικής ένταξης/ αποκλεισμού και, οριακά, εξόντωσης ανθρώπινων πληθυσμών. Ο Χατζηστεφάνου κατόρθωσε να κάνει μία ταινία μιάμισης ώρας για το φασισμό, στην οποία να μην αρθρώνεται ίσως ούτε μία φορά η λέξη «εθνικισμός» (παρά μόνο σε πλάνα από συγκεντρώσεις της ΧΑ, όπου την εκφωνούν οπαδοί της). Στο άγχος της να αποδείξει ότι το φασισμό τον επινοεί και τον προβάλει ο καπιταλισμός για να συντρίψει την εργατική τάξη, η ταινία ξεχνάει να αναρωτηθεί: και γιατί επινοεί ειδικά το ρατσισμό –δηλαδή τον φυλετισμό- και όχι κάτι άλλο; Ποια είναι η ιδιαιτερότητα του ρατσιστικού φαινομένου; Πρόκειται εδώ για μια απόρριψη όχι της «σχετικής αυτονομίας του ιδεολογικού/ πολιτικού», όπως λέγαμε παλιά, αλλά της ίδιας του της ύπαρξης ως διακριτού πεδίου από την «οικονομία» (ορισμένη με τον ήδη περιοριστικό τρόπο που ανέφερα).

Η ταινία αφιερώνει αρκετά λεπτά για να μας πληροφορήσει μέχρι και ποιοι εφοπλιστές παρέστησαν στο γάμο του Ρουφογάλη, αλλά δεν κάνει την παραμικρή μνεία στην εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης –μολονότι φτάνει μέχρι το σημείο να αναφερθεί και στην 3Ε. Ούτε καν η διάχυτη καταπάτηση και ιδιοποίηση των εβραϊκών κινητών και ακίνητων περιουσιών από εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ορθόδοξους χριστιανούς Θεσσαλονικείς από την επομένη σχεδόν της αναχώρησης των τραίνων για το Άουσβιτς κρίνεται άξια επισήμανσης. Γιατί άραγε; Αυτή δεν είναι μήπως οικονομικό στοιχείο; Είναι, αλλά η ταινία εννοεί να συνδέσει το φασισμό με τον ίδιο τον ΣΕΒ, όχι με μικρομεσαίους. Οτιδήποτε λιγότερο απ’ αυτό αποσπά την προσοχή από το μήνυμα και θολώνει την καθαρότητά του.

Αλλά ούτε και η εξόντωση των Εβραίων γενικά τυγχάνει της παραμικρής μνείας!!! Πραγματικά δεν ξέρω πώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι, σε μια ταινία για το φασισμό, δεν γίνεται ούτε μία αναφορά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Ή μάλλον όχι, ψέματα: γίνεται μία αναφορά, από τον Γιώργο Μαργαρίτη. Ναι, αυτόν που πριν κάποια χρόνια είχε γράψει τους «Ανεπιθύμητους συμπατριώτες». Αυτός λοιπόν μιλάει για τα στρατόπεδα, μόνο και μόνο για να αρνηθεί και σε αυτά οποιαδήποτε αυτοτέλεια και να διαβεβαιώσει ότι, και εκεί, όλα γίνονταν «κατά βάθος» για οικονομικούς λόγους: οι Ναζί τα έστησαν μόνο και μόνο για να έχουν τζάμπα εργατικά χέρια.

Κατά τελείως ανάλογο τρόπο, από την αναφορά στην πρόσφατη άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι πλήρως απόντες οι μετανάστες. Κάποιος που βλέπει την ταινία δεν πληροφορείται αν στην Ελλάδα υπάρχει μετανάστευση ή αν διεξάγονται αγώνες γύρω από αυτήν.

Υπό τις συνθήκες αυτές, ο αναγνώστης θα φαντάστηκε ήδη ότι θα ήταν πολυτέλεια να αναμένουμε κάποια νύξη για την έμφυλη διάσταση του ακροδεξιού φαινομένου, για το μισογυνισμό και την ομοφοβία που αποτελεί βασική συγκολλητική ύλη της χρυσαυγίτικης κοινωνικότητας.

Η θεμελιωδώς δυιστική αφήγηση του «Φασισμού ΑΕ», σκιαγραφεί συστηματικά ένα τοπίο όπου ντόπιοι λευκοί άντρες μονομαχούν με ντόπιους λευκούς άντρες και προσπαθούν να τους συντρίψουν. Και θα τα καταφέρουν, εκτός αν οι δεύτεροι αφυπνιστούν και προλάβουν να συντρίψουν εκείνοι τους πρώτους. Για να γίνει αυτό, πρέπει να αποκτήσουν την κατάλληλη συνείδηση, η οποία δεν μπορεί παρά να τους έλθει εκ των έξω. Κατά τον ίδιο τρόπο που, με ένα είδος αντεστραμμένου λενινισμού, η μέχρι τώρα φασιστική συνείδηση έρχεται στις μάζες επίσης απ’ έξω. Σε κάθε περίπτωση, έσχατη αλήθεια της μονομαχίας αυτής είναι η οικονομία.

Η μόνη ρωγμή σε αυτό τον φαύλο κύκλο που αυτοδικαιώνεται, είναι μία κουβέντα του Σπύρου Μαρκέτου. Σε ένα σημείο, ο Μαρκέτος εφιστά την προσοχή στο ότι «ο φασισμός είναι κίνημα, και τα κινήματα δεν ελέγχονται κατά βούληση· άπαξ και ξεκινήσουν, μετά είναι δύσκολο να τα σταματήσεις».

Η επισήμανση αυτή είναι διφορούμενη. Έτσι όπως εισάγεται στο συγκείμενο της ταινίας, χρωματίζεται μάλλον ηθικολογικά, ως ένας κώδωνας κινδύνου («εμπρός λοιπόν να τον σταματήσουμε όσο είναι καιρός»). Εφόσον τίθεται, όμως, και ακούγεται, είναι δυνατό να γεννήσει στον θεατή το ερώτημα: αφού είναι δύσκολο να ελεγχθεί το σταμάτημα του φασισμού, γιατί να δεχθούμε ότι είναι εύκολο να ελεγχθεί το ξεκίνημά του; Τι αλλάζει; Τελικά, μήπως και η ίδια η αρχική εμφάνιση και ανάπτυξη των ακροδεξιών και ρατσιστικών ιδεολογιών οφείλονται σε πιο πολύπλοκα και ενδεχομενικά αίτια, και όχι στη μονοδιάστατη, παντοδύναμη και πάντοτε προβλέψιμη δράση του «καπιταλισμού» ή της «οικονομίας»;

Το ερώτημα αυτό δεν απαντάται στην ταινία. Δεν τίθεται καν, τουλάχιστον ρητά. Γεννιέται όμως. Και οι θεατές μπορούν να το κρατήσουν και, ενδεχομένως, να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν τις δικές τους υποθέσεις και αφηγήσεις εκτός πεδίου, στις σιωπές της ταινίας, μετά το τέλος της, ή και πριν την αρχή της.
βλ την ταινια  εδω:

http://vimeo.com/91561459

 ''Φασισμός ΑΕ'' και ''Οικονομισμός ΑΕ'', ή στοιχεία μακρο/οικονομίας και μικρο/οικονομίας του...

"ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ" 24-4-14

ο θεατός απρίλης αφήνει το φτυάρι/αναδημοσιευση απο το αδελφο Μπλογκ: MHNYMAL

ο θεατός απρίλης αφήνει το φτυάρι

Η ιστορία, έγραψε ο Jacques Le Goff, πολύ καιρό πριν την πρωταπριλιά που μας πέρασε, είναι επιστήμη του χρόνου, στενά συνδεμένη με τις διάφορες αντιλήψεις για το χρόνο στο εσωτερικό της κοινωνίας. Ο χριστιανισμός, για παράδειγμα, συνδύασε τουλάχιστον τρία διαφορετικά είδη χρόνων, με πρώτο τον κυκλικό χρόνο της τελετουργίας που αξιοποιούσε το ειδωλολατρικό ημερολόγιο. Τον χρόνο της φύσης, δηλαδή, τις αδιάκοπα επανερχόμενες εποχές, που τις μυρίζουμε πιο πολύ στα φυτά, γι' αυτό χρειάζεται το χώμα, να σε διαπεράσουν οι στιγμές αυτού του χρόνου, δεν πρόκειται απλώς για ζήτημα ένδυσης και υπόδησης, θέρμανσης και δροσισμού, ομπρέλας και γυαλιών ηλίου. Μάθαμε ότι χρόνος είναι αυτό που μετρούν τα ρολόγια και τα ημερολόγια, που εμφανίζεται πάντα μπροστά μας, τον βλέπω κάτω δεξιά στην οθόνη του υπολογιστή, στο κινητό, στο ημερολόγιο του τοίχου, αυστηρά κομματιασμένο σε 60, 3.600, 86.400 κομματάκια, φτερωτές στιγμές, φτερόλεπτα. 

giphy

Έτσι τα βρήκαμε, λένε και δεν έχουν άδικο. Έτσι τα βρήκαμε. Άλλοτε η μέρα άρχιζε με την ανατολή και τέλειωνε στη δύση. Τώρα αργεί να νυχτώσει. Όχι μόνο γιατί μεγάλωσε η μέρα αλλά και γιατί άλλαξε η ώρα. Δεν έχουν όλες οι μέρες 24 ώρες. Μία έχει 23 κι άλλη μια 25. Τις μέρες που η ώρα αλλάζει. Ο χρόνος είναι κατασκευή. Την 1η Απριλίου 2014 ο Le Goff άφησε τα εγκόσμια. Στις 6 κάποιου Απρίλη η Αμαράντα άρχισε μετά από εντολή του θανάτου να υφαίνει το σάβανό της. Της παρουσιάστηκε σαν γυναίκα - μήπως είναι γυναίκα; - με γαλάζιο φόρεμα. Άρχισε να μετράει τον χρόνο με βελονιές. Τι σημασία είχαν πια οι ενδείξεις των ρολογιών και των ημερολογίων; Όταν έβαλε την τελευταία βελονιά, κάποιον Φλεβάρη, ήταν η ώρα να πεθάνει.Η Αμαράντα ειδοποίησε όλη την κοινότητα του Μακόντο και ανέλαβε να μεταφέρει δεκάδες πισσαρισμένα γράμματα των κατοίκων του στους νεκρούς τους. Τα Εκατό χρόνια μοναξιάς μπορούν να είναι Άρλεκιν, μπορούν να είναι και Ιλιάδα – ανάλογα με το πώς θα το διαβάζουμε, συμπεραίνει ο Τριαρίδης. Έτσι είναι, γενικά. Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ' αφήσουμε. Στις 17 Απριλίου ήρθε η ώρα του Gabriel Garcia Marquez. Στο ημερολόγιο του Ελύτη για τον αθέατο Απρίλιό του δεν βρίσκονται οι ημερομηνίες 6 και 17. Δεν τον μπορώ τον Ελύτη και το απριλιάτικο ημερολόγιό του. Δεν το μπορώ το φεγγάρι που σπαράζει στης νύχτας το κοτσάνι. Προτιμώ, μα το θεό, τον μπαρμπα-Φεγγάρη του Ρίτσου. 

Ο Μάης σηκώνει το φτυάρι κι ο Απρίλης τρέμει. Ο Μάκβεθ σκέφτεται την επαύριο. Ο χρόνος είναι κάτι σε ρήμα. Η Emily Dickinson:

Η πρώτη Πράξη είναι να βρεις
Η δεύτερη, να χάσεις, 

Για το "Χρυσόμαλλο το Δέρας" η Εκστρατεία 

Τρίτη

Τέταρτη, καμιά Ανακάλυψη - 

Πέμπτη, κανένα Πλήρωμα - 

Τέλος, ούτε Χρυσόμαλλη Προβιά - 

Κι ο Ιάσων - ένα ψέμα.

(1864) 

Ο Μarx δεν γοητεύει πια τις γυναίκες του Κώστα Γεμενετζή, Ψυχαναλυτή- αναδημοσίευση απο το Protagon

16 Οκτωβρίου 2011
Του Κώστα Γεμενετζή, Ψυχαναλυτή

Ο Μarx δεν γοητεύει πια τις γυναίκες

• 

• Πρόσφατα άρθρα στην κατηγορία 'Αναγνώστες'

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Ο Karl Marx γράφει σε μια επιστολή του:

"Ό,τι υπάρχει για μένα μέσω του χρήματος, ό,τι μπορώ να πληρώσω, δηλ. μπορεί το χρήμα να αγοράσει, είμαι εγώ ο ίδιος, ο κάτοχος του χρήματος."[i]

Η φράση του Marx ισχύει σήμερα κατά μείζονα λόγο. Αρχές του '80 ο ιδιοκτήτης ενός μίνι-μάρκετ στην Ύδρα μου είπε για τους τουρίστες: "Και η ανάσα τους είναι τζίρος". Τούτο δεν ισχύει μόνο για τους τουρίστες της Ύδρας αλλά για όλους μας. Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά δραστηριότητα την οποία δεν πληρώνουμε. Και η ανάσα μας ακόμη θέλει, κυριολεκτικά πλέον, χρήματα για έργα που θα διατηρήσουν τον αέρα σχετικά αναπνεύσιμο. Ενδεχομένως σήμερα θα ίσχυε η αντιστροφή της φράσης του Marx: "Είμαι ό,τι μπορώ να πληρώσω." Δεν είναι δηλαδή το πορτοφόλι μου, που καταλαμβάνει μια θέση στο είναι μου, το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει και άλλα πράγματα έξω από την οικονομία, αλλά σε μεγάλο βαθμό το πορτοφόλι μου είναι ο φορέας του είναι μου.

Έτσι η οικονομική κρίση είναι κρίση υπαρξιακή. Με ποιον τρόπο όμως ταυτίζονται πορτοφόλι και ύπαρξη; Ο Marx συνεχίζει στην επιστολή του:

"Όσο μεγάλη είναι η δύναμη του χρήματος, άλλο τόσο μεγάλη είναι η δύναμη μου. Οι ιδιότητες του χρήματος είναι ιδιότητες και ουσιαστικές δυνάμεις δικές μου - του κατόχου του -. Αυτό που είμαι και δύναμαι δεν καθορίζεται λοιπόν διόλου από την ατομικότητα μου. Είμαι πανάσχημος, όμως μπορώ να μου αγοράσω την ωραιότερη γυναίκα. Άρα δεν είμαι πανάσχημος γιατί η επίδραση της ασχήμιας, η απωθητική της δύναμη, εκμηδενίζεται από το χρήμα. Είμαι - σύμφωνα με την ατομικότητα μου - παράλυτος· όμως το χρήμα μου δίνει 24 πόδια· άρα δεν είμαι παράλυτος· είμαι ένας κακός, άτιμος, ασυνείδητος, απολίτιστος άνθρωπος· όμως το χρήμα εκτιμάται, επομένως και ο κάτοχος του."

Αν είναι γεγονός η ασχήμια, η παραλυσία, η κακία μου κλπ., τότε το χρήμα επιτελεί μια απο-γεγονοποίηση.[ii] Με κάνει έναν άλλο. Κάνει τον πανάσχημο γοητευτικό, τον παράλυτο ελάφι, τον άτιμο ευυπόληπτο. Όμως η απο-γεγονοποιούσα ιδιότητα του χρήματος δεν αφορά μόνο την εικόνα του κατόχου του. Αφαιρεί και από τα πράγματα την οντότητα τους διότι τα καθιστά αντικαταστάσιμα κατά βούληση. Από τη στιγμή που έχω αρκετά χρήματα για ένα νέο κινητό, ένα νέο αυτοκίνητο, ένα νέο σπίτι κλπ., το κινητό, αυτοκίνητο, σπίτι του σήμερα είναι το προδιαγραμμένο σκουπίδι του αύριο. Το πόσο κοντά είναι αυτό το αύριο εξαρτάται μόνο και μόνο από τα χρήματα που διαθέτω για την αντικατάστασή τους.

Το χρήμα με καθιστά ικανό να αγνοώ το πώς είμαι (πανάσχημος, παράλυτος, κακός κλπ.) και συνάμα να αγνοώ τα πράγματα, τον δικό τους χρόνο της χρήσης και της φθοράς.

Η οικονομική κρίση, εκεί που συνεπάγεται δραστική μείωση των εισοδημάτων, είναι ένας σεισμός που καταλύει αυτήν τη σχέση με τον εαυτό και τα πράγματα. Με επαναφέρει στη γεγονότητά μου: Είμαι πανάσχημος και αποκρουστικός, δεν γυρίζει καμιά γυναίκα να με κοιτάξει. Είμαι παράλυτος, δεν μπορώ πια να εξαγοράσω 24 πόδια με τη μορφή τεχνικών υποκατάστατων, υπηρετών που να τρέχουν για μένα, κολάκων που κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα κλπ. 

Η οικονομική κρίση μου αφαιρεί όλα τα φτιασίδια που με καλλώπιζαν, όλα τα φτερά παγωνιού που με στόλιζαν. Η οικονομική κρίση με απογυμνώνει. Από αυτό που θέλω να είμαι, με κάνει αυτό που είμαι.

Τα πράγματα δεν είναι πια αντικαταστάσιμα. Το κινητό μου θα το προσέχω, θα το επιδιορθώνω, θα το κρατήσω όσο κρατήσει. Το ίδιο θα γίνει με το αυτοκίνητο, με τα έπιπλα κλπ. Δεν θα διαθέτω εγώ τα πράγματα. Θα είμαι στη δική τους διάθεση.

Για πολλούς αυτές οι προοπτικές είναι εφιάλτης. Αντιδρούν και θα αντιδρούν με λύσσα. Καθώς ύπαρξη και πορτοφόλι ταυτίζονται, περικοπή των εσόδων τους ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό. Αν ποτέ συμφιλιωθούν με τη γύμνια τους, αν ποτέ μάθουν να προσέχουν τα πράγματα, αυτό θα γίνει με πολύ πόνο και αίμα.

---

[i] Karl Marx: MEW τ. 40, σ. 564.

[http://books.google.com/books?ei=CfuSTsjoI4fcsgaCt6nmDg&ct=result&id=250bAQAAMAAJ&dq=marx+band+40+h%C3%A4%C3%9Flich&q=lahm#search_anchor]

[ii] Βλ. και Byung-Chul Han, Duft der Zeit [Ευωδία του χρόνου], κεφ. Vita contemplativa,σ. 29. Μετάφραση δική μου.

 [https://docs.google.com/leaf?id=1ZlL-fy8mwVs3eHNDez9OiL6Hk9W3L7LmgM5FhM-lpuA&hl=en_US]

Κωστας Γεμενετζης / Konstantin Gemenetzis

website / Facebook / Skype Name: konstantingemenetzis