Η δαιμονοποίηση της ΕυρώπηςΤου Νικου Xρυσολωρα/αναδημοσιευση απο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η δαιμονοποίηση της Ευρώπης Του Νικου Xρυσολωρα / Σύμφωνα με τους μελετητές του ανθρώπινου ψυχισμού, ένας τυπικός τρόπος άμυνας απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της ζωής, είναι η φυγή και η επ’ αόριστον αναβολή της αναμέτρησης με την πραγματικότητα. Οι πληγές όμως δεν εξαφανίζονται όταν τις αγνοούμε. Αντιθέτως, αρχίζουν και μολύνουν ακόμη και τα υγιή κύτταρα. Οταν, λοιπόν, έρχεται η ώρα της κρίσεως, ένας δεύτερος τρόπος υπεκφυγής, είναι η μεταβίβαση της ευθύνης στους άλλους. Οι γονείς, οι συνθήκες, η κοινωνία, οι φίλοι, οι σχέσεις, δαιμονοποιούνται ανάλογα με την περίσταση, ώστε να ερμηνευθούν βολικά οι δυσκολίες και να αποφευχθεί, για όσο είναι εφικτό, η επώδυνη διαδικασία της αυτοκριτικής. Πάνω στις παθολογικές αυτές τάσεις του ανθρώπινου νου έχει χτιστεί ένα ολόκληρο ρεύμα πολιτικής σκέψης στη χώρα μας. Οταν η πραγματικότητα ήταν ακόμη διαχειρίσιμη, το συγκεκριμένο ιδεολογικό ρεύμα μάς παρότρυνε να αγνοήσουμε τις παθογένειες που κατέτρωγαν τις σάρκες της κοινωνίας μας, να κρύψουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. «Ετσι είμαστε εμείς οι Ελληνες», μας έλεγαν, χλευάζοντας τους «ξενέρωτους» Ευρωπαίους, τους «κουτόφραγκους» που δεν μπορούν να απολαύσουν τη ζωή τους με αυτόν τον μοναδικό «ελληνικό» τρόπο που την απολαμβάνουμε εμείς. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι Ευρωπαίοι ουδέποτε μάς υπέδειξαν πώς θα οργανώσουμε τις καθημερινές μας απολαύσεις, ούτε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας σε προσωπικό επίπεδο. Εντούτοις, σκόπιμα –και πολύ πολύ βολικά– το αίτημα για μεταρρυθμίσεις στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και εκσυγχρονισμό της οικονομίας μας, συγχεόταν επί χρόνια με την καρικατούρα του «άχρωμου και άοσμου» Δυτικού, και των εγχώριων δήθεν μιμητών του. Η οικονομική κατάρρευση της χώρας διέλυσε τη συγκεκριμένη αυταπάτη. Απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα της κρίσης, η προαναφερθείσα πολιτική στάση χρησιμοποίησε το δεύτερο όπλο της: τη δαιμονοποίηση των ξένων. Χαϊδεύοντας τα αυτιά μας, οι «Ταλιμπάν» της συνωμοσιολογίας υποστηρίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι όλα τα προβλήματα της χώρας μας είναι ξενόφερτα (με τη συνέργεια εγχώριων προδοτών). Το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι μάς λένε πως όποιος θέλει να παίξει μπάλα μαζί τους, θα πρέπει να σεβαστεί και τους κανόνες του παιχνιδιού τους, παρουσιάζεται ως απαράδεκτη παρέμβαση στα εσωτερικά της πατρίδας μας. Βολικός αποδιοπομπαίος τράγος, η Δύση κατηγορείται για όλα τα δεινά της καθημερινότητάς μας, παρότι η φοροδιαφυγή και η μαύρη οικονομία στην Ελλάδα ανθούσαν και συνεχίζουν να ανθούν. Είναι βλέπετε πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε τη Δύση και να αγνοήσουμε το γεγονός ότι χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις επιβίωναν με κρατικές μπίζνες και μόνο και χιλιάδες από εμάς ψήφιζαν με κριτήριο τις υποσχέσεις για διορισμούς στο Δημόσιο, τις επιδοτήσεις, τις κάθε λογής διευκολύνσεις, ακόμη και τις ευνοϊκές μεταθέσεις στον Στρατό. Οι Ελληνες, κατά τους κατ’ επάγγελμα πατριδοκάπηλους, δεν ευθυνόμαστε που χτίσαμε μια κοινωνία υπερκαταναλωτική, έναν ιδιωτικό τομέα κρατικοδίαιτο και ένα κράτος υδροκέφαλο και αναποτελεσματικό. Η κ. Μέρκελ, λένε, φέρει την αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια μας. Το μπανάλ έργο με τον «ξένο παράγοντα» είναι χιλιοπαιγμένο. Παρά το γεγονός ότι αν δεν υπήρχε η Δύση, η Επανάσταση του 1821 θα είχε καταπνιγεί από τον Ιμπραήμ, παρότι η Δύση διέσωσε την Ελλάδα μετά τον πόλεμο του 1897, παρ’ όλο που χιλιάδες Δυτικοί σύμμαχοι υπερασπίστηκαν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους την ελληνική επικράτεια, παρά το σχέδιο Μάρσαλ, την πολιτική απόφαση για ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ σε πείσμα των τεχνοκρατών της Κομισιόν και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, η Δύση φταίει για όλα, ακόμη και σήμερα που συνεχίζει να μας δανείζει, ενώ δεν μας δανείζουν οι αγορές, ακόμη και όταν προσπαθεί να ελαφρύνει το χρέος που οι νόμιμα εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις συσσώρευσαν. Η πικρή αλήθεια που αρνούνται ορισμένοι να δουν είναι ότι όσο οφείλει η Δύση την ύπαρξή της στην αρχαία Ελλάδα, άλλο τόσο η σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει χάρη στη Δύση. Και η τελευταία προσπαθεί εδώ και δύο αιώνες να μας κρατήσει στους κόλπους της, παρά τη θέληση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας (όχι ίσως της πλειοψηφίας), το οποίο διεκδικεί τον μοναχικό δρόμο του παρία. Μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, διερωτάται κανείς πόσο ειρωνικό θα ήταν να ικανοποιήσει τελικά η Δύση το αίτημα αυτής της ανίερης συμμαχίας μεταξύ κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, επαναστατών του γλυκού νερού, επιδειξιών δανεικού πλούτου, φοροφυγάδων, λασπολόγων, εκβιαστών, τηλε-ευαγγελιστών και εθνικιστών με αριστερό προσωπείο: να εγκαταλείψει δηλαδή την Ελλάδα, έστω και προσωρινά. Τότε και μόνο τότε, θα καταλάβουμε και εμείς οι υπόλοιποι, η απαράδεκτα σιωπηρή μέχρι σήμερα πλειοψηφία, πόσο λάθος κάνουμε που ανεχόμαστε να μας καθορίζουν τις ζωές όσοι μετράνε τον πατριωτισμό με τη φαντασιακή τεστοστερόνη, τη χυδαιότητα των σεξιστικών υπονοουμένων και τους τσαμπουκάδες. Τότε και μόνο τότε, ίσως θα πάψουμε να υπεκφεύγουμε από την πραγματικότητα.