Θα έχω υπάρξει

Θα έχω υπάρξει

Αντικρίζοντας το παρόν εκ των υστέρων

Σε έναν αναδρομικό τόπο

Σε μια αιωνιότητα του Τίποτε

Ένα Άστρο όπως χιλιάδες άλλα

Ατενίζοντας

Θεώμενος

Το παρελθόν του παρόντος μου

Δίνοντας νόημα

Σ’αυτόν τον λαβύρινθο διαδρομών

Στην επανάληψη λαθών

Στη λήθη και την αλήθεια μου

Στις αναμνήσεις

Στην ανοιξιάτικη βροχή

Στα ανεξήγητα πράγματα που μου συμβαίνουν

Στον άνεμο

Στα λόγια που μου έρχονται στο στόμα

  Θα έχω υπάρξει
Ανάποδα στον χρόνο

Ξαναβλέποντας τον εαυτό μου
Να πολλαπλασιάζεται
Ποτε μικρός ποτε μεγάλος ποτε μωρό
πότε
Στη στιγμή του θανάτου μου
Στο νεκρικό κιβούρι μου
Μέσα στη σάρκα σου
ενσαρκωμένος

Θα έχω υπάρξει

Ίσως τη στιγμή του θανάτου μου

Ίσως αργότερα….

Π. Θ 

άχρηστοι πήγαν όλοι εκείνοι οι λεκέδες....

άφηναν πάνω μου οι λέξεις στίγματα
νόμιζα πως ήμουνα λεπρός, σημαδεμένος
παρόλα αυτά συνέχιζα , με τη μελάνι
να λεκιάζω το άσπρο χαρτί

αλήθεια τι απέγιναν εκείνα τα τετράδια;
κάποια τα φύλαγε ,θυμάμαι ,η μαμά μου
όμως  πετάχτηκαν, αργότερα, σε μετακομίσεις,
χάθηκαν,
πέσανε σαν τα φύλλα το φθινόπωρο ,
 απ’ τα κλαδιά μου ,

τώρα Γαζώνω λέξεις στον Υπολογιστή
όμως δεν είναι στίγματα αυτά άξια λόγου '
τζάμπα έφαγα τα παιδικά μου χρόνια
σε τετράδια καλλιγραφίας
με κοντυλοφόρο και στυπόχαρτο..
άχρηστοι πήγαν όλοι εκείνοι οι λεκέδες....
Π.Θ

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
———————————-


Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σαν τους διαβάτες ,που όλη νύχτα περπατάνε
Σαν τις ψυχές μας που δεν έχουν που να πάνε
Κι’ ειν΄οι αράχνες σαρκοβόρες σαν την Μνήμη

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σα πεφταστέρια πού στον ουρανό γλιστράνε
σαν καιτους φίλους , την στιγμή που μας πουλάνε
και σα τη νύχτα που βουλιάζει σε μια Λίμνη

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Κι αυτά τα δεντρα ολο τα τρώνε οι Τερμίτες
που πάει η πνοή μας οταν βγαινει απο τις μύτες;

Κι ειναι η ζωή μας σαρκοβόρα σαν την μνημη.

Πέτρος  Θεοδωρίδης
Ιανουάριος 14, 2008από την ΧελιδΩνα (μ-λ)

,ειναι μετεικασμα

,είναι μετείκασμα
η θαλπωρή , κι η θάλασσα και η αναλαμπή του ήλιου και τα κύματα
αντικατοπτρισμοι : Σε μιαν έρημο είμαστε κι ονειρευόμαστε , απελπισμένοι
Μισοπεθαμένοι .. Δεν είμαστε στη Θάλασσα και η γλυκιά στιγμή π’ονειρευομαστε σε λίγο θα σχιστει , ειν’ενα παραπέτασμα ,μια φενάκη , θα σχιστει ,, η θάλασσα θα σβήσει και θα ξαναβρεθούμε στην Έρημο , το ίδιο Γυμνοί , το ιδιο ανέστιοι, το ίδιο διψασμένοι ,σε του το το Πελώριο Ματριξ όπου εξαρχής παγιδευτηκαμε (και φυσικά την ίδια ηδονή θα νιώθουμε τα παγωμένα Βράδια με το ολόγιομο και κατακόκκινο φεγγάρι της ερήμου , καθώς θα πεθαίνουμε στην ποθητή την Μήτρα της Σαχάρας )

Π. Θ

Ευτοπία. :Ανδρονίκη Γωγοπούλου

είμαστε εκείνα τα άστρα που....

είμαστε εκείνα τα άστρα που , λίγο πριν να σβήσουν στέλνουν το τελευταίο τους φως ελπίζοντας πως θα τους δούνε εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Είμαστε κάτι ξεχασμένες πυγολαμπίδες τον χειμώνα που τρεμοσβήνουν παλεύοντας με το κρύο( χωμένες μες τις φυλλωσιές και τους θάμνους και την ομίχλη) ..Είμαστε κάτι ασπόνδυλα όντα που χώνονται μες τα κοχύλια τους κι εκκρίνουν βλέννα σπ' τον φόβο. Είμαστε οι σχοινοβάτες της αγάπης που ξεψυχούν ανάμεσα στις μνήμες και τις ελπίδες και το σκοτάδι . Είμαστε μα αστραπή στον παράδεισο .

   Π,Θ

Κάποιες φορές τρυπώνουμε μες το κελί της Θλίψης

Κάποιες φορές τρυπώνουμε μες το κελί της Θλίψης
Κι απολαμβάνουμε κρυφά την μυρωδιά της Τύψης
Ξύνουμε τις παλιές πληγές σκαλίζουμε το τραύμα
Μάταια περιμένοντας να γίνει κάποιο θαύμα

Πόσες φορές η λύπη μου μου κόβει την μιλιά
Και στο λαιμό τυλίγεται σαν να τανε θηλια
Καρδιά μου  εσυ ,ανίκανη, να γεννηθείς ξανά
Στης Λύπης τα απόνερα ζητάς παρηγοριά

Πόσες φορές αντίκρισα με μάτια μου κλειστά
Τη Λύπη ,ολοζώντανη, με σάρκα και οστά
Να με κοιτά αλύπητα και πάλι να με κρίνει
Και τη χαρά στον ύπνο μου, κρυφά κρυφά να πίνει

αντρας θυμαται.Π Θ

Εκεινο που μας γοητεύει στην αγάπη

Εκεινο που μας γοητεύει στην αγάπη

Εκείνο που μας γοητεύει στην αγάπη

είναι η δύναμη της πλάνης που μας γνέφει

είναι η απατηλή της γοητεία

είναι το άγγιγμα στην ουτοπία

η αμαρτία

Η σαγήνη,

και το νεύμα της πληγής που σ’εγκαλεί

και ο υπόγειος ποταμός των αισθημάτων

κάτω απ’ το δέρμα

στην τρυφερή ωμότητα της σάρκας μας

και πιο βαθιά

ως το μεδούλι των οστών

που διασχίζει ο ίδιος μας ο Χρόνος… 

Αθορυβη ανοιξη στην καρδια του Χειμώνα

...

Ένα ήσυχο ξύπνημα

η αιφνίδια αποκαλυψη

και η ανέλπιστη Γιατρειά

που απότομα άνθισε

ενα Πρωί

τα γνωστά χελιδόνια,ο θολός ήλιος

το Δήθεν αθώο βλέμμα ,οι μάταιες σκέψεις

 σημάδια μιας Αθόρυβης άνοιξης

στην καρδια του χειμώνα

Σίσυφοι, όπως πάντα

Έτσι σιγά σιγά ανακαλύψαμε
Μικρές σχισμές, κενά της μνήμης
Τις εσωτερικές μας Κρύπτες
Εκεί που κρύβουμε τα Μυστικά
Στα στριφώματα του νου , στη φόδρα της καρδιας
Στα στριφνά μονοπάτια
Στην ανεμόσκαλα .
Από όπου πάλι Γκρεμοτσακιστήκαμε
Σίσυφοι, όπως πάντα
Μέσα στη άπειρη ματαιότητα της αγάπης


Π.Θ

Η Ομορφιά είναι Θνητή

Η Ομορφιά είναι Θνητή .
η αύρα του ωραίου: λένε πως έχει να κάνει με τον υπαινιγμό της αιωνιότητας , όμως νομίζω πως περισσότερο συνδέεται με την γνώση ότι είναι προσωρινή.
λέμε για ένα λουλούδι ,για ένα μπουμπούκι την άνοιξη " τι όμορφο!!!"",
όχι παραβλέποντας την θνητότητα του αλλά εξαιτίας της : ξέρουμε ότι θα μαραθεί .
Μ'αυτη την έννοια η ομορφιά είναι Θνητή.
Αλλά επίσης η απόλαυση της ομορφιάς ενέχει και ένα προκαταβολικό , μικρό η μεγάλο ,πένθος : ξέρουμε πως , σε λίγο, θα χαθεί.

 Πέτρος  Θεοδωρίδης 

Υ.Γ
υπαρχει και κατι αλλο: οταν -βλεπουμε μια εικονα, οατν απολαμβανουμε μια ομορφια την αποθηκευουμε για αργοτερα ..Δεν απολαμβανουμε τωρα
 Απηλαμβανουμε - στο παρελθον