γι αυτόν -και πάλι -τον Απρίλη

To ξέρω
 οτι  λυπασαι για μένα
Το ξέρω....
 οτι μέσα τρωγεσαι: αχ ! ναμουνα κοντα του..
οταν πεθαίνουμε
είμαστε μόνοι
σαν μια κηλιδα
 στο λευκό περιβλημα του Αυγου ,
σαν το ασπραδι
σαν την περιστροφη των ρόδων του ποδηλάτου
σαν που ροδιζει λίγο ,πριν χαραξει,
σαν
αναλαμπη
σαν
τη φωτεινή γραμμη
που αφηνουνε τα πεφταστερια
 για μια στιγμή
 για μια αιωνιοτητα
για ενα ρίγος
γι αυτή την ανοιξιατικη βροχή

γι αυτόν -και πάλι -τον Απρίλη που μας πεθαίνει,ευτυχισμένους..