Το (αγεφύρωτο;) χάσμα Κεντροαριστεράς και Αριστερισμού(απο το feleki)

Το (αγεφύρωτο;) χάσμα Κεντροαριστεράς και Αριστερισμού

αποσπασμα 

''Για την αριστερίστικη προσέγγιση των πραγμάτων, κάθε αλλαγή μάς σέρνει αυτόματα σε μια «επιστροφή στο μέλλον», σε έναν «νεοφιλελεύθερο μεσαίωνα». Οπότε, αυτό που μένει είναι η ολική αντίσταση, ένας «πόλεμος» για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Στον αγώνα αυτό δεν χωράνε λιποψυχίες, συναισθηματισμοί και μικροαστικές ευαισθησίες. Πιο συγκεκριμένα, αν αυτό είναι αναγκαίο, ας καούν όλα. Και το μπουρδέλο η Βουλή και ό,τι άλλο στο οποίο ομνύουν τα λαμόγια, οι εγκάθετοι, τα πιόνια και οι νοικοκυραίοι: οι τράπεζες, τα μαγαζιά, ο τουρισμός, η νομιμότητα.
Βέβαια, στο εκτυφλωτικό φως αυτού του διανοητικού άλματος, αυτού του πηδήματος στο κενό, μπορεί να καούν και μερικοί άνθρωποι. Τότε, απέναντι σε ένα τέτοιο γεγονός, η προσέγγιση που περιγράφω, νίπτει τας χείρας της, μαζεύεται και αποσύρεται προσωρινά. Για το φονικό, φταίνε οι τραμπούκοι, οι παρακρατικοί, ο καπιταλιστής, οι ίδιοι οι νεκροί, η κακούργα κοινωνία. Ποτέ η ίδια δεν θα αναλάβει τις όποιες ευθύνες της αναλογούν. Όταν κατακάτσει η σκόνη, θα επανέλθει σαν να μη συνέβη τίποτα  και θα συνεχίσει την ίδια ρητορική δικαιολόγησης της βίας ως αντιβία (πάντα αφαιρετικά και επιλεκτικά). Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικού αναλυτή αυτής της προσέγγισης, αποτελεί ο δημοσιογράφος Στάθης Σταυρόπουλος της Ελευθεροτυπίας. Αν υπάρχει άλλο παράδειγμα λαμπρότερου στοχαστή που να συγκεράζει τις διάφορες τάσεις, να είναι αναγνωρίσιμος και να κάνει τακτικά παρεμβάσεις, ας κατατεθεί.

Εντύπωση μου κάνει ότι η πλειοψηφία των ατόμων που ασπάζονται την παραπάνω προσέγγιση, ανήκουν σε μορφωμένα, μεσοαστικά στρώματα. Αντιλαμβάνομαι την εργασιακή επισφάλεια και τον φόβο της καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας αλλά δεν πιστεύω ότι μπορούν να ερμηνεύσουν πλήρως την επιλογή αυτής της πολιτικής στάσης. Έτσι και αλλιώς, πολλοί άλλοι που καταλαμβάνουν παρόμοια κοινωνική θέση, ταυτίζονται με την κεντροαριστερή θεώρηση των πραγμάτων. Επίσης, αρκετοί που συμμετέχουν στην παραγωγή και τη διάδοση του αριστερίστικου λόγου, απολαμβάνουν επαγγελματική επιτυχία. Η διάσταση μεταξύ του τρόπου που οργανώνεται η προσωπική ζωή και της πολιτικής σκέψης ενός υποκειμένου, είναι ένα φαινόμενο που δυσκολεύομαι να καταλάβω. Πώς γίνεται κάποιος να εφαρμόζει διαφορετικές μεθόδους στην αντιμετώπιση δυο αλληλένδετων σφαιρών της ζωής και να μην (δείχνει ότι) ανησυχεί από τις εσωτερικευμένες αντιφάσεις; Παρόμοιο φαινόμενο το έχω παρατηρήσει, σε διαφορετική βέβαια περίπτωση, στην Κύπρο. Εδώ, συχνά μπορείς να δεις ένα δικηγόρο, ένα γιατρό, έναν αρχιτέκτονα, έναν έμπορο που ενώ στη δουλειά του είναι ανοιχτός σε νέα ερεθίσματα, σύγχρονος και τελειομανής, ένας εξαίρετος δηλαδή επαγγελματίας, όταν η κουβέντα πάει στο κυπριακό, δηλώνει πρόθυμος να πολεμήσει τους Τούρκους ακόμη κι αν η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη, ακόμη κι αν αναγνωρίζει ότι μια ορθολογική αντιμετώπιση του κυπριακού προβλήματος ευνοεί έναν πολιτικό συμβιβασμό.

Ποια είναι τα αίτια αυτής της διάστασης μεταξύ προσωπικού και πολιτικού στη περίπτωση των αριστεριστών φίλων μας; Θα μπορούσα ίσως να υποστηρίξω ότι σημαντικό ρόλο παίζει και η ψυχολογική δομή της κάθε προσωπικότητας όπως σχετίζεται με την οικογενειακή και προσωπική ιστορία, αναγνωρίζω όμως ότι μια τέτοια ερμηνεία – ακόμη κι αν πολλές φορές ευσταθεί εμπειρικά- είναι παρακινδυνευμένη  και ανεπαρκής. Περισσότερο βοηθητική θα μπορούσε να ήταν μια σε βάθος μελέτη αυτής της ιδεολογίας μέσα στα ιστορικά και στα επίκαιρα ελληνικά συμφραζόμενα. Το ερμηνευτικό σχήμα της  «νεκροφιλίας» που πρότεινε και επεξεργάστηκε ο Άκης Γαβριηλίδης σε σχέση με την στρατιωτική ήττα στον εμφύλιο και την απόπειρα της ελληνικής αριστεράς να επανορθώσει και να νικήσει μετεμφυλιακά στο πολιτισμικό πεδίο, αποτελεί ένα πιθανώς ένα χρήσιμο εργαλείο. Θα πρέπει να δοκιμαστεί για της ανάλυση των εξελίξεων στην ελληνική αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, τόσο για την περίοδο μετά την πτώση του τείχους αλλά και ειδικότερα μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι τα συμπεράσματα που εικάζω πως θα προκύψουν, θα απέχουν κατά πολύ από τα συμπεράσματα και τις προτιμήσεις ανά περίσταση (Γιατί είμαι με τα μπάχαλα) του αναφερθέντος συγγραφέα, αλλά αυτό για εμένα δεν αποτελεί πρόβλημα.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, κατά την προσωπική μου άποψη, το κύριο χαρακτηριστικό της αριστερίστικης θεώρησης των πραγμάτων είναι η ανευθυνότητα απέναντι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που άλλοτε υπάρχει και άλλοτε όχι, ανάλογα με το αν έρχεται να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τη θεώρηση αυτή.''