Κάποιες φορές τρυπώνουμε μες το κελί της Θλίψης
Κι απολαμβάνουμε κρυφά την μυρωδιά της Τύψης
Ξύνουμε τις παλιές πληγές σκαλίζουμε το τραύμα
Μάταια περιμένοντας να γίνει κάποιο θαύμα
Πόσες φορές η λύπη μου μου κόβει την μιλιά
Και στο λαιμό τυλίγεται σαν να τανε θηλια
Καρδιά μου εσυ ,ανίκανη, να γεννηθείς ξανά
Στης Λύπης τα απόνερα ζητάς παρηγοριά
Πόσες φορές αντίκρισα με μάτια μου κλειστά
Τη Λύπη ,ολοζώντανη, με σάρκα και οστά
Να με κοιτά αλύπητα και πάλι να με κρίνει
Και τη χαρά στον ύπνο μου, κρυφά κρυφά να πίνει
1 σχόλιο:
Ο θειος
Κάποιες φορές τρυπώνουμε μες το κελί της Θλίψης
που 'ναι στενο και σκοτεινο και δεν μπορεις να στριψεις
του παραλογου θεατρο κι εσυ στον ιδιο ρολο
όταν θελήσεις για να βγεις, να βγαινεις με τον κωλο!
Και τοτε εκει στη στενοπή, που βγαινουνε οι θλιμενοι
από της θλίψης το κελι, αραπης περιμενει!
Δημοσίευση σχολίου