Ανάλυση στα γεγονότα * Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ Η αποσύνθεση του ευρώ

Ανάλυση στα γεγονότα

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Η αποσύνθεση του ευρώ

αποσπασματα 

ικονομίας, εάν αυτή έχει περιέλθει σε ανισορροπία, που διαπιστώνεται με το αποτέλεσμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και το ύψος απασχόλησης. Εάν το εξωτερικό έλλειμμα και η ανεργία διατηρούνται, η διολίσθηση του νομίσματος συνιστά διορθωτική κίνηση. Εάν μια χώρα δεν ελέγχει το νόμισμά της, όπως σήμερα στο ευρωσύστημα, βασικό εργαλείο προσαρμογής έχει απολεσθεί. Εφ' όσον η παραίτηση από αυτό αιτιολογείται με την ένταξη στο υπερεθνικό νόμισμα, θα έπρεπε κατ' αρχήν να αντισταθμίζεται με ενισχυμένη αλληλεγγύη από την πλευρά των εταίρων, με στόχο πάντα την προσαρμογή της οικονομίας, τη σταθεροποίηση, την έξοδο από την ύφεση και την ανεργία. Στο ευρωσύστημα, οι εθνικές νομισματικές πολιτικές έχουν φυσικά καταργηθεί, χωρίς όμως παράλληλα να προβλέπονται μηχανισμοί στήριξης από το ευρωπαϊκό σύνολο. Αντίθετα, η Γερμανία έφτασε στο σημείο να προτείνει όχι μόνον την απομόνωση των ελλειμματικών χωρών, αλλά και πρόσθετες κυρώσεις εις βάρος τους, ώστε οι λοιποί εταίροι να μην επιβαρύνονται.
Επόμενη φάση της γερμανικής πολιτικής ήταν τα δανεικά πακέτα «διάσωσης», στο μέτρο που απειλούνται τα γερμανικά πιστωτικά ιδρύματα από ενδεχόμενη αδυναμία αποπληρωμής των ελλειμματικών χωρών. Ομως, και γι' αυτή την περίπτωση, τόσο το άμεσο όσο και το τελικό κόστος επιρρίπτονται κατά κύριο λόγο στον φορολογούμενο, εργαζόμενο, συνταξιούχο της ελλειμματικής χώρας, κατ' ουδένα φυσικά τρόπο στον Γερμανό συνάδελφό του.
....................................................................................................
...................................................................................................

  Η σημερινή κρίση ήταν ευκαιρία συγκρότησης μηχανισμού ευρωπαϊκής συνοχής και αλληλεγγύης:

α) Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, που προμηθεύει ρευστότητα όχι μόνον σε τράπεζες, αλλά και σε κράτη,
β) Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως τελικός πιστωτής κάθε δημόσιου χρέους. Αντ' αυτού, η Ευρώπη θεσμοποιεί, ως «χρυσό κανόνα», τη συμμόρφωσή της στην ανευθυνότητα των χρηματαγορών και των κερδοσκόπων. Αυτό δεν αποδίδεται τόσο στη «δημοσιονομική ελαφρότητα» και «ασυνειδησία» των ελλειμματικών εταίρων όσο κυρίως σε συνειδητή, αλλά άφρονα, επιλογή των πλεονασματικών, με αρνητικές επιπτώσεις για όλους.