Κραδασμοί στη ΔΗΜΑΡ απ' τη δήλωση Γεωργάτου για τη γερμανική Αριστερά Κατηγόρησε τους βουλευτές του Die Linke επειδή καταψήφισαν το πακέτο βοήθειας(απο το βημα)

Κραδασμοί στη ΔΗΜΑΡ απ' τη δήλωση Γεωργάτου για τη γερμανική Αριστερά

Κατηγόρησε τους βουλευτές του Die Linke επειδή καταψήφισαν το πακέτο βοήθειας

Οι θεοί μας παραχώρησαν... απο το Μπλογκ :Μόνο Ποίηση

Οι θεοί μας παραχώρησαν αυτήν την

Ελευθερία: να υποτάξουμε τους εαυτούς μας
Στην κυριαρχία τους με μια πράξη θέλησης.
Είναι καλύτερα να το κάνουμε αυτό
Αφού μόνο στην ψευδαίσθησή της
Βρίσκει η ελευθερία ύπαρξη.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

η συνεχεια εδώ:
http://monopoihmata.blogspot.com/2009/12/blog-post_21.html

Monty Python - The Philosophers' Song

Leonard Cohen - Solidarity Forever (The Union Makes Us Strong)

οταν ο κόσμος

Όταν ο Κόσμος

Όταν ο κόσμος μας -που τώρα αργοπεθαίνει

- και βλέπουμε πως τίποτε, το σταθερό δε μενει

-Κι όλα τα κοσμοείδωλα καίγονται στη Πυρά

που στήνουνε οι Νέοι μας φωνάζοντας ” Oυρααά”!

Όταν το Σύμπαν κι η ζωή θα φτάσουν ως το Τέρμα

Κι όταν θα δύσει ο ήλιος μας στου Ουρανού το Γέρμα

Κι η Μηχανή του Χρόνου μας θα φτασει στο Μηδέν

-Κι ας λένε οι Πλατωνικοί για της αρχής το Εν-

όταν από τις τρύπες τους με άσπρες τις Γενειάδες

θα ξαναβγούν οι Αθάνατοι κι οι εννέα Εννεάδες

Όταν και οι Καββαλιστες προφέρουν τ’ Όνομα του

Και κλονιστεί το Σύμπαν μας από τα Θέμελα του

Οταν ο Κόσμος σαν Αυτί που Ξεκολλά και πέφτει

Κι η ανθρωπότη θα πονά λες και της βάζουν Νέφτι

Όταν τ΄Αυτί το Κόσμου μας, πέσει Ξεκολλημένο

Στη Ράχη ενός ελέφαντα και μείνει εκεί Χαμένο

Όταν σπάσει το τύμπανο απ’ το Ουρλιαχτό του κόσμου

Τα δυο μου μάτια θε να Διούν Το Άχτιστο το Φως μου

….Βαθιά μέσα απ’τη Κόλαση , μες την Αθανασία

Του Άγιου Δισκοπότηρου θα πιούμε την Ουσία

Κι ο Κόσμος θα εκρήγνυται με μια Φωτοχυσία….

Anselm Jappe: Έχει το χρήμα γίνει παρωχημένο; Αναδημοσίευση από το Marxist Reloaded Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου/αναδ.απο τον ΕΟΣ

Anselm Jappe: Έχει το χρήμα γίνει παρωχημένο;

Αναδημοσίευση από το Marxist Reloaded

Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι επίσημοι φορείς μας προετοιμάζουν : πολύ σύντομα, μια καινούρια παγκόσμια οικονομική κρίση πρόκειται να ξεσπάσει, και θα είναι χειρότερη από αυτή του 2008. Μιλούν ανοιχτά για « καταστροφές ». Μα τι θα συμβεί μετά ? Πώς θα είναι οι ζωές μας μετά από μια κατάρρευση των τραπεζών και των δημοσίων οικονομικών σε ευρεία κλίμακα ? Στην Αργεντινή έχει ήδη συμβεί το 2002. Με τίμημα μια εξαθλίωση σε μαζική κλίμακα, η οικονομία της χώρας μπόρεσε να αναπτυχθεί ξανά λίγο : αλλά, σε αυτή την περίπτωση, δεν αφορούσε παρά μόνο μια χώρα. Σήμερα, όλες οι οικονομίες, ευρωπαϊκές και βορειοαμερικάνικες, κινδυνεύουν να βουλιάξουν όλες μαζί, χωρίς πιθανή σωτηρία.

Πότε το χρηματιστηριακό κραχ δεν θα είναι πια ένα καινούριο νέο στα ΜΜΕ, αλλά ένα γεγονός το οποίο θα αντιλαμβανόμαστε βγαίνοντας στο δρόμο ; Απάντηση : όταν το χρήμα θα χάσει τη συνήθη λειτουργία του. Είτε γινόμενο σπάνιο (αντιπληθωρισμός), είτε κυκλοφορώντας σε τεράστιες ποσότητες, αλλά απαξιωμένες (πληθωρισμός). Και στις δύο περιπτώσεις, η κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών θα επιβραδύνεται ώσπου να μπορέσει να σταματήσει τελείως : οι κάτοχοί τους δεν θα βρίσκουν ποιος θα μπορεί να τους πληρώσει σε χρήμα, σε χρήμα « με αξία », που θα τους επιτρέπει με τη σειρά τους να αγοράζουν άλλα εμπορεύματα και υπηρεσίες. Θα τα κρατούν επομένως για τους εαυτούς τους. Θα έχουμε γεμάτα μαγαζιά, αλλά χωρίς πελάτες, εργοστάσια σε κατάσταση άριστης λειτουργίας, αλλά χωρίς προσωπικό να τα δουλέψει, σχολεία όπου οι καθηγητές δεν θα εμφανίζονται, επειδή θα είναι απλήρωτοι πολλούς μήνες. Θα συνειδητοποιήσουμε τότε μια αλήθεια που είναι τόσο προφανής ώστε δεν τη βλέπαμε : δεν υπάρχει καμία κρίση στην παραγωγή την ίδια. Η παραγωγικότητα σε όλους τους τομείς αυξάνει διαρκώς. Η καλλιεργήσιμη γη θα μπορούσε να θρέψει όλον τον παγκόσμιο πληθυσμό, και τα εργαστήρια και τα εργοστάσια παράγουν πολύ περισσότερες ποσότητες από αυτές που είναι αναγκαίες, ευκταίες και βιώσιμες. Οι μιζέριες του κόσμου δεν οφείλονται, όπως στον Μεσαίωνα, σε φυσικές καταστροφές, αλλά σε ένα είδος μαγείας που χωρίζει τους ανθρώπους από τα προϊόντα τους.

Αυτό που δεν λειτουργεί, είναι η διασύνδεση που τίθεται ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτό που παράγουν : το χρήμα. Στη νεωτερικότητα, το χρήμα έχει γίνει η « καθολική διαμεσολάβηση » (Μαρξ). Η κρίση μας φέρνει αντιμέτωπους με το θεμελιακό παράδοξο της καπιταλιστικής κοινωνίας : η παραγωγή των αγαθών και των υπηρεσιών δεν είναι σκοπός, αλλά μόνο μέσο. Ο μόνος σκοπός είναι ο πολλαπλασιασμός του χρήματος, είναι να επενδύσεις ένα ευρώ για να πάρεις δύο. Και όταν αυτός ο μηχανισμός χαλάσει, είναι όλη η « πραγματική » παραγωγή που υποφέρει και που μπορεί ακόμα και να μπλοκάρει εντελώς. Επομένως, όπως ο Τάνταλος του ελληνικού μύθου, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πλούτη που, όταν θέλουμε να τα βάλουμε στο χέρι, αποσύρονται : επειδή δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε. Αυτή η αναγκαστική αποποίηση ήταν πάντα η τύχη του φτωχού. Αλλά τώρα, για πρώτη φορά, αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε ολόκληρη την κοινωνία, ή σχεδόν. Η τελευταία λέξη της αγοράς είναι λοιπόν να μας αφήσει να πεθάνουμε της πείνας, περιτριγυρισμένοι από συσκευασμένα τρόφιμα που βρίσκονται παντού και σαπίζουν, χωρίς κανείς να πρέπει να τα αγγίξει.

Ωστόσο, οι καταφρονητές του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού μας διαβεβαιώνουν ότι η χρηματοδότηση, η πίστωση και τα χρηματιστήρια δεν είναι παρά εξογκώματα ενός υγιούς οικονομικού σώματος. Μόλις σκάει η φούσκα, υπάρχουν αναταραχές και πτωχεύσεις, αλλά τελικά δεν πρόκειται παρά για μια ευεργετική αιμορραγία, και θα ξεκινήσουμε ξανά στη συνέχεια με μια πιο στέρεη πραγματική οικονομία. Αλήθεια ? Σήμερα, αποκτάμε σχεδόν τα πάντα πριν την πληρωμή τους. Τουλάχιστον η πλειοψηφία του πληθυσμού που ζει σε πόλεις, δε θα μπορούσε να θρέψει τον εαυτό της, ούτε να έχει θέρμανση, φωτισμό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μετακίνηση. Ούτε για 3 μέρες. Αν το σουπερμάρκετ, η εταιρία ηλεκτρισμού, η αντλία καυσίμου και το νοσοκομείο δεν δέχονται παρά « καλό » χρήμα (για παράδειγμα, ένα δυνατό ξένο νόμισμα, και όχι γραμμάτια τυπωμένα από την ίδια την εθνική τράπεζα, εντελώς απαξιωμένα), και εάν δεν υπάρχει πλέον αρκετό τέτοιο χρήμα, θα φτάσουμε γρήγορα στη δυσχέρεια. Αν είμαστε αρκετοί, και έτοιμοι για « ανταρσία », μπορούμε ακόμα να κάνουμε εφόδους στο σουπερμάρκετ, ή να συνδεθούμε κατευθείαν με το ηλεκτρικό δίκτυο. Αλλά όταν το σουπερμάρκετ δεν θα είναι πια εφοδιασμένο, και η μονάδα παραγωγή ενέργειας θα σταματήσει, εξαιτίας της αδυναμίας να πληρωθούν οι εργαζόμενοι και οι προμηθευτές, τι θα κάνουμε ? Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε συμφωνίες ανταλλαγής, νέες μορφές αλληλεγγύης, άμεσες ανταλλαγές : θα είναι μια καλή ευκαιρία για να αναγεννήσουμε τους « κοινωνικούς δεσμούς ». Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει ότι θα τα καταφέρουμε σε πολύ λίγο χρόνο και σε μεγάλη κλίμακα, στη μέση του χάους και των λεηλασιών ? Θα πάμε στην εξοχή, λένε κάποιοι, για να οικειοποιηθούμε άμεσα τις πρώτες ύλες. Κρίμα που η Ευρωπαϊκή Κοινότητα πλήρωνε για δεκαετίες τους αγρότες για να κόβουν τα δέντρα τους, να καταστρέφουν τα αμπέλια τους και να θανατώνουν τα ζώα τους… Μετά την κατάρρευση των ανατολικών χωρών, εκατομμύρια άνθρωποι επέζησαν χάρη στους γονείς τους που ζούσαν στην εξοχή και χάρη σε μικρούς κήπους. Ποιος μπορεί να πει το ίδιο για τη Γαλλία ή τη Γερμανία;

Δεν είναι σίγουρο ότι θα φτάσουμε σε αυτά τα άκρα. Αλλά ακόμα και μια μερική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα μας φέρει αντιμέτωπους με τις συνέπειες του γεγονότος ότι είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι με το χρήμα, με το να του εμπιστευόμαστε το αποκλειστικό καθήκον της διασφάλισης της λειτουργίας της κοινωνίας. Το χρήμα υπήρχε από την αυγή της ιστορίας, μας διαβεβαιώνουν : αλλά στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες, δεν έπαιζε παρά περιθωριακό ρόλο. Δεν είναι παρά τις τελευταίες δεκαετίες που έχουμε φτάσει στο σημείο όπου σχεδόν κάθε μία εκδήλωση της ζωής περνάει από το χρήμα, και όπου το χρήμα διεισδύει σε κάθε γωνιά της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης. Χωρίς το χρήμα που κάνει τα πράγματα να κυκλοφορούν, είμαστε σαν ένα σώμα χωρίς αίμα. Αλλά το χρήμα δεν είναι « αληθινό » παρά όταν είναι η έκφραση μιας εργασίας που έχει πραγματικά εκτελεστεί και της αξίας μέσα από την οποία αυτή η εργασία εκπροσωπείται. Το υπόλοιπο του χρήματος δεν είναι παρά μια μυθοπλασία που βασίζεται πάνω στη μοναδική αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των παικτών – μια εμπιστοσύνη που μπορεί να εξατμιστεί, όπως βλέπουμε σήμερα. Είμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου που δεν έχει προβλεφθεί από την οικονομική επιστήμη : όχι στην κρίση ενός νομίσματος, και της οικονομίας που αυτό εκπροσωπεί, προς όφελος ενός άλλου, πιο ισχυρού. Το ευρώ, το δολάριο και το γιεν βρίσκονται όλα σε κρίση, και οι ελάχιστες χώρες που εξακολουθούν να έχουν πιστοληπτική διαβάθμιση ΑΑΑ από τους οίκους αξιολόγησης δεν θα μπορέσουν μόνες τους να σώσουν την παγκόσμια οικονομία. Καμία από τις προτεινόμενες οικονομικές συνταγές δεν λειτουργεί, πουθενά. Η ελεύθερη αγορά λειτουργεί τόσο λίγο όσο και το Κράτος, η λιτότητα τόσο λίγο όσο η πολιτική κινήτρων, ο κευνσιανισμός τόσο λίγο όσο ο μονεταρισμός. Το πρόβλημα βρίσκεται σε ένα πρόβλημα πιο βαθύ. Είμαστε μάρτυρες μιας απαξίωσης του χρήματος, ως τέτοιο, της απώλειας του ρόλου του, της αχρήστευσης του. Αλλά όχι από μια συνειδητή απόφαση μιας ανθρωπότητας επιτέλους κουρασμένης από αυτό που ήδη ο Σοφοκλής αποκαλούσε « η πιο ολέθρια από τις εφευρέσεις του ανθρώπου », αλλά ως μια διαδικασία ανεξέλεγκτη, χαοτική και εξαιρετικά επικίνδυνη. Είναι σαν να πήραμε την αναπηρική καρέκλα από κάποιον, αφού τον είχαμε αναγκάσει να μη χρησιμοποιεί τα πόδια του για πολύ καιρό. Το χρήμα είναι το φετίχ μας : ένας θεός που μόνοι μας δημιουργήσαμε, αλλά από τον οποίο πιστεύουμε ότι εξαρτόμαστε, και στον οποίο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα για να κατευνάσουμε τον θυμό του.

Τι να κάνουμε; Οι πωλητές εναλλακτικών συνταγών δεν απουσιάζουν : κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, συστήματα τοπικών ανταλλαγών, υποτιμημένα νομίσματα, κοινωνική στήριξη συμπολιτών που έχουν ανάγκη… Αυτά θα μπορούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, να λειτουργήσουν σε μικρές κλίμακες, ενώ τα υπόλοιπα τριγύρω ακόμα θα λειτουργούσαν. Ένα πράγμα είναι σίγουρο ωστόσο : δεν αρκεί να αγανακτούμε μπροστά στις υπερβολές της οικονομίας ή στην απληστία των τραπεζιτών. Ακόμα κι αν αυτή η απληστία φυσικά ισχύει, δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια του ασφυκτικού σημείου στο οποίο βρίσκεται η καπιταλιστική δυναμική. Η αντικατάσταση της ζωντανής εργασίας – η μόνη πηγή αξίας που, υπό τη μορφή του χρήματος, είναι ο μοναδικός σκοπός της καπιταλιστικής παραγωγής – μαζί με τις τεχνολογίες – που δεν δημιουργούν αξία – έχει σχεδόν στερέψει την πηγή της παραγωγής αξίας. Ο καπιταλισμός, αναπτύσσοντας, υπό την πίεση του ανταγωνισμού, τις τεχνολογίες πριόνισε, σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν. Αυτή η διαδικασία, που αποτελεί κομμάτι της βασικής του λογικής εξαρχής, έχει ξεπεράσει ένα κρίσιμο κατώφλι τις τελευταίες δεκαετίες. Η μη- κερδοφόρα χρήση του κεφαλαίου δεν μπόρεσε να κρυφτεί παρά με μια επιστροφή, πάντα πιο μαζική, στην πίστωση, η οποία είναι μια πρόωρη κατανάλωση κερδών που αναμένονται για το μέλλον. Τώρα, ακόμα κι αυτή η τεχνητή παράταση της ζωής του κεφαλαίου μοιάζει να έχει εξαντλήσει όλους τους πόρους της.

Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε την αναγκαιότητα – αλλά επίσης να διαπιστώσουμε τη δυνατότητα, την τύχη – να βγούμε από αυτό το σύστημα που είναι βασισμένο πάνω στην αξία και την αφηρημένη εργασία, το χρήμα και το εμπόρευμα, το κεφάλαιο και τον μισθό. Αλλά αυτό το άλμα προς το άγνωστο προκαλεί φόβο, ακόμα και σε αυτούς που δεν εγκαταλείπουν ποτέ την κριτική των εγκλημάτων των « καπιταλιστών ». Προς το παρόν, αυτό που επικρατεί είναι περισσότερο το κυνήγι μιας άσχημης κερδοσκοπίας. Ακόμη κι αν δεν μπορούμε παρά να μοιραστούμε την αγανάκτηση μπροστά στα κέρδη των τραπεζών, πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτή η αγανάκτηση παραμένει πίσω από μια κριτική του καπιταλισμού ως σύστημα. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως ο Ομπάμα και ο Τζωρτζ Σόρος λένε ότι την καταλαβαίνουν. Η αλήθεια είναι πολύ πιο τραγική : αν οι τράπεζες βυθιστούν, αν κηρύξουν πτώχευση αλυσιδωτά, αν σταματήσουν να διανέμουν το χρήμα, κινδυνεύουμε όλοι να βυθιστούμε μαζί τους, επειδή εδώ και καιρό μας έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα να ζήσουμε με άλλο τρόπο, εκτός από να ξοδεύουμε χρήμα. Θα είναι καλό να το ξαναμάθουμε – αλλά ποιος ξέρει με ποιο τίμημα αυτό θα συμβεί !

Κανείς δεν μπορεί να πει ειλικρινά ότι ξέρει πώς να οργανώσει τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων όταν το χρήμα θα έχει χάσει τη λειτουργία του. Θα ήταν καλό τουλάχιστον να παραδεχτούμε το πρόβλημα. Πρέπει ίσως να προετοιμαστούμε για το « μετα-χρήμα » όπως για το « μετα-πετρέλαιο ».

πηγή: http://www.exit-online.org/pdf/Geld_Ellinika.pdf

INLAND EMPIRE - Laura Dern Dreams

Το κίνημα της πατάτας σαρώνει τους μεσάζοντες .

Το κίνημα της πατάτας σαρώνει τους μεσάζοντες .

ς ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΗ ΑΙΓΙΝΑ .- -

Ποιες πόλεις ετοιμάζονται να μπουν στο παιχνίδι Το κίνημα της πατάτας σαρώνει τους μεσάζοντες Διαβάστε πώς εξελίσσεται το κίνημα της πατάτας στην Ελλάδα.  Νέα διάθεση χωρίς μεσολαβητές το Σάββατο.  ...

Κωνσταντίνα Κούνεβα: «Η αλληλεγγύη είναι μέσο επιβίωσης, σώζει» – Συνέντευξη στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο,

Κωνσταντίνα Κούνεβα: «Η αλληλεγγύη είναι μέσο επιβίωσης, σώζει» – Συνέντευξη στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο, απο το ΜΟΝΟ #3

«Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα», το BBC «δείχνει» τι θα συνέβαινε...in.gr

Κόσμος

«Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα», το BBC «δείχνει» τι θα συνέβαινε...

"Κοινωνικό Θεατροπωλείο" εγκαινιάζει το ΚΘΒΕ(απο τη σελιδα της ιωαννας)

"Κοινωνικό Θεατροπωλείο" εγκαινιάζει το ΚΘΒΕ

Ένα πακέτο μακαρόνια, ρύζι, κονσέρβες, ζάχαρη ή οποιαδήποτε ξηρά τροφή ή τρόφιμα μακράς διάρκειας, θα "στοιχίζει" το εισιτήριο για να παρακολουθήσει κάποιος μια παράσταση, στο Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας.Το "Κοινωνικό Θεατροπωλείο", όπως τιτλοφορεί το ΚΘΒΕ το νέο θεσμό κοινωνικής πολιτικής που εγκαινιάζει, θα αφορά σειρά πέντε νέων παραστάσεων του, που θα "ανεβούν" σε δύο από τις πέντε συνολικά σκηνές του θεάτρου από τα μέσα του ερχόμενου Μαρτίου.

Τα τρόφιμα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν σε κοινωνικά ιδρύματα ("Το Χαμόγελο του παιδιού", "Ελληνικό Παιδικό Χωριό", Ίδρυμα Ορφανοτροφείο Θηλέων "Η Μέλισσα", Παπάφειο Ίδρυμα & Ξενώνας Προστασίας Αγάμων Μητέρων "Το Σπίτι της Μαρίας").
"Δεν ζητάμε χρήματα για τις παραστάσεις μας. Ζητάμε από τους θεατές μας τρόφιμα μακράς διαρκείας για να τα προσφέρουμε σε Κέντρα Φιλοξενίας συνανθρώπων μας. Στη βία των επαγγελματιών του κέρδους ας αντιτάξουμε την εφημερία μας, τη διαθεσιμότητα και την παρηγορία. Εμείς, οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ- το πρώτο πληθυντικό το διεκδικώ γιατί είναι τιμή μου να είμαι ένας από αυτούς- ανοίγουμε το 'Κοινωνικό Θεατροπωλείο' και προσπαθούμε να αρθρώσουμε παρηγορητική φωνή για τον συνάνθρωπο που δοκιμάζεται" λέει μεταξύ άλλων σε σημείωμά του ο καλλιτεχνικός διευθυντή του ΚΘΒΕ Σωτήρης Χατζάκης.
Στο πλαίσιο του "Κοινωνικού Θεατροπωλείου", θα παρουσιαστούν, καταρχήν, από το ΚΘΒΕ πέντε παραγωγές που θα φιλοξενηθούν, στο νέο Υπερώο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών.
Τις παραστάσεις θα σκηνοθετήσουν οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ: Μαρίνα Χατζηιωάννου, Γιώργος Ρούφας, Βασίλης Σπυρόπουλος, Γιάννης Τσάτσαρης, Γιώργος Σφυρίδης και Εβελίνα Παπούλια.
Οι παραγωγές αφορούν τα έργα: "Συλλογή" του Χάρολντ Πίντερ, "CHATROOM" της Έντα Γουόλ , "Ιστορία του ζωολογικού κήπου" του Έντουαρτ Άλμπυ, "Οι δούλες" του Ζαν Ζενέ, και "Δίψα" των Εβελίνα Παπούλια και Μαίρης Καλδάρα.

gr.news.yahoo.com

ANemos: Ιστορία Τρέλας με το Αχρηστο Δημόσιο

ANemos: Ιστορία Τρέλας με το Αχρηστο Δημόσιο

κοιτα ρε που το πάνε ,κοιτα :Μετά τις εκλογές η συμπλήρωση των φορολογικών δηλώσεων Τα έντυπα θα σταλούν στις εφορίες το καλοκαίρι από τις παραλίες (το βημα )

Μετά τις εκλογές η συμπλήρωση των φορολογικών δηλώσεων

Τα έντυπα θα σταλούν στις εφορίες το καλοκαίρι από τις παραλίες

 αποσπασμα

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μία ημέρα πριν φύγει ο Φεβρουάριος και ακόμη δεν έχει σταλεί ούτε ένα έντυπο της εφορίας, ενώ «κρατημένα» στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του υπουργείου Οικονομικών είναι τα εκκαθαριστικά 375.000 εκκαθαριστικά ΕΤΑΚ που θα μπορούσαν να αποφέρουν στα Δημόσια ταμεία περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ.

Είναι προφανές ότι το υπουργείο Οικονομικών δεν επιθυμεί να στείλει τα «φουσκωμένα» ραβασάκια της εφορίας σε εκατομμύρια φορολογούμενους εν μέσω προεκλογικής περιόδου και επίσης σκοπεύει να μοιράσει μέσα στους επόμενους μήνες έως το τέλος του έτους τις επιβαρύνσει σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

 

 

Παίδες .. Δεεεεεε ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ..αυτουνους τους νιαζει μόνο να βγουνε βουλευτές...αντε να κανουμε καμμια προσευχή .. 

παπαρολογίες

προσεχώς

ο Νέρωτας κι ο Θάνατος

MHNYMAL

ο Νέρωτας κι ο Θάνατος

Αιχμάλωτη Αφροδίτη-''η άτυχη γυναίκα να περάσει όλη της τη ζωή είτε ως αξιοπερίεργο «ζώο» ενός πλανόδιου τσίρκου, είτε ως «εξωτικό» ερωτικό αντικείμενο, είτε ως ιατρικό «φαινόμενο», ζώντας συνεχή ταπείνωση''.αποσπασματα απο το αρθρο της Κ.Ε

Έντυπη Έκδοση Επτά, Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Αιχμάλωτη Αφροδίτη

ΤΗΣ ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Βασιλική Ακαδημία Ιατρικής, 1817. Ο γάλλος ανατόμος Ζορζ Κουβιέ παρουσιάζει στους συναδέλφους του το ακριβές ομοίωμα μιας μαύρης γυναίκας από τη Ν. Αφρική. Η γυναίκα αυτή, που όταν ζούσε ονομαζόταν Σάαρτζι Μπάρτμαν αλλά έμεινε γνωστή ως «Hottentot Venus» (Αφροδίτη των Οτεντότων), είχε τεράστιους γλουτούς (στεατοπυγία) και υπερμεγέθη γεννητικά όργανα που κατέληγαν σε δύο αποφύσεις (μακρονυμφία). 

Έντυπη Έκδοση Επτά, Κυριακή 17 Απριλίου 2011 Αιχμάλωτη Αφροδίτη ΤΗΣ ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ (venardu@enet.gr) Βασιλική Ακαδημία Ιατρικής, 1817. Ο γάλλος ανατόμος Ζορζ Κουβιέ παρουσιάζει στους συναδέλφους του το ακριβές ομοίωμα μιας μαύρης γυναίκας από τη Ν. Αφρική. Η γυναίκα αυτή, που όταν ζούσε ονομαζόταν Σάαρτζι Μπάρτμαν αλλά έμεινε γνωστή ως «Hottentot Venus» (Αφροδίτη των Οτεντότων), είχε τεράστιους γλουτούς (στεατοπυγία) και υπερμεγέθη γεννητικά όργανα που κατέληγαν σε δύο αποφύσεις (μακρονυμφία). Γελοιογραφία της εποχής που σατίριζε τη «Μαύρη Αφροδίτη». Γελοιογραφία της εποχής που σατίριζε τη «Μαύρη Αφροδίτη». Τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά της κατέπληξαν όχι μόνο την ιατρική κοινότητα, αλλά και τη λονδρέζικη και την παριζιάνικη κοινωνία, με αποτέλεσμα η άτυχη γυναίκα να περάσει όλη της τη ζωή είτε ως αξιοπερίεργο «ζώο» ενός πλανόδιου τσίρκου, είτε ως «εξωτικό» ερωτικό αντικείμενο, είτε ως ιατρικό «φαινόμενο», ζώντας συνεχή ταπείνωση. Η συγκλονιστική αυτή ιστορία έγινε ταινία από τον Γαλλοτυνήσιο Αμπντελατίφ Κεσίς («Κους-κους με φρέσκο ψάρι») που παρακολουθεί με ευαισθησία την ιστορία της και δεν διστάζει να σοκάρει τον θεατή με σκληρές σκηνές. Στη «Μαύρη Αφροδίτη» (την Πέμπτη στα σινεμά), η Μπάρτμαν, ακριβώς όπως συνέβη και στην πραγματικότητα, «εργάζεται» για τον Νοτιοαφρικανό Σεζάρ, ο οποίος περιφέρει τη γυναίκα αυτή σε λονδρέζικα πανηγύρια. Η ηρωίδα (Γιαχίμα Τόρες) εμφανίζεται μέσα σε κλουβί να μουγκρίζει και να τρώει από το χέρι του «θηριοδαμαστή» της, ενώ εκείνος προτρέπει το κοινό να την αγγίζει στους γλουτούς ώστε να βεβαιωθεί πως αυτοί είναι αληθινοί. Μετά το τέλος της παράστασης συνειδητοποιούμε πως η κοπέλα, που βρίσκει καταφύγιο στο αλκοόλ, υποχρεώνεται να παίζει αυτόν τον ρολο από το αφεντικό της. Ο Σεζάρ την εκμεταλλευόταν ήδη από την εποχή που ζούσαν στη Ν. Αφρική. Κι όμως η Μπάρτμαν χάνει μια μεγάλη ευκαιρία: σε μια δίκη όπου ο Σεζάρ κατηγορείται ως δουλέμπορος, η ίδια καταθέτει πως όλα γίνονται με τη συναίνεσή της. Αυτή είναι λίγο πολύ και η πραγματική ιστορία της Σάαρτζι Μπάρτμαν, η οποία, στο Παρίσι πλέον, αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει τα γεννητικά της όργανα στην Ιατρική Ακαδημία και τον διακεκριμένο ανατόμο Κουβιέ. Τελικά πέφτει και πάλι στα χέρια ενός παρουσιαστή άγριων θηρίων και περιφέρεται στη γαλλική υψηλή κοινωνία ως σεξουαλικό αξιοπερίεργο. Γρήγορα θα καταλήξει σε οίκο ανοχής και το 1815 θα πεθάνει, μόνη, από φυματίωση και αφροδίσια νοσήματα. Μόνο τότε ο Κουβιέ καταφέρνει να μελετήσει το νεκρό σώμα της, που, αφού πρώτα αποτέλεσε τη βάση για ένα γύψινο ομοίωμα, ακρωτηριάστηκε. Διάφορα εκμαγεία της Σάαρτζι, ο σκελετός της και βάζα που περιείχαν το μυαλό και το αιδοίο της, παρουσιάζονταν σε κοινή θέα στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι μέχρι το 1976! Μόλις το 2002, μετα από αίτημα ετών του Μαντέλα, το λείψανό της θάφτηκε στη Ν. Αφρική. Ηδη στην εποχή της, η Μαύρη Αφροδίτη διακωμωδήθηκε σε κόμικ αλλά και σε παραστάσεις βοντβίλ. Γιατί όμως λεγόταν Αφροδίτη των Οτεντότων; Οι Οτεντότοι (έτσι χαρακτήριζαν, με περιφρονητικό τρόπο, οι Ευρωπαίοι των αρχών του 20ού αιώνα τη φυλή Κόι) είναι μια φυλή κτηνοτρόφων της Νότιας Αφρικής. Η πρόωρη και δυσανάλογη ανάπτυξη και οι ογκώδεις γλουτοί ήταν ένα φυσικό χαρακτηριστικό ιδίως των γυναικών της φυλής. Θεωρούνταν μάλιστα σημάδι ομορφιάς. Με το πέρασμα του χρόνου το χαρακτηριστικό αυτό εξαφανίστηκε. Ο Κουβιέ υπογράμμισε τις ομοιότητες του εγκεφάλου της Μπάρτμαν με αυτόν του ουραγκοτάγκου, αναπτύσσοντας μια από τις θεωρίες οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη. Την εποχή εκείνη η Μπάρτμαν παρείχε στους επιστήμονες «τον χαμένο κρίκο στην αλυσίδα της ανθρώπινης ύπαρξης», αναδεικνύοντας, όπως υποστήριζαν τότε, «το καθοριστικό σκαλοπάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου»... Στο βιβλίο «Black Venus: Sexualised Savages, Primal Fears and sexual savages in French» (εκδόσεις Paperback) η φεμινίστρια συγγραφέας Τ. Ντένεαν Σάρπλεϊ Γουάιτινγκ επισημαίνει πως το μοντέλο της Μαύρης Αφροδίτης (με την έννοια της αφρικανής γυναίκας που ξυπνάει ερωτικούς συνειρμούς στους δυτικούς) κυριαρχεί σε πολλά κείμενα γάλλων λογοτεχνών του 19ου αιώνα. Ομως, ενώ υπάρχει ολόκληρος κλάδος σπουδών που μελετά τις απεικονίσεις του «μαύρου» στη γαλλική λογοτεχνία (εξετάζοντας για παράδειγμα την «εμμονή» των Γάλλων για το θέμα ήδη από τον Μεσαίωνα), ελάχιστοι έχουν καταπιαστεί με τους τρόπους απεικόνισης της μαύρης (ή μουλάτας) γυναίκας. .................................................. Η αλήθεια είναι, σημειώνει η μελετήτρια, πως οι λογοτέχνες του 19ου αιώνα προσπαθούν να βάλουν σε βολικά «κουτάκια» τις Αφρικανές που τότε κατέκλυσαν τη Γαλλία λόγω της άνθησης του δουλεμπορίου. Οι γυναίκες αυτές ελκύουν και ταυτόχρονα φοβίζουν τους Γάλλους, που προσπαθούν να δαμάσουν τη «διαφορετικότητά» τους. Ετσι, η μεγάλη πλειονότητα των λογοτεχνών του 1800 παρουσιάζουν τη μαύρη γυναίκα ως μια σεξουαλικά άγρια πόρνη ή σκλάβα του σεξ, τροφοδοτώντας έτσι τις συλλογικές αντρικές φαντασιώσεις της εποχής (και όχι μόνο)...''

Οικονομική κρίση και Σύνταγμα Του Π.Γ. Μαντζούφα

πηγη :http://www.constitutionalism.gr/html/ent/261/ent.2261.asp

Οικονομική κρίση και Σύνταγμα

Του Π.Γ. Μαντζούφα

Καταχώρηση: 02/02/2012

Η συζήτηση που αναπτύχθηκε στην χώρα μας γύρω από την συνταγματικότητα των μέτρων του μνημονίου, εφόσον περιοριστεί στο εθνικό επίπεδο, συσκοτίζει τις βασικές αιτίες της κρίσης η οποία πέραν από οικονομική είναι κρίση του πολιτικού συστήματος και της λειτουργίας του κράτους. Το Σύνταγμα δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε ως ανάχωμα, ούτε ως λύση της κρίσης, δεδομένου ότι το πρόβλημα ανάγεται πέραν των εθνικών παθογενειών και σε ζήτημα λειτουργίας των θεσμών της ΕΕ. Επομένως απαιτείται ένας διεθνής διακανονισμός με άξονα την αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών εντός της Ευρωζώνης. (Το άρθρο δημοσιεύτηκε (27-1-2012) στη μηνιαία επιθεώρηση Book's Journal, τ. 16(Φεβρουάριος 2012).

Είναι προφανές ότι οι ποικίλες οικονομικές πλευρές της κρίσης κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο. Επιπλέον η οικονομική διάσταση  μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, ενώ για το θέμα έχουν γραφτεί βιβλία, μελέτες και άρθρα και οπωσδήποτε το αντικείμενο είναι ιδιαίτερα σύνθετο και πολύπλοκο. Η θεσμική διάσταση της κρίσης ωστόσο, έχει ως ένα βαθμό υποβαθμιστεί ίσως διότι δεν υπάρχει η αίσθηση του οικονομικού επείγοντως και της άμεσης απάντησης. Ως θεσμική διάσταση αντιλαμβάνομαι δύο βασικά πράγματα. Από την μια τον οργανωμένο και θεσμικά αναμενόμενο τρόπο με τον οποίο ένα σύγχρονο κράτος αντιμετωπίζει μια οικονομική κρίση, κυρίως με την ύπαρξη διοικητικών μηχανισμών που πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα και να υλοποιήσουν πολιτικές αποφάσεις, υπό συνθήκες πίεσης. Εδώ εκτιμώνται τα αντανακλαστικά ενός κράτους και η ικανότητα του πολιτικού συστήματος να πείσει την κοινωνία για την αμεσότητα αυτής της απάντησης.


Πέραν αυτού υπάρχει και ένα ευρύτερο θεσμικό ζήτημα που αφορά στην επίδραση που ασκεί η κρίση στα ίδια τα θεμέλια του εθνικού κράτους και που μας επιβάλλει να επανεξετάσουμε ορισμένες κεντρικές έννοιες του σύγχρονου συνταγματισμού. Εδώ είναι αναγκαίο να αξιολογήσουμε και ενδεχομένως να επανανοηματοδοτήσουμε έννοιες όπως το κράτος δικαίου ως εγγυητή των δικαιωμάτων που δοκιμάζονται από την κρίση, η κρατική κυριαρχία και τα όρια παρέμβασης του κράτους ως φορέα πολιτικών αποφάσεων απέναντι σε παγκοσμιοποιημένες οικονομικές διαδικασίες, η συμμετοχή του κράτους σε μορφώματα όπως η ΕΕ και η ζώνη του ευρώ. Αυτή η δεύτερη διάσταση της θεσμικής κρίσης ακουμπάει μεν τον πυρήνα του συνταγματικού κράτους, δεν μπορεί δε να αντιμετωπιστεί με τα κλασσικά νομικά εργαλεία που διαθέτει ένα τέτοιο κράτος. Με άλλα λόγια εδώ το Σύνταγμα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα έναντι μιας ισοπεδωτικής οικονομικής αναγκαιότητας τόσο διότι οι δεσμοί που έχουμε συνάψει με τους εταίρους μας εντός της Ένωσης μεταθέτουν το επίπεδο της αντιμετώπισης στο επίπεδο των ευρωπαϊκών οργάνων, όσο και διότι οι εθνικοί έλεγχοι που θα μπορούσαν να ασκηθούν (π.χ δικαστικός έλεγχος των δανειακών συμβάσεων) έχουν εκ των πραγμάτων υπερκεραστεί από τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα έναντι των οργανισμών στους οποίους ανήκει(ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ). Οι δεσμεύσεις αυτές αποτέλεσαν απόρροια της δεινής δημοσιονομικής κατάστασης στην οποία βρεθήκαμε και μας επιβλήθηκαν ως σανίδα σωτηρίας για να μην καταρρεύσουμε οικονομικά.

Με βάση τα παραπάνω, η συνεχής επίκληση του Συντάγματος ως κεντρικό νομικό και πολιτικό επιχείρημα για την απόκρουση των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης λειτουργεί στο δημόσιο διάλογο αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τα αίτια που προκάλεσαν την κρίση[1]. Η αναγωγή των πολιτικών διακυβευμάτων σε συνταγματικά ζητήματα δεν είναι κάτι το καινοφανές στην πολιτική συζήτηση της χώρας. Η αναγωγή αυτή  ήταν σχεδόν πάντα απόρροια της ένδειας πολιτικού λόγου που μετέτρεπε την πολιτική διαφωνία σε νομική αντιδικία, που προσπαθούσε να απονομιμοποιήσει αξιακά τον πολιτικό αντίπαλο ρίχνοντάς του τη μομφή ότι κινείται εκτός συνταγματικού πλαισίου. Χωρίς να παραβλέπουμε τη συνταγματική διάσταση της κρίσης, -με το τρόπο που αναφερθήκαμε παραπάνω ως κρίση των βασικών εννοιών του συνταγματικού δικαίου-, δεν πιστεύουμε ότι τα συνταγματικά επιχειρήματα ως επιχειρήματα κανονιστικής δεσμευτικότητας που αποκλείουν την λήψη συγκεκριμένων οικονομικών μέτρων, μπορούν να απαντήσουν στα προβλήματα που θέτει η κρίση. Σε μια ευρύτερη προοπτική μπορεί αντιθέτως να συμβάλλουν σε μια διανοητική καθήλωση όπου εκείνα που υπερασπιζόμαστε ως συνταγματικές αξίες(τα δικαιώματα, την εθνική κυριαρχία, και τη δημοκρατία) έχουμε φροντίσει να τα εξευτελίσουμε στην πράξη με την πρακτική μας, και η παρούσα προσπάθεια να τα υπερασπιστούμε εκ νέου τα υποβιβάζει στο επίπεδο των κενών νομικών τύπων. Η επίκληση του Συντάγματος με αυτό το πνεύμα υπονομεύει το συμβολικό και αξιακό πνεύμα του κειμένου, το καθιστά κοινόχρηστο επιχείρημα της μηντιακής επικαιρότητας, ένα απλό καρύκευμα του κυρίαρχου λαϊκιστικού λόγου. Όσο άδικο είναι να κατηγορούμε το Σύνταγμα ότι φταίει διότι διευκόλυνε την παρασιτική και διεφθαρμένη λειτουργία του πολιτικού συστήματος(π.χ άρθρο 86 για την ποινική ευθύνη των Υπουργών)[2], αλλά τόσο ανεδαφικό είναι να πιστεύουμε ότι η κρίση χρέους θα λυθεί με την πιστή εφαρμογή του Συντάγματος. Με άλλα λόγια είναι μάταιο και αποπροσανατολιστικό να αποδίδουμε στο Σύνταγμα ιδιότητες που δεν έχει ή να του ζητούμε να λύσει προβλήματα που ανάγονται στην πολιτική βούληση των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας[3].

Δεν ξέρω επομένως κατά πόσο ενισχύουμε το Σύνταγμα και όσα αυτό εγγυάται, όταν το επικαλούμαστε σε κάθε μορφή πολιτικής αντιδικίας. 

Ωστόσο, μολονότι η λύση δεν μπορεί να δοθεί δια του Συντάγματος- και κατά τούτο δεν ξέρω τη λύση θα φέρει η απόφαση του ΣτΕ ολ. όταν θα αποφανθεί για την συνταγματικότητα του μνημονίου- αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο προβληματισμού στο κέντρο του οποίου θα πρέπει να βρίσκεται το συνταγματικό κράτος και η ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Θα προσπαθήσω να διαγράψω τους όρους αυτής της συζήτησης με πολύ συνοπτικό τρόπο και να δείξω πως βλέπω το ρόλο του Συντάγματος μέσα στα νέα συμφραζόμενα, επιλέγοντες τον σχολιασμό τεσσάρων βασικών όρων του προβληματισμού.

1.     Κράτος

  

Το ελληνικό κράτος κατηγορείται ότι προκάλεσε την κρίση(είναι σπάταλο, πελατειακό, αναποτελεσματικό) και εγκαλείται να δώσει και τη διέξοδο από την κρίση, κάτι που βέβαια δεν μπορεί να κάνει. Ειδικά στην χώρα μας η αμφιθυμική σχέση του πολίτη με το κράτος έχει αναλογία με την ψυχολογικά προβληματική σχέση μας με τους γονείς(απεριόριστη αγάπη που ταυτόχρονα στραγγαλίζει, πηγή ασφάλειας και τραυμάτων). Προφανώς στην αναστοχαστική σχέση που οφείλουμε να αναπτύξουμε με τον εαυτό μας και τις ευθύνες μας πρέπει να συμπεριλάβουμε και την αναμόρφωση της σχέσης μας με το κράτος[4]. Επ’ αυτού το Σύνταγμα δεν έχει πολλά να μας πεί. Ωστόσο, αν επιχειρήσουμε να λύσουμε αυτό το ιστορικό σταυρόλεξο με τις έντονες οικονομικές, πολιτικές και ψυχολογικές διαστάσεις έχουμε ελπίδες να αποκτήσουμε και υγιείς σχέσεις με το Σύνταγμα.

2.     Κυριαρχία.       

Η ένταξη σε ιδιόμορφους πολυεθνικούς οργανισμούς όπως είναι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και ειδικά η ζώνη του ευρώ συνεπάγεται απώλεια της πλήρους νομισματικής και δημοσιονομικής κυριαρχίας. Το κράτος μας δεν παύει να έχει την αρμοδιότητα της αρμοδιότητας και να δεσμεύεται νομικά με την δική του θέληση, έχει ωστόσο εκχωρήσει την νομισματική κυριαρχία, όπως και τα άλλα κράτη της ζώνης του ευρώ, στην ΕΚΤ, συνδιαμορφώνοντας από κοινού την πολιτική της ΕΕ.

Αυτό το γνωρίζαμε και το επαινούσαμε -επειδή μας εξασφάλιζε φτηνό και εγγυημένο χρήμα- τον καιρό της εικονικής ευημερίας, το αποστρεφόμαστε και το καταδικάζουμε τώρα που μαζί με τα συστημικά προβλήματα του ενιαίου νομίσματος αναδείχθηκαν και οι έντονες παθογένειας του δημόσιου τομέα και του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς αυτές τις παθογένειες δεν μπορεί ούτε να τις απαλείψει το Σύνταγμα, ούτε να τις καμουφλάρει, όπως έκανε στο παρελθόν, όταν η εκσυγχρονισμένη συνταγματική πρόσοψη λειτουργούσε ως άλλοθι της παρωχημένης λειτουργίας του πολιτικού συστήματος[5].

Σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οργανωμένο έγκλημα και η διεθνής τρομοκρατία βρίσκονται σε ανοιχτή σύγκρουση με τα κράτη και με ότι ονομάζουμε κρατική κυριαρχία. Η αποδέσμευση της οικονομίας από κανόνες και η παγκόσμια μεταφορά των κεφαλαίων από χώρα σε χώρα χωρίς εποπτεία και ελέγχους έχει κλονίσει την αυτονομία των κρατών και την δυνατότητά τους να ελέγχουν με πολιτικά και νομικά μέσα την οικονομία. Από την άλλη, η διαχείριση αυτής της διαρκούς κατάστασης ανάγκης στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από το κράτος με αποτέλεσμα το τελευταίο να υποκαθίσταται από διεθνείς οργανισμούς. Άραγε είναι σώφρων να περιμένουμε εθνικές απαντήσεις μόνο από τα κράτη και να ζητούμε από τα εθνικά Συντάγματα να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες αν δεν εντείνουμε τις προσπάθειές μας σε διεθνές επίπεδο; Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση κυριαρχίας του κράτους μας επιστρατεύοντας τους κλασσικούς νομικούς όρους της κυριαρχίας του πρώιμου συνταγματισμού, όντας ενταγμένοι σε διεθνείς οργανισμούς;

Είναι προφανές ότι οι περιορισμοί στην κυριαρχία μας δεν οφείλονται στα περίφημα μέτρα του μνημονίου, αλλά στην αδυναμία μας να δανειοδοτούμαστε από τις παγκόσμιες αγορές που μας έφερε στην θέση του αναξιόχρεου δανειστή, ο οποίος μάλιστα, ένεκα μνημονίων, δανείζεται με ευνοϊκότερους όρους από ότι προηγουμένως. Ότι υπολείμματα κυριαρχίας διατηρούμε ως κράτος τα οφείλουμε στα μνημόνια στα οποία οικοιοβούλως υπαχθήκαμε έναντι της πλήρους κατάρρευσης εκτός αυτών. Συνεπώς, το να υπερασπιζόμαστε τη συνταγματική έννοια της εθνικής κυριαρχίας -η οποία προσβάλλεται από τα επαχθή μέτρα των μνημονίων- είναι σαν να υπερασπιζόμαστε κάτι που με συστηματικό τρόπο υπονομεύσαμε και διασύραμε επί σειρά ετών στο εσωτερικό του κράτους, ενώ τώρα μας ενοχλεί όταν το ανακάλυψαν και οι άλλοι. Η στάση αυτή είναι ανιστόρητη και,   κατά περιπτώσεις, υποκριτική, ακυρώνει δε οποιαδήποτε διαδικασία συλλογικής και ατομικής αυτογνωσίας.  

3.     Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Η δοκιμασία της κρίσης δεν αφορά μόνο τα κράτη αλλά και το ευρωπαϊκό φαινόμενο. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση αυτή δεν συνδέεται μόνο με την αδυναμία της Ένωσης για άμεση απάντηση στην κρίση, αλλά κυρίως με την ελλιπή λειτουργία των μηχανισμών εποπτείας επί των χωρών που είχαν παραβιάσει το Σύμφωνο Σταθερότητας που θέτει όρια στο έλλειμμα και στο χρέος. Κανένας από τους θεσμούς της ΕΕ δεν λειτούργησε προληπτικά για να αποτρέψει την αρχική εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα.  

Για να απαντήσει στην κρίση χρέους η ΕΕ πραγματοποίησε, καθυστερημένα, συνεχής θεσμικές υπερβάσεις δημιουργώντας μηχανισμούς μακροχρόνιας χρηματοοικονομικής στήριξης, ειδικά ταμεία, θεσμούς διαπραγμάτευσης με ιδιώτες επενδυτές. Ο χρόνος πύκνωσε και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες σε όλα τα επίπεδα. Οι δεσμοί αλληλεγγύης δοκιμάστηκαν, οι κανόνες δημοσιονομικής σταθερότητας ανατράπηκαν, η θεσμική ισοτιμία μεταξύ των κρατών στα ευρωπαϊκά όργανα υποκαταστάθηκε από το δίπολο Μέρκελ-Σαρκοζί, η χώρα μας στοχοποιήθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ ως αφερέγγυα και οι πολίτες της ως τεμπέληδες . Οι θεσμοί υποστήριξης του ευρώ αποδείχθηκαν ανεπαρκείς να αναχαιτίσουν την κρίση και τώρα δοκιμάζεται η βιωσιμότητα του όλου συστήματος της ευρωζώνης. Υπάρχει άραγε κανένα εθνικό Σύνταγμα που μπορεί να απαντήσει επαρκώς στις μεγάλες αυτές προκλήσεις;

Άραγε όλες αυτές οι υβριδικές μορφές κανόνων δικαίου που ενσωματώνονται στα μνημόνια και στα σύμφωνα σταθερότητας, τα νομικά μορφώματα των νέων θεσμών που υποδεικνύουν δημοσιονομικές συμπεριφορές και αφήνουν τα κράτη να θέτουν τους δεσμευτικούς κανόνες των περιοριστικών μέτρων στο εσωτερικό τους, οι αποδοκιμασίες των επιλογών της προηγούμενης κυβέρνησης (δημοψήφισμα), οι υποδείξεις και οι προτροπές για συναίνεση, οι έμμεσοι εκβιασμοί για συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις των εθνικών κομμάτων υπό την απειλή παύσης πληρωμών, σε ποιο συνταγματικό περιβάλλον εντάσσονται και τι ακριβώς υπερασπιζόμαστε όταν, όντας καταχρεωμένοι και αναξιόχρεοι, επικαλούμαστε τις συνταγματικές μας αρχές, τις οποίες εμείς οι ίδιοι υπονομεύσαμε με τις πράξεις μας;

Όταν προ κρίσης δημιουργούσαμε τεράστια ελλείμματα και χρέη και δανειζόμασταν υπέρογκα ποσά πέραν των παραγωγικών μας δυνάμεων, ποια ακριβώς αντίληψη είχαμε περί εθνικής κυριαρχίας και στο όνομα ποιού συνταγματικού πατριωτισμού πλειοδοτούσαμε σε αξιώσεις για ανεξέλεγκτες προσλήψεις, για μεγάλες αυξήσεις μισθών, για παράλογα επιδόματα και για δημόσιες σπατάλες; Όπως, τότε το Σύνταγμα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εγχειρίδιο πολιτικής σωφροσύνης, έτσι και τώρα δεν μπορούμε να επικαλούμαστε τις δικαιοκρατικές του αξίες για να διατηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο εντός ενός πτωχευμένου κράτους.

Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι τα περιθώρια άσκησης πολιτικής και άρα και δημοκρατικής διαχείρισης έχουν στενέψει απελπιστικά σε εθνικό επίπεδο. Η ίδια η έννοια του δημοσίου συμφέροντος που είναι κεντρική έννοια του Συντάγματος και της νομολογίας έχει μεταβληθεί ουσιωδώς, διότι οι επιλογές έχουν περιοριστεί σημαντικά.

Είναι σαφές ότι όποιος αντιλαμβάνεται όλα τα μέτρα των διεθνών οργανισμών που συμπυκνώθηκαν σε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα, ως ζητήματα συνταγματικής ερμηνείας και ιεραρχίας των κανόνων δικαίου δεν θα μπορεί να κατανοήσει την δυναμική των φαινομένων.

Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να θυσιάσουμε τον πυρήνα του κράτους δικαίου και τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά δεν μπορούμε να επικαλούμαστε μια παρωχημένη έννοια δημοσίου συμφέροντος για να διατηρούμε ελλειμματικούς και καταχρεωμένους δημόσιους οργανισμούς στο όνομα της εθνικής οικονομίας. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε την ιερότητα των συλλογικών διαπραγματεύσεων έναντι του ενός εκατομμυρίου ανέργων. Δεν μπορούμε να καταγγέλλουμε την κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας και να επικαλούμαστε και το Σύνταγμα για την προστασία της, όταν επί δεκαετίες ανεχόμασταν την καταπάτησή της από τους ιδιώτες. Ποια συνταγματική έννοια δημοσίου συμφέροντος υπηρετούσαμε με τη αδιαφορία μας απέναντι στην δημόσια περιουσία που τώρα κινδυνεύει με ξεπούλημα;

4. Συνταγματική δημοσιονομική πειθαρχία;

Η Γερμανία προωθεί, ως μία από τις θεσμικές λύσεις, την ένταξη στο Σύνταγμα του κάθε κράτους μέλους της Ευρωζώνης ενός αυστηρού δημοσιονομικού κανόνα που θέτει ανώτατα όρια στο επιτρεπτό χρέος και στα ελλείμματα[6]. Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής(8-9 Δεκεμβρίου 2011) επιβεβαίωσε αυτή την επιλογή. Ωστόσο ο συγκεκριμένος στόχος προϋποθέτει μια ομοιόμορφη οικονομική πολιτική, ένα ενιαίο φορολογικό σύστημα που να εφαρμόζεται, περιορισμένη παραοικονομία και φοροδιαφυγή, ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, μηχανισμούς μεταφοράς πόρων από τα πλεονασματικά κράτη στα ελλειμματικά και ουσιαστικά ένα παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης. Όλα αυτά δεν υπάρχουν.

Επίσης το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης που προβλέπει συγκεκριμένα όρια στο δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, συνοδεύει την παραβίασή τους με κυρώσεις ποικίλης έντασης(από συστάσεις μέχρι αναστολή χρηματοδότησης από τα ευρωπαϊκά ταμεία)[7]. Το υπόδειγμα αυτού του μοντέλου υιοθετήθηκε και από Συντάγματα ευρωπαϊκών κρατών(Γερμανία, Πολωνία, Ισπανία), ενώ το είχε προτείνει και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Γ.Παπακωνσταντίνου[8]. Ωστόσο, η ενσωμάτωση του στόχου του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού σε συνταγματική διάταξη δεν παύει να αποτελεί μια συγκεκριμένη οικονομική επιλογή, ενδεχομένως αναγκαία σε περιόδους ανάπτυξης προκειμένου να τιθασευτεί ο πληθωρισμός, ανεπαρκής ωστόσο και δεσμευτική σε περίοδο ύφεσης της οικονομίας. Επιπλέον δεν έχει διασαφηνιστεί πλήρως ποιες κυρώσεις θα συνοδεύουν την ρύθμιση, ποιος θα τις επιβάλλει και με ποιες συνέπειες, αφού παραβάτης θα είναι το ίδιο το κράτος.           

 Τι νόημα θα είχε η συνταγματική εγγύηση τήρησης των δημοσιονομικών δεικτών, αν η αναπτυξιακοί και κοινωνικοί δείκτες καταρρέουν και δεν μπορούν να παρθούν μέτρα καταπολέμησης της φτώχειας και της ανεργίας ή να γίνουν δημόσιες δαπάνες για την ανάπτυξη. Μήπως έτσι το πρόβλημα της οικονομίας, όπως προηγουμένως και το πρόβλημα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος αναχθεί σε πρόβλημα συνταγματικής ερμηνείας; Μήπως με τον τρόπο αυτό εμπλέξουμε στις οικονομικές μας επιλογές και τη δικαστική λειτουργία(σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο) και στη συνέχεια διαμαρτυρόμαστε για τις παρεμβάσεις της στην λειτουργία του πολιτεύματος; Είναι σαφές ότι μια παρόμοια ρύθμιση θα αφαιρέσει από τις πολιτικές δυνάμεις την ευθύνη πολύ σημαντικών δημοσιονομικών επιλογών, θα μειώσει την ευελιξία του πολιτικού συστήματος σε ένα πεδίο όπου η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια κυριαρχούν και θα υπονομεύσει το κύρος του Συντάγματος. Με τις παραπάνω επιφυλάξεις δεν αρνούμαστε την αναγκαιότητα μιας στοιχειώδους δημοσιονομικής πειθαρχίας, -διαφορετικά δεν έχει νόημα η ύπαρξη της ευρωζώνης- ωστόσο, είμαστε δύσπιστοι απέναντι στην συνταγματοποίηση τέτοιων επιλογών. Αντιθέτως, μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα θα επιφέρει η θεσμοθέτηση της Ελληνικής Στατιστικής υπηρεσίας ως ανεξάρτητης αρχής με το ν. 3832/2010 καθώς και η τήρηση κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης(τοπικό, περιφερειακό, κεντρικό). Επομένως, η συνταγματική ρύθμιση, που άλλωστε υπάρχει ήδη στο Σύμφωνο σταθερότητας, θα καταλήξει ένας κανόνας άνευ δεσμευτικότητας διότι θα είναι μοιραίο και αναμενόμενο κατά περίπτωση και υπό έκτακτες συνθήκες, να παραβιαστεί, όπως έκανε και η ίδια η Γερμανία, η οποία διαθέτει ήδη τέτοιο κανόνα στο Σύνταγμά της.

Συμπέρασμα

 Όλα αυτά τα φαινόμενα είναι προφανές ότι θα αλλάξουν πολλές σταθερές της συνταγματικής θεωρίας, θα θέσουν νέες προκλήσεις στην νομολογία, θα επαναδιατάξουν τις σχέσεις μας με το ευρωπαϊκό δίκαιο. Ο κίνδυνος έχει πλέον ξεπεράσει τα όρια της ευρωπαϊκής κρίσης και έχει γίνει παγκόσμιος και συστημικός, εξού και το μεγάλο ενδιαφέρον της Αμερικής για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Επιβάλλεται επομένως ένας νέος θεσμικός διακανονισμός τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ο διακανονισμός αυτός θα είναι δύσκολος διότι η επικοινωνία με τις λεγόμενες δυνάμεις της αγοράς σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον συναλλαγών δεν επιτρέπει στα κράτη να επικαλούνται έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών, αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών, εγγυήσεις του κράτους δικαίου και κοινωνικές παροχές του κράτους πρόνοιας. Η αδήριτη λογική των αριθμών που συνεπάγεται μειωμένη δημοσιονομική κυριαρχία, -αφού τις αγορές τις αντικατέστησαν οι έκτακτοι ευρωπαϊκοί θεσμοί(ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης)- θα μας οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο αν ο διακανονισμός δεν περιλαμβάνει αναθεώρηση των Συνθηκών προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της αλληλεγγύης. Η Γερμανία που πορεύεται μεταπολεμικά υπό το δόγμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας κατευθύνει τις εξελίξεις, τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο, προς μια πανευρωπαϊκή συνταγματική και δημοσιονομική πειθαρχία και μόνο υπό αυτούς τους αυστηρούς όρους θα εκφράσει την αλληλεγγύη της, ενώ το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα έχει εγκαταλειφθεί.

Επομένως, έχουμε ανάγκη να επανέλθουμε στα βασικά: δημοκρατία, αλληλεγγύη, κοινωνικό κράτος δικαίου και να πείσουμε τους εαυτούς μας και τους εταίρους μας ότι η πολιτική ως ανοιχτή οραματική διαδικασία διαχείρισης της κοινής μας μοίρας δεν μπορεί να συρρικνώνεται σε μια αποκλειστικά οικονομική διαπραγμάτευση.                          

---

[1] Για την συνταγματική διάσταση των μέτρων του μνημονίου βλ. Α.Μανιτάκη, Τα συνταγματικά ζητήματα του μνημονίου ενόψει μοιρασμένης κρατικής κυριαρχίας και επιτηρούμενης δημοσιονομικής πολιτικής, σε www.constitutionalism. gr  όπου συμπυκνώνεται ο σχετικός προβληματισμός και υπάρχουν βιβλιογραφικές αναφορές σε όλους τους συμμετέχοντες στον συνταγματικό διάλογο.

[2] Βλ. Π.Μαντζούφα, Διαφθορά, ποινική ευθύνη υπουργών και πολιτικό σύστημα, The Books Journal, (Σεπτέμβριος 2011), 66 επ.

[3] Βλ. Ε.Βενιζέλου, Εθνικό Σύνταγμα και εθνική κυριαρχία υπό συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης- το πρόβλημα ήταν και παραμένει πολιτικό και όχι συνταγματικό, ΕφΔΔ, 1/2011, 2 επ.

[4] Βλ. Σ.Ράμφου, Η λογική της παράνοιας, Αρμός 2011

[5] Βλ. Κ.Χρυσόγονου, Η ιδιωτική δημοκρατία, από τις πολιτικές δυναστείες στην κλεπτοκρατία, Επίκεντρο, 2009

[6] Βλ. Δ.Σκιαδά, Σύνταγμα και Δημοσιονομικοί κανόνες:  μια δύσκολη σχέση, Εφ.ΔΔ, 1/2011, 11 επ.

[7] Βλ. Κ.Γώγου, Έγκλημα και τιμωρία. Η διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση μεταξύ δικαίου και πολιτικής, ΕφΔΔ 4/2010, 426 επ.

[8] Βλ. εφ. «ΤΑ ΝΕΑ» 31/1/2011

μερικά κειμενα συνταγματολογων και Διεθνολογων για την Κριση

Η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης του 2010 και οι υποτιθέμενοι κίνδυνοι για τη δημόσια περιουσία και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας

Του Φοίβου Ιατρέλη, τ. Νομικού Συμβούλου του Κράτους

Το Δημόσιο δεν παραιτήθηκε, σύμφωνα με την επιφύλαξη της παρ. 14(5) της Σύμβασης, από τις «ασυλίες» εκείνες που απορρέουν από κανόνες αναγκαστικού δικαίου, και β) οι διατάξεις του άρθρου 4 του ν.3068/2002 συνιστούν τέτοιους κανόνες αναγκαστικού δικαίου. Από τις παραδοχές αυτές προκύπτει αναγκαίως το συμπέρασμα ότι η επίμαχη παραίτηση του Δημοσίου δεν επεκτείνεται στην «ασυλία» ως προς τη δημ

περισσότερα...

Καταχώρηση: 24/02/2012 | Κατηγορία: Μελέτες

περισσότερα...

Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΡΑΓΔΑΙΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ. Προς μια νέα θεώρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων;

Του Γιώργου Σωτηρέλη

Το κείμενο αυτό αποτελεί επεξεργασμένη μορφή εισήγησης σε εκδήλωση μνήμης για τον καθηγητή Δημήτρη Τσάτσο. Εστιάζεται στην αναγκαιότητα αναπροσανατολισμού του θεωρητικού προβληματισμού για τα θεμελιώδη δικαιώματα, υπό το πρίσμα ενός αμυντικού κατ’αρχήν συνταγματισμού, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι πολλαπλά αρνητικές συνέπειες που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια ως προς την προστατευτική εμβέ

περισσότερα...

Οικονομική κρίση και Σύνταγμα

Του Π.Γ. Μαντζούφα

Η συζήτηση που αναπτύχθηκε στην χώρα μας γύρω από την συνταγματικότητα των μέτρων του μνημονίου, εφόσον περιοριστεί στο εθνικό επίπεδο, συσκοτίζει τις βασικές αιτίες της κρίσης η οποία πέραν από οικονομική είναι κρίση του πολιτικού συστήματος και της λειτουργίας του κράτους. Το Σύνταγμα δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε ως ανάχωμα, ούτε ως λύση της κρίσης, δεδομένου ότι το πρόβλημα ανάγεται πέραν τω

περισσότερα...

Καταχώρηση: 02/02/2012 | Κατηγορία: Αρθρα

Γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται το αγγλικό δίκαιο

Χρήστος Ροζάκης, πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΔΔΑ

Γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται το αγγλικό δίκαιο Ενα από τα κεντρικά ερωτήµατα που επανέρχονται στη δηµόσια συζήτηση για το ελληνικό χρέος αφορά την κυριαρχία της χώρας, η οποία, κατά µία άποψη, τραυµατίζεται από τον παρεµβατικό ρόλο της ΕΕ και του ∆ΝΤ στα εσωτερικά της. Ξεχνούµε όµως ότι αυτές οι παρεµβατικές εκδηλώσεις είναι το αποτέλεσµα της κυρίαρχης, ακριβώς, βούλησής µας να ενταχ

περισσότερα...

Καταχώρηση: 26/01/2012 | Κατηγορία: Γνώμες

Κυριαρχία κι ερμηνεία: αναζητώντας τον “κυρίαρχο λαό”

Γιώργος Καραβοκύρης - Δικηγόρος, Δ.Ν.

Η μελέτη διερευνά τη σχέση της κυριαρχίας με την ερμηνεία. Με αφετηρία τις σύγχρονες ερμηνευτικές θεωρίες, εξετάζουμε το πως γίνεται αντιληπτή στη συνταγματική πράξη και θεωρία η σχέση μεταξύ του συγγραφέα και του αναγνώστη του Συντάγματος. Η ελευθερία της ερμηνείας του συνταγματικού κανόνα προσδιορίζει τελικά τόσο την κανονιστικότητα του Συντάγματος όσο και την ταυτότητα του κυρίαρχου.

περισσότερα...

Καταχώρηση: 25/10/2011 | Κατηγορία: Μελέτες

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ

ΟΜΙΛΟΣ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΜΑΝΕΣΗΣ

Το σύγχρονο κράτος πρόνοιας βιώνει μια άνευ προηγουμένου κρίση και αμφισβήτηση. Θύμα των διαδικασιών που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «παγκοσμιοποίηση» αλλά και των «συντεχνιακών» και γραφειοκρατικών υπερβολών που ιστορικά το συνόδευσαν, το κοινωνικό κράτος δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια σημαντική παράμετρο της σύγχρονης προβληματικής για τα κοινωνικά δικαιώματα.

περισσότερα...

καποια ερωτηματα μου προς την...Αριστερα της Δραχμής (κλικ εδω )28/9/2011

 http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2011/09/blog-post_705.html?showComment=1317203751549#comment-c7723272854090225576

Nοσφεράτος είπε...

Θαθελα να ξεκαθαρισω εδω τΗΝ ΟΠΤΙΚΉ ΜΟΥ .
οπως επισημαναν καποιοι προλαλήσαντες : το ζητημα δεν ειναι απλά η επιλογή νομισματος Ευρω ή Δραχμή
- ουτε καν Μόνο οικονομικό
Το ζητημα ειναι κατ ''εξοχήν πολιτικό
α- Η παραμονή στην ευρωζωνη συνεδεται με μια ..'ελεγχομενη Πτωχευση''- καταλαβαινουμε τι σημαινει αυτο για τους Μισθωτους .  Τεραστια Υποβαθμιση του επιπεδου ζωης τους
β)- Η επιλογή της Δραχμής και μαλιστα με ''Κυβερνηση της Αριστεράς'' που θα κρατικοποιησει τραπεζες και ισως με προοπτική εξοδου και απο την ΕΕ (αυτο λεει το ΚΚΕ και εγω δεν αντιλαμβανομαι πως γινεται να βγουμε απο ευρωζωωνη και να μεινουμε στην ΕΕ απο την στιγμή που στην ΕΕ ισχυει εελευθερη κυκλοφορια κεφαλαιου αρα αν μεινουμε στην ΕΕ η Ελλαδα θα αδειασει απο κεφαλαια και ανθρωπους) θα σημανει μια Πρωτοφανή διαδιακσια τοσο Οικονομική οσο και Πολιτική : Δεν θαχουμε Προηγουμενο (και μαλιστα με Κυβερνηση της Αριστεράς)
Αυτο σημαινει κατα καποιο τροπο ή πληρως μια Επαναστατική διαδικασια που θα τραβηξει πολύ,απαιτει Πίστη και Θαρρος και Πληρη επιγνωση των δυσκολιων ..
Ε αν υπάρχουν αυτές οι Προυποθεσεις : Πιστη , Θαρρος Ενοτητα , Προγραμμα , Γνωση των δυσκολιων- αυτο που λεμε ..παλια ..Αντικειμενικές συνθηκες για την επανασταση 
 Μεσα . 

Κι εγω μέσα


Γιατι Οχι : Στο κατω κατω θαναι συγκλονιστικό. Θα ξεφυγουμε κι απο την Μερκελ και τον Σαρκοζύ κιολα αυτά τα σκατα .
Το ερωτημα ειναι Υπαρχουν; Υπαρχει πραγματικά ενα ιεραρχημένο προγραμμα της Αριστεράς για Εξοδο προς την Δραχμή; 

Ειναι ετοιμοι να διαχειριστουν την επομενη μέρα ; Γνωριζουν τις Δυσκολιες ; 
Αισθανονται οτι πειθουν ενα σεβαστο κομματι της Κοινωνιας οχι απλά για την εξοδο(αυτο ειναι ευκολο ) αλλά για το τι θα συμβει μετά ; 

Γιατι δεν μιλαμε εδώ για ..Ψηφο αλλά για μια ολοκληρη κοινωνια που θα πρεπει να αντεξει - με κουραγιο και πιστη και ενοτητα εναν Γολγοθά ..

Εχει ερευνησει -εχει προετοιμαστει για ολα αυτά η Αριστερά της Δραχμής; 

Μπορει να πεισει οχι εμενα η τον ..Συριζα αλλά μεγαλο κομματι της Κοινωνιας , να το προετοιμασει να το εκπαιδευσει;
αν ..πεισει ..Καλώς .

Αλλά αν ειναι να  παμε στη Δραχμή σε μια Ελλάδα εθνος κρατος Γυμνο στ' αγγουρια και να μας Κυβερναν Παλι Σαμαραδες , Παπάδες και λοιπαι ..''Εθνικαι Δυναμεις '' ευχαριστω πολύ. Οχι .. Αντιλαμβανομαι οτι Θαναι χειροτερα, Πολύ χειροτερα κιαπο αυτόνα τον Εφιαλτη που ζουμε τωρα .. Ετσι κι αλλιως οι κατηφοροι ΔΕΝ εχουν πατο
Γιατι αν ειναι να παμε

Γιατι αλλο ειναι να οργανωνεις μια διαδηλωση και αλλο Εντελώς αλλο να χτιζεις σχεδόν Εξαρχής μια Κοινωνια ..Ο Λένιν χορεψε στο Χιονι οταν η επανασταση του '17 κρατησε μια μερα παραπάνω     αποτην Παρισινή Κομμουνα.. Δεν το περιμενε ..
Λοιπόν; Εχουμε τετοια δειγματα; Βλεπουμε ετοιμο καποιον κοσμό να προχωρά και προς αυτήν την κατευθυνση - αν οχι της ... επαναστασης αλλά τουλαχιστον της ..εναλλακτικής οικονομιας π.χ;
Στην Αργεντινή στη Διαρκεια της Κρισης και της Στασης εγιναν παμπολλες Προσπαθειες αυτοδειαχειρισης ..

Πολλές απο αυτές υπαρχουν ακομα . Ενας φιλος με πληροφορησε οτι ειναι πάνω απο 200..Σε   Εργοστασια
Μπορει να ειναι περισοστερες ή λιγοτερες αλλά Γιναν .


Κι εδώ γιναν ελαχιστες .. Εγω ξερω κανα ..δυο .. Σε ..Μπαρακια ή μαλλον Εστιατορια στη Σαλονικη..


Και δεν τις ξεκινησε η ..Αριστερά της Δραχμής αλλά ο αντιεξουσιαστικος χωρος
---------------------------------
Θλιβερό δεν ειναι;


Δυο χρόνια εξεγερσης και μεγαλοπρεπων συνθηματων και μεγαλειωδους ..Αντιστασης και Εαμ και λοιπά

ενω χιλιαδες επιχειρησεις Κλεινουν και πετιεται κοσμος στο Δρομο
και

Κανένα Πειραμα εστω Αυτοδιαχειρισης οπου να πρωτοστατεί η Αριστερά ;(της Δραχμής η του Ευρω)
Εκτος αν εχετε να μου δωσετε παραδειγματα ποου εγω δεν ξερω

.Παρακαλώ πειτε μου ..
--------
Ποος και πώς θα προετοιμασει , εκπαιδευσει τον Κοσμο - μια ολοκληρη κοινωνια -

για το μεγαλυτερο Πειραμα στην προσφατη ιστορια της Ευρωπης : Σταση Πληρωμών και Δραχμή με Κυβερνηση της Αριστεράς



Οταν Δεν εχει κανει την παραμικρη προετοιμασια;

Ουτε σε επιπεδο Πραξης-Αυτοδιαχειριση
Ουτε σε επιπεδο Θεωριας Προγραμμα
Ε;

28 Σεπτεμβρίου 2011 1:59

Γιατι ισχυριζομαι οτι η θεση που λεει '' καλυτερα μονοι μας και να βγουμε απο το Ευρω '' και πισω στη δραχμή ειναι κατ΄εξοχήν Νεοφιλλευθερη; (ΣΧΟΛΙΟ 6/10/2011)

ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΔΩ :

http://greekrider.blogspot.com/2010/08/blog-post_22.html

Ε ας θυμηθουμε την πραγματική αιτια της κρισης ..

εκεινο που φουσκωσε τοσο πολύ τον λογαριασμό-περαν φυσικά απο την απιστευτη λεηλασια των Νεοδημακρατων που εκτιναξε το ελλειμα στο 13,6%...

Ηταν ΚΥΡΙΩς η ελλειψη ενος μηχανισμου αληλεγγυης στην ΕΕ

Θυμαστε;

Καλά -θα μου πειτε - τοσο δυσκολο ειναι να προβλεψει η Ε. Ε ενα αποθματικό για περιοδο κρισης ενος κρατους μελους ;

Εδω η καθε πολυκατοικια εχει ενα αποθεματικο .

Ε δεν ηταν και τυχαιο ..

Ηταν και ειναι Βασικό δογμα της Νεοφιλελευθερης Ανθρωπολογιας :

Ο καθενας μός του .

Καψτε τα καράβια .

Να μην υπάρξει περιθωριο διαφυγής .

Αν ξερουν οτι υπάρχει μηχανισμός αλληλεγγυης τα κρατη μελη θα χαλαρωσουνν το Συμφωνο Σταθεροτητας που ειναι το αλΛο Σινικο δογματικό τειχος .

Με τον ιδιο τροπο αντιμετωπιζουν τα ατομα .

Δεν υπαρχει κοινωνια υπάρχουν μόνο ατομα - ελεγε η Θατσερ .

Να μην υπάρχει κρατος προνοιας γιατι τα ατομα επωφελουνται και χαλαρωνουν τις ατομικές τους προσπαθειες .

Ας πεθανουν οι κοινωνικά ασθενεις . Θα επιβιωσουν οι ικανοι .

Κοινωνικός δαρβινισμός .

Ετσι οταν πρωτο εκδηλώθηκε η κριση - και θα μπορουσε να σταματησει εκει αν υπήρχε η στοιχειωδης αλληλεγγυη απο τα Νεφιλελελευθερα ΔΕΞΙΟΜουτρα που ελαχε να κυβερνουν τις κυριωτερες χωρες της Ε. Ε η κριση θα σταματουσε εκει .

Ομως οχι . Η φραου Μερκελ Μουτρωσε . Βγαλτε τα πέρα μονοι σας . Να φυγετε . ΚαραΝτινα. Αντιπροσωπευετε μόνο το 2,5% του ΑΕΠ της ΕΕ ..

Μονο οταν ειδαν οτι και αυτοι θα ζημιωναν προχωρησαν σε καποια -παλι τοκογλυφικά μετρα .''βοηθειας''

Κανονικά θα επρεπε να μας δανεισουυν με 1% οσο δανειζεται η Γερμανια . Μας δανειζουν με 5%.

και φυσικά το Μπραντιφερ συνεχιζεται .

Το συνεχιζουν αλλοι .

Να Φυγετε . Μόνοι σας .

Γυριστε παιδακια στη δραχμουλα . Θα αυξηθουν οι εξαγωγές σας . Βεβαια οι μισθωτοι σας θα πεινάσουν και η μαυρη αγορά θα θεριεψει .
\ αλλά ποιος νιαζεται.

Θα πουλατε τα γιαουρτακια σας και η ελλαδα θα ξαναγινει ο Παραδεισος των ξενοδοχων οπως ηταν επι Χουντας η οπως η Κουβα του Μπατιστα ...

Νεοφιλελευθερισμός και εθνικισμός φυσικά πανε χερι χερι . Πολλοι νοσταλγουνε την Ελλαδα του 60 . Ο καθεις για τους λόγους του .
Ομως οι μισθωτοι δεν την νοσταλγουνε διολου.
Και ενδομυχα ξερουν τι σημαινει για τις πιθανοτητες επιβιωσης του η ..επιστροφη στη δραχμή.

ενα εξαιρετικα περιεκτικο σχόλιο του Κώστα Κ.:Η βαθύτερη παγκόσμια αλλαγη του καπιταλισμού ξεκινά λίγο πιο πριν τη δεκαετία του ’70 όταν πίσω από την νομισματική και πετρελαϊκή κρίση ευδοκιμεί η εκδήλωση της μακροχρόνιας τάσης μείωσης του ποσοστού κέρδους στον παραγωγικό τομέα της αναπτυγμένης Δύσης.

http://papoylis.wordpress.com/2011/10/31/asshole-initiatives/#comment-9591

Η βαθύτερη παγκόσμια αλλαγη του καπιταλισμού  ξεκινά λίγο πιο πριν τη δεκαετία του ’70 όταν πίσω από την νομισματική και πετρελαϊκή κρίση ευδοκιμεί η εκδήλωση της μακροχρόνιας τάσης μείωσης του ποσοστού κέρδους στον παραγωγικό τομέα της αναπτυγμένης Δύσης. Είναι αυτή η κρίση που εξωθεί την ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού (αυτό που ορισμένοι αποκαλούν χρηματιστηριοποίηση της οικονομίας) παράλληλα με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και την τάση παγκοσμιοποίησης που περιγράψαμε πρωτύτερα. Ο θατσερισμός με τις ιδιωτικοποιήσεις, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων (παγκοσμιοποίηση) αυξάνει τον ανταγωνισμό, δεν επιτρέπει μακροχρονίως την αύξηση των πραγματικών μισθών και αναστέλλει την πτώση του ποσοστού κέρδους. Όμως, η αύξηση της κατανάλωσης συνεχίζεται παρά τις περιορισμένες ή μηδενικές αυξήσεις των πραγματικών μισθών, τόσο γιατί οι τράπεζες αρχίζουν να δανείζουν μαζικά με συνέπεια τη δημιουργία της πιστωτικής φούσκας και την υπερχρέωση των νοικοκυριών και των κρατών, όσο και γιατί μειώνονται οι αποταμιεύσεις (κατανάλωση, χρηματιστήριο οι εναλλακτικές λύσεις). Μέχρι, βεβαίως, που ο δανεισμός φθάνει σε ένα κρίσιμο όριο από πλευράς εισοδήματος και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί το χρέος (παντός τύπου), οπότε αρχίζει η κατάρρευση. Της οποίας έχουμε δει μόνον την αρχή.

Για ένα κομμάτι ψωμί : Small Times Crooks /αναδημοσιευση απ τον Left Liberal Synthesis

Left Liberal Synthesis

Monday, February 27, 2012

Για ένα κομμάτι ψωμί : Small Times Crooks

Στην ταινία του 2000 «Μικροαπατεώνες» (Small Time Crooks) ο Woody Allen περιγράφει την ιστορία μιας μκροσυμμορίας που για να κλέψει μια τράπεζα ανοίγει ακριβώς δίπλα ένα φούρνο εικονικά. Ο στόχος είναι να σκάσουν ένα τούνελ για την ληστεία , αλλά κάτι αναπάντεχο συμβαίνει : ο φούρνος φτιάχνει καταπληκτικά ψωμάκια ,είναι τόσο κερδοφόρος που καθιστά την ληστεία λιγότερο ελκυστική .Η ταινία όντως απολαυστική , με τον Allen μικροκακοποιό να ευρίσκεται σε τρομερή αμηχανία .




Είχα ξεχάσει την ταινία μέχρις ότου προχθές , ένας φίλος μου απεκάλυψε ότι η ιστορία ,σε ελαφριά παραλλαγή έγινε πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2011. Τύπος με σοβαρή εμπλοκή με τα ποινικά δικαστήρια ( μιλάμε για κακουργήματα ) έχει ανάγκη να ξεπλύνει χρήματα .Ανοίγει ένα φούρνο - βιτρίνα και συμβαίνει το αναπάντεχο. Μέσα στη κρίση φούρνος πάει τόσο καλά ,και σε μερικούς μήνες ευρίσκεται με αλυσίδα καταστημάτων άρτου εντός Αθηνών. Η νεοελληνική μαύρη οικονομία ξεπέρασε και τον W.Allen


Η διάφορα είναι βέβαια σαφής :


Στην αμερικανική εκδοχή τα λεφτά δεν είναι το πρόβλημα .Στην ελληνική εκδοχή τα λεφτά είναι μαύρα ,αλλά και στις δυο περιπτώσεις , η τύχη είναι ότι ποντάροντας σε δυο concepts ( ληστεία - ξέπλυμα ή φούρνος) η τύχη σου χαμογελά στο νόμιμο. Είναι φανερό πως τίποτα δεν θα είχε γίνει αν κάποιος δεν έπαιρνε μια πρωτοβουλία.


Η ιστορία μου φάνηκε ως τυπική αναπαράσταση της συγκυρίας


Η Ελλάδα ποντάρει ταυτόχρονα στην άτακτη χρεοκοπία ( παρανομία) και Μνημόνιο Plus ( φούρνος) και κάνουμε το σταυρό μας κατά λάθος ο φούρνος να βγάλει τίποτα εδώδιμο. Η προέλευση του κεφαλαίου εκκίνησης είτε είναι φανταστική είτε ύποπτη , αλλά χωρίς τα λεφτά δεν γίνεται τίποτα.


Οι κριτικές που διαβάζω για το μνημόνιο Plus είναι όλες λογικές αλλά αφορούν δυο διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης:


Η πρώτη κριτική είναι ότι , τα νούμερα σε οποιαδήποτε αλγεβρική αποτίμηση δεν "βγαίνουν" .Δεν γνωρίζω την συγκεκριμένη άλγεβρα του χρέους , αλλά γνωρίζω ότι καμία άλγεβρα του παγκόσμιου χρέους δεν "βγαίνει". Με κάποιο τρόπο αν η κριτική είναι σωστή μαθηματικά αλλά επιλεκτικά αποσιωπητική. Τελικά δεν έχει σημασία αν τα νούμερα είναι σωστά αλλά αν μπορούν να φανούν σωστά μέσα σε ένα μεσοπρόθεσμο μέλλον και μέσω μόχλευσης ενός ενδεχόμενου υποτιθέμενου ανοδικού κύκλου να αφομοιωθούν σε μια θετική δυναμική.


Η δεύτερη κριτική είναι ότι το χρέος αξιοποιείται προσχηματικά για να γίνει μια γιγαντιαία ανατροπή της κοινωνίας και οικονομίας. Ανεξάρτητα με την μαθηματική ασυνέπεια των λογιστικών του χρέους, σημασία έχει το πραγματικό βιοτικό επίπεδο που πέφτει ραγδαία. Ωστόσο εδώ αποσιωπάται , ότι η ίδια η πολιτική είναι προσχηματική γενικά και όχι μόνο το χρέος. Η γενική πολιτική είναι διαχείριση συμβόλων , μετωνυμιών και προσχημάτων. Όσο το χρέος είναι πρόσχημα ,άλλο τόσο είναι και το έθνος, η πατρίδα, το κοινωνικό κράτος, οι τάξεις κλπ. Αν δεν έχει σημασία το χρέος γιατί είναι εμπειρικά ασύλληπτο ,γιατί είναι ένα αφηρημένο μέγεθος το οποίο παράγει ανεργία , φτώχεια, κρίση τότε κάθε αφαίρεση δεν έχει σημασία και άρα έτσι ακυρώνεται οποιαδήποτε μεγάλη πολιτική μάχη αφηρημένα επίδικα.




Οι πολέμιοι της μαθηματικής ασυνέπειας της διάσωσης μπορεί να διαψευστούν γιατί η μαθηματική ασυνέπεια της ελληνικής διάσωσης δεν έχει σημασία καθώς αυτή θα εισαχθεί σε μια μη συνεπή μαθηματική δομή , αύτη του παγκόσμιου χρέους. Καθώς το χρέος είναι το ίδιο παραγωγός νέων χαοτικών δυναμικών κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τη στατιστική πιθανότητα ενός νέου σημείου ασταθούς ισορροπίας με εξυπηρετήσιμο το χρέος. Οι υποστηρικτές της προσχηματικής χρήσης του χρέους μπορεί να αιφνιδιαστούν από την αποδόμηση του ως απλό ιδεολόγημα , καθώς οι αντίπαλοι τους μπορεί να αποδημήσουν άλλες αφαιρέσεις απαραίτητες για μια στοιχειώδη κοινωνική συνύπαρξη .πχ αν το χρέος είναι πρόσχημα, η νομιμότητα , εθνική κυριαρχία, η αλληλεγγύη τι είναι ;


Από την άλλη οι υποστηρικτές του μνημονίου βασίζονται σε μια παραδοχή ασφυξίας, αδιεξόδου η οποία δεν μπορεί να αποδειχθεί θεωρητικά. Ο μόνος τρόπος να γίνει απτή η διαλυτική χρεοκοπία είναι να πραγματοποιηθεί.


Αν ξανασκεφτούμε με βάση την διπλή ιστορία του φούρνου, είναι σαφές πως δεν υπάρχει καμία διέξοδος με εγγυημένα αποτελέσματα. Υπάρχει ένα θεμελιώδες στοιχείο τυχαιότητας, ενδεχομενικότητας το οποίο μπορεί να καθορίσει την έκβαση. Όσο τα διαδοχικά μνημόνια δεν εγγυούνται τίποτα, άλλο τόσο τίποτα δεν εγγυούνται οι αποδράσεις από αυτά. Σε μια άλλη εκδοχή της ταινίας του Allen θα μπορούσε η έκβαση να ήταν διαφορετική: η ληστεία να πετύχει ανεξάρτητα από την ποιότητα του φούρνου ή ίσως η κομπίνα του έλληνα «ποινικού» να συνεχιζόταν εν κρυπτώ για χρόνια. Ποιος ξέρει;


Είτε έτσι είτε αλλιώς υπάρχει ένα ελκυστικό στις δυο ιστορίες : η παραγωγή του ψωμιού. Η δυνατότητα να φτιαχτεί και να πωληθεί ένα καλό καρβέλι ψωμί. Είναι αυτό που κατά βάθος ψάχνουν όλοι: Όποιος δει προσεκτικά όλες τις εκδοχές ( ναι όχι στο μνημόνιο ,μέσα έξω ευρώ) κοινό άρρητο υπόστρωμα είναι ότι πρέπει να παραχθεί, να πωληθεί και διανεμηθεί το κέρδος σωστά για ένα «καρβέλι ψωμί».


Υπάρχουν πολλοί πάρα πολλοί που δεν ξέρουν πόσο δύσκολο, περίπλοκο με πόσο ρίσκο φτιάχνεται το καλό ψωμί.H τρέχουσα αντίφαση ότι ένα από τα καλύτερα ψωμιά στην Αθήνα φτιάχνεται από τα λεφτά μιας παρανομίας.