ΔΕ ΝΙΩΘΕΙ [ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ]
Ειμαστε ελαφια
Καψανε το δασος μας και δεν εχουμε που να παμε
Ειμαστε δελφινια
Μολυναν τα νερα μας
κ τα νερα σκουρια,πισσα τα δακρυα μας
Ειμαστε μεταναστες
Σκοτωσαν τη χωρα μας,,,,και συμβολιζουμε τα ερειπια της
μετακινουμαστε..ερειπια απο σαρκα...οπου κ αν παμε,
μας γκρεμιζουν
Ειμαστε οικτος
κανεις δε μας αντεχει
ειμαστε ευγνωμοσυνη
μας αγνοουν
ειμαστε οι Αδικημενοι
κ οσο η αδικια θα διαιωνιζεται
συντομα θα παψουμε κ εμεις οι ιδιοι
αδικια να την λεμε
Ειμαστε οι σωσιες μας
κατι μας διχασε απο τους εαυτους μας
εμεις δεν ειμαστε πραγματικοι
ομως,ο πονος μας ειναι
Ειμαστε φλεγομενα δακρυα
καθε δακρυ που χυνεται,ειναι κ δικο μας δακρυ
Ειμαστε τα τυφλα ματια του Πεσσοα
τιποτα δε καταλαβαμε απο οσα ειδαμε
και προτιμησαμε το σκοταδι
δηλαδη το μεσα φως
Ειμαστε απειλη ξεθωριασμενη
ειμαστε οι συζυγοι του Κυανοπωγωνα
ειμαστε το πραγματικο δυστυχημα πισω απο το επιφαινομενο
ειμαστε αυτο που θελει να ευαισθητοποιησει,ομως παντα αποτυχαινει
Ειμαστε αυτοι που ξενυχτανε
γιατι φοβουνται τα ιδια τους τα ονειρα
ειμαστε το χωμα που εθαψε η ασφαλτος
ειμαστε η φλεβα του ηρωινομανη
ειμαστε αυτο που παγωνει
για να ζεσταινεσαι εσυ
ειμαστε το σκονισμενο βιβλιο πανω στο ραφι
ειμαστε τα χερια που ψηλαφιζουν τη καταστροφη
αυτο που αγγιζουν
αυτο που χανουν
ειμαστε η σκονη στον καθρεπτη
ο,τι αντικρυζεις,το ξεχνας
θυμασαι μονο ο,τι σου λειπει
Αυτο που ειχαμε,αυτο που χασαμε
φαινεται οτι γερασαμε κ ακομα να τα ξεχωρισουμε
Κ οσο ο θρηνος μενει σιωπηλος,κανεις δε θα μας ακουσει
κ οσο ο θρηνος δε γινεται οργη,θα παραμεινει σιωπηλος
Προφανως κ μας θλιβει αυτο που βλεπουμε,μα δεν ειναι λυση
ουτε η σκονη στον καθρεπτη
ουτε η τυφλωση
ουτε το μεσα φως
Αν καταφερεις να πεισεις καποιον οτι ειναι αδυναμος,
θα ζει απο τοτε με σκοπο ζωης το να σε δικαιωσει
Μα αν ξεσφιξεις τη θηλεια
το αλκοολ λιγοστευει
αν βρεις το κουραγιο να χαμογελασεις στην Αβυσσο
η Αβυσσος θα βρει εναν τροπο να σου χαμογελασει κ αυτη
αν το μπορω εγω
το μπορεις κ εσυ
κ αν το μπορουνε δυο
θα το μπορεσουν κ πολλοι
Μας πεισανε οτι ειμαστε αδυναμοι
Κ το χαμογελο θα ειναι μονο η αρχη
οταν θα παψουμε να χουμε ως σκοπο ζωης
το να τους δικαιωνουμε
Καψανε το δασος μας και δεν εχουμε που να παμε
Ειμαστε δελφινια
Μολυναν τα νερα μας
κ τα νερα σκουρια,πισσα τα δακρυα μας
Ειμαστε μεταναστες
Σκοτωσαν τη χωρα μας,,,,και συμβολιζουμε τα ερειπια της
μετακινουμαστε..ερειπια απο σαρκα...οπου κ αν παμε,
μας γκρεμιζουν
Ειμαστε οικτος
κανεις δε μας αντεχει
ειμαστε ευγνωμοσυνη
μας αγνοουν
ειμαστε οι Αδικημενοι
κ οσο η αδικια θα διαιωνιζεται
συντομα θα παψουμε κ εμεις οι ιδιοι
αδικια να την λεμε
Ειμαστε οι σωσιες μας
κατι μας διχασε απο τους εαυτους μας
εμεις δεν ειμαστε πραγματικοι
ομως,ο πονος μας ειναι
Ειμαστε φλεγομενα δακρυα
καθε δακρυ που χυνεται,ειναι κ δικο μας δακρυ
Ειμαστε τα τυφλα ματια του Πεσσοα
τιποτα δε καταλαβαμε απο οσα ειδαμε
και προτιμησαμε το σκοταδι
δηλαδη το μεσα φως
Ειμαστε απειλη ξεθωριασμενη
ειμαστε οι συζυγοι του Κυανοπωγωνα
ειμαστε το πραγματικο δυστυχημα πισω απο το επιφαινομενο
ειμαστε αυτο που θελει να ευαισθητοποιησει,ομως παντα αποτυχαινει
Ειμαστε αυτοι που ξενυχτανε
γιατι φοβουνται τα ιδια τους τα ονειρα
ειμαστε το χωμα που εθαψε η ασφαλτος
ειμαστε η φλεβα του ηρωινομανη
ειμαστε αυτο που παγωνει
για να ζεσταινεσαι εσυ
ειμαστε το σκονισμενο βιβλιο πανω στο ραφι
ειμαστε τα χερια που ψηλαφιζουν τη καταστροφη
αυτο που αγγιζουν
αυτο που χανουν
ειμαστε η σκονη στον καθρεπτη
ο,τι αντικρυζεις,το ξεχνας
θυμασαι μονο ο,τι σου λειπει
Αυτο που ειχαμε,αυτο που χασαμε
φαινεται οτι γερασαμε κ ακομα να τα ξεχωρισουμε
Κ οσο ο θρηνος μενει σιωπηλος,κανεις δε θα μας ακουσει
κ οσο ο θρηνος δε γινεται οργη,θα παραμεινει σιωπηλος
Προφανως κ μας θλιβει αυτο που βλεπουμε,μα δεν ειναι λυση
ουτε η σκονη στον καθρεπτη
ουτε η τυφλωση
ουτε το μεσα φως
Αν καταφερεις να πεισεις καποιον οτι ειναι αδυναμος,
θα ζει απο τοτε με σκοπο ζωης το να σε δικαιωσει
Μα αν ξεσφιξεις τη θηλεια
το αλκοολ λιγοστευει
αν βρεις το κουραγιο να χαμογελασεις στην Αβυσσο
η Αβυσσος θα βρει εναν τροπο να σου χαμογελασει κ αυτη
αν το μπορω εγω
το μπορεις κ εσυ
κ αν το μπορουνε δυο
θα το μπορεσουν κ πολλοι
Μας πεισανε οτι ειμαστε αδυναμοι
Κ το χαμογελο θα ειναι μονο η αρχη
οταν θα παψουμε να χουμε ως σκοπο ζωης
το να τους δικαιωνουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου