ΤΟ roast beef … ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
*
Τους … κρυφάκουγα για ώρα πολλή . Δεν μπορούσα να
καταλάβω γιατί τόση πρεμούρα με την … κρεατοφαγία … Όταν είσαι νέος …
πολύ νέος , δεν μπορείς να καταλάβεις την ενασχόληση των μεγάλων … των
γονιών σου με το γιατί και τι πρέπει να τρώνε τα παιδιά τους .
- Πάνε 6 μήνες πια , που δεν έχουμε βάλει κρέας στο τραπέζι … Δεν με νοιάζει εμένα τόσο , αλλά το παιδί πρέπει να τρώει και κρέας που και που …
- Είναι τόσο αδύνατη … Ναι πρέπει … Διαβάζει κιόλας …
- Φοβάμαι τόσο για πάρτη της … Μην μας πάθει και καμιά … αδενοπάθεια …
……………………….
Αχ , μ’ αυτήν την “αδενοπάθεια” της μάνας μου … Πάντα μου ερχόταν να χαχανίσω όταν το άκουγα , όπως και τώρα , αλλά κρατήθηκα και δεν το έκανα , γιατί θα προδινόμουν που κραφάκουγα , κι η μάνα μου πάντα θύμωνε με κάτι τέτοιο … Ωστόσο αναλογίστηκα , πως … ναι όντως , ήταν μεγάλος ο χρόνος των 6 μηνών που είχε να “μπει” κρέας στο τραπέζι μας …
Πάντα στην “χορεία” των … φτωχών ήμασταν καταταγμένοι (άλλωστε ο περισσότερος κόσμος έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα , 10ετία του 50 και 60) , αλλά όσο ζούσαμε στην μικρή επαρχιακή μας πόλη που είχα γεννηθεί , τα ψιλοκατάφερναν (οι γονείς μου) , να μην το πολυκαταλαβαίνω . Κι αυτό , γιατί αφ’ ενος είχαν μόνο ένα παιδικό στόμα να θρέψουν (ήμουν το μοναχοπαίδι τους) , αφ’ ετέρου στην μικρή μας επαρχία , η νοσοκόμα μάνα μου , όλο και εύρισκε κάποια δουλειά και συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα , ο δε πατέρας μου που ήταν ράφτης , είχε το δικό του μαγαζί και την πενιχρή του πελατεία … Πενιχρή , αλλά όλο και κάτι γινόταν … Το Φθινόπωρο του 1967 , κατέβηκα στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω και όταν τελείωνα το δεύτερο έτος , μη μπορώντας να με συντηρούν οικονομικά , και επειδή δεν είχαν τίποτα δικό τους στην πόλη που ζούσαν (ούτε καν δικό τους σπίτι) , αποφάσισαν να έρθουν κι αυτοί στην Θεσσαλονίκη , όπου φαντάστηκαν πως με ένα ενοίκιο και μία … “κατσαρόλα” , θα τα έβγαζαν πέρα … Όμως έπεσαν έξω , γιατί ο μπαμπάς , δεν μπορούσε πια να φέρει ούτε ένα μεροκάματο στο σπίτι , χωρίς ραφείο δικό του και μάλιστα σε μια εποχή (τέλος 10ετίας του ’60) όπου είχε ξεκινήσει με ορμή και το βιομηχανοποιημένο ρούχο , η δε μαμά μου άγνωστη μεταξύ αγνώστων, έψαχνε απεγνωσμένα για δουλειά από πόρτα σε πόρτα … “καλημέρα σας , μήπως χρειάζεστε κάποιον να σας κάνει … ενέσεις , κλύσματα , σφουγγάρισμα , μαγείρεμα κλπ…” , αλλά χωρίς να βρίσκει παρά μόνον κάτι ψίχουλα … Κατάντησε να ζούμε από το … δικό μου “φοιτητικό δάνειο” της Χούντας , γιατί από πίσω τους η μόνη “περιουσία” που τους βρίσκονταν , ήταν οι … αναμνήσεις , της αριστοκρατικής καταγωγής της μαμάς και της ευμάρειας λόγω του εμπορίου σιτηρών της οικογένειας του μπαμπά .
Έτσι , μπήκαμε οικογενειακά στα χρόνια της … μεγάλης πείνας …
………………………………
- Αδενοπάθεια ε ;… Λοιπόν , δεν θα σου το έλεγα , αλλά μ’ αυτή την … αδενοπάθεια , με τρόμαξες … Να … τις προάλλες , συζητούσα γι αυτό το πρόβλημα μας με τον Πέτρο (φίλος τους παλιός , που είχε μετακομίσει κι αυτός οικογενειακά στην Θεσσαλονίκη , αλλά πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια) και μου είπε πως τον πρώτο καιρό που είχαν έρθει , αντιμετώπισαν κι αυτοί τα ίδια και μου είπε το … κόλπο για να βάζουν κρέας στο Κυριακάτικό τους τραπέζι ….
- Μπα ;… για λέγε (η μάνα μου)
- Πήγαινε που λες ο Πέτρος κάθε Σάββατο στα σφαγεία και ζητούσε να του δώσουν μια … γλώσσα βοδινή (τα χρόνια εκείνα η βοδινή γλώσσα θεωρείτο … ευτελής τροφή και σχεδόν την … χάριζαν στα πατσατζίδικα , ή ακόμα και την … πετούσαν στα παρεπιδημούντα των σφαγείων … αδέσποτα) . Αυτή λοιπόν την γλώσσα , την έφτιαχνε η γυναίκα του … roast beef , κοκκινιστό με τα σκορδάκια του και τα πιπέρια του και σχεδόν ξεγελιόντουσαν πως τάχα μου τρώνε original roast beef … Εντάξει … γλώσσα ήταν , αλλά δε βαριέσαι … Την έβγαλαν καθαρή τα χρόνια της … μεγάλης πείνας και τώρα που στρώσανε γι αυτούς λίγο τα πράγματα , βάζουν και κανα κρεατικό πια της προκοπής στο κυριακάτ….
- Μα , … γλώσσα βρε Κώστα ;…
- Διάβασα κάπου , πως οποιοδήποτε είδος κρέας κι αν φας , την ίδια ωφέλεια έχει ο οργανισμός σου … Είτε για bonfile πρόκειται , είτε για … πατσά …
- …………
- Να πάω κι εγώ το Σάββατο ;
- …………
————————————-
Παρ’ όλο που δεν πήρε απάντηση από την μάνα μου , προφανώς πήγε , γιατί το βραδάκι του επόμενου Σαββάτου , μου ανακοίνωσε περιχαρής :
- Αύριο έχουμε … roast beef … Από εκείνα τα πετυχημένα της μαμάς , με χοντρά τρυπητά μακαρόνια … Δεν πιστεύω να μη φας ;…
- Θα φάω … Θα προσπαθήσω (του υποσχέθηκα χαμογελώντας … Δεν ήθελα να του το χαλάσω … άλλωστε με έτρωγε και η περιέργεια για το … roast beef-μαϊμού … ) .
Το βράδυ του Σαββάτου , κοιμηθήκαμε και οι τρεις έναν ανήσυχο ύπνο , χαμένος ο καθένας στις σκέψεις του …
………………………………
Οι Κυριακές εκείνα τα χρόνια , είχαν άλλο χρώμα . Εορταστικό , αισιόδοξο … Είχαν κάτι το επίσημο . Ήρθαν κι οι μυρωδιές του κοκκινιστού από την κουζίνα και θα μπορούσε να γίνει μια πραγματικά όμορφη Κυριακή , αν δεν υπήρχε εκείνη η διάχυτη αμηχανία …
Φορώντας τα καλά μας (ο μπαμπάς κι εγώ) καθήσαμε στο τραπέζι . Πάντα τα καλά μας φορούσαμε την Κυριακή … Σαν ένα είδος τιμής απέναντι στην ημέρα . Λευκό τραπεζομάντηλο από την προίκα της μαμάς και τα “καλά” μας πιατικά . Ο μπαμπάς άναψε τσιγάρο … Δεν μπορούσε να κρύψει την νευρικότητα του … Γενικά ο μπαμπάς , δεν μπορούσε να κρύψει τίποτα , ούτε και να κρυφτεί από κανέναν . Όταν η μαμά μπήκε μέσα κρατώντας την οβάλ λευκή πορσελάνινη (φαγιάνς ήταν , αλλά της μαμάς της άρεσε να την λέει “πορσελάνινη” )πιατέλα με το roast beef που μοσχοβολούσε , θέλησε να … χειροκροτήσει , αλλά το μόνο που κατάφερε , ήταν να ρίξει την στάχτη πάνω στο καλό τραπεζομάντηλο και να τον αγριοκοιτάξει η συμβία του ….
Κάθησε και η μαμά ….
Σιωπή …
Τα βλέμματα καρφωμένα πάνω στο ομολογουμένως ευπαρουσίαστο “κοκκινιστό” …
Κανένας , δεν έκανε καμία κίνηση .
Σιωπή … Ακινησία …
Ο Χρόνος έγινε … κολλώδης … δυσκίνητος …
Σε κάποια φάση , τα βλέμματα μας , άφησαν το … κίβδηλο roast beef , και διασταυρώθηκαν μεταξύ τους . Σαν να δόθηκε τότε ένα μυστικό σύνθημα , η μαμά σηκώθηκε αμίλητη αλλά αποφασισμένη , πήρε την πιατέλα με το φαγητό , κινήθηκε με σταθερό βήμα προς την κουζίνα και το … άδειασε στον σκουπιδοτενεκέ …
Ήταν μια κίνηση , που γέμισε όλους μας με … ανακούφιση .
Ασχοληθήκαμε με όλα τα συνηθισμένα μιας χειμωνιάτικης Κυριακής και ποτέ , μα ποτέ … δεν ξαναμιλήσαμε γι αυτό .
*
*
Αυτή την ιστορία , την ξαναθυμήθηκα τις τελευταίες ημέρες , βλέποντας και ακούγοντας συνέχεια γύρω μου για … καταστάσεις πείνας .
Επειδή η υγεία μου βελτιώθηκε κάπως , και μπορώ κάποια ώρα να κάθομαι στον υπολογιστή , είπα να σας την γράψω .
Ξημερώνει Κυριακή …
Καλή σας όρεξη .
- Πάνε 6 μήνες πια , που δεν έχουμε βάλει κρέας στο τραπέζι … Δεν με νοιάζει εμένα τόσο , αλλά το παιδί πρέπει να τρώει και κρέας που και που …
- Είναι τόσο αδύνατη … Ναι πρέπει … Διαβάζει κιόλας …
- Φοβάμαι τόσο για πάρτη της … Μην μας πάθει και καμιά … αδενοπάθεια …
……………………….
Αχ , μ’ αυτήν την “αδενοπάθεια” της μάνας μου … Πάντα μου ερχόταν να χαχανίσω όταν το άκουγα , όπως και τώρα , αλλά κρατήθηκα και δεν το έκανα , γιατί θα προδινόμουν που κραφάκουγα , κι η μάνα μου πάντα θύμωνε με κάτι τέτοιο … Ωστόσο αναλογίστηκα , πως … ναι όντως , ήταν μεγάλος ο χρόνος των 6 μηνών που είχε να “μπει” κρέας στο τραπέζι μας …
Πάντα στην “χορεία” των … φτωχών ήμασταν καταταγμένοι (άλλωστε ο περισσότερος κόσμος έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα , 10ετία του 50 και 60) , αλλά όσο ζούσαμε στην μικρή επαρχιακή μας πόλη που είχα γεννηθεί , τα ψιλοκατάφερναν (οι γονείς μου) , να μην το πολυκαταλαβαίνω . Κι αυτό , γιατί αφ’ ενος είχαν μόνο ένα παιδικό στόμα να θρέψουν (ήμουν το μοναχοπαίδι τους) , αφ’ ετέρου στην μικρή μας επαρχία , η νοσοκόμα μάνα μου , όλο και εύρισκε κάποια δουλειά και συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα , ο δε πατέρας μου που ήταν ράφτης , είχε το δικό του μαγαζί και την πενιχρή του πελατεία … Πενιχρή , αλλά όλο και κάτι γινόταν … Το Φθινόπωρο του 1967 , κατέβηκα στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω και όταν τελείωνα το δεύτερο έτος , μη μπορώντας να με συντηρούν οικονομικά , και επειδή δεν είχαν τίποτα δικό τους στην πόλη που ζούσαν (ούτε καν δικό τους σπίτι) , αποφάσισαν να έρθουν κι αυτοί στην Θεσσαλονίκη , όπου φαντάστηκαν πως με ένα ενοίκιο και μία … “κατσαρόλα” , θα τα έβγαζαν πέρα … Όμως έπεσαν έξω , γιατί ο μπαμπάς , δεν μπορούσε πια να φέρει ούτε ένα μεροκάματο στο σπίτι , χωρίς ραφείο δικό του και μάλιστα σε μια εποχή (τέλος 10ετίας του ’60) όπου είχε ξεκινήσει με ορμή και το βιομηχανοποιημένο ρούχο , η δε μαμά μου άγνωστη μεταξύ αγνώστων, έψαχνε απεγνωσμένα για δουλειά από πόρτα σε πόρτα … “καλημέρα σας , μήπως χρειάζεστε κάποιον να σας κάνει … ενέσεις , κλύσματα , σφουγγάρισμα , μαγείρεμα κλπ…” , αλλά χωρίς να βρίσκει παρά μόνον κάτι ψίχουλα … Κατάντησε να ζούμε από το … δικό μου “φοιτητικό δάνειο” της Χούντας , γιατί από πίσω τους η μόνη “περιουσία” που τους βρίσκονταν , ήταν οι … αναμνήσεις , της αριστοκρατικής καταγωγής της μαμάς και της ευμάρειας λόγω του εμπορίου σιτηρών της οικογένειας του μπαμπά .
Έτσι , μπήκαμε οικογενειακά στα χρόνια της … μεγάλης πείνας …
………………………………
- Αδενοπάθεια ε ;… Λοιπόν , δεν θα σου το έλεγα , αλλά μ’ αυτή την … αδενοπάθεια , με τρόμαξες … Να … τις προάλλες , συζητούσα γι αυτό το πρόβλημα μας με τον Πέτρο (φίλος τους παλιός , που είχε μετακομίσει κι αυτός οικογενειακά στην Θεσσαλονίκη , αλλά πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια) και μου είπε πως τον πρώτο καιρό που είχαν έρθει , αντιμετώπισαν κι αυτοί τα ίδια και μου είπε το … κόλπο για να βάζουν κρέας στο Κυριακάτικό τους τραπέζι ….
- Μπα ;… για λέγε (η μάνα μου)
- Πήγαινε που λες ο Πέτρος κάθε Σάββατο στα σφαγεία και ζητούσε να του δώσουν μια … γλώσσα βοδινή (τα χρόνια εκείνα η βοδινή γλώσσα θεωρείτο … ευτελής τροφή και σχεδόν την … χάριζαν στα πατσατζίδικα , ή ακόμα και την … πετούσαν στα παρεπιδημούντα των σφαγείων … αδέσποτα) . Αυτή λοιπόν την γλώσσα , την έφτιαχνε η γυναίκα του … roast beef , κοκκινιστό με τα σκορδάκια του και τα πιπέρια του και σχεδόν ξεγελιόντουσαν πως τάχα μου τρώνε original roast beef … Εντάξει … γλώσσα ήταν , αλλά δε βαριέσαι … Την έβγαλαν καθαρή τα χρόνια της … μεγάλης πείνας και τώρα που στρώσανε γι αυτούς λίγο τα πράγματα , βάζουν και κανα κρεατικό πια της προκοπής στο κυριακάτ….
- Μα , … γλώσσα βρε Κώστα ;…
- Διάβασα κάπου , πως οποιοδήποτε είδος κρέας κι αν φας , την ίδια ωφέλεια έχει ο οργανισμός σου … Είτε για bonfile πρόκειται , είτε για … πατσά …
- …………
- Να πάω κι εγώ το Σάββατο ;
- …………
————————————-
Παρ’ όλο που δεν πήρε απάντηση από την μάνα μου , προφανώς πήγε , γιατί το βραδάκι του επόμενου Σαββάτου , μου ανακοίνωσε περιχαρής :
- Αύριο έχουμε … roast beef … Από εκείνα τα πετυχημένα της μαμάς , με χοντρά τρυπητά μακαρόνια … Δεν πιστεύω να μη φας ;…
- Θα φάω … Θα προσπαθήσω (του υποσχέθηκα χαμογελώντας … Δεν ήθελα να του το χαλάσω … άλλωστε με έτρωγε και η περιέργεια για το … roast beef-μαϊμού … ) .
Το βράδυ του Σαββάτου , κοιμηθήκαμε και οι τρεις έναν ανήσυχο ύπνο , χαμένος ο καθένας στις σκέψεις του …
………………………………
Οι Κυριακές εκείνα τα χρόνια , είχαν άλλο χρώμα . Εορταστικό , αισιόδοξο … Είχαν κάτι το επίσημο . Ήρθαν κι οι μυρωδιές του κοκκινιστού από την κουζίνα και θα μπορούσε να γίνει μια πραγματικά όμορφη Κυριακή , αν δεν υπήρχε εκείνη η διάχυτη αμηχανία …
Φορώντας τα καλά μας (ο μπαμπάς κι εγώ) καθήσαμε στο τραπέζι . Πάντα τα καλά μας φορούσαμε την Κυριακή … Σαν ένα είδος τιμής απέναντι στην ημέρα . Λευκό τραπεζομάντηλο από την προίκα της μαμάς και τα “καλά” μας πιατικά . Ο μπαμπάς άναψε τσιγάρο … Δεν μπορούσε να κρύψει την νευρικότητα του … Γενικά ο μπαμπάς , δεν μπορούσε να κρύψει τίποτα , ούτε και να κρυφτεί από κανέναν . Όταν η μαμά μπήκε μέσα κρατώντας την οβάλ λευκή πορσελάνινη (φαγιάνς ήταν , αλλά της μαμάς της άρεσε να την λέει “πορσελάνινη” )πιατέλα με το roast beef που μοσχοβολούσε , θέλησε να … χειροκροτήσει , αλλά το μόνο που κατάφερε , ήταν να ρίξει την στάχτη πάνω στο καλό τραπεζομάντηλο και να τον αγριοκοιτάξει η συμβία του ….
Κάθησε και η μαμά ….
Σιωπή …
Τα βλέμματα καρφωμένα πάνω στο ομολογουμένως ευπαρουσίαστο “κοκκινιστό” …
Κανένας , δεν έκανε καμία κίνηση .
Σιωπή … Ακινησία …
Ο Χρόνος έγινε … κολλώδης … δυσκίνητος …
Σε κάποια φάση , τα βλέμματα μας , άφησαν το … κίβδηλο roast beef , και διασταυρώθηκαν μεταξύ τους . Σαν να δόθηκε τότε ένα μυστικό σύνθημα , η μαμά σηκώθηκε αμίλητη αλλά αποφασισμένη , πήρε την πιατέλα με το φαγητό , κινήθηκε με σταθερό βήμα προς την κουζίνα και το … άδειασε στον σκουπιδοτενεκέ …
Ήταν μια κίνηση , που γέμισε όλους μας με … ανακούφιση .
Ασχοληθήκαμε με όλα τα συνηθισμένα μιας χειμωνιάτικης Κυριακής και ποτέ , μα ποτέ … δεν ξαναμιλήσαμε γι αυτό .
*
*
Αυτή την ιστορία , την ξαναθυμήθηκα τις τελευταίες ημέρες , βλέποντας και ακούγοντας συνέχεια γύρω μου για … καταστάσεις πείνας .
Επειδή η υγεία μου βελτιώθηκε κάπως , και μπορώ κάποια ώρα να κάθομαι στον υπολογιστή , είπα να σας την γράψω .
Ξημερώνει Κυριακή …
Καλή σας όρεξη .
1 σχόλιο:
αγαπητη ΑΝΝΑ ΣΙΛΙΑ το γραφω εδω γιατι δυσκολευομαι να μπω στο συτημα σχολιων της word press
..eixa kiegv ....AΔΕΝΟΠΑΘΕΙΑ
( Ημουν απιστευτα αδυνατος και η μανα μου ολο σταυροκοπιοτανε στον ..Αγιο Φανουριοτον προστατη των ..Αδυνατων (κυριολεκτικά )
Δημοσίευση σχολίου