είμαστε εκείνα τα άστρα που , λίγο πριν να σβήσουν στέλνουν
το τελευταίο τους φως ελπίζοντας πως θα τους δούνε εκατομμύρια χρόνια
αργότερα. Είμαστε κάτι ξεχασμένες πυγολαμπίδες τον χειμώνα που τρεμοσβήνουν
παλεύοντας με το κρύο( χωμένες μες τις φυλλωσιές και τους θάμνους και την
ομίχλη) ..Είμαστε κάτι ασπόνδυλα όντα που χώνονται μες τα κοχύλια τους κι
εκκρίνουν βλέννα σπ' τον φόβο. Είμαστε οι σχοινοβάτες της αγάπης που ξεψυχούν
ανάμεσα στις μνήμες και τις ελπίδες και το σκοτάδι . Είμαστε μα αστραπή στον
παράδεισο .
Αναγνώστες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου