ντροπή κι εμπιστοσύνη.

ντροπή κι εμπιστοσύνη.·

Η ντροπή προκαλείται-ως ένα βαθμό- από την απώλεια της θεμελιακής εμπιστοσύνης:στους σημαντικούς άλλους και στον εαυτό

Στη νουβέλα του Στεφαν Τσβαιχ , Καυτό μυστικό ενα δωδεκάχρονο αγόρι βιώνει με οδυνηρό τρόπο τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση καθώς γίνεται μάρτυρας της ερωτικής περιπέτειας της μητέρας του με ένα νεαρό βαρόνο. Γεμάτος πικρία και αγανάκτηση προσπαθεί να ανακαλύψει ποιο είναι το Καυτό μυστικό που οι μεγάλοι το κρύβουν επιμελώς:το μυστικό της σεξουαλικότητας Η εμπιστοσύνη προς τους μεγάλους κλονίζεται.

Η απώλεια της θεμελιακής εμπιστοσύνης ισοδυναμεί με «βιασμό της ψυχής»,με «κλοπή της ψυχής» και αποτελεί για τους σαμάνους θεραπευτές την πιο διαδεδομένη και επιβλαβή αιτία ασθένειας. Λόγω της απώλειας σημαντικών τμημάτων της ψυχής τους οι άνθρωποι οδηγούνται σε καταστάσεις πνευματικής αβεβαιότητας. Στη σαμανιστική ιατρική ,δεδομένου ότι η ασθένεια αποδίδεται στην ψυχή που παραστράτησε, εκλάπη ή κατά κάποιο τόπο παρέλυσε, οι διάφορες θεραπείες προσπαθούν να την αιχμαλωτίσουν ή να την υποχρεώσουν να ξαναπάρει τη θέση της στο σώμα του ασθενή » Μόνο ένας σαμάνος, «βλέπει »τα πνεύματα και γνωρίζει πως να τα εξορκίσει. «Μόνο αυτός αναγνωρίζει ότι η ψυχή το έχει σκάσει και μόνο αυτός είναι ικανός εκστασιαζόμενος, να την προλάβει και να την επαναφέρει στο σώμα της ».

Ο Eliade περιγράφει έναν σαμάνο Toleut που καλεί πίσω την ψυχή ενός αρρώστου παιδιού:

«Έλα πίσω στη χώρα σου , στους ανθρώπους σου…. Στη Γιουρτα , κοντά στη ζωηρή φωτιά!... Έλα πίσω στον πατέρα σου, στη μητερα σου…».Ουσιαστικά ,η σαμανιστική θεραπεία ,προ(σ)καλεί τον ασθενή στην ανάκτηση της «Θεμελιακής εμπιστοσύνης »·

Για την ανάπτυξη μιας ''θεμελιακής εμπιστοσύνης'' αναγκαίας για την ανάπτυξη μιας αίσθησης ταυτότητας είναι απαραίτητος- σύμφωνα με τον Winnicott και τον Eric Eriksson ) ένας ''ενδιάμεσος οικείος χώρος '' που τον συνθέτουν άνθρωποι (γονείς, φίλοι , συγγενείς) και πράγματα(φωτογραφίες και ημερολόγια) πού περιβάλλουν τον εαυτό με εμπιστοσύνη και οικειότητα.

Η (θεμελιακή) εμπιστοσύνη εγκαθιδρύεται στο παιδί ως μέρος της βίωσης ενός κόσμου που έχει συνοχή, συνέχεια κα αξιοπιστία.

Όταν τέτοιες προσδοκίες διαψεύδονται, η εμπιστοσύνη χάνεται, όχι μόνο σε αλλά πρόσωπα αλλά και στην συνοχή του αντικειμενικού κόσμου : « γινόμαστε ξένοι σε ένα κόσμο όπου νομίζαμε ότι είμαστε σπίτι μας. Βιώνουμε αγωνία συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε απαντήσεις στα ερωτήματα: Ποιος είμαι; που ανήκω; (...)}γινόμαστε ξανά παιδιά, αβέβαια για τους εαυτούς μας σε ένα αποξενωμένο κόσμο ...·

Απο αρθρο του Πετρου Θεοδωριδη στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ (Τ. 5-6 Φθινοπωρο 2006 με τιτλο η ΝΤΡΟΠΗ )
ΒΛ ΕΠΊΣΗΣ στο Ποντος και Αριστερά: ΤΙΤΛΟΣ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/04/24/1713/