όραμα-μνήμη-συνήθεια-αμφιβολία
Όραμα ανώριμο.
Η οργή έμεινε στέρφα.
Θα ’ναι το σχόλιο ανώνυμο
κι η μνήμη, ελέφα.
Το καθεστώς της μνήμης
πουλιέται όπως πλασάρεται:
παγιδευμένο. Α, λόγου ρύμης
θα ’ταν, μάλλον. Ή, δοκίμασε: κλικάρεται;
«Εμπρός» δεν άκουσα ούτ’ ένα·
και καλύτερα. Να που η συνήθεια έχει και τα καλά της.
Πάντα μιλώ με σώα τα φρένα,
ναι, τ’ ορκίζομαι. Μόνο η περσόνα μου έχει την τρέλα για κυρά της.
Να πω ένα σύνθημα;
Μήπως να ’ρθώ στην πολυμούντζα να συμβάλω;
Ή, απλώς, να αρθώ στων περιστάσεων το ερύθημα
κι ευθύς να κλάψω που απ’ τη φύση μου αμφιβάλλω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου