ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
''Νεαρός φαντάρος το 1987-88 σε ακριτική μονάδα του Εβρου, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με αυτό που πολύ αργότερα θα αποκαλούσαμε «μεταναστευτικό πρόβλημα».
Συχνά πυκνά, ιδίως το καλοκαίρι που η στάθμη των νερών του Εβρου έπεφτε, μας έφερναν στη μονάδα λαθρομετανάστες που είχαν συνήθως συλληφθεί από τις περιπόλους κατά μήκος του ποταμού ή από την αστυνομία, που εντόπιζε άτομα «χαμένα στο Διάστημα» να περιφέρονται στα χωράφια και τους δρόμους των ακριτικών πόλεων.
Τότε, για πρώτη φορά, ως μεταφραστής, που έπαιρνα μέρος στις «ανακρίσεις» αυτών που είχαν συλληφθεί, άκουσα για τα μακρινά ταξίδια από το Ιράν μέχρι την Τουρκία, με ταρίφες, αν θυμάμαι καλά, 1.500 δολάρια το κεφάλι. Θυμάμαι ακόμη έναν Ιρανό νεαρό, που δήλωνε αθλητής της κολύμβησης, ο οποίος διηγούνταν το πώς χάρη στην κολυμβητική του δεινότητα κατάφερε να περάσει το ποτάμι. Ηταν τέλη του '80. Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ μόλις είχε τελειώσει με εκατόμβες νεκρών εκατέρωθεν, το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης πανίσχυρο, έπνιγε κάθε διαφορετική φωνή, στο κοσμικό Ιράκ τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα...
Ποια λύση έδιναν τότε οι στρατιωτικές Αρχές και μάλιστα σε περιόδους που για το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης δεν γραφόταν ούτε μονόστηλο στις ελληνικές εφημερίδες; Επαναπροώθηση! Μία με δύο μέρες μετά τη σύλληψη, ελληνικό απόσπασμα έπαιρνε τους ξένους σε μια βάρκα μέσα στη νύχτα και την άφηνε στο έλεος του Θεού... Δεν ήταν λίγες οι φορές που, πρόσωπα που είχαν συλληφθεί, συλλαμβάνονταν ξανά λίγες εβδομάδες μετά από νέα απόπειρα να περάσουν το ποτάμι.
Αργότερα, αρχές '90, στο εξοχικό μου κάπου στην Αττική, βλέπω ξαφνικά ένα πρωινό έξω από τον κήπο, μία φιγούρα λες και ήταν βγαλμένη από τους Αθλίους του Ουγκώ, να εκλιπαρεί σε σπαστά ελληνικά «ψωμί... ψωμί...». Και όταν ικανοποιήθηκε με την μπαγιάτικη φρατζόλα που βρήκα μπροστά μου, πρόσθεσε «δουλειά... δουλειά...». Ηταν η εποχή που χιλιάδες Αλβανοί περνούσαν τα σύνορα και έφθαναν μέχρι την Αττική, μένοντας σε λαγούμια και καλύβες, κάνοντας τα πρώτα τους μεροκάματα στην Ελλάδα, ξεχορταριάζοντας, χτίζοντας και ό,τι άλλο βρισκόταν μπροστά τους.
Τέλη '90, η Γεωργιανή που έπαιρνε τον μικρό μου γιο από το σχολείο, μου τηλεφωνεί απεγνωσμένα κλαίγοντας με καθυστέρηση, επειδή δεν μπόρεσε να πάει να πάρει το παιδί, έχοντας συλληφθεί, χωρίς χαρτιά πάνω της, από την αστυνομία. Στο αστυνομικό τμήμα που κρατούνταν όχι μόνο δεν την άφηναν να τηλεφωνήσει, αλλά δεν έλειψαν και οι σεξιστικές διαθέσεις των οργάνων της τάξης... Αρχές 2000, είχα την τύχη (;) να εργαστώ για λίγο στο κρατικό ραδιόφωνο και το πρόγραμμα ΦΙΛΙΑ, το οποίο απευθυνόταν σε μετανάστες και αποσκοπούσε υποτίθεται στο να δημιουργήσει γέφυρες κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία. Το πρόγραμμα από τα FM υποβιβάστηκε στα μεσαία (!) και εγώ είχα την ίδια τύχη με πολλούς από τους συμβασιούχους που δεν είχαν μπάρμπα στην... Κορώνη.
...................................................
Συχνά πυκνά, ιδίως το καλοκαίρι που η στάθμη των νερών του Εβρου έπεφτε, μας έφερναν στη μονάδα λαθρομετανάστες που είχαν συνήθως συλληφθεί από τις περιπόλους κατά μήκος του ποταμού ή από την αστυνομία, που εντόπιζε άτομα «χαμένα στο Διάστημα» να περιφέρονται στα χωράφια και τους δρόμους των ακριτικών πόλεων.
Τότε, για πρώτη φορά, ως μεταφραστής, που έπαιρνα μέρος στις «ανακρίσεις» αυτών που είχαν συλληφθεί, άκουσα για τα μακρινά ταξίδια από το Ιράν μέχρι την Τουρκία, με ταρίφες, αν θυμάμαι καλά, 1.500 δολάρια το κεφάλι. Θυμάμαι ακόμη έναν Ιρανό νεαρό, που δήλωνε αθλητής της κολύμβησης, ο οποίος διηγούνταν το πώς χάρη στην κολυμβητική του δεινότητα κατάφερε να περάσει το ποτάμι. Ηταν τέλη του '80. Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ μόλις είχε τελειώσει με εκατόμβες νεκρών εκατέρωθεν, το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης πανίσχυρο, έπνιγε κάθε διαφορετική φωνή, στο κοσμικό Ιράκ τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα...
Ποια λύση έδιναν τότε οι στρατιωτικές Αρχές και μάλιστα σε περιόδους που για το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης δεν γραφόταν ούτε μονόστηλο στις ελληνικές εφημερίδες; Επαναπροώθηση! Μία με δύο μέρες μετά τη σύλληψη, ελληνικό απόσπασμα έπαιρνε τους ξένους σε μια βάρκα μέσα στη νύχτα και την άφηνε στο έλεος του Θεού... Δεν ήταν λίγες οι φορές που, πρόσωπα που είχαν συλληφθεί, συλλαμβάνονταν ξανά λίγες εβδομάδες μετά από νέα απόπειρα να περάσουν το ποτάμι.
Αργότερα, αρχές '90, στο εξοχικό μου κάπου στην Αττική, βλέπω ξαφνικά ένα πρωινό έξω από τον κήπο, μία φιγούρα λες και ήταν βγαλμένη από τους Αθλίους του Ουγκώ, να εκλιπαρεί σε σπαστά ελληνικά «ψωμί... ψωμί...». Και όταν ικανοποιήθηκε με την μπαγιάτικη φρατζόλα που βρήκα μπροστά μου, πρόσθεσε «δουλειά... δουλειά...». Ηταν η εποχή που χιλιάδες Αλβανοί περνούσαν τα σύνορα και έφθαναν μέχρι την Αττική, μένοντας σε λαγούμια και καλύβες, κάνοντας τα πρώτα τους μεροκάματα στην Ελλάδα, ξεχορταριάζοντας, χτίζοντας και ό,τι άλλο βρισκόταν μπροστά τους.
Τέλη '90, η Γεωργιανή που έπαιρνε τον μικρό μου γιο από το σχολείο, μου τηλεφωνεί απεγνωσμένα κλαίγοντας με καθυστέρηση, επειδή δεν μπόρεσε να πάει να πάρει το παιδί, έχοντας συλληφθεί, χωρίς χαρτιά πάνω της, από την αστυνομία. Στο αστυνομικό τμήμα που κρατούνταν όχι μόνο δεν την άφηναν να τηλεφωνήσει, αλλά δεν έλειψαν και οι σεξιστικές διαθέσεις των οργάνων της τάξης... Αρχές 2000, είχα την τύχη (;) να εργαστώ για λίγο στο κρατικό ραδιόφωνο και το πρόγραμμα ΦΙΛΙΑ, το οποίο απευθυνόταν σε μετανάστες και αποσκοπούσε υποτίθεται στο να δημιουργήσει γέφυρες κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία. Το πρόγραμμα από τα FM υποβιβάστηκε στα μεσαία (!) και εγώ είχα την ίδια τύχη με πολλούς από τους συμβασιούχους που δεν είχαν μπάρμπα στην... Κορώνη.
...................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου