ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Δύο τάσεις στην Ε.Ε.
''Στην πραγματικότητα, μετά την ιρακινή κρίση, οι έντονες διαφοροποιήσεις στους κόλπους της Ευρώπης μεταβλήθηκαν ελάχιστα. Αυτό που άλλαξε -και δεν είναι λίγο- είναι η ικανότητα των κρατών-μελών να συνυπάρχουν παρά τις διαφορές τους, συγκαλύπτοντάς τες, ασφαλώς, αλλά επιτυγχάνοντας, τουλάχιστον, τον συμβιβασμό.Παρ' όλα αυτά, το 2008, όπως και το 2003, δύο μείζονες πολιτικές τάσεις παραμένουν διακριτές: Από τη μία, υφίσταται ο άξονας με επίκεντρο το Ηνωμένο Βασίλειο και τις χώρες της Αν. Ευρώπης. Τα εν λόγω κράτη προάγουν θέσεις οι οποίες προσιδιάζουν σε εκείνες των ΗΠΑ, ενώ συχνά παρεμποδίζουν την ενσωμάτωση. Από την άλλη, οι ιδρύτριες χώρες και τα κράτη της ιβηρικής χερσονήσου είναι λιγότερο προσκολλημένοι στην Ουάσιγκτον και προσπαθούν να παγιώσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κυρίως σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την άμυνα.Προφανώς, ο παραπάνω διαχωρισμός είναι σχετικός, κυρίως ανάλογα με τις εναλλαγές στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό των κρατών-μελών. Υπό τις κυβερνήσεις της δεξιάς ή της κεντροδεξιάς, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία τείνουν να υιοθετούν τις θέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ η Ολλανδία προσεγγίζει το Ηνωμένο Βασίλειο(1).Ομως, πέρα από αυτές τις αποκλίσεις, η προαναφερθείσα θεμελιακή διάκριση φαίνεται να εδραιώνεται προοδευτικά. Προφανής κατά το ξέσπασμα του πολέμου στο Ιράκ το 2003, επανεμφανίστηκε ηπιότερα στη γεωργιανή κρίση, όταν η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία ανέκοψαν την αντιρωσική ζέση των εταίρων τους στην αγγλοσαξονική επικράτεια και στην Ανατολή.Οι θεμελιώδεις διαφωνίες στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξηγούνται από την έλλειψη πολιτικής βούλησης σε ό,τι αφορά την ενοποίηση. Ομως, απορρέουν, επίσης, από στρατηγικές επιλογές οι οποίες δεν πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν. Πώς θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή Ενωση να έχει ενιαία εξωτερική πολιτική στον Καύκασο από τη στιγμή που δεν διαθέτει κοινή ενεργειακή πολιτική;''
