Γράφω
αυτό το κείμενο απόγευμα προς βράδι Πέμπτης και ενώ έχει λήξει το πρώτο
μέρος του εθνικού θρίλερ, με το όνομα του νέου πρωθυπουργού το οποίο,
επιτέλους, ανακοινώθηκε. Μετά την πολυήμερη κωμωδία παρεξηγήσεων, με το
απίθανο πολιτικοδημοσιογραφικό χάος και το παιχνίδι των καμένων ονομάτων
και των μαχαιρωμάτων στα παρασκήνια, ο ορίζοντας ξεκαθαρίζει. Μπορεί το
συνολικό τοπίο να μην είναι ακόμα γνωστό αλλά το γενικό κάδρο, το
πλαίσιο έχει ήδη τοποθετηθεί από διάφορες πλευρές. «Δεν είναι σωστό να
βάζουμε χρονικούς περιορισμούς στην εξουσία του», έσπευσε να δηλώσει για
τον νέο Πρωθυπουργό η υφυπουργός παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου. Μια από
τις πολλές δηλώσεις, πολιτικών και παραγόντων, που, σε αντίθεση με τον
ευφημισμό περί απλής υπηρεσιακής κυβέρνησης, δείχνουν την πραγματική
πρόθεση των δυνάμεων που στηρίζουν τη λογική των μνημονίων και των
«οικονομικών τους πολιτικών».
Τούτες τις μέρες άλλωστε η μαύρη
κωμωδία που παίχτηκε έφερε στο φως τα βασικότερα στοιχεία ενός νέου
σχεδιασμού για το μελλοντικό καθεστώς διακυβέρνησης. Η ασυνεννοησία, οι
δεύτερες και τρίτες σκέψεις αρχηγών και μεσολαβητών, τα πικρόχολα σχόλια
του Τύπου και οι πένθιμες καμπάνες για τον «εθνικό μας διασυρμό», όλα
αυτά τα πικάντικα και τα φαιδρά, δεν μπορεί να κρύψουν το τι ακριβώς,
πολύ σοβαρό, διακυβεύεται: η αναζήτηση ενός νέου σχήματος εξουσίας για
τη μεσο-μακροπρόθεσμη επικύρωση της πιο σκληρής μνημονιακής φάσης και
βεβαίως για την εξουδετέρωση κάθε λαϊκής και κοινωνικής αμφισβήτησης του
«μοναδικού δρόμου προς τη σωτηρία». Η αγωνία για την αυτοσυντήρηση των
δυο μεγάλων μηχανισμών ή τα άγχη των αρχηγών και των μεγάλων στελεχών
για το «μετά» εξηγούν ένα μέρος του τραγέλαφου των προηγούμενων ημερών.
Αλλά η διαδικασία ανασύνθεσης του μπλοκ του μνημονίου έχει ήδη αρχίσει:
με άτσαλο τρόπο, με τον παραμερισμό αυτών που έγιναν εμπόδια
(Παπανδρέου) ή με πρόσθετα ηθικά πλήγματα στην εικόνα των δυο πυλώνων
του δικομματισμού, αλλά πάντως έχει αρχίσει. Και το ζητούμενο αυτής της
ανασύνθεσης είναι ένα: η διαχείριση μιας βαθιάς κοινωνικής χρεοκοπίας με
την ελπίδα ότι θα επιστρέψει η «ανάπτυξη», δηλαδή, μια κάποια
σταθεροποίηση του ελληνικού συστήματος μέσα στην γενικότερη
αποδιοργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης.
Το
πρόβλημα των εκκολαπτόμενων μνημονιακών μορφωμάτων είναι διπλό: πρώτον
να καταστήσουν κάπως «κυβερνήσιμη» την κοινωνία της νέας φτώχειας και
της τεράστιας καθίζησης μεγάλου μέρους των μεσαίων και των λαϊκών
τάξεων. Και δεύτερον, να εγγυηθούν έναν ανώτερο ποιοτικά βαθμό
συναίνεσης στις νεοφιλελεύθερες τομές που για να ολοκληρωθούν
χρειάζονται μεγάλο βάθος χρόνου.
Αναμφισβήτητα, η αποστολή είναι
δύσκολη. Αλλά προσπαθούν. Και σε αυτή τους την προσπάθεια επαναφέρουν
όλα τα φθαρμένα πλην «υπεραιωνόβια» μυθολογικά πρότυπα της συντηρητικής
σκέψης: την ηγετική σωτηριολογία (εναντίον των «λίγων» και των
«Πετσάλνικων»), την τεχνοκρατική δημαγωγία (εναντίον των «ερασιτεχνικών
χειρισμών»), τη διαρκή καλλιέργεια των κοινωνικών φόβων και της
συλλογικής ενοχής. Η ηθική άσκηση βίας στις συνειδήσεις είναι πρωτοφανής
και θα ενταθεί περισσότερο στο επόμενο διάστημα. Και η όλη έμφαση στο
θρησκευτικό μοτίβο της εξ ύψους παρέμβασης εν μέσω «υπαρξιακών κινδύνων
για το έθνος» θέλει να βγάλει ξίγκι από το φόβο, να εμποτίσει την
ατμόσφαιρα με αισθήματα αδυναμίας και παραίτησης, μετά το λαϊκό «θράσος»
της 28ης Οκτωβρίου.
Η πρόθεση ορατή: το προσωρινό να γίνει η
μαγιά του μόνιμου, η δε κρίση νομιμοποίησης των περιεχομένων της
πολιτικής να σκεπαστεί κάτω από την αστερόσκονη του «κύρους» και της
«ανακτημένης αξιοπιστίας της χώρας». Αυτή ακριβώς η προοπτική, μαζί με
την πανηγυρική ηθικοπολιτική αναγνώριση του χρήσιμου Καρατζαφέρη και του
κόμματός του, δημιουργούν νέα δεδομένα για την αριστερή παρέμβαση και
για την τύχη των λαϊκών και κοινωνικών αντιστάσεων. Απέναντι σε μια νέα
γραμματική της εξουσίας –η οποία προωθείται πέρα και πάνω από τα
παθήματα του πολιτικού της προσωπικού– χρειάζεται να προβάλει ένα
αντι-σχέδιο, ένας διαφορετικός ορίζοντας προσδοκιών για το μέλλον. Και
σε τούτο το αντι-σχέδιο γίνεται πλέον κεντρική η σημασία της δημοκρατίας
με την αμφισβήτηση των κινήσεων κορυφής και της εθνοσωτήριας
δημαγωγίας. Στην Αριστερά πέφτει ουσιαστικά το βάρος και η μεγάλη ευθύνη
να πάρει πάνω της, με όλους τους τρόπους, το ζήτημα της δημοκρατίας
απέναντι στον ολιγαρχισμό, στις παρωδίες βοναπαρτισμού, στη «μνημονιακή
διακυβέρνηση» ως απειλή για τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, τις
λαϊκές ελευθερίες, την προοπτική επιβίωσης και αξιοπρέπειας των από
κάτω.
Αν ο ορίζοντας της αναδιοργάνωσης του βαθέος κατεστημένου
προωθεί ένα βήμα παραπέρα το πείραμα μιας μετα-κοινοβουλευτικής
αυταρχίας, ο αντίπαλος χώρος πρέπει να προβάλει το αίτημα για ουσιαστική
επανίδρυση της κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας. Ένα τέτοιο
περιεκτικό αίτημα μπορεί να συναρθρώσει τους επιμέρους αγώνες της
περιόδου και κυρίως να απεγκλωβίσει το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς
από την παραλυτική συζήτηση για το νόμισμα (ευρώ ή δραχμή), επιμένοντας
στο κοινωνικό κόστος της μνημονιακής «διαρκούς εκτροπής». Ο κύκλος των
επάλληλων συναινέσεων μεταξύ νεοφιλελεύθερου κέντρου, δεξιάς και
ακροδεξιάς, η συνάντηση τεχνοκρατισμού και κοινωνικού αυταρχισμού στο
όνομα της διαρκούς έκτακτης ανάγκης, ωθεί και στο άνοιγμα ενός
καινούριου κύκλου ριζοσπαστικών παρεμβάσεων με αιχμή την πραγματική
δημοκρατία. Αλλά για αυτή τη νέα στιγμή του κινήματος και της πολιτικής
του συγκρότησης είναι αυτονόητο πια, ότι δεν αρκεί η απαίτηση για
προσφυγή στις κάλπες.
Πηγή: Εποχή
κα ενα μου σχολιο Red Note
Σχόλιο από:
ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ
1.κυρίως να απεγκλωβίσει το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς από την παραλυτική συζήτηση για το νόμισμα (ευρώ ή δραχμή),
για να απεγλωβιστει πρεπει να αποφασιει Η ευρω η Δραχμή . Δεν μπορει
ενας πολιτικός χωρος της αριστεράς (Συριχα) να ζητά εκλογές και να
προτεινει Δυο λύσεις (ναι στο ευρω ..και ναι στη δραχμή)..και να το
θεωρει ..καθαρες λύσεις ..Ζυμώνεται δυο χρόνια τωρα .. καιρος να
αποφασισει
οσο 2. για το
είναι αυτονόητο πια, ότι δεν αρκεί η απαίτηση για προσφυγή στις κάλπες.
φυσικά .. Και πριν δεν αρκουσε
3.περα απο το ζητημα του ευρω κλπ υφιστανται αλλα τρια που
υποβώσκουν στο εσωτερικο μετωπο.: το ζητημα των ελευθεριων , το
κοινωνικο ζητημα ,και το μεταναστευτικο (που συνδεεται και με τον
ρατσισμο).
το ποιο θα επικρατησει στη δημοσια Ρητορική και ΑΤΖΕΝΤΑ αλλά και το
ΠΩΣ θα συναρθρωθει με τα αλλα δυο , θα κρινει και τις μετεπειτα
εξελιξεις: ο δρομος για την κολαση ειναι στρωμενος με τα κυριαρχα
σημαινοντα στη δημοσια ατζεντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου