Μια νέα ιδεολογία απλώνεται πάνω από την επικράτεια (απο το Μπλογκ:Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Μια νέα ιδεολογία απλώνεται πάνω από την επικράτεια

 

απόσπασμα :

 

''Μια νέα ιδεολογία πλανάται πάνω από την επικράτεια. Νέο ή παλαιό φιλελεύθερη δεν έχει σημασία. Τα στοιχεία της είναι:

Αποθέωση του «κοινωνικού συμφέροντος»  με την συνεισφορά, όμως, μόνο των αδυνάτων. 

Αναβίωση της «αξίας της σκληρής εργασίας», αν είναι να δουλεύουν μόνο οι αδύναμοι.

Επιμονή στις αλλαγές που θίγουν κακώς κείμενα, αλλά χωρίς να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, χωρίς να θίγουν κυρίαρχες  και διεφθαρμένες δομές.  

Συλλογική ενοχοποίηση, για όλα τα δεινά, χωρίς επιμερισμούς,  διακρίσεις και διαβαθμίσεις, οι οποίες εκ των πραγμάτων υπάρχουν και αν δεν αποδοθούν ακριβοδίκαια δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσουν το κλίμα ομοψυχίας που ζητάει η κυβέρνηση.

Υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε;

Και όμως, μπορούμε να υπερασπιζόμαστε το δημόσιο συμφέρον, υπάρχει τέτοια έννοια και στο αριστερό λεξιλόγιο, αρκεί να υπάρχει ένα δίκαιος ιστορικός συμβιβασμός, ένα συμβόλαιο των παραγωγικών τάξεων, μια συμφωνία λύκων αν θέλετε, αλλά συμφωνία.

Και όμως, μπορούμε να ανακτήσουμε την αξία της εργασίας, να  επιβραβεύσουμε την προσπάθεια, να χρηματοδοτήσουμε την καινοτομία που σέβεται το περιβάλλον, που ελέγχει τη βιώσιμη ανάπτυξη σ΄ αυτήν τη δύσκολη φάση. Δεν ξεχνώ ότι είμαι οπαδός της ελεγχόμενης αποανάπτυξης, αλλά η αποκλιμάκωση δεν μπορεί να ξεκινήσει σε εποχή κρίσης με κίνδυνο την πλήρη κατάρρευση των εργατικών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός έχει πρόσωπα, διαβαθμισμένες δυνατότητες, ιδιομορφίες από τόπο σε τόπο, αδυναμίες, ρωγμές, είναι παγκόσμιος αλλά και εθνικός, παλεύεται, αν θες να παλέψεις. Έχει νύχια, αλλά και συ δεν έχεις μόνο τη βόλτα στο Σύνταγμα με τα πανώ;

Και όμως, μπορούμε να υποστηρίξουμε αλλαγές κοινωνικά δίκαιες, που καταργούν ανισότητες και να επιβάλλουμε ανατροπές εκεί που απαιτούνται. Να οργανωθούμε από τα κάτω και από τα έξω, να μετατρέψουμε κοινωνικά κινήματα σε δομές που θα απαιτήσουν μελλοντικά θεσμική νομιμοποίηση. Μια άλλη αυτοοργάνωση δασκάλων και μαθητών στα σχολεία, μια άλλη αυτοοργάνωση των πολιτών στους Δήμους, μια άλλη αυτοοργάνωση του νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία, μια άλλη αυτοοργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Το τραγικό είναι ότι η Αριστερά σε εποχές νομιμότητας επέμεινε μόνο στην καταγγελία και στην κομματική  της συγκρότηση. Όποτε θέλησε να παίξει θεσμικό ρόλο (1989-90) τα έκανε μούσκεμα. Αντίθετα δεν  προσπάθησε να εγκατασταθεί μέσα στην κοινωνία, να οργανωθεί χαλαρά ως μέρος αυτής, να διδαχθεί και να διδάξει κινηματικές πρακτικές. Της έλειψε ο ακτιβισμός και της περίσσεψε ο Λενινισμός και το κόμμα νέου τύπου.

Και όμως, μπορούμε να ανοίξουμε μια ψύχραιμη συζήτηση - έρευνα για τα αίτια της κρίσης, χωρίς προκαταλήψεις, να μετρήσουμε συμμετοχές και ευθύνες. Να δούμε τη θέση μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και την Ένωση την ίδια, να αναζητήσουμε συμμαχίες, να επιταχύνουμε την ένταξη των μεταναστών.

Όλα αυτά πρέπει και μπορούν να γίνουν αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, να ζήσουμε ανθρώπινα, όχι καλά, ούτε καλύτερα. Εκτός και αν θέλουμε απλά να φωνάζουμε και να δηλώνουμε αυτάρεσκα τις φοβερές απόψεις μας. Ως γνωστόν, οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, ο καθένας έχει από μία.