αποσπασμα
Μοιραία, κάθε μια απ' τις παλιές μεγάλες γιορτές, άφηνε πίσω της το ίδιο τέλμα μελαγχολίας. Βαθμηδόν, η προσμονή των Χριστουγέννων συνδυάστηκε με την προαναγγελθείσα διάψευση της ελπίδας κάποιου θαύματος, ενώ στις λεγόμενες εθνικές γιορτές, βυθισμένες στην αναξιοπιστία από τα τέλη της δεκαετίας του '60, αντηχούσε πλέον ειρωνικά το χάσμα μιας παραπαίουσας εθνικής ταυτότητας, τραυματισμένης από ένα εκατομμύριο εθνοσωτήρια ψεύδη. Ακόμη και στην επέτειο του Πολυτεχνείου ψυχορραγούσε εκείνο που πανεύκολα μπορούσες να συναντήσεις στα βρόμικα πεζοδρόμια το πρωί της επομένης: μια πολιτική σημασία είχε προ πολλού ακμάσει σαν αντίδοτο στις ηθικές αρρώστιες της εξουσίας και που τώρα νεκρωνόταν με τη σειρά της απ' τις αντηχήσεις της ρητορικής κώφωσης του «αριστερού», σοσιαλδημοκρατικού λόγου. Οσο για το περίφημο μεσογειακό Πάσχα, έχει γίνει μια ανενδοίαστη αφορμή για την τουριστική αλλοτρίωση των μικρών, χαμένων παραδείσων της υπαίθρου.
2 σχόλια:
Εγώ ήμουνα που τόστειλα, τζιβαέρι μου...
ευχαριστω πολύ χρυσοψαρε
Δημοσίευση σχολίου